Η Μελίνα, φοιτήτρια Ανθρωπολογίας, έχει σχεδιάσει να πάει στη Δονούσα, για να μελετήσει την κουλτούρα του γυμνισμού που ευδοκιμεί στην παραλία Κέδρος, στα πλαίσια της πανεπιστημιακής της εργασίας.
Όμως το αγόρι της την άφησε στα κρύα του λουτρού, κι έτσι το ρόλο συνοδού ανέλαβε η βιτριολική θεία της Χρυσάνθη.
Εκεί θα συναντήσει τον αρχετυπικό Greek lover, aka Αντώνη Παραλιάρχη, για να περάσει από την ακαδημαϊκή θεωρία στην καυτή πράξη.
Όμως ο Έρωτας δεν είχε πει την τελευταία του κουβέντα…
Η Μελίνα πονούσε. Πονούσε πολύ. Ο Νικόλας τη χώρισε μια μέρα πριν τα γενέθλιά της, τρεις μέρες πριν αρχίσει η εξεταστική του Ιουνίου. Της ήρθε κεραμίδα· ό,τι και να ήταν αυτό που είχε συμβεί, η Μελίνα δεν είχε ιδέα. Το έπεσε από τα σύννεφα ήταν πολύ λίγο για να περιγράψει το σοκ που ένιωσε. Εντάξει, φοιτητοζεύγαρο ήταν, δεν περίμενε ότι θα παντρευτούνε κιόλας. Όμως, όπως και να είχε, ήταν ο πιο κοντινός της άνθρωπος στον κόσμο. Έτσι, όταν πήγε εκείνο το βράδυ στο σπίτι του για να δουν ταινία στο χαλαρό μετά το διάβασμα, δεν μπορούσε να φανταστεί ούτε κατά διάνοια ότι θα περνούσαν κατευθείαν στους τίτλους του τέλους. «Θέλω να σου μιλήσω», η παράταιρη ατάκα του –ήδη καθόντουσαν στον καναπέ και μιλούσαν για τα μαθήματα– βάρυνε απότομα την ατμόσφαιρα. Αυτά τα λόγια σημαίνουν πάντα μπελάδες. Οι υπόλοιπες κουβέντες ήταν για την Μελίνα συγκεχυμένες και θολές. ‘Έχουν αλλάξει τα συναισθήματά μου, …η σχέση μας έκανε τον κύκλο της’, όλα αυτά τα κλισέ που όταν στα διηγούνται οι φίλες σου είσαι εκατό τοις εκατό σίγουρη ότι ο τύπος βρήκε άλλη, όταν όμως απευθύνονται σε σένα την ίδια ακούγονται παράδοξα κι ακατανόητα, σαν γρίφος. Γιατί πώς μπορεί ένα μυαλό να δεχτεί από τη μια στιγμή στην άλλη, ότι ο σύντροφός σου όπως τον ήξερες μέχρι τώρα άλλαξε ριζικά, στην ουσία δεν υπάρχει πια, έχει ήδη μεταμορφωθεί σε έναν ξένο, που το μόνο που μπορεί πια να κάνει είναι να σε πονά και να σε πληγώνει. Σε έναν εχθρό.
Αυτό που έκανε τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα, ήταν ότι ο Νικόλας ήταν ο πρώτος της κανονικός εραστής. Ενώ είχε αρχίσει τις σεξουαλικές σχέσεις από μικρή, η Μελίνα είχε δυσκολευτεί πολύ να τις ολοκληρώσει. Πάντα κάτι την κρατούσε την τελευταία στιγμή – ένα μάγκωμα, ένας φόβος. Το δεχτεί κάποιον μέσα της ήταν γι’ αυτή μια πράξη τεράστιας εμπιστοσύνης, ολοκληρωτικής παράδοσης. Δεν ήταν αυτό μια λογική σκέψη, αλλά μια αντανακλαστική αντίδραση του σώματός της. Είχε ξενερώσει κόσμο και κοσμάκη, έτσι που, ενώ και η ίδια πίστευε ότι ήταν έτοιμη, τελευταία στιγμή έκανε πίσω. Το κορμί της πέτρωνε και τα πόδια της έκλειναν ερμητικά. Το μόνο που μπορούσε τότε να προσφέρει, ήταν μια πίπα της παρηγοριάς, που όμως δεν ήταν αρκετή για να σώσει την κατάσταση· η ατμόσφαιρα της συντριβής είχε πέσει βαριά κι ασήκωτη σαν χειμωνιάτικη ομίχλη.
Με τον Νικόλα όμως είχε έρθει η στιγμή. Τον γνώρισε στη Σχολή, λίγες μέρες μετά τις εγγραφές. Αν και συνομήλικος, της ενέπνευσε από την πρώτη στιγμή τη σιγουριά και σταθερότητα μεγαλύτερου άντρα. Όταν προχώρησαν στο κρεβάτι, εκείνος συναισθάνθηκε αμέσως το σφίξιμο της, χωρίς καθόλου να δυσανασχετήσει. Της έδωσε το χρόνο που χρειαζόταν, χωρίς να πει κουβέντα. Κι έτσι την κέρδισε. Η διακριτική, ανθρώπινη κατανόησή του έδωσε στη Μελίνα την εμπιστοσύνη που χρειαζόταν για να τον δεχτεί μέσα της, να γίνει ένα μαζί του. Στην αρχή τής πήρε λίγο καιρό μέχρι να αρχίσει να το απολαμβάνει, έτσι που είχε συνηθίσει να τελειώνει με διαφορετικούς τρόπους. Όταν όμως βρήκαν τους ρυθμούς τους, η Μελίνα τού έδωσε να καταλάβει.
Ήταν πια σχεδόν ενάμιση χρόνο μαζί. Είχαν πέσει και οι δυο με τα μούτρα στο διάβασμα για την εξεταστική, ενώ είχαν σχεδιάσει και τις διακοπές τους: η καθηγήτρια της Μελίνας στην Ανθρωπολογία της είχε αναθέσει μια εργασία με θέμα: «Γυμνισμός: κοινωνικότητα γυμνών σωμάτων, ανθρωπολογία των αισθήσεων». Για να τη γράψει συνδύασε το τερπνόν μετά του ωφελίμου: Θα πήγαινε με τον Νικόλα την πρώτη εβδομάδα του Ιούλη στη Δονούσα. Θα έμεναν στον Κέδρο, στο ελεύθερο κάμπινγκ πίσω από την παραλία, όπου, όπως διάβασε στο ίντερνετ, είναι από τις πιο γνωστές παραλίες γυμνιστών. Ο Νικόλας έκανε κάμπινγκ από παιδί με την οικογένειά του κι έτσι είχε αναλάβει το πρακτικό κομμάτι της διαμονής τους, καθώς για τη Μελίνα θα ήταν η πρώτη της φορά.
Όμως τώρα είχαν όλα γκρεμιστεί από τη μια στιγμή στην άλλη. Η Μελίνα έδωσε τα μαθήματα τσάτρα πάτρα· προσπαθούσε να διαβάσει με τα δάκρυά της να στάζουν στις σελίδες – τα γράμματα τρεμόπαιζαν θολά μπροστά από τα πρησμένα μάτια της. Τα σχέδιά της να πιάσει καλούς βαθμούς είχαν κάνει φτερά, η Μελίνα πάλευε πια για το πενταράκι. Να τα παρατήσει όμως εντελώς δεν το ήθελε με τίποτα· της έφτανε που ο Νικόλας της είχε ραγίσει την καρδιά, δεν μπορούσε να τον αφήσει να βλάψει και τις σπουδές της. Τι κι αν της είχε κοπεί η όρεξη μαχαίρι –έπρεπε πρώτα να ζαλιστεί για να μπουκώσει μια χούφτα ξηρούς καρπούς με το ζόρι–, πιεζόταν όσο μπορούσε να βγάλει την ύλη, έστω τα sos. Παρασκευή είκοσι οκτώ Ιουνίου έδινε το τελευταίο μάθημα, Δευτέρα πρώτη Ιουλίου θα έφευγαν για Δονούσα. Αυτό όμως το πλάνο δεν μπορούσε να το σώσει. Δεν ήταν μόνο που δεν είχε ιδέα από κάμπινγκ, πολύ περισσότερο από ελεύθερο, μα και πώς θα πήγαινε σε ένα άγνωστο μέρος ολομόναχη;
Όμως την έσωσε η μητέρα της. Την έβλεπε που ήταν στα μαύρα της τα χάλια, ήξερε και για την εργασία («μα τι θέμα είναι αυτό που του έβαλαν του παιδιού;»), και πήρε τηλέφωνο τη Χρυσάνθη. Η αδερφή της, νηπιαγωγός κι εργένισσα εκ πεποιθήσεως, ήταν ελεύθερη από υποχρεώσεις, ειδικά τα καλοκαίρια, που η άδειά της ξεκινούσε από νωρίς. Με λίγα λόγια, ήταν ό,τι έπρεπε για το ταξίδι της Μελίνας – φτάνει μόνο να έλεγε το ναι. Γιατί η αλήθεια ήταν ότι τα τελευταία χρόνια είχαν ξεκόψει: τον άντρα της τον ενοχλούσε που η Χρυσάνθη ήταν χύμα και τέρμα αθυρόστομη. Ενώ με τα αστεία της έκανε τη Μελίνα και τη μητέρα να διπλώνονται στα δυο από τα γέλια, εκείνος καθόταν στη γωνία του καναπέ ξινός και στραβομουτσουνιασμένος.
Ευτυχώς όμως η Χρυσάνθη δεν τους κράτησε κακία: μόλις άκουσε τα καθέκαστα, έδωσε αμέσως το πράσινο φως. «Αχ το Μελινάκι! Βρήκε κι αυτό το ρεμάλι να την κρεμάσει τελευταία στιγμή» έκανε την πένθιμη εισαγωγή, για να προσθέσει «Άντρες παιδί μου, πεταμένα λεφτά». Αφού ξεμπέρδεψε στα γρήγορα με τα λόγια της παρηγοριάς, πέρασε ξένοιαστη στο παρασύνθημα: «Φυσικά θα πάω εγώ με το παιδί, που να τρέχει μόνο του στους ξεβράκωτους. Πες της να με πάρει τηλέφωνο να συνεννοηθούμε». Μια χαρά της έκατσε και της Χρυσάνθης ταξιδάκι από το πουθενά, σκέφτηκε η μαμά της Μελίνας ανακουφισμένη, κι έτρεξε να πει τα στην κόρη της τα ευχάριστα μαντάτα.
Για το 2ο μέρος:
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
‘Είχε ξενερώσει κόσμο και κοσμάκη, έτσι που, ενώ και η ίδια πίστευε ότι ήταν έτοιμη, τελευταία στιγμή έκανε πίσω. Το κορμί της πέτρωνε και τα πόδια της έκλειναν ερμητικά. Το μόνο που μπορούσε τότε να προσφέρει, ήταν μια πίπα της παρηγοριάς, που όμως δεν ήταν αρκετή για να σώσει την κατάσταση·’ Εντάξει, διασκεδάζω με τις ιστορίες της Ροζίτας, αλλά αυτό το απόσπασμα πολύ με στεναχώρησε. Αυτή ακριβώς η νοοτροπία έχει οδηγήσει τόσες πολλές από μας να υποστούμε πολλά, μόνο και μόνο επειδή νιώθαμε ότι χρωστάμε κάτι, γιατί ουαί κι αλίμονο αν ξενερώσει ο άλλος. Όχι, δεν είναι καμιά μας υποχρεωμένη… Διαβάστε περισσότερα »
Κι εμενα σφιχτηκε το στομαχι μου μολις το διαβασα. Και χαρηκα που και αλλος ενιωσε το ιδιο. Μα ρε παιδια, ρε Λενα, για ποιο λογο αναπαραγουμε αυτες τις εικονες? Πιπα της παρηγοριας? Για να σωσει την κατασταση? Ε δεν ειναι αστειο. Ποσες εχουμε βρεθει σ αυτη τη θεση, γιατι να κανονικοποιουμε αυτες τις συμπεριφορες μεσα απο αυτο το σαιτ? Με στεναχωρησε πολυ. Να πειτε οτι ξεφυγε απο την επιμελεια, να το δεχτω, αλλο λογο δε βρισκω.
Όταν το διαβάζουμε σε διήγημα, ή όταν δημοσιεύουμε ένα διήγημα που το περιγράφει, δεν σημαίνει ότι κανονικοποιούμε αυτές τις συμπεριφορές. το τι σκέφτεται η πρωταγωνίστρια για το θέμα είναι αυτό που σκέφτεται η πρωταγωνίστρια για το θέμα. Η πρωταγωνίστρια δεν είναι πρότυπο συμπεριφοράς που πρέπει να ακολουθούμε, ίσα ίσα. Είναι εκεί για να την συζητήσουμε. Η κουβέντα που γίνεται στα σχόλια είναι χρήσιμη.
Συμφωνω για τα σχολια, ειναι και η δυναμη αυτου του σαιτ, αλλωστε. Τι εννοω με το κανονικοποιουμε. Το grease αν εβγαινε στις μερες μας, θα ετρωγε τρελο κραξιμο. Ετσι και αυτες οι συμπεριφορες πιστευω δε θα επρεπε να αναπαραγονται σαν κατι που απλα συμβαινει. Ειδικα απο αυτο το σαιτ. Θελω ενα διηγημα που να μου δειχνει οτι δεν ειναι οκ. Οτι αν το διαβασει ενα κοριτσι δε θα του μεινει η λαθος εικονα. (Διαβασα προσφατα το “η γιαγια μου σας χαιρεταει και ζηταει συγγνωμη” και δε φανταζεσαι ποσο χαρηκα με τα στερεοτυπα που καταρριπτονταν, χωρις να κανουν καν θορυβο και… Διαβάστε περισσότερα »
Διάβασα όλο το διήγημα και νιώθω ότι δεν αναπαράγει λάθος μηνύματα. Δεν έχω την θεωρία ότι εφόσον συμβαίνει, δεν πειράζει να γράφεται. Είπα ότι η ηρωίδα νιώθει αυτό που νιώθει, όχι η συγγραφέας, ούτε εγώ, ούτε το σάιτ, και η ηρωίδα δεν είναι πρότυπο, είναι μια γυναίκα με δικές της σκέψεις. Δεν χρειάζεται να έχει η ηρωίδα σωστές σκέψεις για να είναι ηρωίδα ενός διηγήματος.
Δεν παρεξηγησα αυτο που νιωθεις εσυ, το σαιτ, κλπ. Τη δικη μου “αναγνωση” εξεφρασα. Διαφωνουμε, ιτς οκ.
Karlee το διάβασα κι εγώ αυτό το βιβλίο και μου άρεσε πάρα πάρα πολύ, το ξεκινάς και δεν μπορείς να το αφήσεις. Ωραία μηνύματα, πολύ γέλιο και πολλή συγκίνηση στο τέλος.
Κατά τα άλλα, κάθε φορά μου κάνει τρομερή εντύπωση όλη αυτή η συζήτηση και τα νεύρα για κάτι που δεν είναι τίποτα παραπάνω από το περιεχόμενο ενός διηγήματος. Ακόμα και η υπερανάλυση που γίνεται στα σχόλια περίεργη μου φαίνεται, δεν ξέρω, είναι απλά ένα διήγημα.
Συμφωνω, no roots, οτι ειναι απλά ένα διήγημα. Διαφωνησα στο οτι εμφανίζεται σ αυτό το σάιτ.
Εν προκειμένω, θα συμφωνήσω με τη Λένα. Είναι σημαντικό να διαχωρίζουμε την ηρωίδα από τη συγγραφέα και το ίδιο το μυθιστόρημα. Η ηρωίδα έχει δικιά της ζωή και θέματα, ακόμα και τόσο προβληματικά. Η Ροζίτα δεν προτρέπει ούτε γκλαμουροποιεί την οπτική αυτή. Μας ανοίγει μια χαραμάδα στο μυαλό της ηρωίδας. Αργότερα εμείς θα καταλάβουμε πού την οδηγεί αυτή η πατριαρχική αντίληψη και θα την απορρίψουμε. Ονομάζεται κριτική σκέψη. Τέλος, αλίμονο αν δεν υπήρχαν προβληματικές ηρωίδες στην τέχνη, αν ένας συγγραφέας δεν έπιανε τον σφυγμό της εκάστοτε εποχής. Ακόμα πιο τέλος, η θεία Χρυσάνθη αποτελεί τον αντίποδα με τη φεμινιστική της… Διαβάστε περισσότερα »
Η πίπα της παρηγοριάς με έκανε να γελάσω και να σκεφτώ “ρε τι μ@λ@κίες πίστευα πριν μερικά χρόνια, ότι οφείλω να προσφέρω οργασμό με κάθε τρόπο στο σύντροφό μου ενώ εκείνος δεν οφείλει τίποτε σε όποιο στάδιο κι αν είμαι εγώ όταν τελειώσει ο ίδιος”. Πόσο καλύτερο έγινε το σεξ όταν ανακάλυψα ότι και θέλω, και μπορώ να απαιτήσω και τη δική μου ευχαρίστηση! Εν ολίγοις σε αυτό το σημείο η ηρωίδα μου θυμίζει τον νεαρότερο εαυτό μου. Δεν βρίσκω ότι διαιωνίζει τη νοοτροπία, αντιθέτως όπως το διάβασα εγώ, την περιπαίζει και δείχνει πώς η ηρωίδα σκέφτεται με τρόπο που… Διαβάστε περισσότερα »
Η δικιά μας θεία Χρυσάνθη κοντεύει πια τα 90. 70 χρόνια πριν περίπου, γύρω στο 1950 δατ ιζ, ήθελε να γίνει δικηγόρος, ήταν αριστούχος, αλλά την έκοψε η πατριαρχία, με αφορμή κάποια ασήμαντα λάθη. Την επόμενη χρονιά ξαναέδωσε, αρίστευσε κυριολεκτικά, πέρασε αλλά δεν πήγε. Έδωσε μόνο για να μπορέσει να τους πει “τώρα δε θέλω εγώ να καθήσω δίπλα σας”. Έγινε νηπιαγωγός και δεν παντρεύτηκε ποτέ, γιατί ο αγαπημένος της, την παράτησε για κάποια πλουσιότερη. Η δικιά μας είχε πτυχίο, αλλά όχι πολλά βρακιά, γιατί ο πατέρας τους ήθελε να τις μορφώσει, πράγμα που πέτυχε με σκορ 5 πτυχία (τα… Διαβάστε περισσότερα »
Και εγώ αν υπομονή να διαβάσω τα βιωματικά στατου Ποντιας! Αν βγάλεις βιβλίο με διηγήματα θα γίνει ανάρπαστο να το ξέρεις!
Η αλήθεια είναι ότι έχω πάρα πολύ υλικό από την πεθερούλα, είναι θησαυρός, δράμα, κωμωδία τα πάντα. Ίσως το καλύτερο κίνητρο: να εξαργυρώσω την ασφυξία που έχω νιώσει, το βάρος από τη θλίψη και την εξάντληση από τις φορές που με μπερδεύει με τη μαμά/αδερφή/φίλη που δεν έχει.
Ευχαριστώ!
Βρε αγαπημένη Πόντια, δεν αφήνεις τα πράγματα που δεν θες να κάνεις, και να μας γράψεις τα διηγήματα που γράφεις τόσο υπέροχα… Προσωπικά θα αγοράσω μπόλικες κόπιες για να τις χαρίσω κιόλας!
Είμαι σίγουρη πως όσα και να γράψεις, κι άλλα τόσα θα μείνουν για μελλοντική αποφυγή ανιαρών υποχρεώσεων 😉
Έλα μωρέ, πόσο γλυκιάααααα!
Θα πρέπει πρώτα να κάνω καμιά 50αριά συνεδρίες για να ξεπεράσω το κόμπλεξ του να παίρνω χρήματα από αγαπητά πρόσωπα.
Άρχισε το GNTM, άρχισε και η Ροζίτα τις ιστορίες…Απέκτησαν ξαφνικά νόημα οι βραδιές μου!
GNTM επιτέλους!
Αχ ναι ναι ΝΑΙ GNTM, έφυγα από συνάντηση για να το προλάβω!
Το προηγούμενο το έβλεπα και ο αγαπημένος μου ήταν κι εκείνος εκεί αλλά δεν το παρακολουθούσε ακριβώς, πεταχτά μόνο, ενώ διάβαζε. Είναι απόλαυση τα σχόλια του αλλά χτυπιόμουν οταν σήκωνε τα μάτια και έλεγε “Ωπ, η Μάγκι” και ξαναγυρνούσε στο βιβλίο.
Προχθές όταν τελείωσε παραπονέθηκε για τον Σκουλό, που δεν μας είπε τίποτα για την κόρη του. Σιγανό ποταμάκι.
Μόνο Μέγκυ.
Πρέπει να κάνουμε forum να λέμε τις αποψάρες μας εκεί!
Και γιατί να πάρει πίπα της παρηγοριάς και να μην δεχόταν αυτή ένα ωραίο lick my vagina, για να χαλάρωνε κιόλας. Δηλαδή ήταν που ήταν αγχωμένη και φρικαρισμένη , έπρεπε μετά να παρηγορήσει τον Γιακουμή που έμεινε να κελαηδεί μόνος του; Έλεος πια.
Γελάω αφάνταστα γιατί οι μόνες δύο αντρικές παρουσίες στο διήγημα είναι ο γκόμενος που την παράτησε και ο ξινός και στραβομουτσουνιασμενος μπαμπάς που δεν γελάει με τα αστεία της κουλ θειας.
Να προσέχετε έχει πολλά τυπογραφικά το κείμενο.
μα να την χωρίσει πριν τα γεννέθλια και την εξεταστική και αυτός…
Με την ίδια λογική δεν πρέπει να γράφουμε για το ρατσισμό, την κακοποίηση, την ομοφοβία γιατί τα αναπαράγουμε..με το να σταματήσουμε να μιλάμε για κάτι απλά το δαιμονοποιούμε δεν το θεραπεύουμε! Η Λένα έχει απόλυτο δίκιο.. βλέπουμε την κατάσταση μέσα από τα μάτια της πρωταγωνίστριας και προβληματιζόμαστε! Αυτό είναι η πραγματική ουσία! Όχι να χώνουμε το κεφάλι μας στην άμμο σαν τις στρουθοκαμήλους!