H Ρένα απαντά: Το αγκάθι της ζωής μου είναι ο αδερφός μου

Ο αδερφός είναι εκείνος που δεν επέλεξες, αλλά γίνεται αγκάθι γιατί παραμένεις δεμένη μαζί του.

_____________________

Η ιστορία της όπως την ξεχώρισα σήμερα.

Αγαπημένη Ρένα και αναγνώστριες και αναγνώστες,

εχω ξεκινήσει πολλές φορές τον τελευταίο μισό χρόνο να γράφω αυτό το γράμμα και πάντα είτε δεν ξέρω πως να τα πω (είναι πολλά ή έστω μπερδεμένα στο μυαλό μου) είτε με πιάνουν τα κλάματα και τα παρατάω.
Καυτό θέμα στο γράμμα, αλλά κατά βάση στην ψυχή μου, ο αδερφός μου!

Εγω 36 και αυτός 32. Όταν ήμασταν μικρά παιδιά, οι αναμνήσεις μου λένε ότι τα πηγαίναμε καλά και παίζαμε παρέα. Κάπου στην εφηβεία του αρχίσαμε να το χάνουμε. Εγώ πήγαινα αρκετά με τους κανόνες των γονιών, αυτός είτε τους παραβίαζε είτε απλά δεν τους είχε στην ένταση που τους είχα εγώ. Γενικά δεν του έβαζαν όρια όπως σε εμένα. Κάπου εκεί, μαλώναμε για διάφορα θέματα και με στόλιζε με τρελούς επιθετικούς προσδιορισμούς (που ειλικρινά ντρέπομαι να γράψω και να πιστέψω ότι κάποιος τα έλεγε για μένα) και οι γονείς μου έλεγαν ότι κάνε υπομονή. Σήμερα καταλαβαίνω ότι οι γονείς μου είχαν χάσει την μπάλα και ουσιαστικά δεν μπορούσαν να τον κάνουν καλά πάνω στα νεύρα του και έλεγαν σε μένα να κάνω υπομονή γιατί ένιωθαν ότι εγω θα ακούσω. Έχω φάει πολύ ξύλο ως έφηβη και ως τα 20 μου περίπου και έχω στολιστεί με πολλά επίθετα από τον αδερφό μου. Πολλές φορές τότε, τους ζήτησα να πάνε σε ψυχολόγο μαζί του. Είχα σκεφτεί μέχρι να τον καταγγείλω τον αδερφό μου γιατί δεν άντεχα, όταν ήταν ανήλικος.

Περνάει στο πανεπιστήμιο και κάπως οι σχέσεις μας φτιάχνουν μέχρι που εγώ κάνω το 1ο παιδί μου και ξεκινάμε να έχουμε μια πιο όμορφη σχέση, το ίδιο και στο 2ο. Παρ όλα αυτά ποτέ μεγαλώνοντας δεν έφτιαξαν οι σχέσεις μας. Είναι τρομερά ισχυρογνώμων και νευρικός, δεν ακούει την αντίθετη άποψη και θεωρεί τον εαυτό του σπουδαίο και γαμάτο σε αντίθεση με μένα που με θεωρεί συντηρητική και μέτρια. Οι παρέες του και καλά τα κουλ παιδιά, κατά την δική μου άποψη μια τρελή μάζα που νομίζουν ότι είναι διαφορετικοί και είναι απλά το κοινό της ηλικίας του. Δεν του το εχω πει ποτέ αυτό, παρ ότι θα άξιζε αφού συχνά πυκνά μου αναφέρει ότι δεν ξέρω έγω ή σιγά την δουλειά που κάνω κλπ. Δεν τα έχω πει, γιατί δεν αντέχω να μαλώσουμε πάλι, να μου φωνάξει και να μην μιλάμε για πολλούς μήνες (τα έχω ήδη ζήσει αυτά).

Γενικά δεν νομίζω ότι μιλάμε ως αδέρφια. Αυτό που κάνουν τα περισσότερα αδέρφια. Δεν είμαστε έτσι, δυστυχώς.

Θα μου πείτε για ποιο λόγο να ασχοληθώ; Και θα έχετε δίκιο. Απλά μπορώ να πω δεν θέλω σχέσεις μαζί του παραπάνω και τέρμα. Αλλά η αλήθεια είναι ότι όταν τον βλέπω να πεινάει γιατί παίρνει χάλια λεφτά θα τρέξω να του κάνω κάποιο σουπερ μάρκετ δώρο (δεν μου το ζητάει και τα πηγαίνω σε στυλ πήγα απλά μάρκετ και μιας και ερχόμουν σου έφερα κάτι) ή τον καλώ για φαγητό σπίτι κλπ. Ο σύζυγός μου τον έχει στηρίξει τρελά και ψυχολογικά και σωματικά με ένα ατύχημα που είχε.

Ειλικρινά νιώθω ότι θα ήθελα να έχουμε καλές σχέσεις, γιατί τον αγαπάω όντως, όχι επειδή απλά γεννηθήκαμε αδέρφια. Δεν ξέρω αν είναι κακός ή απλά οι γονείς μου τον μεγάλωσαν λάθος. Δεν ξέρω αν φταίει αυτός ή οι γονείς. Μάλλον και οι 2 θα πω εγω. Γιατί μην μπορώντας να τον ελέγξουν, δεν με προστάτευσαν από βρισιές και ξύλο μικρότερη και από βρισιές μεγαλύτερη.

Κάνω ψυχοθεραπεία αλλά δεν ξέρω αν με βοηθάει σε αυτό το θέμα. Κάνω χρόνια (5). Μέσα στους λόγους που πήγα ήταν και η πίκρα της σχέσης με τον αδερφό μου. Ίσως απλά έχω παιδικές αναμνήσεις και στην σκέψη αυτών προσπαθώ ακόμα.

Η ερώτηση είναι πώς πιστεύεις και πιστεύετε ότι μπορώ να προστατέψω εμένα. Τι να κάνω, ώστε να το αποδεχτώ ότι είναι κάποιος που δεν μπορώ να έχω σχέσεις ή που δεν θέλει με μένα τρομερές σχέσεις και με απορρίπτει ή που έχει ψυχολογικά προβλήματα και έχει θέμα με νεύρα.

Ελπίζω να έγινα κατανοητή. Συγνώμη για το μέγεθος του κειμένου.
Ευχαριστώ για όλα.

ΑΠΟ ΤΗΝ – Αδερφή

_______________

Ας οργανώσουμε τη συζήτηση.

Φίλη, έχεις υποστεί κακοποίηση και φοβάμαι ότι αυτά που δεν κατάφεραν να επιτελέσουν 5 χρόνια ψυχοθεραπείας δεν είναι δυνατόν να τα επιτελέσω εγώ σε μια στήλη στο διαδίκτυο.

Εντούτοις θα πω αυτό. Το ότι δεν διαλέγουμε τους συγγενείς μας είναι ένα γεγονός. Το αν θα διαλέξουμε να παραμείνουμε δεμένοι μαζί τους και στην ενήλικη ζωή είναι δική μας απόφαση. Κλαις κι οδύρεσαι και απόλυτα λογικό για την κακοποίηση, όμως κλαις κι οδύρεσαι ταυτόχρονα για το πώς θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα μεταξύ σας…αλλά δεν είναι και δεν δείχνει να γίνουν και ποτέ, καθώς έχετε περάσει πολλά χρόνια με κακή συνύπαρξη κι επικοινωνία.

Οι γονείς πιθανώς να έχασαν την μπάλα επειδή ο αδερφός σου έχει κάποιο αδιάγνωστο ψυχικό νόσημα. Δεν είναι ασυνήθιστο, συμβαίνει, κι είναι κακό που δεν έγινε μια πιο ενδελεχής έρευνα στην εφηβεία και στα φοιτητικά χρόνια του. Σε αυτό έχεις δίκιο να τους κακιώνεις, έπρεπε να είχαν παρέμβει, τότε που είχαν την εξουσία να το κάνουν -για το καλό του και για το καλό σας συνολικά. Αυτή τη στιγμή έχει παγιωθεί μια κατάσταση που κι εκείνον τον ταλαιπωρεί, είμαι σίγουρη. Ποιός θα ανεχθεί τέτοιες συμπεριφορές ενώ δεν έχει κάποιο δεσμό μαζί του; Κανείς.

Ωστόσο ούτε εσύ είσαι υποχρεωμένη να ανέχεσαι συμπεριφορές υποτιμητικές, εκφοβιστικές, ματαίωσης και victim blaming. Πιστεύω ότι πρέπει να απομακρυνθείς σιγά σιγά από τη ζωή του, ώστε να μην θυμάσαι με νέες αφορμές τα όσα γίνονται και κυρίως τα όσα έγιναν στο παρελθόν (το οποίο δεν αλλάζει), και να μην τρέφεις άλλες ελπίδες ότι τα πράγματα θα φτιάξουν. Πώς γίνεται αυτό; Με σταδιακή αποδοχή. Ότι είναι κάτι εκτός του ελέγχου σου. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι για να τον “φτιάξεις”. Έτσι είναι, είναι αυτό που είναι. Όταν εκείνος αποφασίσει να λάβει τη φροντίδα που χρειάζεται, ίσως υπάρξει κάποια μεταστροφή. Μακάρι! Ως τότε, προστάτευσε την εαυτή σου, είναι το μόνο που έχεις κι είναι πολύτιμο.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News