Η Ρένα απαντά: Γιατί αισθάνομαι ακόμη αδύναμη μπροστά του;

Η αίσθηση ότι είσαι αδύναμη μπροστά του είναι η αίσθηση της ανημπόριας να μην μπορείς να ελέγξεις το παρελθόν.

_____________________

Η ιστορία της Ιωάννας όπως την ξεχώρισα σήμερα.

Όταν άρχισε η ενήλικη ζωή μου, σαν κορίτσι χωρίς κάποια προηγούμενη εμπειρία , ερωτεύτηκα παρα πολύ ένα αγόρι. Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά, από εκείνους που βλέπεις τον άλλο και σου κόβονται τα πόδια. Με το αγόρι έγιναν πολλά σε ένα διάστημα χρόνων, χωρίς ωστόσο να εξελιχθεί ποτέ σε σχέση. Υπήρξαν στιγμές εντονες, που αισθανομουν τεράστια χαρά ότι κάτι θα πάει παρακάτω και ότι αυτό που νιώθω δεν είναι μονόπλευρο, αλλά μετά από μικρό διάστημα πάντα είχε αποτέλεσμα να αισθάνομαι πληγωμένη και προδομένη από έναν άνθρωπο που δε μπορουσα να καταλάβω γιατι να μου φέρεται έτσι. Ένας άνθρωπος που τη μια μέρα μου έλεγε “σε αγαπώ” και την επόμενη μέρα έκανε σαν να μην υπάρχω στο δωμάτιο.

Ώσπου μια μέρα, όταν κατάλαβα πως οι σχέσεις μεταξύ τον άνθρωπων είναι για να μας ηρεμούν και να περνάμε καλά , και όχι για να κλαίμε και να αναρωτιόμαστε τι κάνουμε εμείς λάθος, είπα ένα “άντε γεια” και τον έβγαλα μαχαίρι από τη ζωή μου.

Από τότε στάθηκα γερά στα πόδια μου. Έμαθα τι ζητάω από τους ανθρώπους και τις σχέσεις γενικότερα, φιλικές και ερωτικές. Απέκτησα εμπειρίες και λίγο αργότερα μια σχέση με έναν υπέροχο άνθρωπο που με σέβεται και με αγαπάει οπως ακριβώς είμαι. Σχέση που κρατάει μέχρι και σήμερα.

Τι γίνεται όμως όταν ξαφνικά εκείνο το αγόρι εμφανίζεται στη ζωή σου ξανά μετά από χρονια; Χωρίς να το έχει επιδιώξει κάνεις από τους δύο. Απλά έτυχε από κοινούς γνωστούς. Εκείνος καθόλου προκλητικός, εντελώς τυπικός. Και όμως μόνο η παρουσία του με έκανε, αυτές τις λίγες φορές που τον είδα, να αισθάνομαι αδύναμη, όπως ακριβώς αισθανομουν τότε. Σαν να μην είμαι ο άνθρωπος που είμαι σήμερα. Να αισθάνομαι χαρά και λύπη ταυτόχρονα. Πως γίνεται να έχω φύγει από εκεί τελείως συνειδητά και να αισθάνομαι πάλι σήμερα μετά από τόσο καιρό πως αν μου πει “Ελα” εγώ θα τρέξω να πάω. Γιατί να τα αισθάνομαι αυτα ακόμα;

ΑΠΟ ΤΗΝ – Ιωάννα

____________________

Ας οργανώσουμε τη συζήτηση.

Ιωάννα, μπράβο σου, έκανες πολύ σοφά. Το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξες άλλοι σπαταλάνε μια ζωή για να το κατανοήσουν. Οι σχέσεις είναι για να περνάμε όμορφα και να βελτιωνόμαστε ως άνθρωποι, να χτίζουμε ζωές με νόημα. Το δράμα δεν είναι ποιοτικός δείκτης.

Ψυχολογικά εξηγείται αρκετά εύκολα γιατί νιώθεις έτσι, αδύναμη μπροστά στον άντρα που σου έκανε σκωτσέζικο ντουζ με την ανταπόκρισή του. Επειδή δεν είχες τον έλεγχο κι αυτό “έγραψε” μέσα σου. Επειδή δεν σε ήθελε αρκετά. Η αποδοχή που δεν έλαβες είναι μια δίψα που δεν έσβησε. Σε έκανε να αναρωτηθείς τι έχεις ή τι δεν έχεις και δεν προχώρησε όπως το επιθυμούσες. Δεν σημαίνει όμως κάτι, απλά συνειδητοποίησες ότι δεν μπορούμε να αρέσουμε ουσιαστικά σε όλους κι αυτό είναι ΟΚ. Δεν είμαστε εδώ για να λύσουμε τα ψυχολογικά θέματα του καθενός, ούτε κάνουμε κάποιον άτυπο διαγωνισμό αν θα καταφέρουμε να αλλάξουμε κάποιον. Κανείς δεν μπορεί να αλλάξει κάποιον άλλον αν αυτός ο άλλος δεν θέλει ο ίδιος να αλλάξει.

Θεωρώ ότι η αναπόληση αυτή, το τσίμπημα, η ενδοσκόπηση κι ομφαλοσκόπηση μαζί απορρέουν από κάποιο δικό σου ορόσημο στη δική σου ζωή. Ίσως φτάνεις σε ηλικία υψηλού συμβολικού φορτίου, ίσως σκέφτεσαι τι θα γινόταν αν επειδή κάτι σου φταίει στο τώρα (αλλά αυτό μάλλον είναι angst-διάβασε εδώ τι είναι), ενδεχομένως θέλεις να επιφέρεις κάποιo κλείσιμο του κύκλου σε κάτι που απασχόλησε δημιουργικά σου χρόνια. Μπορείς να το σκεφτείς, να ρωτήσεις τον εαυτό σου, γιατί τώρα, γιατί ξανά. Αλλά στην πραγματικότητα, η πραγματική πραγματικότητα θα συγκρουστεί και πάλι με την φαντασιακή. Και δεν χρειάζεται να ξαναπονέσεις. Άσε τον να είναι τυπικός και να είσαι τυπική κι εσύ. Κι απομακρύνσου με κάποιο εύσχημο πρόσχημα. Οι παλιές ιστορίες πρέπει να πεθαίνουν έναν φυσικό θάνατο.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News