Κανείς δεν αντέχει τους χωρισμούς και κανείς δεν συνηθίζει εύκολα σε ένα άδειο σπίτι, από το οποίο ο ένας από τους δύο μόλις αποχώρησε.
Και μέχρι σήμερα, οι ψυχολόγοι συμβούλευαν ανθρώπους που μόλις χώρισαν, να απομακρύνουν άμεσα τα αντικείμενα των πρώην από το σπίτι και τους προσωπικούς τους χώρους, σε μία προσπάθεια να ξεπεράσουν πιο εύκολα την πιο επώδυνη φάση ενός χωρισμού, τη συνειδητοποίηση, δηλαδή, ότι ο κύκλος της κοινής ζωής έχει ολοκληρωθεί, έχει κλείσει και πρέπει να βγουν από αυτόν.
Ωστόσο, η σύγχρονη ψυχολογία φαίνεται ότι έχει αντιρρήσεις με αυτές τις παλιές συμβουλές. Τα αντικείμενα των ανθρώπων που για χρόνια μέναμε μαζί στο ίδιο σπίτι και ξέμειναν πίσω, κατά λάθος, επίτηδες ή απλώς επειδή δεν τα χρειάζονται πια, δεν είναι αποκλειστικά φορείς κακών αναμνήσεων ή αφορμή για προσκόλληση σε κάτι που έχει τελειώσει, αλλά αντικείμενα που βοηθούν στη μεταβατική περίοδο ενός ανθρώπου που εισέρχεται βίαια σε μία απολύτως νέα, ανεπιθύμητη κατάσταση.
Η βίαιη αποκοπή από το παρελθόν, παρά τις θεωρίες, στην πράξη παρατείνει το επώδυνο χρονικό διάστημα που κάποιος πρέπει να βιώσει για να ξεπεράσει έναν άνθρωπο, αλλά και την κοινή τους ρουτίνα.
Πιο απλά: ακριβώς όπως τα μωρά και τα παιδιά νηπιακής ηλικίας δεν αποχωρίζονται εύκολα τα αντικείμενα που τα βοηθούν να κοιμούνται, να μη φοβούνται, κ.λπ, ακριβώς με τον ίδιο μηχανισμό και οι ενήλικες εισέρχονται σε μία νέα κατάσταση που για να την αντιμετωπίσουν, χρειάζονται κάτι από το comfort zone του παρελθόντος τους.
Ακριβώς, όπως ένας καλός γονιός δεν θα άρπαζε από το παιδί του το αγαπημένο μαξιλάρι που το βοηθά να κοιμάται το βράδυ, την κουβερτούλα ή ένα παιχνίδι που το κάνει να νιώθει ασφάλεια, ακριβώς έτσι ένας ενήλικας δεν θα πέταγε δια της βίας από τη ζωή του ένα αντικείμενο (ένα ρούχο, ένα βιβλίο, οτιδήποτε) που τον συνδέει με το παρελθόν.
Όπως καταγράφει, μιλώντας για τη δική της εμπειρία, η αρθρογράφος Devon Murphy, τα «αντικείμενα μετάβασης», ακριβώς όπως της εξήγησε ο ψυχολόγος της, δεν είναι εχθροί, αλλά σύμμαχοι στη νέα κατάσταση στην οποία εισήλθε, πρέπει να αντιμετωπίσει και να βγει όσο το δυνατόν ταχύτερα. Η βίαιη αποκοπή από το παρελθόν, παρά τις θεωρίες, στην πράξη παρατείνει το επώδυνο χρονικό διάστημα που κάποιος πρέπει να βιώσει για να ξεπεράσει έναν άνθρωπο, αλλά και την κοινή τους ρουτίνα.
«Δεν είναι πισωγύρισμα», εξηγεί ο Mark Banschick, ψυχολόγος με ειδικότητα στη συμβουλευτική διαζυγίων, «είναι η η αβεβαιότητα που πάντα νιώθει η ανθρώπινη φύση μπροστά σε νέα δεδομένα, όποια κι αν είναι αυτά, και είναι το θάρρος της και οι εναλλακτικές που βρίσκει να αντλήσει δύναμη για να αντιμετωπίσει ακριβώς αυτό το άγνωστο που ανοίγεται μπροστά του».
Οπότε μην βιαστείτε να απαντήσετε στο αν είναι σωστό να πετά κανείς τα πράγματα των πρώην ή να τα στριμώχνει με μανία σε κούτες που θα κάνει χρόνια να ανοίξει. Τα γυαλιά οράσεως που ξεχάστηκαν πάνω σ’ ένα κομοδίνο, η κολόνια που ξέμεινε στο ντουλαπάκι του μπάνιου, ένα παλιό φούτερ δεν δίνει ελπίδες ότι κάποιος θα ξαναγυρίσει. Απλώς, ίσως όλα αυτά βοηθούν στην αίσθηση -που σε λίγο θα εξανεμιστεί- ότι ένας κύκλος έκλεισε, αλλά όχι με βίαιο, αποδιοργανωτικό τρόπο. Ξανασκεφτείτε το.
Με στοιχεία από το TheCut.com, PsychologyToday.com
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
