Μιλώντας για βιβλία και συγγραφείς. Θέλουμε συμμετοχή και στα σχόλια κάτω από την απάντηση!
___________________
Η ιστορία της Κατερίνας όπως την ξεχώρισα σήμερα.
Γειά σου Ρένα, ελπίζω να είσαι καλά!
Θες να μας πεις μερικά βιβλία που σου αρέσουν ή που σε απογοήτευσαν;
Έχεις αγαπημένο/η συγγραφέα;
ΑΠΟ ΤΗΝ – Κατερίνα
____________________
Ας οργανώσουμε τη συζήτηση.
Φιλαναγνωστικό ποστ, τι καλά! Πιστεύω θα μάθουμε και πολλά από τις αναγνώστριες και τους αναγνώστες σήμερα, πράγμα που μου ανοίγει την όρεξη.
Φαντάζομαι ότι με την λέξη βιβλία ο περισσότερος κόσμος αναφέρεται σε λογοτεχνία και fiction (μυθοπλασία), άντε και σε βιογραφίες ή self help επειδή αυτά είναι οι κατηγορίες που έχουν μεγαλύτερη κίνηση στην αγορά, οπότε θα συγκρατηθώ και δεν θα αναφέρω επιστημονικά βιβλία –σαν αυτό του ιστορικού Rodrick Beaton για τους Έλληνες και την ελληνική επανάσταση του 1821, παρόλο που παρουσιάζουν κι αυτά εξαιρετικό ενδιαφέρον. (Επίσης επειδή η σκοπιά της στήλης είναι για γυναικεία ζητήματα θα αναφερθώ και σε έργα που έχουν κάποια σχετικότητα, αλλά όχι αποκλειστικά).
Βιβλίο που διάβασα με το που κυκλοφόρησε και μου δημιούργησε συναισθήματα κι απόλαυση στην γραφή την ίδια ήταν η Σεροτονίνη του Ουελμπέκ. To ύφος είναι αξιοθαύμαστο, ακόμα κι ανεξάρτητα από το τι γράφει (αφού έχει κάποια αμφιλεγόμενα κομμάτια αυτή η καταβύθιση στο σύμπαν του “άντρα που πέφτει” -στην κυριολεξία). Έχουμε ξεχάσει νομίζω ότι ένα σύγγραμμα πρέπει να διαβάζεται, να αναπνέει ο μακροπερίοδος λόγος, να έχει ένα ρυθμό, να δημιουργεί την προσμονή να προχωρήσουμε στην επόμενη σελίδα, στην επόμενη παράγραφο. Οι σημαντικοί συγγραφείς μυθοπλασίας δεν το ξεχνάνε αυτό, αλλιώς θα είχαμε πρωτόλεια memoirs (απομνημονεύματα) προσώπων που κάπου κάποτε έζησαν κάτι με ευρύτερο ενδιαφέρον.
Ως αντιπαράθεση για το πώς είναι η πολύ κακή γραφή μπορεί μια αναγνώστρια -με φόβο για την πνευματική της ισορροπία- να ξεφυλλίσει οποιοδήποτε τομίδιο της σειράς των 50 αποχρώσεων του Γκρι. (Επίσης πολύ κακό ως οδηγός προς οτιδήποτε προσιδιάζει στο κινκ!)
Με απογοήτευσε το Εκεί που τραγουδάνε οι Καραβίδες: μακρόσυρτη -βαρετή!- βοτανική περιήγηση, γενικό πλάτειασμα άνευ λόγου, θολή ανεξαρτοποίηση και ελλιπής διαχείριση του αναγνωστικού κοινού στον διαμοιρασμό τραύματος.
Άλλοι αγαπημένοι συγγραφείς που έχουν απόλυτη αίσθηση των εκφραστικών τους μέσων κι ευχαριστιέμαι να διαβάζω είναι ο Kόναν Ντόυλ, ο Ναμπόκωφ, ο Μπαλζάκ, η Μαργκερίτ Γιουρσενάρ, η Τζίλιαν Φλυν, η Ούρσουλα λε Γκεν, η Μαργαρίτα Λυμπεράκη. Πολύ αγαπημένος σε οτιδήποτε κι αν έγραψε, μυθοπλασία, σημειολογία ή δοκίμια, ο Ουμπέρτο Έκο.
Κλασσικά φεμινιστικά αναγνώσματα όπως Το Δεύτερο Φύλο (Μπωβουάρ), Ένα δικό της δωμάτιο (Γουλφ) και Μορφωμένη (Γουέστοβερ) συνιστώνται με τα χίλια σε όλες μας τις αναγνώστριες.
Πιο σύγχρονα βιβλία που βρήκα ικανοποιητικά και με προβλημάτισαν είναι τα Ας είμαστε όλοι φεμινιστές (Νγκόζι, σε μετάφραση Μ.Ξυλούρη), Ερωτική Νοημοσύνη (Έσθερ Περέλ), Λίλιθ (Μακ Ντόναλντ, δυστυχώς εξαντλημένο), και το Sex at Dawn: The Prehistoric Origins of Modern Sexuality (Ράιαν).
Ας σημειωθεί ότι δεν πιστεύω ότι πρέπει να συμφωνώ αναγκαστικά με την άποψη ενός συγγραφέα για να θεωρήσω ένα βιβλίο ενδιαφέρον και κατάλληλο για προβληματισμό και σκέψη (ή για σύσταση). Ξέρω ότι αυτό αντιτίθεται στο ζητούμενο πολλών αναγνωστών.
Πείτε μας κι εσείς!
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Θεε μου! Με αγχωνει να κάνω προτάσεις. Έχω την ψευδή πεποίθηση ότι θα αφήσω (εκ παραδρομής κάτι έξω). Αχ, δεν φτάνει μια ζωή για να διαβάσεις όσα θες! “Τρίτο στεφάνι”, κλασικό, φοβερό. “Με το παράξενο όνομα Ραμάνθις Ερέβους”, πρόκειται για την προσφάτως τελειωθείσα τριλογία της Ζυράννας Ζατέλη. Αχ, αυτή η μαγευτική γραφή της! “Το νούμερο 31328” γορθιά στο στομάχι. “Πριμαρόλια” Αθηνά Κακούρη, σκιαγραφεί το σταφιδικό ζήτημα που άνθισε στην Πελοπόννησο, από την ακμή μέχρι το ναδίρ του. Εδώ θα πω τον συγγραφέα Στέφαν Τσβάιχ. Γράφει νουβέλες, τόσο ωραίες, αγγίζει πολύ ορθά τον ψυχισμό του ανθρώπου. “Μεγάλη Χίμαιρα”, Καραγάτσης. Δεν γίνεται… Διαβάστε περισσότερα »
Αγαπημένα μου βιβλία, όλα της Jane Austen, ειναι κι αυτες οι βροχερές μέρες οι οποίες με έχουν Εμπνευσει να τα ξαναδιαβάσω όλα από την αρχή
Είμαι στην ίδια ακριβώς φάση! 😍
Εφόσον είσαι φαν, τσέκαρε και το “Δεσποινίς Όστεν” , είναι βασισμένο στην ζωή της αδερφής της Τζέιν, μετά τον θάνατο της τελευταίας και το Αδελφότητα της Τζέιν Όστεν 🙃
Αγαπημένο μου βιβλίο “Άλμπατρος” της Σώτης Τριανταφύλλου.
Βλέπεις τις ιστορίες των κοινωνικών τάξεων της Αγγλίας και των ιστορικών γεγονότων στις αρχές του 20ου αιώνα μέσα από τις ζωές μιας φτωχής κοπέλας που ήθελε να σπουδάσει αντί να πεθάνει νέα σε μια βιομηχανία και ενός έκπτωτου αριστοκράτη.
Τώρα διαβάζω ιστορικό δοκίμιο του Μαρκ Μαζάουερ “Τα Βαλκάνια”, πολύ διαφωτιστικό για το πώς διαμορφώθηκαν τα πράγματα που μας αγγίζουν μέχρι σήμερα (γεωπολιτικά, συνήθειες κτλ).
Σημειώνω τα Άλμπατρος λοιπόν.
Μαζάουερ είναι κορυφή για τέτοια.
Θα προσθέσω το βιβλίο του Μazower για τη Θεσ/νικη, το οποίο είναι εξαιρετικό.
Οταν σκοτώνουν τα κοτσύφια
Στοουνερ
Το νερό της λίμνης δεν είναι ποτέ γλυκό
Ολο το φως που δεν μπορούμε να δούμε
Χαρταετοί πάνω απο την πόλη
Αλλες ζωές
Μαγεμένος Απρίλης
Σήμερα είναι Δευτέρα, μάλλον
Τώρα που λες με τα Κοτσύφια, πώς σου φαίνεται που αφαίρεσαν την επίμαχη λέξη; Νομίζω κατά κάποιο τρόπο όλη η ουσία του βιβλίου είναι η συναίσθηση του πόσο ρατσισμός υπήρχε τότε. Ίσως αν έβαζαν disclaimer δεν θα ήταν πιο ευθύβολο; Αναρωτιέμαι.
Απο που αφαίρεσαν την επίμαχη λέξη? με πιάνεις αδιάβαστη σε αυτό που ρωτάς..
Αυτή είναι η ουσία του βιβλίου κ το ενδιαφέρον είναι ότι μέσα απο τα μάτια των παιδιών περιγράφεται ο παραλογισμός της στάσης των ενηλίκων απέναντι στις κοινωνικές και φυλετικές διακρίσεις..
Eννοώ αυτό εδώ:
https://observer.com/2017/10/to-kill-a-mockingbird-ban-biloxi-mississippi-harper-lee/
Βγάζοντας τελείως την λέξη (που ΟΚ, είναι τραγική, δεν αντιλέγω) σαν να μειώνεται το αντιρατσιστικό νόημα του βιβλίου. Δεν ξέρω, σκέφτομαι φωναχτά.
δεν το είχα ακούσει καθόλου.. απίστευτο.. φυσικά κ το ότι την αφαίρεσαν, μειώνουν το αντιρατσιστικό νόημα του βιβλίου! ετσι κ αλλιώς αυτές οι λέξεις (κοτσυφι και νέγρος), έχουν αρνητικό πρόσιμο στην αφήγηση της
Το τρελό είναι ότι το mockingbird δεν είναι το κοτσύφι και δεν είναι μαύρο. Απλά τραγουδάει όμορφα στο σκοτάδι τη νύχτα όπως το δικό μας αηδόνι . Αυτό που «αναγκάζεται» να βγάζει την ομορφιά του με το τραγούδι κρυφά στο σκοτάδι , έγινε μεταφορικό για τις ζωές των μαύρων
Εχεις απόλυτο δίκιο!
Εγώ δε συμφωνώ με την αφαίρεση.. Όσο άσχημη κ αν είναι εξυπηρετούσε έναν σκοπό και ήταν τοποθετημένη από τον συγγραφέα για κάποιο λόγο. Να τη σχολιάσουμε ναι, να τη δούμε με κριτική σκέψη ναι, να την κατακρίνουμε ναι αλλά όχι να τη διαγράψουμε σα να μην ειπώθηκε ποτέ. Αυτή είναι η άποψή μου.
Συμπλήρωση στο άλλο μου σχόλιο (ένα-ένα τα θυμάμαι):
Με ενθουσίασε το Γκιακ του Δημοσθένη Παπαμάρκου (από σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία)
Μου άρεσε επίσης το Big Little Lies της Liane Moriarty (θεωρώ ότι παρουσιάζει πολύ εύστοχα την ενδοοικογενειακή βία)
Θα μου έρθουν κι άλλα, σιγουρα 🙂
Βιβλιοφιλική ερώτηση, yay!
Instant αγαπημένο: Στόουνερ του John Williams. Μαγικό βιβλίο.
Βιβλία που με απογοήτευσαν οικτρά, ενώ είχα τεράστιες προσδοκίες: Normal People από Sally Rooney, The Tenant of Wildfell Hall από Anne Bronte, Melmoth the Wanderer του Charles Maturin.
Βιβλίο που θεωρώ ΚΑΚΙΣΤΟ και ειλικρινά θα ήθελα να μην έχω διαβάσει ποτέ: A Little Life από Hanya Yanagihara.
Classic που αγαπώ βαθύτατα: Άννα Καρένινα.
(παίζει να μην έχω βιαστεί ποτέ τόσο να απαντήσω σε ποστ ^_^)
Και σε υπερευχαριστώ που βιάστηκες να απαντήσεις!
Τωρα να ξες τι μου έκανες. Έτρεξα να δω στο Good Reads σε τι αφορά το Little Life και διαβάζω περίπου τι λένε οι σχολιαστές και σαν να τρέχουν πράσινα ζουμιά από τα μάτια μου, my eyes my eyes, οπότε σε καταλαβαίνω!
Μα έβλεπα κι εγώ τους διθυράμβους και τα 5 αστέρια και μετά δεν πίστευα τι διάβαζα! Το θεωρώ εξαιρετικά problematic βιβλίο γιατί ουσιαστικά μας λέει ότι κάποιοι άνθρωποι είναι τόσο κατεστραμμένοι που απλά δεν μπορούν να βοηθηθούν. Ας τους να υποφέρουν, ή να κάνουν κακό στον εαυτό τους (επίσης η ψυχοθεραπεία είναι για φλώρους). Επίσης μπορώ κάπως να σας βρω στο Goodreads; (αυτό πάει τόσο προς τη Ρένα όσο και προς όλ@ εδώ μέσα) Το χρησιμοποιώ εδώ και καναν χρόνο και ακόμα δεν έχω μάθει καλά καλά τι παίζει με τους followers/φίλους και θέλω πολύ να βρω σχετικό κόσμο να… Διαβάστε περισσότερα »
Πωωω, κι εγώ την πάτησα. Απαίσιο βιβλίο πραγματικά
Normal People. Από τις πολύ λίγες περιπτώσεις που η σειρά ήταν εξαιρετική ενώ στο βιβλίο δεν έφτασα ούτε στην 4η σελίδα!
Τρελαινομαι για ολα τα βιβλια υης Ιωαννας Καρυστιανη, και τα μικρα της διηγηματα, ο λογος της ειναι πολυ ποιητικος και η ροη υπεροχη. Τα διαβαζω και νιωθω κια βαθια ηρεμια, ανεξηγητη. Επισης Paul Auster, επισης σχεδον ολα, (εκτος απο τον Αορατο). Οταν μου αρεσει καποιος συγγραφεας διαβαζω ολα του τα βιβλια. Και φυσικα το 100 χρονια Μοναξιας, το οποιο εχει για μενα την πιο υπεροχη τελευταια σελιδα, το πιο συναρπαστικο τελος απο ολα τα βιβλια που εχω διαβασει! Απογοητευση μεγαλη ο Κοελιο (εκτος απο οταν ημουν 13 και διαβαζα τον Αλχημιστη. Μετα χαλια!!!! Σταματησα γρηγορα). Hermann Hesse φυσικα, μεγαλη αγαπη,… Διαβάστε περισσότερα »
Επισης…..guilty pleasure η Φρανσουαζ Σαγκαν
Στα αγαπημένα: Το νούμερο 31328, Βενέζης. Κάθε δύο – τρεις σελίδες έκλεινα το βιβλίο για να πάρω ανάσα.
Στα χειρότερα: Το Ανθρώπινο Στίγμα, Φίλιπ Ροθ. Βαρέθηκα. Δεν κατάφερα να το τελειώσω. Δεν ξανασχολήθηκα.
Στα επαναλαμβανόμενα: Mortality, Christopher Hitchens. Κάθε τόσο διαβάζω ένα κεφάλαιο για να μην ξεχνάω ότι η ζωή είναι απόλαυση, ακόμα και στα πιο δύσκολα.
Θα συμφωνήσω με Το Νούμερο. Του Βενέζη επίσης το βιβλίο Γαλήνη, ένα βιβλίο που με είχε κάνει να κλάψω πολύ.
Κορίτσια σε εσάς που αγαπήσατε το Βενέζη σας προτείνω το αριστούργημα του την “Αιολική γη” αν δεν την έχετε ήδη διαβάσει. Είναι ένα βιβλίο – σταθμός στην ελληνική λογοτεχνία. Όσον αφορά στη “Γαλήνη” είναι πράγματι ένα εξαίσιο μυθιστόρημα.
Πω πω …λιγο ντρέπομαι που μόνο αρλεκιν έχω διαβάσει ,και την Τζέιν Ειρ από λογοτεχνία μόνο!Χαχα γενικά μαρεσει η μυθολογία κτλ,αλλά έχω διαβάσει Αρλεκιν κυριως.Μαρεσαν κ μαρεσουν ,γιατί και γελάω με την υπερβολή,και βρίσκω ρομαντικό ότι πηδ*€&_€νται μόνο με συναίσθημα και στο τέλος καταλήγουν μαζί ,και φυσικά ο άντρας έχει περιουσία 😂😂😂είμαι ρομαντική η ρουφιάνα ,δε κρύβεται !!!!
Δεν υπάρχει ντροπή. Δεν βγάζουμε να τις μετρήσουμε να δούμε ποιά έχει την μακρύτερη (την …λογοτεχνική ανάγνωση, χαχαχα)
Πάντως για όλα υπάρχει λόγος, που για σένα τα Άρλεκιν είναι νόμος! (Για να κάνω και ρίμα η συντάκτρια).
Σοβαρά τώρα, η Τζέιν Έυρ είναι μια καταπληκτική ιστορία: ρομαντισμός φουλ αλλά και φεμινιστική οπτική. Ξαναδιάβασέ το αν θες.
Εγώ έπιασα την άλλη αδελφή με τα ανεμοδαρμένα ύψη!
Από ελληνικά ο Μαρκυδάκησ και αν πρέεπι να το περιορίσ “Ηλιος με δόντια” από ξενα (sic) της Έλενα Φερραντε και του Τζόναθαν Φράζεν