Προσωπική ιστορία: «Ξέρω τι θα μου πεις, η ζωή είναι άδικη»

Έχω μία φίλη, με την οποία είμαστε κολλητές κοντά 15 χρόνια. Δημοτικό πηγαίναμε όταν τη γνώρισα.

Όταν τη γνώρισα, ο πατέρας της είχε πεθάνει. Δεν την είχε στιγματίσει σαν γεγονός, εξάλλου δεν τον θυμόταν καν. Ζούσε μαζί με τη μητέρα της, τον λίγο μεγαλύτερο αδερφό της και τον νέο άντρα της μητέρας. Ήταν η χαρά της ζωής η φίλη μου, παιδί που ανάβλυζε θετική ενέργεια και αισιοδοξία.

Πέρασαν τα χρόνια, η παρέα μας συνεχίστηκε, εγώ γνώρισα σταδιακά όλη την οικογένειά της. Ειδικά στην εφηβεία, ήταν τόσες οι φορές που ευχήθηκα να είχα τους γονείς της. Τον πατριό της τον έλεγε μπαμπά, όπως κι ο αδερφός της, εξάλλου ήταν η μόνη πατρική φιγούρα που είχαν γνωρίσει ποτέ. Είχαν κάνει κι ένα τρίτο παιδί με τη μητέρα της στο μεταξύ. Ο πατριός της ήταν αστείος, προοδευτικός, έξω καρδιά. Καμία σχέση με τον αυστηρό δικό μου που μου έκανε παρατήρηση για το μήκος της φούστας κι αν γυρνούσα 10 λεπτά αργότερα από το συμφωνημένο έκανε χαμό. Η δε μητέρα της, στα μάτια του έφηβου εαυτού μου, ήταν πρότυπο γυναίκας, δυναμική, ανοιχτόμυαλη, φεμινίστρια. Η δικιά μου μητέρα ήταν το ακριβώς αντίθετο.

Η φίλη μου τσακωνόταν συχνά μαζί τους στην εφηβεία για κάθε σημαντικό κι ασήμαντο λόγο. Ήμασταν πολύ διαφορετικές και φτάσαμε πολύ κοντά στο να απομακρυνθούμε εκείνη την περίοδο. Την θεωρούσα τόσο αχάριστη. Είχε μια τόσο τέλεια οικογένεια, που της επέτρεπε τόση ελευθερία κι εκείνη έκανε κατάχρηση την ίδια ώρα που εγώ πνιγόμουν στη δική μου και θα έδινα τα πάντα για να ήμουν στη θέση της. Τα εφηβικά χρόνια πέρασαν, η κολλητή μου αποστασιοποιήθηκε από την οικογένειά της όπως κι εγώ. Δεν την καταλάβαινα. Εγώ φυσικό ήταν να θέλω να αποστασιοποιηθώ από την καταπίεση, αλλά εκείνη δεν είχε κανένα λόγο να ‘ναι τόσο ψυχρή με τέτοιους γονείς. Ενδόμυχα συνέχισα να τη θεωρώ αχάριστη, ότι δεν εκτιμούσε την τύχη που είχε σε αυτό το ζήτημα ,αν και δεν της είπα τίποτα ποτέ. Την προέτρεπα να σηκώσει το τηλέφωνο αν πχ την έπαιρναν όταν ήμασταν μαζί, μέχρι εκεί.

Και φτάνουμε στα 25, εγώ παραπονιέμαι πάλι για τον πατέρα μου ο οποίος δεν μπορεί να χωνέψει ότι μεγάλωσα κι ότι έχω γκόμενο κι ότι δεν τον αντέχω άλλο, βαρέθηκα την καταπίεση έστω κι εξ’αποστάσεως, με κούρασε. Εκείνη μου απαντάει ότι «από αγάπη το κάνει, ανησυχεί για σένα, κατάλαβε τον, δεν έχει άλλο παιδί» κλπ κλπ. Εγώ της λέω ότι μιλάει εκ του ασφαλούς, αν είχα κι εγώ γονείς σαν τους δικούς της η ζωή μου θα ήταν πολύ ευκολότερη. Κλασική συζήτηση μας από έφηβες αυτή.

Αλλά πρώτη φορά δεν χαμογελάει λέγοντας μου ότι έχω δίκιο.

Μου απαντάει ότι δεν θα θελε κανείς να ‘ναι στη θέση της, να μεγαλώσει όπως εκείνη. Και κάπου εκεί, χωρίς να ‘μαι προετοιμασμένη για το τι θα ακούσω, μου λέει ότι ο πατριός της την κακοποιούσε σεξουαλικά από τα 14 μέχρι τα 18 που έφυγε από το σπίτι. Εγώ να μην μπορώ να βγάλω μιλιά.Το μόνο που κατάφερα να ρωτήσω ήταν αν το είπε ποτέ σε κανέναν. Μου είπε ότι το χει συζητήσει με την ψυχολόγο που επισκέπτεται τα τελευταία χρόνια αλλά με κανέναν άλλον. Δεν ήθελε να το πει στη μητέρα της μου λέει γιατί ήξερε ότι θα χώριζε και δεν ήθελε η ζωή της να καταστραφεί 2η φορά. Ούτε του αδερφού της που τον λατρεύει σαν πατέρα, ούτε του μικρού της αδερφού που όταν άρχισε να συμβαίνει όλο αυτό δεν πήγαινε καν σχολείο. Μου φάνηκε τόσο αδιανόητο όλο αυτό. Ζουν μέσα στο ψέμα αυτοί οι άνθρωποι, αγαπώντας έναν εγκληματία. Κι η φίλη μου αναγκάζεται να τον βλέπει στις -λιγοστές- ευτυχώς επισκέψεις της και να προσποιείται και να θυμάται και να πονάει, ενώ αυτός συνεχίζει να το παίζει καλός οικογενειάρχης μπροστά της.

Αηδιάζω.

Θυμάμαι τις φορές που ήμουν σπίτι της κι ερχόταν εκεί που καθόμασταν και την ακουμπούσε τρυφερά στον ώμο, στα μαλλιά, στην πλάτη και εγώ το θεωρούσα αθώο, πατρική στοργή και καλά.

Θυμάμαι τις φορές που ευχήθηκα να τον είχα για πατέρα γιατί τόσο γαμάτος τύπος ήταν.

Και θυμώνω.

Θυμώνω τόσο πολύ. Με μένα που ποτέ δεν υποψιάστηκα κάτι, με τον αδερφό της και τη μητέρα της που ποτέ δεν υποψιάστηκαν κάτι- ή υποψιάστηκαν κι έκαναν τα στραβά μάτια;. Δεν το πιστεύω όμως αυτό γνωρίζοντας τους, δεν θέλω να το πιστέψω, με τη φίλη μου που ποτέ δεν είπε τίποτα και τον άφησε έτσι αλλά κυρίως με αυτόν, με αυτό το τέρας που σήκωσε το χέρι του σε ένα κοριτσάκι που ήξερε από νήπιο, που έπρεπε να χει σαν κόρη του.

Δεν ξέρω αν έχω κάποια ερώτηση. Ή μάλλον έχω. Δεδομένου ότι δεν πιστεύω σε κανενός είδους θεία δίκη ή κάρμα ή όπως θες πες το και δεδομένου ότι ποινικά αυτός δεν θα τιμωρηθεί εφόσον η φίλη μου δεν ακούει καν σαν ιδέα το να αποκαλύψει κάτι στους δικούς της, πόσο μάλλον να κάνει καταγγελία. Πώς ξεπερνιέται η οργή που νιώθω ξέροντας ότι δεν θα πληρώσει ποτέ κάπως όσα έκανε; Ναι ξέρω τι θα μου πεις, η ζωή είναι άδικη. Είναι όμως κάποιες αδικίες- αδικία, μου φαίνεται τόσο ελαφριά η λέξη για να το χαρακτηρίσω αυτό αλλά δεν βρίσκω καλύτερη- που δεν χωνεύονται με τίποτα.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News