Η Ρένα απαντά: Δεν έκανε τον κύκλο της και τώρα στα 62 σκέφτομαι μια παλιά ιστορία

Μια συγκινητική ιστορία από τα παλιά…

__________________

Η ιστορία της Έφης όπως την ξεχώρισα σήμερα.

Αγαπητή Ρένα

Σας γράφω σχετικά με μια παλιά ιστορία, γεμάτη ερωτηματικά που με απασχολούν ακόμα, επειδή μπορεί να ενδιαφέρει γενικότερα. Αυτό εσείς θα το κρίνετε. Για να μη σας κουράζω από τώρα, προσπερνω τις φιλοφρονήσεις προς τη στήλη σας, που άλλωστε εξυπακουονται, και μπαίνω αμέσως στο θέμα.

Γνωριστήκαμε όταν εκείνος ήταν 47 κι εγώ 43 (τώρα είμαι 62). Εγώ οικονομικά ανεξάρτητη, μόνη μετά από ένα τραυματικό διαζύγιο, κάμποσες σχέσεις και περισσότερες απόπειρες δημιουργίας σχέσης, ζούσα πλέον συνειδητά μια ελεύθερη ερωτική ζωή. Εκείνος ανήκε στον καλλιτεχνικό χώρο, όχι ” επώνυμος”, πάντως κινητικός επαγγελματικά και ήδη 15 χρόνια παντρεμένος με συνάδελφό του. Η έντονη σεξουαλική έλξη, που νιώσαμε με την πρώτη ματιά, μας έστειλε και μας κράτησε κλεισμένους σε ένα δωμάτιο ένα ολόκληρο τριήμερο, στη διάρκεια του οποίου ανακαλύψαμε ο ένας στον άλλο πράγματα που βαθυναν και πλούτισαν την έλξη αυτή, με λίγα λόγια ερωτευτηκαμε. Έτσι σχεδόν άθελά μας οδηγηθηκαμε σε μια υβριδική κατάσταση (δεν θα την έλεγα σχέση), που διήρκεσε ενάμιση περίπου χρόνο και χαρακτηριζόταν από παραφορες ερωτικές συναντήσεις εναλλάξ με μικρότερα ή μεγαλύτερα διαστήματα σιωπής ( οφειλόμενα στις τύψεις του απέναντι στη γυναίκα του) και εκρηκτικές επανασυνδέσεις.

Κάποια στιγμή μου είπε ότι το όλο πράγμα του είχε γίνει πολύ δύσκολο, ότι ένιωθε να τρελαίνεται, γιατί δεν μπορούσε να αγαπά δύο γυναίκες ταυτόχρονα.Του απάντησα ότι εγώ δεν απαιτούσα από αυτόν “κανονική” σχέση, ότι δεν τον διεκδικούσα από τη γυναίκα του, κι ότι μου έφτανε εκείνο που βιώναμε στις περιορισμένου χρόνου συναντήσεις μας, αρκεί να τις συνεχίζαμε μέχρι να καταλαγιάσει ο έρωτας, το πάθος, ο,τι τέλος πάντων ήταν αυτό που μοιραζόμαστε. Με κακισε τότε, ότι τα βλέπω όλα “πολύ απλά”, έτσι “ασυλλόγιστα και ελεύθερα ” που είχα συνηθίσει να ζω, ότι ο ίδιος δεν συνήθιζε και ούτε ήθελε να ζεί διπλή ζωή, ότι έχει ευθύνες κλπ.,και για να μην τα πολυλογω, εκεί χωρίσαμε.

Δεν θα γράψω για τον οξύ και συγχρόνως βαθύ πόνο,που εγκαταστάθηκε στην καθημερινότητα μου από κει και ύστερα. Θα σας πω μόνο ότι φοβήθηκα πραγματικά, για πρώτη φορά στη ζωή μου, μήπως τρελαθώ, ή μήπως (ακόμα χειρότερα) αρχίσω κάποια στιγμή να τον αναζητώ και να τον διεκδικώ, και μάλιστα με τρόπο καταστροφικό για την οικογένειά του, στην οποία ήταν επιλογή του να παραμείνει. Αποφάσισα λοιπόν να δω αλλιώς τη δική μου ζωή, να κάνω κάτι για μένα,αλλάζοντας περιβάλλον και σπουδάζοντας κάτι που ήθελα από πολύ παλιά και δεν είχα αξιωθεί να το κάνω. Έτσι κάποια στιγμή βρέθηκα να ζω σε μια μεγάλη επαρχιακή πόλη όπου, στα έξι χρόνια που παρέμεινα, συνέχισα το ελεύθερο επάγγελμα που ήδη ασκούσα στην Αθήνα και συγχρόνως ολοκλήρωσα με επιτυχία τις σπουδές μου στο εκεί πανεπιστήμιο και στο αντικείμενο που επιθυμούσα. Να σημειώσω ότι εκείνος, μαθαίνοντας ότι θα έφευγα, ήρθε ξαφνικά και με βρήκε την παραμονή του ταξιδιού μου για να μου πει ότι ήξερε ότι ήμουν ιδιαίτερη, ξεχωριστή κλπ., αλλά ότι εκείνο, που πάντα θα θυμόταν από μένα , είναι το πόσο δυνατός άνθρωπος είμαι. Αυτό το αναφέρω μήπως και σας βοηθήσει στη… διάγνωση!

Στο διάστημα που έμεινα εκτός Αθήνας δεν τον έβγαλα ποτέ από το μυαλό μου, ωστοσο κατάφερα σιγά σιγά να μην πονάω με τρόπο, που θα έθετε σε κίνδυνο τις καινούριες μου δραστηριότητες. Στο νέο μου περιβάλλον δεν έλειψαν οι γνωριμίες και οι περιστασιακές σχέσεις,. κανείς όμως δεν κίνησε το ενδιαφέρον μου για κάτι περισσότερο.

Εδώ να αναφέρω (και πάλι προς διευκόλυνση της διάγνωσης) ότι κάποια Χριστούγεννα, που είχα κατεβει στην Αθήνα, τον συνάντησα τυχαία σε μια μουσική σκηνή, όπου εγώ ήμουν με μεγάλη παρέα και εκείνος με ένα φίλο του. Τον οποίο “έδιωξε” αμέσως και ήρθε και κάθησε μαζί μας, και συνεχώς με κοιτούσε φανερά ταραγμένος, πράγμα που πρόσεξαν και οι φίλοι μου. Από εκεί φύγαμε μαζί και πριν με αφήσει στο σπίτι μου μείναμε αρκετά στο αυτοκίνητο μιλώντας, ή προσπαθώντας να μιλήσουμε, για το παρόν του καθενός μας και περισσότερο για να πούμε ο ένας στον άλλο ότι τίποτα δεν είχαμε ξεχάσει. Εκτός από κάποια φιλιά που ήταν αδύνατο να αποφύγουμε δεν προχωρήσαμε, παρόλο που το θέλαμε κι οι δυο. Πριν χωριστουμε του είπα πως, εκτός από τις υπέροχες αναμνήσεις που μου άφησε η σχέση μας, του οφείλω και ένα μεγάλο ευχαριστώ, που υπήρξε η αφορμή να πραγματοποιήσω ένα παλιό μου όνειρο, και τον ρώτησα αν και ο ίδιος είχε να θυμάται κάποιο καλό που του είχα κάνει. “Καλό, κακό, κάτι πάντως μου έχεις κάνει”, ήταν η απάντηση του.

Γύρισα στη βάση μου ξανά γεμάτη από αυτόν και σε λίγες μέρες, πιεσμένη από αφόρητη νοσταλγία,του τηλεφώνησα, για να μου πει αυτολεξεί “δεν πρέπει να επικοινωνούμε, αναστατώνομαι και δεν το θέλω” .Ουδέν σχόλιον.

Και επιστρέφω, μετά την εξαετία, στην Αθήνα. Και περνα ο καιρός. Και γνωρίζω κάποιον. Και αρχίζω μια ” κανονική” σχέση. Και τότε, τυχαία πάλι, τον συναντώ ξανά. Και τώρα είναι αυτός που επιδιώκει συνάντηση. Η οποία πραγματοποιείται. Και στη διάρκεια της ξαναβρίσκουμε ο,τι μας είχε φέρει κάποτε κοντά. Και στη συνέχεια με ρωτάει αν έχω κάποια σχέση.Και του απαντώ πως ναι.Κι αυτό το κάνω πρώτον, γιατί δεν μου αρέσει να ζω τη ζωή μου με ψέματα, και δεύτερον, γιατί νιώθω όντως καλά σε αυτή τη σχέση. Του δηλώνω, πάντως, ότι αυτόν πραγματικά τον αγάπησα όσο κανένα άλλο και ποτέ άλλοτε, και ότι θα τον αγαπώ πάντα. Και ότι χαίρομαι που ξαναβρεθηκαμε σε μια ηλικία, όπου μπορούμε πια να βλεπομαστε πότε πότε χωρίς εντάσεις και ενοχές, σαν δυο άνθρωποι που κάποτε ερωτεύτηκαν και τώρα μπορούν να είναι αγαπημένοι φίλοι και κάτι παραπάνω. Δείχνει να συμφωνεί. Κι εγώ, για να επισφραγισω τη νέα εποχή στη σχέση μας, του δίνω, όταν φεύγει, κάτι που είχα γράψει, σαν λογοτεχνικό κείμενο, να μου πει τη γνώμη του στην επόμενη επαφή μας. Το παίρνει και μετά λίγες μέρες μου τηλεφωνεί. Μου υποδεικνύει πρόχειρα κάποιες διορθώσεις και και μου λέει ότι θα μου ξανατηλεφωνησει για να τα πούμε από κοντά.

Δεν πήρε ποτέ. Ούτε εγώ, φυσικά. Εκτός από ένα δυο “αναγνωριστικα’ της κατάστασης μηνύματα επ ευκαιρία γενεθλίων κλπ., για τα οποία απλά με ευχαρίστησε και που κάποια στιγμή τα σταμάτησα. Μετά από αρκετό καιρό έμαθα. ότι την εποχή της επαναπροσέγγισης μας ήταν σε διάσταση με τη γυναίκα του, αλλά ότι τώρα τα έχουν ξαναβρεί. Κι ότι έχει κάποια σοβαρά προβλήματα υγείας. Αλλα δεν μπόρεσα ποτέ να μάθω ποια ακριβώς.

Τώρα ζω μόνη. Με τον άνθρωπο, με τον οποίο διατηρώ τη σχέση που ανέφερα, έχουμε αποφασίσει να μη συγκατοικήσουμε. Είναι μια ήρεμη, συντροφική σχέση δύο μεσηλίκων (προς ηλικιωμένων!) χωρίς εξάρσεις και εκατέρωθεν απαιτήσεις πέραν αυτού, που ο καθένας μας μπορεί και θέλει να προσφέρει στον άλλο.

Οπότε, θα μου πείτε, γιατί επανέρχομαι στα παλιά και αναρωτιέμαι για “εκείνη” τη σχέση; Διότι με βασανίζουν ερωτηματικά και χρειάζομαι ένα καθαρό, αντικειμενικό και “παιδευμενο” μυαλό σαν το δικό σας, Ρένα, για να μου δώσει μια διαφορετική -που μπορεί να είναι και η σωστη- οπτική του πράγματος.

Υπέφερα πολύ για αυτόν τον άνθρωπο. Ένιωσα πως ήταν ο μοναδικός πραγματικός έρωτας της ζωής μου, αλλά αυτό μπορεί να μην είναι αλήθεια, να είναι μόνο μια χρόνια εμμονικη αυταπάτη, κάτι σαν διαρκής δικαιολογία για να αποφεύγω τη δέσμευση, την οποία φοβάμαι λόγω των τραυματικών εμπειριών του γάμου μου, όπως ισχυρίζονται φίλοι που με ξέρουν από παλιά. Ίσως εκείνος να μην πόνεσε για μένα, κι ας ισχυριζόταν ότι με αγαπούσε και δεν με ξέχασε ποτέ. Ισως πάλι κι εγώ να έκανα λάθος που του δειχνομουν απροκάλυπτα τόσο “δυνατή” από τη μια, τόσο “ελεύθερη και ασυλλόγιστη” από την άλλη. Και που δεν τον διεκδίκησα τότε, στην αρχή, όταν αμφιταλαντευοταν. Σεβομουν, όμως, την επιθυμία του να παραμείνει στο γάμο του κι ούτε ήθελα να μου το χτυπήσει μια μέρα, ότι τον παρεσυρα και του χάλασα τη ζωή. Όχι, αυτό δεν το μετανιώνω.
Συγχρόνως όμως πενθω για την αγάπη που δεν ζήσαμε, για τις στιγμές που δεν μοιραστηκαμε, όλα αυτά τα χρόνια. Και τον κακίζω που δεν είχε τότε δεχτεί την πρόταση μου να συνεχίσουμε να βλεπομαστε, μέχρι να κάνει τον κύκλο του ο έρωτας. Αν αυτό είχε συμβεί, τώρα θα είχαμε, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, σίγουρα απαλλαγεί ο ένας από το φάντασμα του άλλου. Αλλά ίσως να είναι λάθος κι αυτό. Και αναγνωρίζω, ότι δεν έχει νόημα πια να το σκέφτομαι.

Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας
Εφη

ΑΠΟ ΤΗΝ – Εφη

________________

Ας οργανώσουμε τη συζήτηση.

Φίλη Έφη,

η ιστορία σου με συγκίνησε, θα το ομολογήσω.

Βρίσκω ότι φέρθηκες με αξιοπρέπεια και προς τον εαυτό σου και προς εκείνον. Του άφησες το δικαίωμα της επιλογής, του έδωσες το περιθώριο να μείνει στη σχέση του χωρίς πιέσεις, παρά τον έρωτα δέχτηκες να παίξεις το δεύτερο βιολί και όταν πλέον θα μπορούσες να διεκδικήσεις ξανά άφησες και πάλι την πρωτοβουλία σε κείνον. Ίσως αναγνωρίζοντας μέσα σου ότι το να μένει εκεί ήταν πάντοτε η πρώτη επιλογή του. Ίδιαίτερα τώρα που μεγάλωσε, κι έχει και προβλήματα υγείας, η βόλεψη και το γνώριμο που δεν αιφνιδιάζει, είναι πολύ μεγάλο πράγμα.

Δεν αμφισβητώ καθόλου ότι υπήρξε ο έρωτας της ζωής σου. Αυτό που αμφισβητώ είναι ότι ήσουν της δικής του ζωής. Όταν κάποιος μας λέει “θαυμάζω πόσο δυνατός άνθρωπος είσαι” είναι μετάφραση για το “θα σε χτυπήσω και θα σε λιώσω και θέλω να το πάρεις έτσι όπως στο δίνω καρτερικά”. Το γνώριζε ότι σε πληγώνει. Το ήξερε και παρ’ολ’αυτά δεν βρήκε να πει κάτι διαφορετικό. Με λυπεί και συμπονώ.

Πλέον πιστεύω ότι χωρίς συναισθηματικές παρωπίδες, καθώς εσύ έδωσες περισσότερα απ’οσα πήρες, οφείλεις στον εαυτό σου να κάνεις ειρήνη με το φάντασμα του παρελθόντος και να πορευτείς στο παρόν. Είσαι 62 ετών. Έχεις χρόνια καλά μπροστά σου ακόμη. Μπορείς να χαρείς ακόμη και χωρίς αυτόν, κι αυτό είναι φανερό από το ότι στέλνεις αυτή την επιστολή εδώ σε μένα. Είναι το πρώτο βήμα στην απολύτρωση.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News