Από Βραστά Λαχανικά
Πόσο χαίρομαι που κάνω το ντεμπούτο μου να μοιραστώ μαζί σας αυτή την καταπληκτική πρόσφατη ανακάλυψή μου: οι λάτρεις του SNL γνωρίζουν ήδη πόσο αστέρια είναι ο Bill Hader και ο Fred Armisen, και οι σινεφίλ θα γουστάρουν ακόμη πιο πολύ: Grey Gardens, Νανούκ του Βορρά και πόσα ακόμη.
Ε λοιπόν, αυτοί οι τύποι ξεκίνησαν μια σειρά από πολύ έξυπνα σκέτς, λίγο κωμωδία – λίγο φόρος τιμής στο πρωτότυπο – λίγο κριτική – λίγο ευρηματικότητα και πάντα πάρα μα πάρα πολύ αστεία.
Η σειρά λέγεται Documentary Now! και έχει πέσει πολύ δουλειά (όχι μόνο στο σενάριο, αλλά από τα κοστούμια μέχρι το μοντάζ και φυσικά, την υποκριτική, όλα μοιάζουν εποχής). Το συστήνω θερμά!
Από Κάραβαν
Διάβασα στις διακοπές το άρθρο της Caitlin Flanagan στο The Atlantic που επιχειρεί να εξηγήσει “τους λόγους για τους οποίους η Αριστερά φοβάται τον Jordan Peterson”. Πέραν του απλουστευτικού συσχετισμού ότι οι οπαδοί του Peterson είναι απλώς ρεπουμπλικανοί μισογύνηδες, αναφέρει το πρόβλημα της διχαστικής ρητορείας που αφήνει σε μια γκρίζα ζώνη κόσμο που δεν ταυτίζεται με το πακέτο που προτείνεται ούτε από την εξ άκρων αριστερά, ούτε από τον Τραμπ, γεγονός που εξηγεί πολλά (κι ανάμεσά τους ίσως και το παράδοξο της ίδιας της Flanagan ως προσωπικότητας).
Εξετάζει επίσης τους τρόπους με τους οποίους το βιβλίο του Peterson διαφέρει από τις κλασικές self help εκδόσεις και -κρίσιμα- την προώθησή τους στα Mέσα, ιδιαίτερα επί αμερικανικού εδάφους, μιας και πρόκειται για καναδική έκδοση, με αποτέλεσμα να ξεφύγει από τα στεγανά αντιμετώπισης ενός συμβατικά “οριοθετημένου” προϊόντος που χτυπιέται με κλασικά αριστερά, αντικαπιταλιστικά επιχειρήματα.
Αλλά η Flanagan κυρίως εστιάζει στην αποδόμηση των identity politics που εκπροσωπεί o Peterson, τα οποία δεν επιχρωματίζονται μόνον από την άκρα αριστερά αλλά και από την άκρα δεξιά. Πράγμα που είναι ιδιαίτερα hot θέμα συζήτησης τελευταίως.
“These are people who aren’t looking for an ideology; they are looking for ideas. And many of them are getting much better at discerning the good from the bad. The Democratic Party reviles them at its peril; the Republican Party takes them for granted in folly.”
Ένα σίγουρα αμφιλεγόμενο άρθρο που πυροδοτεί συζητήσεις.
Από Darkbloom
Γενικά το καλοκαίρι, μένοντας άνεργη από δουλειά -αναπληρώτρια εκπαιδευτικός ένα αιώνα τώρα- είμαι ακόμη πιο ενθουσιώδης αναγνώστρια, γιατί και κάπως πρέπει να περάσει η ανεργία.
Φέτος ξεκίνησα διαβάζοντας κάτι που χρωστούσα χρόνια στον εαυτό μου, “ΤΟ ΕΚΚΡΕΜΕΣ ΤΟΥ ΦΟΥΚΩ” του Ουμπέρτο Έκο. Κι ενώ τόσο ο τρόπος του συγγραφέα όσο και η θεματολογία- μυστικισμός και άγια δισκοπότηρα γραμμένα πολύ πριν γίνουν hype- είναι του γούστου μου, οι παστωμένες, καταιγιστικές πληροφορίες για τα πάντα, αλλά τα ΠΑΝΤΑ, μέσα σ ένα τουβλάκι 900 σελίδων ήταν ότι πιο πομπώδες κι ανούσιο έχει πέσει ποτέ στα χέρια μου. Αριστούργημα που δε το κατάλαβα; Μπορεί, πάντως δεν έχω σκοπό να ξαναπιάσω Έκο για καιρό ακόμη – σκούζι προφεσόρε, μου τσάκισες το ηθικό.
Ευτυχώς οι επόμενες αναγνωστικές μου εμπνεύσεις με ενθουσίασαν και τις συστήνω ανεπιφύλακτα, ειδικά αν είναι κανείς φαν της ιστορίας, της κοινωνιολογίας και της ανθρωπολογίας.
Το “SPQR”, ή αλλιώς senatus populusque romanus, της ακαδημαϊκού Mary Beard ήταν μια σύντομη, αλλά περιεκτική και σχεδόν ολοζώντανη αφήγηση για την ιστορία της Ρώμης. Η μαεστρία της συγγραφέως στη περιγραφή της εποχής ενθουσιάζει. Τόσο καλογραμμένο και έτσι δομημένο ώστε να γίνεται άμεσα κατανοητό πως και γιατί αυτό το μικρούτσικο λατινικό χωριουδάκι έγινε το κέντρο της μεγαλύτερης αυτοκρατορίας με επιρροή ακόμη και σήμερα. Σ’ένα κλάδο παραδοσιακά ανδροκρατούμενο όπως η κλασσική γραμματεία, η Beard δίνει μια διάσταση της ιστορίας φρέσκια και γεμάτη πληροφορίες που κρατάνε τον αναγνώστη ενεργό και του κινούν τη περιέργεια να ανακαλύψει ακόμη περισσότερο το κόσμο εκείνο.
Έπειτα έπεσε στα χέρια μου ένα ακόμη διαμάντι: το “ΤΗΕ ΤΕΝ ΤΥPES OF HUMAN” του Dexter Diaz, ό, τι πιο ενδιαφέρον σε σχέση με την ανθρώπινη φύση έχω διαβάσει μετά το “SAPIENS” του Noah Yuval Harari. Χρησιμοποιώντας την εμπειρία του σαν δικηγόρος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και σαν δικαστής, μέσα από προσωπικές ιστορίες ανθρώπων που έζησαν στα άκρα, αλλά και με μια πλούσια παράθεση επιστημονικών μελετών πάνω στη λειτουργία του εγκεφάλου, ο Diaz προτείνει μέσα απ αυτό το tour de force του να σκεφτούμε τα ένστικτα που μας οδηγούν να γίνουμε -ή μήπως είμαστε από πάντα τέτοιοι, αναρωτιέται- ο Συγγενής, ο Παρατηρητής, ο Φροντιστής, ο Εξοστρακιστής, αλλά και ο Ρομαντικός, ο Επιθετικός και ο Διασώστης μεταξύ άλλων. Προσωπικά το απόλαυσα αφάνταστα και με διαφώτισε για πολλές πτυχές της ανθρώπινης συμπεριφοράς.
Τέλος, μετά από αναμονή καιρό, παρέλαβα πριν λίγες μέρες – και φυσικά διάβασα απνευστί – το τελευταίο πόνημα του αγαπημένου μου Harari που προανέφερα. Είναι το τρίτο του βιβλίο, λέγεται “21 LESSONS FOR THE 21ST CENTURY“. Kαι είναι ακριβώς αυτό που περίμενα: μια διαυγέστατη, ψύχραιμη κ εμπεριστατωμένη ματιά πάνω σ’ αυτό που ζούμε. Αν στα προηγούμενα δύο βιβλία του ο ιστορικός καταπιάστηκε με το παρελθόν (SAPIENS) και το πιθανότατο, κοντινό μέλλον (HOMO DEUS), εδώ επικεντρώνεται στο εδώ και τώρα, αυτό του Τραμπ, του Μπρεξιτ, του #Metoo, του φονταμενταλισμού, του προσφυγικού κύματος και όλων όσων μας καίνε αυτή τη στιγμή. Και προσφέρει λόγους ν αναρωτηθεί και να θαυμάσει κανείς, παρά να λουφάξει φοβισμένος ή να παραμείνει στείρα θυμωμένος με όσα συμβαίνουν. Τροφή για σκέψη με το τρόπο του καθηγητή της καρδιάς πολλών από μας.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Νομίζω ότι ανήκω στη μειοψηφία αφού το εκκρεμές είναι το αγαπημένο μου από Έκκο. Όσοι γνωστοί μου το διάβασαν άλλα και πολλές κριτικές στο goodreads π.χ. συμφωνούν ότι είναι τεράστιο δύσκολο και μάλλον ανούσιο. Μάλλον κάποιο δίκιο έχουν. Ούτε κι εγώ ξέρω γιατί το προτιμώ ας πούμε από το Όνομα του Ρόδου αλλά συχνά πυκνά το ξαναπιάνω και διαβάζω διάφορα κομμάτια. Ξεχωρίζω το κεφάλαιο όπου με πολύ μπρίο περιγράφεται πως ευυπόληπτος εκδοτικός οίκος ξεγελά φαντασμένους ατάλαντους συγγραφείς πείθοντας τους ότι είναι οι νέοι νομπελίστες!
P.S. ευχαριστούμε για τις υπόλοιπες προτάσεις!
Εμένα μου αρέσει η σκηνή που η γκόμενα παίζει φλιπερακι και το σπρώχνει με τον καβάλο . Εκείνη την ώρα όποιος διαβάζει κάνει σεξ με την γκόμενα, γίνεσαι το φλιπερακι.
Darkbloom, ομοιοπαθής με το Εκκρεμές, αν και το διάβασα πριν πολλά χρόνια, δεν ξέρω σήμερα πώς θα μου φαινόταν. Και ο Προυστ είναι ‘κουτσομπόλης’, με καταιγιστικές, ατελείωτες πληροφορίες για τα πάντα (τηρουμένων των αναλογιών, βέβαια) αλλά… καμία σχέση.
Στο “…χρόνο” του Προυστ- γιατί φαντάζομαι αυτό εννοείς-δικαιολογείται για μένα η ακατάπαυστη λογοδιάρροια , στο “Εκκρεμές” ήταν το κάτι άλλο. Το άφηνα επίτηδες τόσα χρόνια αδιάβαστο, λέω ας το πιάσω τώρα που έχω όρεξη κ το μετάνιωσα φριχτά, σκέτος ψυχαναγκασμός να το τελειώσω-κ δε το κάνω ποτέ αυτό, αν δε μ αρέσει κάτι, το αφήνω. Αλλά εδώ το παιχνίδι της γλώσσας, το μυστικό νόημα που μεταφέρεται από πομπό σε δέκτη κ άλλα σημειολογικά παιχνίδια του, κατά τ άλλα, αγαπημένου συγγραφέα, μου έβγαλαν τη ψυχή. Ένιωσα να με παραφορτώνει μόνο κ μόνο για να κρύψει αυτό που τελικά ήταν προφανές: τη… Διαβάστε περισσότερα »
Το μυστικό είναι στον τίτλο, παιδιά: Φουκώ. “Παιχνίδι της γλώσσσας, μυστικό νόημα που μεταφέρεται από πομπό σε δέκτη, σημειολογικά παιχνίδια”. Όλα όσα μελέτησε κι ο Φουκώ ψυχολογικά. Και ναι, σαν νουάρ διαβάζεται. Και το Ρόδο άλλωστε έχει δομή αστυνομικού, χώρια που είναι και μεσαιωνική πραγματεία για τις επακαλυπτόμενες μαρτυρίες και τα παλίμψηστα. Και το Κοιμητήριο διαβάζεται σαν τους Τρεις Σωματοφύλακες και την Υπόθεση του Περιδεραίου, ίντριγκα μέχρι τέλους, για να πει όμως κάτι πέραν της ίντριγκας. Αυτό που με έκανε να βαρεθώ από μυθιστορήματα του Έκο ήταν ο Μπαουντολίνο. Ίσως επειδή είχε προηγηθεί το Ρόδο. Παρόμοια δουλειά πάντως -στο πιο… Διαβάστε περισσότερα »
Παιδιά πείτε μου ότι το έχετε τελειώσει τον Χαμένο Χρόνο. Δεν γνωρίζω κανέναν που το έχει διαβάσει όλο (ούτε εγώ)!
Ένας από τους πολύτιμους θησαυρούς που σου αποκαλύπτεται και μέσα από τα βιβλία (όχι μόνο) είναι να μη σε ενοχλεί καθόλου, ακόμα και αν είσαι μια μόνη που έχει άλλη άποψη, μέσα σε χιλιάδες που τους άρεσε ένα χ βιβλίο και χρειάζονται πλειοψηφίες για να νιώσουν καλά με τη γνώμη τους. Αυτοί που ρίχνουν ξύλο στην άλλη άποψη, έχουν βέβαια χάσει την αποκάλυψη αυτού του θησαυρού, πράγμα πάρα πολύ λυπηρό.
Αν επιχειρήματα μας βάλουν μέσα στις χιλιάδες και δώσουν άλλες οπτικές, αυτό είναι άλλο θέμα. Η αισθητική απόλαυση παρόλα αυτά θα παραμείνει υπαρκτή ή μη, ως είχε δηλαδή.
Darkbloom, μερικές φορές δεν καταλαβαίνω καθόλου τι γράφω και δυστυχώς μόνο εκ των υστέρων καταλαβαίνω, και μετά νιώθω πάρα πολύ άσχημα. Συγγνώμη. Κάτι δεν πάει καλά με μένα, τις τελευταίες μέρες.
Όχι βρε παιδιά σφαλιάρες στο Εκκρεμές! Μη, κρίμα! Αν μη τι άλλο, για εκείνο το καταπληκτικό απόσπασμα που συγκρίνει τις διαστάσεις του μέσου περιπτέρου με τις υποτιθέμενες μυστικιστικής υφής διαστάσεις της μεγάλης πυραμίδας του Χέοπος είναι για ανθολογία: το πλέον αποτελεσματικό ταπωμα κάθε συνομωσιολογου. (Το άλλο δωράκι μας, εναντίον των συνομωσιών, μας το έδωσε με το Κοιμητηριο της Πράγας).
*συνωμοσία-συνωμοσιολόγου
[ουφ…την αντιμετάθεση φωνηέντων/γραμμάτων ΓΙΑΤΙ την κάνω, γιατί; και γιατί την βλέπω κατόπιν εορτής; ]
Ξαφνικά ακούω συνέχεια για τον Peterson.Γίνεται χαμούλης στο youtube με βίντεο που τον παρουσιάζουν σχεδόν σαν ημίθεο που ήρθε να γλιτώσει το κόσμο απο το φεμινισμό :S
Παίζει τεράστιο ρόλο η παντελώς ψυχρόαιμη αντιμετώπιση που τον διακατέχει (το ατού του έναντι της Newman που εκνευριζόταν και φαινόταν πολύ) και το πόσο περίπου αυτονόητα είναι βασικώς αυτά που λέει το βιβλίο του.
Εννοείται ότι αν περιμένεις προφήτες για “να γλιτώσουν τον κόσμο από τον φεμινισμό” (για δικούς σου προφανώς λόγους), πιάνεσαι ακόμα και από άτομα/ιδέες/βιβλία που δεν είχαν κάποιον τέτοιον αρχικό σκοπό. Κι εκείνα εν τω μεταξύ μπορούν να χαμογελούν στον δρόμο προς την τράπεζα. 😉
Ο χαμούλης είναι ακριβώς η εξαργύρωση. Κάθε μαντρί έχει τον βοσκό του.
Το κακό ποιο είναι;
Το ότι κονομάει ο Peterson ή ότι βάλλεται το μαντρί του φεμινισμού;
Ή η δημιουργία ενός μαντριού αντίβαρου;
Ρητορικό το ερώτημα;
Βεβαίως το κακό είναι ότι χρειάζονται ( ? ) μαντρια in the first place.
Όποιος πιστεύει σε μάντρα του τραβιέται ένα μαντρί…
Πατριαρχία αφού.
Καθόσον φαν του υπερρεαλιστικά και σατυρικά εικονοκλαστικού “portlandia” (fred armisen, carrie brownstein) λέω να δοκιμάσω το “documentary now”.
Πολύ ωραίες οι προτάσεις σου Darkbloom <3