Προσωπική ιστορία: Τα αυτιά μου βούιζαν από το ξύλο, το μάγουλό μου πονούσε, η χτένα μάγκωνε στο μαλλί μου επειδή είχαν ξεριζωθεί αρκετές τρίχες

Η ιστορία διαδραματίστηκε πριν 6 χρόνια, ωστόσο ποτέ δεν βγήκε από το μυαλό μου. Ενώ έχω προχωρήσει μια χαρά στη ζωή μου και από τότε έχω κάνει διάφορες σχέσεις, όλο και ξεπηδούσε η ανάμνηση (και υποθέτω πως και γιαγιάκα να γίνω, θα ανασύρεται με διάφορους λόγους στο προσκήνιο). Είμαι καλά, αλήθεια είμαι καλά στη ζωή μου, αλλά όπως και να το κάνεις, με στιγμάτισε εκείνο το σκηνικό.

Γυρνώντας λοιπόν χρόνια πίσω, στη μαύρη περίοδο που μόλις είχα χωρίσει από τη μεγάλη μου αγάπη και είχε οριστικοποιηθεί η απόφασή του, θεώρησα καλή ιδέα να “παίξω” με έναν γνωστό-συνάδελφο-γείτονα, τον Κώστα.

Αυτός λοιπόν ήταν εντυπωσιακός στην εμφάνιση, δυναμικός, έξυπνος, μορφωμένος, με παιδεία, ανήκε και σε χώρο που ιδεολογικά ανήκα κι εγώ και υπήρχαν σημάδια πως του άρεσα, ακόμα και στην περίοδο που ήμουν σε σχέση. Ευκαιρία λοιπόν κι εγώ στην περίοδο του πένθους από τη σχέση, να κάνω μία τονωτική ένεση στον εαυτό μου με αυτό το άτομο που είχε και μεγάλη πέραση στις γυναίκες. Δεν υπολόγιζα σχέση με αυτό το άτομο σε καμία περίπτωση, αλλά μου άρεσε η ιδέα να έχω κάτι πιο ελεύθερο για να ανεβαίνει το εγώ μου και να λύνω και το ορμονικό (όσο χυδαίο και να ακούγεται, ναι, την ένιωθα έντονα αυτήν την ανάγκη εκείνην την afterlove περίοδο). Ένα βράδυ λοιπόν επιστρέφοντας από ένα event με κοινή παρέα, ο Κώστας πρότεινε όποιος ήθελε, να πάει σπίτι του να συνεχίσουμε το πάρτυ εκεί. Η παρέα διαλύθηκε, αλλά εγώ βρέθηκα σπίτι του να συνεχίζουμε το αλκοόλ και να βάζουμε τραγούδια.

Ήμουν συναισθηματικά τόσο χάλια που με πήραν και τα κλάματα σε κάποια φάση με ένα τραγούδι-σήμα κατατεθέν του πρώην. Ο Κώστας ξεκίνησε να με φιλάει. Σαφώς και ανταπέδωσα και συνεχίσαμε για λίγα λεπτά ακόμα. Μου άρεσε, άλλωστε αυτό ήθελα. Σε κάποια φάση, μου βγάζει τη μπλούζα και εγώ γέλασα. Αυτός συνέχισε με το σουτιέν, άρχισε την “πάνω περιποίηση”. Μου άρεσε κι αυτό. Συν τοις άλλοις, είχα κάνει μόνο δύο σχέσεις μέχρι εκείνην τη στιγμή, οπότε αυτό ήταν κάτι τόσο έξω από τα νερά μου (να κάνω δηλαδή κάτι εκτός σχέσης), οπότε με μπέρδευε, αλλά συνάμα το απολάμβανα. Πάει κάποια στιγμή να συνεχίσει προς τα κάτω. Του άρπαξα το κεφάλι και τον σταμάτησα. Δεν πτοήθηκε και συνέχισε πάλι. Εγώ πάλι τον ξανασταμάτησα και του είπα ΟΧΙ. Με ρώτησε γιατί δεν θέλω και του είπα πως θέλω, αλλά όχι εκείνην την ημέρα γιατί είχα περίοδο (αλήθεια ήταν, πρώτη μέρα περιόδου). Ξάπλωσε στο κρεβάτι, με πήρε κοντά του και συνεχίσαμε να φιλιόμαστε. Μου άρεσε, αυτό ήθελα. Φιλάκια, χάδια σε εκείνην τη φάση. Μου πρότεινε κάτι άλλο που δεν χρειάζεται διείσδυση, αλλά και πάλι αρνήθηκα. Δεν ήταν παχνιδάκια και νάζια από τη μεριά μου. Εκείνην τη στιγμή ΔΕΝ ήθελα κάτι άλλο πέρα από αυτό που γίνονταν. Το καταλαβαίνω πως ένας άνθρωπος όταν του δίνεις το πράσινο φως για κάτι τέτοιο, παραξενεύεται όταν τον κόβεις. Μάλλον φταίω γιατί δεν ήμουν ξεκάθαρη να πω αυτολεξεί πως απόψε δεν θέλω κοκό, παρά μόνον τα χάδια και τα φιλιά.

Ίσως δε μου έκοψε εκείνην τη στιγμή να το κάνω τόσο λιανά. Το ρίχνω στον συνδυασμό αλκοόλ και σκατένιας ψυχολογίας. Δεν πτοείται και σπρώχνει το κεφάλι μου προς τα κάτω για να του κάνω στοματικό. Εκείνην την ώρα, έτρεξαν σπριντ οι σκέψεις μου, προσπάθησα να προβάλλω αντίσταση με το κεφάλι μου, αλλά σκέφτηκα πως μπορεί να μου τσακίσει τον λαιμό με τη δύναμή του (κι εγώ ξαφνιάστηκα με τη σκέψη μου μέσα στο μεθύσι). Οπότε τι άλλο καλύτερο να κάνω, από το να τον δαγκώσω στη σάρκα (είχαμε φτάσει κάτω από τον αφαλό). Οπότε όσο κράτησε όλο αυτό, δηλαδή όση ώρα (δευτερόλεπτα υποθέτω που εμένα όμως μου φάνηκαν λεπτά ολόκληρα) με πίεζε να φτάσω στο σημείο που ήθελε, κάθε που έσπρωχνε το κεφάλι μου, εγώ τραβούσα τη σάρκα του που είχα γραπώσει και δεν υπήρχε περίπτωση να άφηνα. Προφανώς κάποια στιγμή ζορίστηκε από τον πόνο, γιατί με άφησε. Οπότε βρήκα ευκαιρία να ανασηκωθώ και να τον βρίσω, ενώ προσπαθούσα να σκεφτώ καθαρά, τι έγινε τώρα μόλις και να πάρω τα πόδια μου να φύγω. Εκείνην τη στιγμή νιώθω έναν τρομερό πόνο στο κεφάλι. Μου έδωσε μια γερή μπάτσα. Μέχρι να καταλάβω τι διάολο είχε γίνει και να του εκσφενδονίσω άλλη μια βρισιά, μου κατάφερε άλλη μία εξίσου γερή από την άλλη μεριά. Εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκα εννοείται. Τι στο διάολο είχε γίνει και μέχρι ποιο σημείο ήταν δικιά μου η ευθύνη; Εγώ δεν ήμουν που πήγα σπίτι του με τη θέλησή μου; Εγώ δεν ήμουν που χάρηκα όταν φιλιόμασταν; Εγώ δεν γέλασα όταν μου έβγαλε την μπλούζα και το σουτιέν και έπαιζε με το στήθος μου; Εγώ δεν ήμουν που είχα σκεφτεί free σεξάκι το επόμενο διάστημα μαζί του;

Για να τελειώσω με την ιστορία, μετά από ελάχιστες ώρες έπρεπε να πάω στη δουλειά. Με το που πήγα σπίτι, μετά από λίγη ώρα με πήρε τηλέφωνο, αλλά του το έκλεισα στα μούτρα. Την επόμενη μέρα πάλι με πήρε τηλέφωνο να μου πει να πάω από εκεί και να ακούσουμε μουσική. Δεν ξέρω αν είχε σκοπό να μου ζητήσει συγγνώμη, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση φυσικά να πήγαινα. Μέχρι να μετακομίσω από εκείνο το μέρος, όταν βρισκόμασταν στον ίδιο χώρο, δεν χαιρετιόμασταν και αγνοούσα την παρουσία του στον χώρο. Το πρωί που ετοιμαζόμουν για τη δουλειά, τα αυτιά μου βούιζαν από το ξύλο, το μάγουλό μου πονούσε, η χτένα μάγκωνε στο μαλλί μου επειδή είχαν ξεριζωθεί αρκετές τρίχες. Στην αρχή δεν κατάλαβα τι έγινε, έπιασα ασυναίσθητα το κρανίο μου να χαϊδέψω τα μαλλιά και έβγαλα μια τεράστια τούφα από μαλλιά μου. Δεν θυμάμαι αν έκλαψα εκείνο το βράδυ ή το επόμενο ή το μεθεπόμενο.

Ένιωθα ένα απίστευτο μούδιασμα. Από παιδί είχα καλή αντίληψη και ταχύτατη σκέψη, κι εκείνην τη στιγμή ένιωθα τόσο βλάκας, ανεύθυνη, προδότρια. Πρόδωσα τον εαυτό μου με την ηλιθιότητά μου, με την απερισκεψία μου. Όσα “πρόσεχε” και “μη” μου έλεγε από μικρή η μητέρα μου. Νόμιζα πως ήμουν έξυπνη, αλλά αποδείχτηκα χαζή. Το μοιράστηκα με 2-3 φίλες που με υποστήριξαν πολύ ψυχολογικά. Δεν θυμάμαι αν ήταν κάποια από αυτές ή η ψυχολόγος (είχα ήδη ξεκινήσει 1,5 μήνα πιο πριν να πηγαίνω λόγω του χωρισμού και ενός άλλου τραυματικού συμβάντος) που μου είπαν πως μπορώ ακόμα και να τον καταγγείλω, να τον κυνηγήσω. Πάντως δεν το έκανα. Οι συνεδρίες με την ψυχολόγο δεν κράτησαν πολύ λόγω οικονομικής στενότητας. Για τον λεγάμενο ένιωθα απίστευτο θυμό, αλλά και λύπηση. Αλκοολικός από προβληματική διαλυμένη οικογένεια. Κι άλλος επιπρόσθετος θυμός προς τον εαυτό μου που τόλμησα να λυπηθώ ένα τιποτένιο πλάσμα. Για τα επόμενα 2 χρόνια περίπου με καλούσε με απόκρυψη συχνά, ακούγονταν η ανάσα του εκείνην την ώρα…, τον έβριζα και του το έκλεινα στα μούτρα. Υποθέτω είχε αποκτήσει κάποιου είδους εμμονή μαζί μου, δεν ξέρω. Ένα διάστημα φλέρταρα πάρα πολύ έντονα με την ιδέα να τον παγιδεύσω με ερωτικό δόλωμα και να τον ξεφτιλίσω. Ακόμα και τώρα καμιά φορά το σκέφτομαι αυτό, βέβαια ξέρω πως δεν είναι εφικτό. Ούτε λογικό υποθέτω.

Ξέρω πως το πιο πιθανό είναι να μην δημοσιευτεί αυτό που έγραψα, δεν με πειράζει όμως. Ένιωσα όμορφα που το έβγαλα από μέσα μου. Λυπάμαι πάρα πολύ γιατί νιώθω πως αν ζητούσαμε από κάθε γυναίκα σε αυτόν τον πλανήτη να περιγράψει ένα περιστατικό σεξουαλικής παρενόχλησης, φοβάμαι πως θα ήταν πάνω από το 90% του γυναικείου πληθυσμού. Είναι θλιβερό. Και πολύ φοβάμαι πως το δικό μου συμβάν είναι κάτι τόσο ψιλό… Είμαστε στο 2020 και συνεχίζουν να γίνονται εκτρώματα. Είμαι καλά στη ζωή μου, αλλά αυτό είναι κάτι που δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Ερώτηση δεν ξέρω αν έχω. Πιο πολύ, υποθέτω ήταν για να το βγάλω από μέσα μου. Μια άλλη εντελώς “παιδική” ερώτηση θα ήταν ίσως “πόσο μεγάλο μερίδιο ευθύνης είχα;”. Δεν μπορώ να βγάλω την ουρά μου απέξω, έφταιξα κι εγώ κάπου σε όλο αυτό, ίσως στο θέμα της σαφήνειας στο τι ακριβώς ήθελα από εκείνο το βράδυ;

Θα μου άρεσε να ακούσω τη γνώμη σου και των αναγνωστριών σου.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News