Προσωπική ιστορία: Το ρολερκόστερ

Εκείνος είχε ετοιμάσει χοιρινές μπριζόλες με σάλτσα μαϊντανού. Ήταν πολύ νόστιμο. Με τις νέες πατατούλες, ολοστρόγγυλες και μικρές. Η σάλτσα λευκή και πεντανόστιμη. Κάθονταν στο λευκό τετράγωνο τραπέζι στο βάθος του σαλονιού. Το σπίτι ήταν όπως πάντα τακτοποιημένο και καθαρό. Εκείνη ήταν πολύ σχολαστική με την καθαριότητα του σπιτιού. Είχε βγάλει πρόγραμμα το οποίο ήταν κολλημένο στο ψυγείο. Εκείνος έκανε το μαγείρεμα και τα σκουπίδια. Εκείνη τα πιάτα και το πλύσιμο των ρούχων. Κάθε Κυριακή καθάριζαν μαζί το σπίτι. Το πρόγραμμα δούλευε αρκετά καλά. Είχαν μοιράσει τις αρμοδιότητες, ή έτσι τουλάχιστον νόμιζε εκείνη. Δεν σκεφτόταν ότι πλήρωνε μόνο αυτή το σούπερ μάρκετ, μερικές φορές όλο το ενοίκιο, τους καφέδες, τα ποτά, τα φαγητά, τις εκδρομές.

Εκείνος καταβρόχθισε το φαγητό του, όπως πάντα. Σιχαινόταν να τον βλέπει να τρώει έτσι, αλλά πίστευε πως θα αλλάξει, πως θα τον αλλάξει. Ενώ έτρωγαν εκείνος παίνευε το φαγητό του. Κι εκείνη, έπρεπε να του δείξει πάση θυσία ότι συμφωνούσε, επειδή εκείνος ήταν πολύ ευαίσθητος στην κριτική. Αφού έφαγαν και καθάρισαν το τραπέζι, έκατσαν να δουν ένα ντοκιμαντέρ. Λάτρευαν και οι δύο τα ντoκιμαντέρ, ιδιαίτερα αυτά με τη φύση. Εκείνος κάπνισε ένα μπάφο και στα πρώτα δέκα λεπτά τον πήρε ο ύπνος. Εκείνη τον σιχαινόταν που κάπνιζε χόρτο όλη μέρα και δεν επικοινωνούσε, αλλά πίστευε πως θα αλλάξει, για εκείνη. Η ξυλόσομπα έκανε το σαλόνι αποπνικτικά ζεστό. Το ντοκιμαντέρ τελείωσε κι εκείνη είχε επίσης αποκοιμηθεί στον καναπέ. Μέχρι αργά το απόγευμα που ξύπνησε ζαλισμένη και αποπροσανατολισμένη.Αλλά δεν είχε και τι άλλο να κάνει. Ο ύπνος ήταν και μια παρηγοριά εξάλλου.Μέχρι να αλλάξει εκείνος και να θέλει να πάνε καμιά βόλτα ή να κάνουν πράγματα μαζί.

Και η στιγμή εκείνη ερχόταν, κι εκείνη ήλπιζε να μην είχε έρθει ποτέ. Γιατί εκείνος γινόταν ανυπόμονος και έπρεπε να τα κάνουν όλα τότε. Να πάνε για κάμπινγκ, και για ψάρεμα, και για τοξοβολία. Και να κοιμηθούν με σκηνές στο βάλτο, κι ας ήταν σκοτεινά και υγρά, κι ας φοβόταν εκείνη. Εκείνος θα γέμιζε τα μπάκπακ με ένα σωρό πράγματα που δεν θα χρησιμοποιούσαν, και ξεκινούσαν. Μαχαίρια, πυξίδες, γκαζάκια, εξοπλισμό ψαρέματος. Μιλούσε ακατάπαυστα για τρεις μέρες, έκανε τον ειδικό στα φυτά και στα δέντρα, και εξιστορούσε παλιές ιστορίες και κατορθώματα. Μετά τις τρεις μέρες, αφού γυρνούσαν στο σπίτι εκείνος έβαζε την μπλε ρόμπα του και δεν έβγαινε από το σπίτι για κανένα μήνα. Πήγαινε μέχρι το μαγαζάκι για να πάρει μπύρες και μετά κλεινόταν στο τρίτο δωμάτιο για να παίξει Witcher. Εκείνη πήγαινε για μαθήματα, δουλειά, εξόδους, σούπερ μάρκετ. Γυρνούσε στο σπίτι και τον έβρισκε πάντα στην ίδια θέση. Να βλέπει ταινίες, ή να παίζει παιχνίδια. Πάντα μαστουρωμένο.

Και οι μέρες περνούσαν μέχρι που εκείνος έβγαινε από το καβούκι και αγόραζε όλο τον τελευταίο εξοπλισμό για ένα χόμπι που θα άρχιζε. Και την ξανα έσερνε για πεζοπορία. Κι εκείνη αγαπούσε την φύση κι εκείνον τον άντρα και ακολουθούσε. Αλλά κάτι δεν πήγαινε καλά, το έβλεπε. Αισθανόταν συνεχώς ότι από στιγμή σε στιγμή εκείνος θα εκραγεί και θα δημιουργήσει ένα τεράστιο δράμα. Όπως τη φορά που εκείνη φοβόταν να ανέβει την πανύψηλη σκάλα για ένα παρατηρητήριο, κι εκείνος παρεξηγήθηκε τόσο πολύ και έκανε μια τεράστια σκηνή. Έπαιρνε τα πάντα προσωπικά, κι εκείνη έπρεπε να προσέχει πάρα πολύ τι λέει. Έπρεπε να εκμηδενίζει τον εαυτό της, να μην έχει απόψεις, να συμφωνεί. Δεν ήταν βίαιος, αλλά ο  χειριστικός τρόπος με τον οποίο φερόταν ήταν διαβρωτικός. Δεν την προσέβαλε ποτέ, ούτε την έκανε να αισθάνεται άσχημα με τον εαυτό της. Αλλά την έκανε να αισθάνεται τρελή. Οι αλλαγές της διάθεσής του την τσάκιζαν. Τα πάνω και τα κάτω και τα κρύα και τα ζεστά. Ήταν μπερδεμένη. Έχασε όλη την δύναμη της και έπεφτε συνεχώς σε μια μαύρη τρύπα απ’ όπου της ήταν αδύνατο να βγει.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News