Ηδονούσα (μέρος 11ο)

Όταν την ξύπνησε ο ήλιος, αυτή τη φορά για τα καλά, η Χρυσάνθη ήταν ακόμα άφαντη. Η Μελίνα κοίταξε το κινητό της, η ώρα είχε πάει εννιάμιση. Αυτή τη φορά ανησύχησε. Ό,τι και να είχε κάνει μέσα στη νύχτα, έπρεπε να είχε γυρίσει στη σκηνή τους. Εκτός κι αν είχε γίνει τόσο φέσι, που είχε πέσει ξερή – κι αυτό δεν αποτελούσε μια καθησυχαστική εξήγηση. Σηκώθηκε από το στρώμα κι έτριψε τα μάτια της. Βγήκε από τη σκηνή και πήγε στη σκηνή της Βίκυς. Αυτή λογικά θα γνώριζε τι είχε συμβεί. “Βίκυ”, την κάλεσε έξω από την κλειστή είσοδο, όμως δεν πήρε απάντηση. “Θα έχει πάει για δουλειά στο μαγαζί”, σκέφτηκε και προχώρησε προς το μπιτς μπαρ με μισόκλειστα μάτια – ο πρωινός ήλιος έπεφτε πάνω τους αμείλικτος.

Ο χώρος είχε καθαριστεί στην εντέλεια και οι πρώτοι κατασκηνωτές έτρωγαν ήδη πρωινό. Όμως η Βίκυ δεν ήταν πίσω από τον πάγκο, ούτε και στην κουζίνα, όπως διαπίστωσε η Μελίνα με μια γρήγορη ματιά. Ούτε και την Χρυσάνθη την είδε πουθενά. Προχώρησε στο μονοπάτι που οδηγούσε στην παραλία· ίσως να είχε πάει για μια πρωινή βουτιά να ξεσουρώσει, ή –ακόμη χειρότερα– να είχε ξεμείνει εκεί από τη χθεσινή νύχτα. Δεν τη βρήκε ούτε εκεί. Η Μαρίνα ένιωσε ένα σφίξιμο στο στομάχι. Περπάτησε προς τις σκηνές με βιαστικά βήματα και πήγε πάλι έξω από τη σκηνή της Βίκυς. “Βίκυ” ξαναφώναξε, τώρα πιο δυνατά. Όμως και πάλι δεν πήρε απάντηση. Αυτή τη φορά κοίταξε το κλείσιμο του φερμουάρ, ήταν χωρίς λουκέτο. Θα κοιμάται ακόμα, ποιος ξέρει τι ώρα το διαλύσανε χθες, σκέφτηκε. Όμως η Μελίνα δεν μπορούσε να περιμένει. Κι αν είχε συμβεί κάτι άσχημο, κάτι πραγματικά κακό; Πήρε μια βαθιά ανάσα και με μια αποφασιστική κίνηση άνοιξε το φερμουάρ. Για να δει τις δυο γυναίκες να κοιμούνται αγκαλιασμένες. Το απότομο φως τις ξύπνησε· τα μάτια τους τρεμόπαιξαν, τα γυμνά κορμιά τους αναδεύτηκαν κάτω από το κουβαριασμένο σεντόνι.

Η Μελίνα έκλεισε βιαστικά το φερμουάρ, κατακόκκινη. Γύρισε στη σκηνή της σχεδόν παραπατώντας. Αυτό κι αν ήταν νταμπλάς! Ξαφνικά η φάση με τον Παραλιάρχη της φαινόταν καλοκαιρινή ιστοριούλα της σειράς, μπροστά στην κινησάρα μεγατόνων της Χρυσάνθης. Εκτός κι αν αυτές ήταν από καιρό οι προτιμήσεις της, που τις κρατούσε κρυφές κι ανομολόγητες. Το τεράστιο ξάφνιασμα πήρε να διαδέχεται η χαρά. Όπως και να ’χε, η εικόνα που μόλις είχε αντικρύσει ήταν μια εικόνα όμορφη. Ήταν φαίνεται η μοίρα της Χρυσάνθης, να βρει εκείνη τον έρωτα σε αυτό το ταξίδι.

Η Μελίνα πήγε στο μπιτς μπαρ να πάρει έναν καφέ και να κατέβει για την τελευταία της πρωινή βουτιά στον Κέδρο. Αυτή τη φορά ούτε που την ένοιαξε αν θα πετύχει τον Παραλιάρχη. Είχε χαθεί και η παραμικρή επιρροή του πάνω της. Του είχε κόψει τη δύναμη με ένα χρατς, όπως η Δαλιδά τη χαίτη του Σαμψώντος. Εξάλλου, η εικόνα του καινούργιου, απροσδόκητου ζευγαριού ήταν που κυριαρχούσε τώρα στο μυαλό της. Η Μελίνα έπεσε στα κρύα νερά· βούτηξε μέχρι τον βυθό, να γίνει ένα με το γαλαζοπράσινο, για τελευταία φορά.

Αυτό το ‘τελευταία φορά’ το σκεφτόταν για κάθε πράγμα, κάθε της κίνηση, δίνοντάς τους ένα ειδικό βάρος – έναν γλυκό πόνο. Η Μελίνα βγήκε και ξάπλωσε στη ζεστή άμμο, αφήνοντας τον ήλιο να τη στεγνώσει. Παράδοση. Σε λίγο ένιωσε ένα άλλο σώμα να ξαπλώνει δίπλα της. Μισάνοιξε τα μάτια της, για να δει τη Χρυσάνθη. Αυτή της χαμογέλασε δειλά. Η Μελίνα πρώτη φορά την έβλεπε τόσο γλυκιά, χωρίς αυτή τη μάσκα της ειρωνείας και της περιπαικτικότητας, έτοιμη να πετάξει την επόμενη βιτριολική ατάκα. Απογυμνωμένη, αθώα και λαμπερή, σαν κοριτσάκι.

Ο Παραλιάρχης δεν φάνηκε όλη μέρα στον Κέδρο. Θα πήρε τα κουβαδάκια του και θα πήγε σε άλλη παραλία, σκέφτηκε η Μελίνα, μετά το κάζο της χθεσινής βραδιάς. Ειλικρινά, δεν έδινε δεκάρα.

“Άντε σήκω δεσποινίς”, πάμε σιγά σιγά να ξεστήσουμε», της είπε αργότερα η Χρυσάνθη, και σηκώθηκε από την πετσέτα της· πήγε να μιλήσει με το γνωστό της φλέγμα, όμως τη φωνή της γλύκανε μια τρυφερότητα. Η Μελίνα μάζεψε τα πράγματά της και την ακολούθησε.

“Φεύγεις από τώρα;” μια αντρική φωνή ακούστηκε από δίπλα, διστακτική κι αποφασιστική μαζί. Η Μελίνα γύρισε το κεφάλι για να αντικρίσει έναν από τους σκηνίτες, που φαινόταν να είναι από τους βετεράνους.

“Ναι, πάμε να ξεστήσουμε”, του απάντησε η Μελίνα, νιώθοντας ασφάλεια από το γεγονός της άμεσης αναχώρησής της – ό,τι κι αν ήταν αυτό που ήθελε ο τύπος, δεν υπήρχε χρόνος για να προσπαθήσει να το αποκτήσει.

“Χρήστος”, της συστήθηκε, προτείνοντας της το χέρι, σε μια απρόσμενη για τις περιστάσεις χειρονομία.

“Μελίνα”, ανταποκρίθηκε στη γνωριμία. “Ήρθαμε πριν πέντε μέρες, αλλά πρέπει κιόλας να φύγουμε”.

“Ναι, θυμάμαι πότε ήρθες”, το βλέμμα του χαμήλωσε για μια στιγμή, σα να της έλεγε, “μου άρεσες από την πρώτη στιγμή που σε είδα”.

“Εσύ θα κάτσεις μέρες;” τον ρώτησε από ευγένεια, για να συνεχιστεί η κουβέντα.

“Μια ακόμη εβδομάδα”, της απάντησε “μετά γυρνάω στην Πάτρα για δουλειά”.

“Μια χαρά! Καλό υπόλοιπο”, του ευχήθηκε η Μελίνα.

“Κρίμα που γνωριζόμαστε τελευταία στιγμή. Πότε θα ξαναβρεθούμε άραγε;” ρώτησε εκείνος ρητορικά, μα και με μια κρυφή ελπίδα.

“Ποιος ξέρει; Ίσως του χρόνου στο νησί”, η Μελίνα τού έκοψε τα φτερά – η κουβέντα τους ήταν πολύ σύντομη για κάτι περισσότερο.

Τότε ο άντρας έσκυψε στην πετσέτα του. Σηκώθηκε και της πρότεινε την παλάμη του, στην οποία κρατούσε δυο γυαλιστερές, τιρκουάζ πεταλίδες.

“Διάλεξε”, της είπε, “για να θυμάσαι τη γνωριμία μας”.

“Τι όμορφα!” είπε η Μελίνα.

“Τα έβγαλα με τη μάσκα από τα βράχια”.

Η Μελίνα πήρε την δεξιά.

“Σε ευχαριστώ πολύ” του είπε, και το εννοούσε με την καρδιά της. Ο άνδρας είχε κάτι το αληθινό στα λόγια και στο βλέμμα του· δεν πήγαινε να το παίξει τίποτα, παρά μόνο να δείξει το ενδιαφέρον του με έναν σοβαρό, τόσο γλυκό τρόπο.

Μετά η Μελίνα ακολούθησε τη Χρυσάνθη, που είχε ήδη προχωρήσει στις σκηνές, με την πεταλίδα στη χούφτα της· μια αναπάντεχη συγκίνηση άνθιζε μέσα της, μεγαλώνοντας λεπτό το λεπτό. Αυτό θα ήταν το αναμνηστικό της από το ταξίδι. Για να της θυμίζει ότι πίσω από τους ωραίους, τους φασαριόζους, τους ατακαδόρους και πάσης φύσεως γόηδες, υπάρχουν τα ευγενικά, αληθινά αγόρια, που είναι πρόθυμα να βουτήξουν και να γεμίσουν με κοράλλια τα χέρια και την καρδιά σου. Κι ότι τα σημαντικά δεν βρίσκονται στην λαμπερή επιφάνεια, μα περιμένουν, αφανή κι αθόρυβα, στον βυθό.

Οι δυο γυναίκες ξέστησαν τη σκηνή με μηχανικές κινήσεις, χωρίς να μιλά η μια στην άλλη· η πρωινή αποκάλυψη τις είχε βυθίσει στην αμηχανία. Στο λιμάνι τις πήγε η Βίκυ με το αμάξι της. Η Μελίνα ένιωθε τη μαγική αίσθηση του έρωτα να πλανιέται στον αέρα, που σε λίγο θα γινόταν αποχωρισμός. Όταν αποβιβάστηκαν λίγο πριν την αποβάθρα, η Μελίνα χαιρέτησε τη Βίκυ με μια σφιχτή αγκαλιά, για να πάει μετά διακριτικά παραδίπλα. Μετά θεία κι ανιψιά έγιναν ένα με τον κόσμο που είχε κατακλύσει το λιμάνι. Το πλοίο είχε ήδη φανεί να έρχεται από την Αμοργό. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα: το δέσιμο στο λιμάνι, οι αποχαιρετισμοί, η επιβίβαση. Σε δέκα λεπτά είχαν αφήσει τη Δονούσα πίσω τους.

Η Μελίνα και η Χρυσάνθη πήγαν στις θέσεις τους. Παραδίπλα κάθονταν οι μητέρες με τα δυο αγόρια της παραλίας. “Ωχ, θα μας ζαλίσουν τον έρωτα μέχρι να τα πάρει ο ύπνος” γκρίνιαξε η Χρυσάνθη – αν και νηπιαγωγός, στις διακοπές γινόταν άξια απόγονος του Ηρώδη. Δεν πέρασαν λίγα λεπτά, κι ακούστηκε η φωνή του αγοριού: «Μαμά, μου βγήκε το δόντι!» Πράγματι, στα χέρια του κρατούσε ένα μικρό, κάτασπρο δοντάκι. Οι δυο μητέρες έβαλαν τα γέλια. “Πόνεσε Γιώργο μου;”  τον ρώτησε η μαμά του. «Λιγάκι», απάντησε το παιδί. Η Μελίνα και η Χρυσάνθη χαμογέλασαν· ο Γιωργάκης δεν ήταν ο μοναδικός στο πλοίο που τον πονούσε το δοντάκι του. Μετά οι δυο γυναίκες δεν ξαναμίλησαν. Βυθίστηκαν, σιωπηλές, στην γλυκόπικρη αίσθηση που δημιουργούσε η επίγνωση, ότι αυτό που μέχρι πριν λίγο ήταν το χειροπιαστό, συναρπαστικό, υπέροχο παρόν, μετατρεπόταν ήδη, όπως το πλοίο ξεμάκραινε από τη Δονούσα, σε μια πολύτιμη, ένδοξη, οδυνηρά νοσταλγική ανάμνηση.

Αφιερωμένο στη φίλη μου Μαρία, στον γιό της Γιάννη και στον γιό μου Γιώργο, το πραγματικό φετινό παρεάκι της Δονούσας.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News