Τι συνιστά στυλ; Τι συνιστά chic;
Προσωπική μου άποψη είναι ότι για να τεκμηριώσεις στυλ πρέπει να γνωρίζεις τον εαυτό σου. Κι όχι μόνο να τον ξέρεις, αλλά και να είσαι διατεθειμένη να τον δηλώσεις ως το μη παρέκει.
Η sui generis περσόνα Iris Apfel έχει πει κάτι καταπληκτικό και συμφωνώ απόλυτα.
“Όταν δεν ντύνεσαι όπως όλοι οι υπόλοιποι, δεν χρειάζεται και να σκέφτεσαι όπως όλοι οι υπόλοιποι”.
Αυτό ακούγεται ελιτίστικο εκ πρώτης, εκ δευτέροις όμως είναι ακριβώς η ουσία του καταναλωτισμού και της μαζοποίησης: η “προβατοποίηση” της μόδας και του στυλ μέσω lifestyle και pop culture μας επιβάλλει έναν ενιαίο τρόπο σκέψης.
Κι αυτό… αυτό είναι τρομερά επικίνδυνο!
Αν το καλοσκεφτούμε υπάρχουν δύο ακραία αντίθετες απόψεις για να σπάσει αυτό το καλούπι.
Η μία είναι η καλλιτεχνική.
Σαν της Iris Apfel, της Diane Vreeland, θρυλικής διευθύντριας της Vogue δεκαετίες πριν την Wintour, της Diane von Furstenberg, της Loulou de la Falaise, της Jane Birkin…
Γυναίκες μποέμ και Mούσες, που τις θαυμάζω όλες τους για το πώς έβλεπαν/βλέπουν την ομορφιά, τη γοητεία, την ηλικία, τον ερωτισμό, την αποδοχή του βλέματος του Άλλου, την σεξουαλική απελευθέρωση, την αντανάκλαση της εποχής τους, την αντανάκλαση του εαυτού, την τέχνη και την εμπορικότητα…
Όποι@ ντύνεται έτσι δεν υπόκειται σε μόδες και συρμούς, αλλά φτιάχνει μόδες @ ίδι@, καθοδηγεί. Φτιάχνει προσωπικό στυλ που είναι σικ, δηλαδή έξυπνο.
Η Vreeland το έλεγε συνοπτικά:
“Δεν οφείλεις να δώσεις στον κόσμο αυτό που θέλει. Οφείλεις να δώσεις αυτό που δεν ξέρει ακόμα ότι θέλει.”
Και η άλλη είναι η μινιμαλιστική εγκεφαλική.
Αυτή του Albert Einstein με τα πολλαπλά πανομοιότυπα γκρι κουστούμια. Για να μην χάνει χρόνο κι ενέργεια να ντυθεί το πρωί. Ή, με τα σημερινά δεδομένα, του Zuckerberg με τα άπειρα πανομοιότυπα γκρι φανελάκια και ίδια jeans, και της Angela Merkel με τα χρωματιστά σακάκια πάνω από το μαύρο κρεπ παντελόνι.
To ντύσιμο ως χρηστική έκφραση, στο οποίο η “στολή εαυτού” επιλύει θέματα άμεσα και ευθέως. Όποιος ντύνεται έτσι δεν υπόκειται σε μόδες και συρμούς, κι επομένως σε καθοδήγηση. Bέβαια δεν καθοδηγεί στυλιστικά τους άλλους, αλλά όσοι (κυρίως άντρες) ακολουθούν αυτό το στυλ ηγούνται και καθοδηγούν στη ζωή τους σε άλλα ζητήματα, ούτως ή αλλιώς.
Επιπρόσθετα για τις γυναίκες, όταν σπάσει το στερεότυπο ότι μια γυναίκα “οφείλει” πάντα να δείχνει όσο γίνεται συμβατικά “όμορφη” (για ποιόν άραγε; ) μια τεράστια απελευθέρωση επέρχεται.
Βάζω τα λόγια της blogger Erin McKean που αποδόθηκαν λανθασμένα στην παλιά διευθύντρια της Vogue, επειδή είναι ιδιαίτερα επίκαιρα στην εποχή μας της επίπλαστης “τελειότητας”. Τελειότητα με την οποία βομβαρδίζονται νεαρές κοπέλες που ακόμα δεν έχουν προλάβει να αναπτύξουν άμυνες.
Αξίζει να κολληθεί δίπλα στον καθρέφτη.
“Δεν οφείλεις να είσαι όμορφη. Δεν οφείλεις ομορφιά σε κανέναν. Ούτε στο αγόρι, στο σύζυγο ή σύντροφο σου, ούτε στους συναδέλφους σου, ιδιαίτερα, δε, δεν την οφείλεις στους τυχαίους άντρες που συναντάς στο δρόμο σου. Δεν την οφείλεις στην μάνα σου, δεν την οφείλεις στα παιδιά σου, δεν την οφείλεις στον πολιτισμό γενικότερα. Η ομορφιά δεν είναι ένα ενοίκιο που πληρώνεις για να καταλαμβάνεις χώρο που ονοματίζεται ‘γυναικείος’.”
Δεν θα μπορούσε να ειπωθεί καλύτερα ούτε από την ίδια την Vreeland.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
