Η Ρένα απαντά: Γιατί αυτή η μεταστροφή και γιατί εγώ την ανέχομαι;

Η μεταστροφή είναι το λιγότερο. Το γιατί την ανέχεσαι όμως έχει πλούτο και βάθος πίσω του και θα σου δείξω πώς θα το κατανοήσεις στην ολότητά του.

___________________

Η ιστορία της Έλντας όπως την ξεχώρισα σήμερα.

Γιατι όποιον άντρα επιλέγω να με πληγώνει;
Γιατί στην αρχή να μου φέρονται σαν πριγκίπισσα και μετά να βγάζουν έναν σιχαμερό εαυτό;
Γιατί στην αρχή να μου λέει, είσαι ότι καλύτερο μου έχει συμβεί, τώρα να μου λέει να μαζευτω και ότι τον κάνουν ρεζίλι οι κοντές φούστες μου;
Γιατί ενώ μου έλεγε ότι δεν θέλει να πάει με καμία άλλη, προκειμένου να μην διακυνδυνευσει να με χάσει, τώρα λέει ότι τελικά είναι πολυγαμικος;
Γιατί ενώ μου έλεγε να μετακομίσω στην πόλη του να μείνουμε μαζί, τώρα μου λέει δεν θέλει να είναι αυτός ο λόγος, γιατί μπορεί να τον πατήσει λεωφορείο κάποια στιγμή και εγώ τι θα κάνω;
Γιατί μια με κάνει να πιστεύω πως είμαστε μαζί και με θέλει, και ακριβώς στο ίδιο λεπτο λέει κάτι διαφορετικό και με πληγώνει;
Γιατί, αφού δεν με αγαπάει, με αφήνει να τον αγαπάω εγώ;
Γιατί μου βγάζει τον πιο αδύναμο εαυτό μου, ενώ στην αρχή ήταν η δύναμη μου;
Γιατί ενώ από την αρχή βαρουσαν οι καμπάνες, γιατί δεν ήθελα το αλκοολικι του, τώρα το ανέχομαι;
Γιατί να είμαι καταβάθος τόσο αδύναμη;
Γιατί δεν βρίσκω την δύναμη να τον στείλω στα τσακιδια και να στραφω σε εμένα;
Γιατί δεν με εκτιμάω;
Και αν με γνωρίσετε, ούτε σας πάει το μυαλό ότι τα γράφω εγώ αυτά φαινομενικά είναι το τελείως αντίθετο.
Γοητευτική, δυναμική, επιβλητική, ερωτική κοινωνική.
Αλλά……κατά βάθος ένα πληγωμένο κουταβάκι.

ΑΠΟ ΤΗΝ – Ελντα

__________________

Ας οργανώσουμε τη συζήτηση.

Έλντα, μου άρεσε έτσι που το υπέβαλλες υπό μορφή ερωτημάτων. Βοηθάει πολύ να διαβάσουμε τις σκέψεις σου καθαρά.

Η απάντηση είναι ότι ήρθε η απομάγευση.

Αυτή που συμβαίνει στις περισσότερες σχέσεις νομοτελειακά, με την πτώση του ερωτικού ενθουσιασμού και του ορμονικού κοκτέιλ που πυροδοτεί, εκτός αν προλάβουν να μετασχηματιστούν σε κάτι βαθύτερο. Όμως αυτό προϋποθέτει οικειότητα, τριβή, όσμωση, κάτι που δεν είχατε επειδή ήσασταν σε απόσταση. Η απόσταση επιτείνει την επιθυμία αρχικά, καθώς το επιθυμητό μένει αδιάβλητο από την καθημερινότητα και τη φθορά ως κάτι που προκαλεί δέος. (Τα έχει εξηγήσει καλά ο Καντ στη αισθητική του θεωρία αυτά) Μέχρι να διαβεί τον Ρουβίκωνα όπου χάνεται η επιθυμία και πλέον η απόσταση λειτουργεί αποδιοργανωτικά και διαλυτικά.

Όμως δεν είναι μόνο αυτό που συμβαίνει σε εκείνον που απασχολεί στην συγκεκριμένη ερώτηση. Ο εστιασμός πρέπει να τεθεί στην γράφουσα. Γιατί ερμηνεύει την επιθυμία ως επιβεβαίωση της αξίας της; Γιατί στηρίζεται στην αρνητική ανταπόκριση για να συνεχίσει μια κατάσταση που την πληγώνει;

Η απάντηση μπορεί να είναι προσωποποιημένη, να απορρέει από εμπειρίες οικογενειακές, παιδικές, εφηβικές, από ανασφάλειες που επιζητούν την αποδοχή ενός αντρικού προτύπου. Είναι όμως και πιο γενικές και μας αφορούν όλες ως προς το εξής.

Η έννοια της ΘΥΣΙΑΣ είναι η καθοριστική ιουδοχριστιανική απόδειξη της αγάπης.

Η θυσία υπάρχει και σε άλλους πολιτισμούς, με τεταμένη σημασία, αλλά πουθενά αλλού δεν είναι το σύμβολο της έμπρακτης αγάπης. Ζούμε σε μια κουλτούρα εμβαπτισμένη στον ιουδοχριστιανισμό, που μας περιβάλλει όχι αναγκαστικά μέσω μιας θρησκευόμενης καθημερινότητας, αλλά μέσω μιας ολοκληρωμένης κουλτούρας, ποπ αλλά και ακαδημαϊκής, που έχει επηρεαστεί βαθιά από την ιουδοχριστιανική θεώρηση των πραγμάτων. Και άθεοι να είμαστε, μας περιτριγυρίζει δηλαδή η θρησκεία και η θρησκευτικότητα. Ο Αβραάμ θυσιάζει το ίδιο του το παιδί επειδή αγαπά τον Θεό πιο πολύ. Μάλιστα του το ζητάει ο ίδιος ο Θεός ως δοκιμασία της αγάπης του! Υπάρχει πιο συντριπτικό αφήγημα για το ότι μέσω του ψυχικού πόνου αποδεικνύουμε την αγάπη μας; Ο Χριστός σταυρώνεται από αγάπη για τον άνθρωπο, για να τον σώσει από τον θάνατο. ΘΥΣΙΑΖΕΤΑΙ για μας, επειδή μας αγαπάει. H θεία κοινωνία, το βασικό μυστήριο της χριστιανοσύνης, είναι υπενθύμιση αυτής της θυσίας.

Αυτό διδασκόμαστε από παντού. “Ό,τι αξίζει, πονάει κι είναι δύσκολο”, έγινε και στίχος. Τι έκανε η Μικρή Γοργόνα στο παραμύθι του Κρίστιαν Άντερσεν; Πόσες έχουν καταστραφεί στα ερωτικά τους με κάτι τέτοια…

Θυσιαζόμενη, υποφέροντας, πονώντας, βιώνοντας ματαίωση, ερωτική και συναισθηματική λούζεσαι την αχλύ του μάρτυρα. Βιώνεις την θυσία ως επισφράγιση της αγάπης σου κι έτσι στα μάτια του μυαλού σου ζεις κάτι πολύ σημαντικό, αγαπάς πάρα πολύ. Αφού πονάς, αφού υποφέρεις, άρα πρέπει να αγαπάς, αφού η αγάπη είναι θυσία. Σωστά;

Το θρησκευτικό συναίσθημα απορρέει από τον ηθικό μαζοχισμό μας. Μόνο ο άνθρωπος διαθέτει ηθικό μαζοχισμό, καθώς απαιτεί πλήρη συνείδηση, κανένα ζώο δεν επιδιώκει πόνο επειδή διαθέτουν μόνο το ένστικτο της ηδονής (the pleasure principle, που λένε στην φροϋδική θεωρία). Δραματοποιούμε λοιπόν γιατί έχουμε ηθικό μαζοχισμό. Μας προξενεί μια γλυκόπικρη ηδονή η ανθρώπινη υπόστασή μας, βιώνουμε στο μάξιμουμ τις δυνατότητες της πνευματικότητάς μας, κι ας μην το συνειδητοποιούμε.

Η Ρένα απαντά: Τι εννοείς “δραματοποιούμε λόγω ηθικού μαζοχισμού”;

Τώρα που στο έδειξα ανάγλυφα και κατανοείς από πού πηγάζουν αυτές οι αντιλήψεις σου, ίσως να μπορέσεις και να αποστασιοποιηθείς από αυτό το συναίσθημα. Είναι ένα προσωπικό σου συναίσθημα, που συμβαίνει συχνά σε ανθρώπους που θέλουν να ζήσουν έντονα, επειδή αγαπούν πάρα πολύ τη ζωή (η οποία είναι πόνος και σύμφωνα με τον Βουδισμό!). Είναι η ανάγκη σου να βιώσεις μεγαλείο και δεν εξαρτάται από τον απέναντι άνθρωπο. Είναι υπαρξιακό σου και προσωπικό σου. Κι επειδή είναι προσωπικό σου μπορείς και να το ελέγξεις εσύ και να το διαχειριστείς.

Τόλμησε να δεις μέσα σου.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News