Υπνερωτομαχία
Απαντήσεις συζητήσεων που έγιναν
-
Δημοσιεύσεις
-
Negative Creep, θέλω να κατεβάσω ΠΟΛΛΑ καντήλια για τον τύπο, αλλά θα προσπαθήσω να παραμείνω κόσμια. Επειδή έχω δουλέψει αρκετά χρόνια σε κυτταρολογικό εργαστήριο, θα κάνω βασικές προσθήκες στα όσα λες, μαζί με λύση ορισμένων συχνών παρανοήσεων που έχω αντιμετωπίσει. Συγγνώμη για το σεντόνι, ε; 🙂
Πρώτον, ο HPV είναι απίστευτα common, ναι, μπορεί να κολλήσει και με προφυλάξεις (ας μην ξεχνάμε ότι οι περισσότεροι όταν λένε προφύλαξη εννοούν προφυλακτικό, κι αφήνουμε τα στοματικά στο έλεος του κυρίου), είναι πάρα πολύ εύκολο να έρθεις σε “επαφή” μαζί του και να κολλήσεις, αλλά ΔΕΝ είναι το τέλος του κόσμου, εφόσον είσαι πολύ-πολύ-πολύ συνεπής στο τεστ Παπ σου, από την αρχή της σεξουαλικής σου ζωής (μία φορά στον ένα, βαριά ενάμιση χρόνο).
Δεύτερον, το να εμφανίσεις κονδυλώματα, ή κάποια ατυπία (αποτέλεσμα ASCUS κατά Bethesda) στο Παπ σου ΔΕ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ότι κόλλησες τον ιό πρόσφατα. Μπορεί να τον κουβαλάς χρόνια σε λανθάνουσα μορφή. Ομοίως, το να είναι τα πάντα σου καθαρά για χρόνια, δε σημαίνει ότι ο ιός σου κούνησε μαντήλι ή ότι δεν τον έχεις πια – οπότε, θα επιμείνω σ’αυτό, ΤΑΚΤΙΚΟ ΠΑΠ.
Τρίτον, το Παπ δεν είναι απαραίτητο να στο κάνει ο γυναικολόγος σου. Εκείνος παίρνει το επίχρισμα, αλλά ο κυτταρολόγος το εξετάζει και βγάζει το αποτέλεσμα. Συνήθως το πάμε πακέτο με τον ετήσιο γυναικολογικό, αλλά αν πχ, κάποια ζορίζεται οικονομικά, μπορείς να κάνει μόνο του το Παπ σε ένα οποιοδήποτε κυτταρολογικό εργαστήριο – προσοχή, κυτταρολογικό, ουχί μικροβιολογικό (εκτός αν είναι κυτταρολογικό και μικροβιολογικό μαζί το εργαστήριο). Μόνο του το Παπ κοστίζει από 15 έως 25 ευρώ, στις πλείστες των περιπτώσεων. Δεδομένου ότι είναι η μόνη μη παρεμβατική εξέταση που εντοπίζει καρκίνο, θεωρώ ότι το ποσόν είναι αστείο για να μην το κάνει μία κοπέλα.
Τέταρτον, μόλυνση από HPV ΔΕ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΚΑΡΚΙΝΟΣ. Είναι πολύ κοινή παρανόηση, αλλά ο ιός έχει γύρω στα 100 στελέχη, εκ των οποίων συγκεκριμένα έχουν συνδεθεί με προκαρκινικές και καρκινικές αλλοιώσεις, επομένως, και πάλι, εφόσον είστε τακτικές στο Παπ, το ζήτημα είναι απολύτως ελέγξιμο. Να το πω πολύ χοντρικά, για να φτάσει να προκαλέσει βλάβη στον τράχηλο ο ιός, θα πρέπει να μην εξετάζεστε για μια πενταετία – αυτό φυσικά δε μεταφράζεται σε “α, εντάξει, έχω μόνο τρία χρόνια που έκανα”. Ο κυτταρολόγος μπορεί να μην εντοπίσει στο πρώτο τεστ ατυπία ή αλλοίωση, για πολλούς λόγους, από επίχρισμα με λίγα κύτταρα ή/και αίμα μέχρι και ανθρώπινο λάθος, αλλά θα την εντοπίσει στο επόμενο ή στο παραεπόμενο, τέλος πάντων, δε θα ξεφύγει.
Πέμπτον, επειδή έχουν ακούσει πολλά τ’αυτάκια μου, το τράβηγμα δεν είναι προφύλαξη (για όσους το θεωρήσετε αυτονόητο έως αστείο, να σας στεναχωρήσω, άπειρα παιδιά ηλικιών 20-25 μου το ανέφεραν ως απάντηση στην ερώτηση “Πώς προφυλάσσεστε;”).
Εκτον, λίγο ξέμπαρκον, και κλείνω, οι κολποτραχηλίτιδες δεν είναι μεταδοτικές. Συγκεκριμένα μικρόβια που τις προκαλούν, ναι, είναι, αλλά το να έχει μία γυναίκα κολπίτιδα ή τραχηλίτιδα και πάλι δε σημαίνει ότι την απάτησε ο/η σύντροφος. Αυτά και συγγνώμη αν σας κούρασα.
ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΤΑΚΤΙΚΑ ΤΟ ΠΑΠ ΣΑΣ, ΤΟ ΕΙΠΑ; 🙂
Αν και δε γίνεσαι συγκεκριμένη (κι αν εμπλέκονται παράγοντες όπως το οικονομικό πχ, αλλάζουν κάποια πράγματα), θα σου πω ότι, όπως και στις σχέσεις, έτσι και στις φιλίες, δύο πράγματα χρειάζεσαι: closure και χρόνο.
Να πεις ό,τι έχεις να πεις, να κάνεις ό,τι έχεις να νιώσεις, χωρίς να περιμένεις ανταπόκριση, αλλαγή, ή ακόμα και κατανόηση – να το κάνεις μόνο για ‘σένα, για να κλείσει το θέμα μέσα σου οριστικά και αμετάκλητα, να μη σου μείνει τίποτα, ει δυνατόν.
Και μετά, αφήνεις το χρόνο να ξεράνει πληγές. Όσο βαθιές κι αν είναι, σου εγγυώμαι ότι γίνεται.
Θέμα για τόσες γνώμες όσοι και άνθρωποι, Ygritte μου (kissed by fire 😉 ). Με βάση τη δική μου εμπειρία, είναι όντως σπάνιο την πρώτη φορά να πάνε όλα καλά. Βέβαια είναι άλλο το να μην βρίσκεις ρυθμό με τη μία ή να μπερδεύεις λίγο χέρι-πόδι με ένα σώμα που ακόμα δε γνωρίζεις, κι είναι άλλο αυτό που λες στην αρχή, το να μη νοιάζεται ο άλλος για το δικό σου, αχεμ, επιθυμητό αποτέλεσμα. Στην πρώτη περίπτωση δίνεις και δεύτερη και τρίτη ευκαιρία, εφόσον υπάρχει μια γενικότερη έλξη και θέληση. Στη δεύτερη δεν ξέρω, εξαρτάται από πολλά πράγματα.
Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει γενικότερα μια άγνοια εκεί έξω. Έχω πάει με 22άχρονο μπεμπέ (κουκλί κιόλας, πανάθεμά το), το οποίο έκανε σεξ λες κι ήταν κουρδισμένο κουκλάκι από πανηγύρι άνω Τραχανοπλαγιάς. Κι εντάξει, εγώ είμαι κι εγκεφαλική κι εγκέφαλο δεν είχε, but still. Όταν, κακήν κακώς, το κόψαμε το τρίτο πρόγραμμα της ΕΡΤ (δεν την πάλευα άλλο), γυρνάει και μου λέει “Τελείωσες;” και μου βγαίνει ένα εντελώς αυθόρμητο, σαρκαστικό “Ναι καλέ, 5 φορές” – για να πάρω την απάντηση “ααααχ, κρίμα, η πρώην μου τελείωνε 10-12 κάθε φορά”. Και μένω εγώ να αναρωτιέμαι αν πρέπει να του κάνω την καρδούλα κομμάτια, ή αν πρέπει να το ξαμολήσω εκεί έξω αφημένο στην άγνοιά του.
Λόγω του ότι ακόμα δεν έχουμε αποτινάξει το ότι η δική μας ευχαρίστηση δεν πολυμετράει, κυκλοφορούν εκεί έξω πολλά αγόρια, όλων των ηλικιών, που δεν έχουν ΙΔΕΑ τι να κάνουν και πώς να το κάνουν (μπορώ να επεκταθώ, αλλά ήδη βγαίνει μακροσκελές το σχόλιο). Κάποια μπορεί να θέλουν να μάθουν όμως. Αν έχουμε χρόνο και διάθεση, και βλέπουμε ότι υπάρχει διάθεση κι από απέναντι, καλό είναι να κάνουμε και “επιμορφώσεις” aka δεύτερες ευκαιρίες. Προσωπικά βέβαια τον απεχθάνομαι το ρόλο, οπότε την κάνω μ’ελαφρά συνήθως.
@Sailor Earth, γέλασα τόσο με το πιθηκαλώπηξ – και ζηλεύω αφόρητα το να μπορείς να γουστάρεις το σεξ όταν ο άλλος είναι αούγκανο. Προσωπικά μου γίνεται Σαχάρα σ’αυτές τις περιπτώσεις 😛
Τώρα εσύ Curious μιλάς για sex toys κυρίως, αλλά επειδή εγώ έχω τα βασικά-κλασικά (cuffs, masks, vibs, κτλ), αντ’αυτού θα ρίξω ιδέα για ένα Diy που παίζαμε με πρώην γκόμενο και μου άρεσε αρκετά, αλλά είναι προαπαιτούμενο το να συγκατοικείς ή τέλος πάντων να μένει ο ένας στο χώρο του άλλου.
Γράφαμε ο ένας στον άλλο σημειωματάκια με “δοκιμασίες”, τύπου “Στείλε σέξι βιντεάκι από τη δουλειά” ή “Κάνε με να καυλώσω με 2 μηνύματα μέσα στη μέρα”, και αν τις φέρναμε εις πέρας υπήρχαν οι αντίστοιχες “ανταμοιβές” (…κι εγώ θα σου κάνω αυτό).
Επίσης, κάτι που κάναμε πρόσφατα με το τωρινό συντρόφι είναι να γράψουμε erotic κειμενάκι για το τι κάναμε με άλλους παρτενερ, σαν είδος άρλεκιν όμως, γραμμένα στο τρίτο πρόσωπο. Πολύ καλό turn on και αυτό – σε κλειστές σχέσεις μπορεί κανείς να γράφει τις φαντασιώσεις του αντί για actual εμπειρίες κτλ.
Αν μου έρθει και τίποτα άλλο, θα επανέλθω!
Παιδιά ειλικρινά, εγώ το άνοιξα το θέμα, και τόσον καιρό μετά το φινάλε, νομίζω ότι ακόμα δεν έχω συνέλθει από την κατραπακιά και δεν ήξερα τι να πω, τι να γράψω, πώς να εξηγήσω το αίσθημα “προδοσίας” που βίωσα 😛
Θα μπορούσα να γράψω ένα τεράστιο μήνυμα, αναλύοντας με λεπτομέρειες ΟΛΑ όσα πήγαν κατά δγιαόλου σ’αυτό το πράγμα που είδαμε, αλλά δε βρίσκω το νόημα και ειλικρινά το ‘χω κάνει με τόσους ανθρώπους που είμαι εξουθενωμένη.
Αντ’αυτού, θα συμπυκνώσω μερικές γενικότερες σκέψεις.
Πρώτον, η σειρά χρειαζόταν οπωσδήποτε άλλη μία σεζόν. Η μία να αφορά το wrap up της ιστορίας του ΝΚ, και η δεύτερη να ξεκινάει με τον απόηχο του devastation που άφησε, έστω κι αν ηττήθηκε, και ίσως με λίγη περισυλλογή πάνω στην ανθρώπινη φύση που, όσες τραγωδίες κι αν βιώσει, επανέρχεται στο μικρόκοσμό της και στα, ας πούμε, ταπεινά που την απασχολούν (aka Game Of Thrones).
Δεύτερον, χρειαζόταν writers που να μπορούν να σεβαστούν το κοινό που επί δέκα χρόνια τους παρακολουθούσε και είχε αγαπήσει το GoT, writers που θα σέβονταν το έργο του Μάρτιν, τους χαρακτήρες, και το build up που οι ίδιοι δημιούργησαν. Σίγουρα όχι δύο ανθρώπους που η καύλα τους ήταν να ασχοληθούν με το επόμενο project τους και έτσι ξεπέταξαν το προηγούμενο με προχειρότητα και αδιαφορία, καταλήγοντας σε κάτι τόσο χλια, αδιάφορο, σχεδόν φαιδρό.
Τρίτον, οι ιδέες του τέλους της σειράς ήταν ικανοποιητικές. Δεν αξιοποιήθηκαν σωστά. Εάν είχαν αξιοποιηθεί, θα ήταν ό,τι μας προσέφερε το GoT τόσα χρόνια: άλλες heartbreaking, άλλες inspiring, άλλες προς προβληματισμό, όλες όμως συναισθηματικά φορτισμένες και διεπόμενες από ευφυία και έναν άλφα ρεαλισμό, και πάλι ως προς το γκρι της ανθρώπινης φύσης και συμπεριφοράς.
Εν τέλει, νομίζω ότι το μόνο που μπορώ να πω είναι κρίμα. Κρίμα για ηθοποιούς που έδωσαν υπέροχες ερμηνείες, κρίμα για τους εκατοντάδες συντελεστές, κρίμα και για το κοινό που, παρότι θα ‘χει πάντα να θυμάται επικές στιγμές και έντονα συναισθήματα, ωστόσο μένει με μια πικρή γεύση στο στόμα. Αυτό που θα έπρεπε να είναι η κορωνίδα μιας σειράς-φαινομένου, κατέληξε να είναι το βαρίδιο που τη έστειλε, κατ’εμέ, στον πάτο. Έχω πλήρη συναίσθηση ότι ακούγεται σαν επικήδειος αυτό το πράγμα, βαρύγδουπο και πομπώδες, αλλά τι να γίνει, έτσι νιώθω, σαν παιδάκι που μεγάλωσε αγαπώντας ένα πρόσωπο και κάπου στα 30 του, το πρόσωπο αυτό μεταμορφώθηκε στο Γιάννη Φλωρινιώτη.
Αυτά από ‘μένα.
@no_roots, δεν μπορώ να πω τίποτα παραπάνω απ’αυτά που ήδη έχουν ειπωθεί. Συμφωνώ ότι αυτό που είπες δεν ήταν λάθος για κανένα λόγο και δεν υπάρχει λόγος να νιώθεις ενοχές. Από ‘κει και πέρα, αν θεωρείς ότι αυτός ο άνθρωπος έχει πράγματα να σου δώσει και την θέλεις στη ζωή σου, ίσως, μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, να επιχειρούσες να επικοινωνήσεις μέσω μηνύματος/e-mail ή κάτι τέτοιο, και να της το πεις, ενδεχομένως να τη ρωτήσεις για ποιο λόγο απομακρύνθηκε, χωρίς να πεις τις δικές σου εικασίες.
@Jelly Roll, πολύ στεναχωριέμαι μ’αυτό που διάβασα. Δε μου έχει συμβεί κάτι παρόμοιο, μετάλλαξη, αλλά μου έχει συμβεί να τύχει να συναναστραφώ με άτομα που κάποτε ήμασταν σχετικά κοντά και να διαπιστώσω το πόσο έχω αλλάξει εγώ σε σχέση με το πώς ήμουν τότε.
Nota Bene, το είπαν οι ίδιοι στο Behind The Scenes. Στο προηγούμενο επεισόδιο βέβαια, στο ερώτημα “πώς στο δαίμονα δεν είδε η Ντάνυ ΟΛΟΚΛΗΡΟ στόλο από τον αέρα”, η απάντηση ήταν “she kind of forgot”.
Εδώ το quote:
“And then she sees the Red Keep, which is, to her, the home that her family built when they first came over to this country 300 years ago. It’s in that moment, on the walls of King’s Landing, when she’s looking at that symbol of everything that was taken from her, when she makes the decision to make this personal”Πέντε λεπτά γελούσα. Ξαναγύρισα να δω τη σκηνή, ΜΑ ΝΑΙ, ΒΕΒΑΙΑ, how did I miss this – oh, wait. It’s stupid, that’s how.
Θα επανέλθω το βράδυ για τους υπόλοιπους, έχουμε πολλά να πούμε!
