Είναι μέσα των 90s και πλησιάζει κάποια εθνική εορτή – δε θυμάμαι αν ήταν 25η Μαρτίου ή 28η Οκτωβρίου. Είμαι στην τελευταία τάξη του δημοτικού και στο σχολείο κάνουμε κλήρωση για το ποιος μαθητής από όσους ισοβαθμούν θα είναι σημαιοφόρος στην παρέλαση. Ο κλήρος πέφτει σε εμένα, μεγάλη χαρά και περηφάνια στο σπίτι!
Περνούν ημέρες με πρόβες και φτάνει η ημέρα της παρέλασης. Η κεντρική πλατεία είναι γεμάτη ασφυκτικά με παιδιά, δασκάλους και επισήμους για την κατάθεση στεφάνων. Όλοι οι σημαιοφόροι της περιοχής πρέπει να παραστούν. Εκτός από την βαρετή ατέλειωτη τελετή και την ορθοστασία, είμαι επιφορτισμένη με το να κρατάω συνέχεια τη σημαία που είναι τεράστια σε σχέση με το ύψος μου.
Από πίσω μου νιώθω σκουντήγματα, μικρά σπρωξίματα. Κάποιος θέλει να περάσει μπροστά, σκέφτομαι. Το στριμωξίδι είναι απίστευτο, δεν μπορώ να κουνηθώ ούτε εκατοστό. Τα σπρωξίματα συνεχίζονται. Γυρνάω το κεφάλι μου να δω τι θέλουν και βρίσκομαι αντιμέτωπη με ένα πέος. Διακριτικά κλεισμένο σε μια χούφτα, σκεπασμένο με μια καπαρντίνα. Ανήκει σε κάποιον ευυπόληπτο πολίτη που ήρθε να τιμήσει την εθνική μας επέτειο. Γυρνάω το κεφάλι που απότομα από την άλλη μεριά. Ζαλίζομαι, έχει στεγνώσει το στόμα μου, οι σκέψεις μου έχουν παγώσει αλλά ταυτόχρονα τρέχουν με εκατό χιλιόμετρα το λεπτό. Τα σπρωξίματα συνεχίζονται. Μέσα σε όλα αυτά έχω να στηρίξω και τη σημαία!
Δεν ξέρω πώς πέρασε η ώρα. Νομίζω έχω κενό μνήμης από ένα σημείο και πέρα.
Μεγαλώνοντας θα καταλάβαινα το κλισέ του επιδειξία με την μπεζ καπαρντίνα.
Φαντάσου στην κλήρωση να είχε βγει η Κ. Θα συνέβαινε σε εκείνη το ίδιο άραγε; Και από τη μια χαιρόμουν που εγώ θεωρητικά θα το γλίτωνα, από την άλλη ατελείωτες ενοχές που έβαζα με το μυαλό μου τη φίλη και συμμαθήτρια να περνάει την ίδια διαδικασία.
Χιλιάδες φορές το μυαλό μου βασανίστηκε με το τι θα μπορούσα να έχω κάνει. Γιατί δεν έβαλα τις φωνές; Γιατί δεν τον έσπρωξα πιο δυνατά να πέσει κάτω και να αποκαλυφθεί; Γιατί δεν του έδωσα μια κλωτσιά στα αχαμνά; Ακόμα και στα 12 – μάλλον σε κάποιο ασυνείδητο επίπεδο- είχα την έννοια μήπως αυτός προλάβει και κουμπωθεί και εγώ στιγματιστώ για πάντα ως το κορίτσι που βλέπει πράγματα εκεί που δεν υπάρχουν. Που κατηγόρησε έναν αξιοσέβαστο συμπολίτη μας για κάτι φοβερό. Εξάλλου για πολύ ώρα στεκόμουν μουδιασμένη μην μπορώντας να συνειδητοποιήσω τι είχα δει μόλις. Για πολύ ώρα αμφέβαλλα για τον ίδιο μου τον εαυτό. Έλεγα ότι δεν μπορεί να συμβαίνει όλο αυτό.
(Υποτίθεται ότι θα) ήταν μια από τις καλύτερες ημέρες της μέχρι τότε ζωής μου. Τελικά ήταν μια από τις χειρότερες.
Ενώ δεν μπορώ να πω ότι το συμβάν αυτό με τραυμάτισε ιδιαίτερα και με δυσκόλεψε μετέπειτα στις σχέσεις μου ή στη σεξουαλικότητά μου, καθώς έγραφα αυτό το κείμενο δυσκολεύτηκα πολύ να περιγράψω το γεγονός αυτό καθεαυτό. Έγραψα όλο το υπόλοιπο και άφησα την επίμαχη παράγραφο για το τέλος προσπαθώντας όσο γίνεται να το αναβάλω. Φαίνεται ότι ακόμα ντρέπομαι λες και έφταιγα εγώ. Ντρέπομαι επίσης που δεν αντέδρασα επιτόπου.
Ελπίζω αυτός ο γλοιώδης τύπος – δεν είδα ποτέ το πρόσωπό του- την επόμενη ημέρα να έπαθε κάποιο φοβερό ατύχημα και να μην παρενόχλησε ποτέ ξανά κανένα κορίτσι, καμία γυναίκα. Είναι στιγμές, ιδίως μικρότερη, που ένιωθα υπεύθυνη για το ότι τον άφησα έτσι ανενόχλητο να φύγει. Αλλά είναι πολύ μεγάλο βάρος για το δωδεκάχρονο εαυτό μου. Δε θέλω να του προσθέσω κι αυτό.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
