Yπάρχει ένα στοιχείο που δεν υπολογίζεις.
__________
H ιστορία Μιας Σιωπηλής Εργαζόμενης όπως την ξεχώρισα σήμερα.
Αγαπητη Ρενα, θελω να σου μιλησω για ενα θεμα που αφορα το εργασιακο κλιμα, βασανιζει πιστευω πολλες γυναικες. Θελω να πηγαινω στο γραφειο μονο για δουλεια και δεν εχω καμια διαθεση για κουβεντα. Για εναν ακατανοητο λογο ολοι με συμπαθουν, μου ανοιγονται και θελουν κουβεντα. Ειμαι ευγενικη και λεω μονο τα τυπικα.
Καποια συγκεκριμενη συναδελφος δε σταματα πουθενα τις ερωτησεις και δε ξερω πως να την αποφευγω. Αυτες τις μερες, δεν αντεξα, και σε μια ερωτηση της, της ειπα ευθεως οτι αυτο το θεμα δε θελω να το συζητησω, οτι γενικα δε μου αρεσει στη δουλεια να μιλαω για τα δικα μου και οτι ποτε σε κανενα εργασιακο περιβαλλον δε το εκανα. Επειτα της εξηγησα οτι δεν εχει να κανει με αυτη και την αλλη μερα της πηγα ενα κουτι μπισκοτα, προς ενδειξη μεταμελειας που την αποπηρα. Εκτοτε εχει μουτρα.
Δε καταλαβαινω πως γινεται ορισμενοι ανθρωποι να μη καταλαβαινουν, να μην εχουν καμια ενσυναισθηση για το χαρακτηρα και τη φυση των αλλων.
Ειμαστε υποχρεωμενοι να κανουμε συζητησεις στη δουλεια;
Γιατι νιωθω ασχημα που δε μαρεσει η κουβεντουλα και το κουτσομπολιο;
Γιατι πολλα απο τα θεματα συζητησης της συναδελφου, οπως καταλαβαινεις αφορουν σχολιασμο τριτων ή θεματα προσωπικα μου.
Πως γινεται να βαζουμε ορια στους αλλους και ταυτοχρονα να μη στεναχωριομαστε;
Η ιδια ερωτηση διατυπωμενη αλλιως: Πως γινεται να μιλας για αυτα που σε ενοχλουν και να ειναι πολυ οκ οτι καποιοι ενοχλουνται;
Εχω κανενα συνδρομο, οπως αυτο του “καλου παιδιου”;
Αγαπητη Ρενα αν εχεις τη συνταγη της επιτυχημενης συνυπαρξης στη δουλεια πεστην και σε μενα!
ΑΠΟ – Μια σιωπηλη εργαζομενη
__________
Ας οργανώσουμε τη συζήτηση.
Στην εργασία πηγαίνουμε για να εργαστούμε, όχι για να κοινωνικοποιηθούμε και να κάνουμε παρέες. Πολύ σωστά το σκέφτεσαι.
Η οριοθέτηση δεν είναι εύκολο πράγμα, κυρίως επειδή μας βάζει σε θέση άμυνας σε σχέση με όσα έχουμε παιδιόθεν διδαχθεί να είμαστε ευγενικοί και προσηνείς. Οι όποιες τύψεις (το κουτί τα μπισκότα) οφείλονται στο ότι θεωρούμε ότι βάζοντας την δική μας ανάγκη πάνω από του αλλουνού κάνουμε κάτι λάθος. Αυτό θα το αλλάξεις, συνειδητοποιώντας ότι το άτομο που σου επιβάλλει τον δικό του τρόπο κάνει ακριβώς αυτό: βάζει τη δική του ανάγκη πάνω από τη δική σου.
Το ότι σου μιλάνε και σε επιλέγουν έχει να κάνει προφανώς με την εικόνα που βγάζεις: ένα άτομο προσηνές, αξιόπιστο, ίσως με “φιλικό” παρουσιαστικό (όχι απειλητικό ύφος, baby face, σωματική διάπλαση ανάλογη, όχι επιθετικά ρούχα κλπ.). Νιώθουν εμπιστοσύνη μαζί σου, όχι απόσταση. Ίσως βάζοντας οπτικά απόσταση σε ένα νέο περιβάλλον (κι εξαρχής, μετά είναι άχρηστο) να βοηθούσε; Ένα ντύσιμο/χτένισμα/βάψιμο πιο “αυστηρό”, πιο “δεν θέλω πολλά πολλά”; Μια ιδέα ρίχνω. Πιο εύκολα πιάνουμε ψιλοκουβέντα στο δρόμο πχ. σε ένα άτομο με τζήν και φούτερ με λυτά μαλλιά, από ένα άτομο κουστουμαρισμένο, με ψηλό τακούνι, χαρτοφύλακα και μαλλί κώτσο. Γιατί; Γιατί νιώθουμε ότι υπάρχει μια απόσταση κι εκείνο είναι απασχολημένο με άλλα σοβαρά θέματα.
Σε ένα εργασιακό περιβάλλον η καλή συνύπαρξη είναι -καλώς ή κακώς- σημαντική. Το ευχάριστο κλίμα βοηθάει την ευόδωση του παραγόμενου έργου. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να υποκύπτεις όμως σε πράγματα που σε κάνουν να νιώθεις άβολα. Έχω δώσει μερικές συμβουλές για το πώς κόβουμε την κουβέντα σε πολύ προσωπικά ζητήματα ΕΔΩ. Να αισθανθείς ελεύθερη να χρησιμοποιήσεις όσα σου φανούν αποδεκτά για την συγκεκριμένη περίπτωση. Ειδικά στο ερώτημα “γιατί…;” η κατάλληλη απάντηση είναι “επειδή μπορώ” χωρίς άλλες εξηγήσεις και με χαμόγελο. Κι άσε τους να αναρωτιούνται. Πες “έχω να παραδώσω αυτό τώρα, θα τα πούμε μετά” και άσε το μετά να μην έρθει ποτέ.
Εντούτοις θέλω να τονίσω κάτι που δεν έχεις αντιληφθεί.
Οι άνθρωποι έχουν τεράστια ανάγκη να μιλήσουν. Κι η ανάγκη τους είναι να μιλήσουν συγκεκριμένα για τον εαυτό τους.
Αυτό που λες “σου ανοίγονται”, αλλά κι αυτό που λες “κουτσομπολιό” ή “αδιακρισία” των προσωπικών ερωτήσεων, πάλι σ’εκείνους ανάγεται στο τέλος Οι άνθρωποι θέλουν πάρα πολύ να κάτσουν να διηγηθούν την προσωπική τους Οδύσσεια, σαν να είσαι ο βασιλιάς Αλκίνοος και να’χετε όλη τη νύχτα μπροστά σας. Μιλώντας για τους άλλους, πάλι για τον εαυτό τους ομιλούν.
Πιστεύω γι’αυτό σου κρατάει μούτρα η συνάδελφος. Της έκοψες τη φόρα, όχι ότι ήθελε τόσο να μάθει τα δικά σου, τα δικά της ήθελε να σου πει, διακαώς. Και το να σε ρωτήσει πρώτα θεώρησε ότι θα άνοιγε την πόρτα της εμπιστοσύνης ώστε να σου ανοιχτεί. (Γιατί δεν έχεις παιδί; Άσε, κι εγώ έχω θέμα, μήπως ξέρεις κανέναν καλό γιατρό για εξωσωματική; Κλπ κλπ. Εννόησες)
Αν διαθέτεις το χρόνο και την υπομονή, άκου μερικές ιστορίες τους, θα σε κάνει συμπαθή. Τα δικά σου δεν είναι ανάγκη να τα μοιράζεσαι. Ή πες κάτι εντελώς ανώδυνο από μόνη σου. Μπορείς να θέτεις τα όριά σου και ταυτόχρονα να μην είσαι αποσυνάγωγη.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Δεν ξέρω, μου έβγαλε κάτι αντιπαθητικό η ερώτηση. “Θελω να πηγαινω στο γραφειο μονο για δουλεια και δεν εχω καμια διαθεση για κουβεντα.” “Ειμαστε υποχρεωμενοι να κανουμε συζητησεις στη δουλεια;” Ε, είμαστε, “υποχρεωμένοι” βρε παιδιά, άνθρωποι ειμαστε. Και μια κουβέντα παραπάνω με συναδέλφους θα πούμε, και πώς περάσαμε τα Χριστούγεννα θα ρωτηθούμε ή θα ρωτήσουμε κι εμείς αν ο άλλος άνθρωπος που βλέπουμε δίπλα μας 8-9 ώρες τη μέρα είναι καλά, ειδικά τέτοιες εποχές. Δεν είμαστε ρομπότ, ούτε σκλάβοι σε ρωμαϊκή γαλέρα. Το ζουμί για μένα είναι είναι η τελευταία παράγραφος στην απάντηση της Ρένας. Άλλο μη κουτσομπόλα, άλλο να… Διαβάστε περισσότερα »
Διαφωνώ. Αν κάποιος βρίσκεται στη συγκεκριμένη δουλειά για να δουλέψει πλήρως το 8ωρο του και απλά θέλει να χαλαρώσει στα διαλείμματα του χωρίς να μιλήσει σε κανέναν , ε είναι δικαίωμα του. Νισαφι πια με το ελληνικό πρότυπο της υποχρεωτικής κοινωνικοποίησης. Είναι άλλο η καλή συνεργασία και άλλο η παρέα καιρός είναι να το μάθουμε αυτό κάποια στιγμή.
o κολλητος μου ηταν επι 10χρ στενος συνεργατης μου. Μια πολύ ωραια συνεργασια, τα μυαλα μας επικοινωνουσαν, στα ταξιδια περνουσαμε υπεροχα και κάποια στιγμη αρχισαμε και να κανουμε παρεα εκτος γραφειου. Γιατι πρεπει a priori το ενα να αποκλειει το αλλο;
Είπα ότι το ένα δεν ισοδυναμεί με το άλλο. Αυτό σημαίνει ότι επειδή συνέβη σε εσένα δεν πάει να πει ότι συμβαίνει συχνά ούτε ότι πρέπει ντε και σώνει να το επιδιώκει κάποιος. Η ιστορία που περιγράφεις το να βρεις μια “αδελφή ψυχή ” σε ένα γραφείο μάλλον η εξαίρεση είναι και όχι ο κανόνας.
Αλλο επιδιωκω, αλλο ειμαι ξυνη μη τυχον και μου προτεινουν να παω για ενα καφε, γιατι τοτε θα εχουν εισχωρησει στα αδυτα του Βατικανου
Και πάλι αυτό που λες δεν είναι ούτε αυτό που είπα εγώ ούτε η θεματοθετρια. Είναι ξεκάθαρα ελληνικό μοντέλο, που μάλλον το ενστερνιζεσαι , το ότι είμαι ξινη αν δεν θέλω να απαντώ σε προσωπικές (ίσως αδιάκριτες καμια φορα) ερωτήσεις , το ότι αναζητώ υποχρεωτικά τον κοινωνικό μου περίγυρο στη δουλειά αλλιώς είμαι πάλι ξινη/περίεργη, η το ότι αν δεν μοιραζομαι τα προσωπικά μου έχει κάποιος δικαίωμα να χαρακτηρίσει ειρωνικά την προσωπική μου ζωή τα “άδυτα του Βατικανού “. Ναι μπορεί να σε σοκάρει αλλά ένας συνεργάτης που δεν θέλει να βγει μαζι σου για καφέ ή να γίνει κολλητός… Διαβάστε περισσότερα »
απο πού προέκυψε το υποχρεωτικα; ο,τι θελει κάνει ο πασα εις σε αυτη τη ζωη. Σαν ενδεχομενο το ανεφερα, μιας και τα στεγανα ποτέ δεν τα ενστερνίστηκα, ούτε τα μοντελα, που τόσο αβιαστα συμπερανες. Καλη καρδια λοιπον, με το σουηδικο μοντέλο αφου αυτο σου πάει
από τις πιο ωραιες μου στιγμες με πλακες, βολτες, κουβεντες και εξόδους, τις εχω ζησει στη δουλεια. Σιγουρα ειναι καλο να υπαρχουν ορια, αλλά εμενα μου φαινεται οτι το πας στο αλλο ακρο. Η δουλεια όπου περνας τουλάχιστον 8 ωρες τη μερα, ειναι χωρος κοινωνικοποίησης. Δεν ειναι απαραίτητο να ταιριαζεις με ολους, δεν απαραίτητο να ταιριαζεις με κανενα και δεν ειναι απαραιτητο να μιλας για προσωπικα θεματα. Αλλα δεν χρειαζεται να εισαι και λες και εχεις καταπιει στυλιαρι. Δωσε μια ευκαιρια στους αλλους, πριν τους χαρακτηρισεις κουτσομποληδες, μπορει να ειναι, μπορει κ οχι
Και θα σου πω από πειρα ,ότι η συνάδελφος θέλει τέτοιες συζητήσεις, για να σε έχει στο χέρι! Πότε μα ποτέ μην πιστέψεις ότι κάποιος τρίτος ρωτάει από ενδιαφέρον για εσένα! Πάντα με κακόβουλο τρόπο ρωτάνε….! Κ να θυμάσαι ότι αυτός που σχολιάζει άλλους σε εσένα,σχολιάζει κ σένα!
Παντού μόνο τα τυπικά! Κ όταν λέω παντού…καμμια φορά συμπεριλαμβάνεται κ η οικογένεια άμα σχολιάζει κ ασκεί κριτική!
Δεν δίνουμε λογαριασμό τι κάνουμε,που πάμε,με ποιον πάμε,πως είναι τα οικονομικά κ ερωτική ζωή ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ!!!
Πω, πω, πω καχυποψια!
Όταν την έχεις πάθει από όλους.. δεν έχεις άλλες επιλογές..γίνεσαι σούπερ καχύποπτος! Αλλά δε πειράζει..φύλαγε τα ρούχα σου να τα χεις όλα!
Δηλαδή να μη μιλάμε σε άνθρωπο γιατί όλοι θέλουν το κακό μας. Να κλειστούμε σπίτι και να μην έχουμε επαφές. Άλλο βάζω όρια κι άλλο δεν εμπιστεύομαι κανέναν. Οι φίλοι και η συντροφικότητα δεν σου λείπουν;
Εκλαμβάνω μια προσωπική επίθεση απ την ερώτηση σου που δεν μου αρέσει.το τι κάνει κάποιος στη ζωή του και ποιους ανθρώπους έχει δεν σε αφορα( αυτό εννοώ κακόβουλη κριτικη: ανθρώπους που κάνουν αδιάκριτες ερωτήσεις) μάθετε ότι δεν σας αφορά η ζωή κ οι επιλογές των άλλων.ειναι των άλλων,είτε σας αρέσουν είτε όχι.δεν ζητήσαμε την άποψη σας( πόσο μάλλον την κριτική σας)κ ούτε προκειται- not sorry . Η θεματοθετρια μίλησε για προσωπικες συζητήσεις στο χώρο εργασίας. ΣΤΟ ΧΏΡΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ.( το βάζω κ με κεφαλαία να το δεις ) Είναι πολύ συγκεκριμενη( ξαναδιάβασε το θεμα) .εκεί ειμαι κάθετη .στο χώρο εργασίας δεν… Διαβάστε περισσότερα »
Μια απορία εξέφρασα μόνο στο πλαίσιο της συζήτησης που ξεκίνησε. Αν δεν αντέχετε τις συζητήσεις ούτε σε φόρουμ,μην συμμετέχετε.
Το ποιος κάνει επίθεση και κακόβουλη κριτική φαίνεται.
(Aπευθύνομαι και στις δυο)
Η ανταλλαγή απόψεων στο πλαίσιο πολιτισμένου διαλόγου ενθαρρύνεται.
Προσοχή να μην ξεφεύγει σε προσωπικές αντιμαχίες.
Ευχαριστώ για την προσοχή σας και την ανταπόκριση.
Φαντάζομαι Ρένα μου εννοείς,η ανταλλαγή απόψεων σεβομενοι και οι 2 τα όρια του καθενός, έτσι? ( εγώ παντως δεν έκανα προσωπικές ερωτήσεις ποτε και σε κανεναν)
Ναι, Marie μου. Ευχαριστώ πολύ.
ποια προσωπικη ερωτηση σου εγινε που παραβιασε τα όριά σου;
Δεν δέχομαι από κανέναν ερωτήσεις για την προσωπική μου ζωή κ τις επιλογές μου.την λογική της κυρατσας του χωριού,την σιχαίνομαι απ τα βάθη της ψυχής μου.
Είναι καλο να μην ξεπερνάμε τα ορια,ιδίως σε τέτοια θεματα-η προσωπική ζωή είναι αυτό ακριβώς: προσωπική.
Δεν θεωρώ κακό το γεγονός πως σε συμπαθούν και σου μιλάνε. Το κακό είναι να σου μιλάνε συνέχεια για τους ίδιους ή να ανακατεύονται σε θέματα της δουλειάς και να σου κάνουν υποδείξεις για το πως θα κάνεις αυτό ή πως θα μιλήσεις και θα συμπεριφερθείς. Στην προηγούμενη δουλειά μου υπήρχε μία κλίκα 2 συναδέλφων, αντρών, οι οποίοι ήταν στην εταιρεία 3 χρόνια. Από την αρχή που πήγα προσπαθούσαν να με πλησιάσουν και να με βάλουν στην παρέα τους ας πούμε, αλλά με τους δικούς τους όρους, για να με πατρονάρουν και να συμπεριφέρομαι σύμφωνα με τα συμφέροντα τους. Μου… Διαβάστε περισσότερα »
Κοίτα, το να είσαι εντελώς ακοινώνητη δε θα σε βοηθήσει ιδιαίτερα, αλλά από την άλλη είναι πλείστα όσα τα τοξικά εργασιακά περιβάλλοντα με νοοτροπία “καφενείο του χωριού” και εγώ είμαι ένα αντικοινωνικό γουρούνι, οπότε σε ψιλοκατανοώ. Εμένα το 95% των συναδέλφων μου είναι άτομα που μου ρίχνουν τουλάχιστον 12ετία, οικογενειάρχες, πολλοί παιδιά Ελλήνων της Γερμανίας (είναι το πόστο της δουλειάς/τουριστικά), οπότε γενικά δεν έχουμε σχεδόν κανένα κοινό σημείο επαφής και γενικά διαφορετική νοοτροπία, ενδιαφέροντα, μήκος κύματος… Δεν με ενδιαφέρει κι εμένα η ζωή του καθενός αλλά από ευγένεια μια στο τόσο θα παίξω θέατρο. Αν αντιληφθώ ότι παίζει πατρονάρισμα, κουτσομπολιό… Διαβάστε περισσότερα »
Το να κρατάς ισορροπίες μεταξύ κοινωνικοποίησης και αδιακρισίας στη δουλειά είναι δύσκολη πίστα. Σε γενικές γραμμές, όπως παντού, κάποιοι είναι καλοί και είναι ωραίο να ανταλλάσσεις δυο κουβέντες και κάποιοι κουραστικοί. Λειτουργείς διερευνητικά μέχρι να ψυχανεμιστείς τι είναι ο καθένας. Στη δική σου περίπτωση δεν έκανες κάτι λάθος, έβαλες τα όρια σου. Και τα μπισκότα πολύ ήταν, αν δεν θέλει να καταλάβει μείνε μακριά γιατί μάλλον εμπίπτει στην περίπτωση 2. Υπάρχουν αρκετές εναλλακτικές κατά περίπτωση: 1) Να ρίξεις την μπάλα στην κερκίδα, για συμπαθητικούς αλλά αδιάκριτους ή για θέματα που δεν θέλεις: πχ ‘κανούργια παπούτσια; πόσο τα … ;(πήρες, θα… Διαβάστε περισσότερα »
Χμμ… νομίζω ότι το κλειδί της όλης ερώτησης βρίσκεται όχι στη γράφουσα, αλλά στη συγκεκριμένη συνάδελφο που μας περιγράφει, η οποία παίρνω το θάρρος να πω ότι αντιπροσωπεύει αυτή τη φιγούρα αδιάκριτης/του κοτσομπόλας/η συναδέλφου που είναι δράμα να έχεις δίπλα σου… Πολύ λογικό να εκνευρίζεσαι με αδιάκριτες ερωτήσεις και να θες να βάλεις όρια, σε κάθε περίπτωση και ΕΙΔΙΚΑ στον εργασιακό χώρο. Ωστόσο, σε γενικό επίπεδο νομίζω ότι είναι κάπου φυσιολογικό να έχουμε μια χ κοινωνική επαφή στη δουλειά. Κλασικά, ξεκινάς από τη λεγόμενη ψιλοκουβέντα/small talk: καλημέρα, καλησπέρα, τι κάνεις-καλά-κι εγώ, α, τι ωραίος καφές αυτός, ναι, αλλά η δίπλα… Διαβάστε περισσότερα »
Έχεις σκεφτεί ότι μπορεί απλά να σε συμπαθεί; Μήπως η συμπάθεια της είναι απόηχος δικής σου προσεγγισης; Μηπβς δεν κρύβει καμία ατζέντα ή προσωπικό όφελος πίσω από τον τρόπο να σε προσεγγίσει; Έχεις σκεφτεί πως έφτασε εκείνη στο σημείο να προσπαθήσει να έρθετε κοντά; Μήπως δίνεις κι εσύ μεικτά μηνύματα αλλά στο τέλος της ημέρας απλά παραπονιέσαι ότι καταπατούν τον προσωπικό σου χώρο και το δικαίωμα σου στη σιωπή;