Φιλία ή προδωσία?

[Dancing DJ]

Τι κάνεις όταν ένας φίλος προδίδει κάτι που ξεκινήσατε μαζι για να κυνηγήσει κατι καλό για εκέινον και μόνο? όταν πατάει πάνω σε κάτι που δημιουργήσατε μαζί για να ξεκινήσει κάτι καλύτερο για τον ίδιο και σε αφήνει πισω? πως ξεπερνάς τέτοια χαστούκια, πως συνεχίζεις και πως καταφέρνεις να βγεις πιο δυνατος?

[Djali]

Πάντα πίστευα οτι οι φιλίες είναι το πιο δύσκολο είδος σχέσης. Πολύ δυσκολότερο απο τις ερωτικές. Και στη ζωή μου περισσότερο με πλήγωσαν φίλοι παρά γκόμενοι. Δυστυχώς δεν μπορώ να σε βοηθήσω. Εμένα τα χαστούκια που λες με έκαναν δυστυχώς να κλειστώ περισσότερο στον εαυτό μου.
Απλά να ξέρεις οτι είμαστε πολλοί που νιώθουμε έτσι

[Υπνερωτομαχία]

Αν και δε γίνεσαι συγκεκριμένη (κι αν εμπλέκονται παράγοντες όπως το οικονομικό πχ, αλλάζουν κάποια πράγματα), θα σου πω ότι, όπως και στις σχέσεις, έτσι και στις φιλίες, δύο πράγματα χρειάζεσαι: closure και χρόνο.

Να πεις ό,τι έχεις να πεις, να κάνεις ό,τι έχεις να νιώσεις, χωρίς να περιμένεις ανταπόκριση, αλλαγή, ή ακόμα και κατανόηση – να το κάνεις μόνο για ‘σένα, για να κλείσει το θέμα μέσα σου οριστικά και αμετάκλητα, να μη σου μείνει τίποτα, ει δυνατόν.

Και μετά, αφήνεις το χρόνο να ξεράνει πληγές. Όσο βαθιές κι αν είναι, σου εγγυώμαι ότι γίνεται.

[Ανώνυμος]

Αχ… Λοιπόν που λέτε αυτό ήταν μεγάλο θέμα για μένα μέχρι πρότινος. Ο κόσμος και τα πράγματα αλλάζουν ανά πάσα στιγμή, μαζί και οι άνθρωποι. Αλλάζουν οι συνθήκες, αλλάζουν τα θέλω τους. Αυτή είναι η μία πλευρά των πραγμάτων. Και είναι γεγονός. Η σταθερότητα μιας σχέσης, όσο δεδομένη και να μοιάζει, δεν είναι γενικά.

Είναι μια πραγματικότητα. Καθόλου δεν μου άρεσε όταν την ανακάλυψα. Μου πήρε πολλά χρόνια να το χωνέψω. Ένιωθα σαν να μην είναι σωστό. Κι έπραττα αναλόγως. Τι σημαίνει το αναλόγως. Ότι έκανα πράγμα που δεν ήθελα καθόλου να κάνω για να μην απογοητεύσω όπως με απογοήτευσαν. Έμενα σε φιλίες που δεν γούσταρα καθόλου γιατί πώς είναι δυνατόν να πουλήσω έτσι τον άνθρωπο που περάσαμε τόσα μαζί και κάποτε κάναμε όνειρα που καθόλου δεν ταιριάζουν πια με το παρόν μου. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργώ προσδοκίες, να απογοητεύω, να απογοητεύομαι. Να πιέζω τον εαυτό μου τόσο να ανταποκριθεί σε καταστάσεις που κατάντησα δυστυχισμένη χωρίς να ξέρω το γιατί. Κάναμε καιρό να τη βρούμε την άκρη με τον ψυχαναλυτή μου.

Για αυτό, λοιπόν που είναι η λύση; Σίγουρα όχι στο να σταματήσουμε να έχουμε προσδοκίες από φίλους και συντρόφους. Ούτε στο να μην δενόμαστε, ούτε στο να λέμε δεν έχουν νόημα οι σχέσεις. Χρειάζεται μια ισορροπία με τον εαυτό μας προτίστως. Δεν είναι ανάγκη να σταματήσουμε να ονειρευόμαστε μαζί με τους άλλους, όμως την επόμενη φορά που θα το κάνουμε πρέπει πρώτα να έχουμε μάθει να ονειρευόμαστε μόνοι μας. Δεν ξέρω καν αν βοηθάει σε αυτό το σημείο να τονίσω ότι ακόμα και ο εαυτός μας μπορεί να μας απογοητεύσει σε κάποιο μας όνειρο. Πόσο μάλλον όταν ανακατεύεται κι άλλος σε αυτό.

[Ariadni]

Kατά την προσωπική μου άποψη είναι ανάλογα σε τι ψυχολογική κατάσταση βρίσκεσαι τη δεδομένη χρονική στιγμή, και το μέγεθος της προδοσίας που Έχεις να αντιμετωπίσεις. Ελπίζω κανένας άνθρωπος να βρεθεί ποτέ σε αυτή τη δύσκολη θέση

[Συντάκτης]

Δημοσιεύσεις