H Michaela Stark πέρασε μεγάλο μέρος της εφηβείας της νιώθοντας κοινωνικά αποκλεισμένη. Plus size κορίτσι με τρίχες και σώμα που δεν ταίριαζε στα skinny μοντελικά πρότυπα καμίας εποχής, αποφάσισε μεγαλώνοντας να γίνει καλλιτέχνης και σχεδιάστρια και να εξορίσει από τη μόδα τα στερεότυπα ομορφιάς που την έκαναν να αισθάνεται τόσο μειονεκτικά στην παιδική της ηλικία. Ξεκίνησε, έτσι, μια σειρά εσωρούχων με το όνομά της με σκοπό να γιορτάσει το γυναικείο σώμα σε όλα τα σχήματα και μεγέθη του, μέσα από λεπτά, χειροποίητα κομμάτια υφάσματος που μας κάνουν να αναρωτιόμαστε τι εννοούμε στα αλήθεια όταν λέμε ότι ένα ρούχο μας κολακεύει.
Όταν ξεκινά να φτιάχνει ένα καινούριο κομμάτι εσωρούχων, η Stark χρησιμοποιεί το σώμα της για μοντέλο. Μπροστά στον καθρέφτη τυλίγει και ξετυλίγει τα υφάσματα μέχρι η φιγούρα της να πάρει το πιο βολικά παραμορφωμένο σχήμα που μπορεί να φανταστεί, υπερτονίζοντας σάρκα σε ορισμένα σημεία του σώματος ή κρύβοντάς τη αφύσικα σε άλλα.
Το αποτέλεσμα μοιάζει με ανθρώπινο πίνακα της Saville : Το σώμα της αποκτά μια μορφή συγκεχυμένη που καθόλου δεν θυμίζει γυναικείο σώμα, ακριβώς γιατί είναι πολύ μακριά από το ιδανικό λεπτό, ή την ιδανική κλεψύδρα που θεωρούμε στερεοτυπικά θελκτικά. Τα σχήματα που φτιάχνει με το σώμα της μοιάζουν με σάρκινες ασκήσεις γεωμετρίας και το παραμορφώνουν σε τέτοιο βαθμό που αρχίζουμε και αναρωτιόμαστε αν έχει χρησιμοποιήσει φίλτρα ή αν έχει όντως υποβάλει το σώμα της σε αυτή τη διαδικασία.
Η ίδια αναφέρει ότι, ενώ φαίνεται άβολο, το ύφασμα είναι λεπτό και απαλό και η διαδικασία δεν είναι στην πραγματικότητα ούτε άβολη ούτε οδυνηρή. Σκοπός των εσωρούχων της δεν είναι να αναδείξουν την καταπίεση ή τον ασφυκτικό περιορισμό του γυναικείου σώματος- αυτό έρχεται μάλλον ως δευτερεύουσα συνέπεια των εικόνων της. Ο σκοπός της είναι να αναδείξει κρυφές πτυχές του γυναικείου σώματος- εκείνο το κομμάτι δέρματος κάτω από το στήθος μας για το οποίο ντρεπόμαστε, τη κοιλιά, τα μπράτσα και το σημείο των γλουτών μας που θεωρούμε ότι είναι ασύμμετρο και κατ’ επέκταση αρνούμαστε να κοιτάξουμε ή να αφήσουμε τους άλλους να το δούνε.
Όλα εκείνα τα σημεία που προσπαθούμε να καλύψουμε όταν διαλέγουμε ρούχα ή εσώρουχα, όλα όσα πιστεύουμε ελαττώματα και όλα όσα χτίσανε χρόνια τις ανασφάλειές μας, η Stark τα υπερπροβάλλει για να μας δείξει ότι όσα νομίζουμε αδυναμίες μας είναι στην πραγματικότητα όσα μας κάνουν μοναδικές.
«Στην αρχή ήμουν πολύ ανασφαλής, μετά ανακάλυψα ότι η δουλειά μου με βοήθησε να αλλάξω νοοτροπία, να γιορτάσω επιτέλους το σώμα μου και να μην ντρέπομαι για αυτό». Η ίδια παίρνει βίντεο του σώματός της καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδικασίας του σχεδιασμού των εσωρούχων μπροστά στον καθρέφτη για να είναι σίγουρη πως δεν υπάρχει τίποτα από το σώμα της που δεν έχει δει. Έχει καταφέρει με αυτόν τον τρόπο να κάνει κάτι που μάλλον λίγες γυναίκες έχουμε καταφέρει : να αναγνωρίζει μεμονωμένα κομμάτια του σώματός της με τα οποία απέφευγε να έχει οπτική επαφή λόγω ντροπής και ανασφάλειας.
Το έργο της γίνεται, έτσι, ένα ιδιαίτερο ταξίδι αποδοχής και αγάπης του εαυτού και του σώματός της- νιώθει ότι επιτέλους το κατοικεί, ότι επιτέλους της ανήκει άνευ όρων, ολόκληρο και ιδίως τα κομμάτια που η ίδια απέφευγε χρόνια να κoιτάξει στον καθρέφτη.
Το γυναικείο σώμα, η πολυεπίπεδη διαφορετικότητά του, η ευπλασία και τα σχήματα που μπορεί να πάρει μπροστά σε έναν καθρέφτη καθώς και οι κρυφές μορφές του που μπορεί να μην αναγνωρίζουμε είναι το επίκεντρο της προσοχής για την νέα καλλιτέχνιδα που προσπαθεί με τις εικόνες της να μας πείσει να αρχίσουμε να μας αγαπάμε με τα μάτια ορθάνοιχτα, ολόκληρες και χωρίς περιορισμούς.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Ολες οι παραπάνω φωτογραφίες δείχνουν σώματα καταπιεσμένα, παραμορφωμένα, εγκλωβισμένα, σίγουρα όχι ελεύθερα.
Το να αντιπαραβάλεις το αδύνατο σώμα κλεψύδρα (ιδεατό???) με μια εικόνα παραμόρφωσης κανονικών σωμάτων είναι αδόκιμο.
Το σώμα μας είναι το σπίτι μας, είναι ιερό (άσχετα από θρησκείες παιδιά, μην παρεξηγηθώ) δεν είναι installation.
Αγαπάμε το μέσα μας και το έξω μας και το όλο μας.
Γιατι να μην είναι το σωμα μας installation?
Γιατί πιστεύω ότι έτσι εργαλειοποιείται και αντιμετωπίζεται ως αντικείμενο.
Θα με πυροβολήσετε … αλλά πιστεύω ότι η Abramomic έχει μια πολύ περίεργη σχέση με το σώμα της, μου φαίνεται σαν μια ακραία σχέση μίσους. Αυτή και μόνη η αφετηρία εμένα με ξενίζει. Η τέχνη της Abramovic μου φαίνεται ψυχοθεραπευτική και λυτρωτική, ίσως, για την ίδια, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πετυχαίνει να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο για τη διάχυτη βία. (Δεν ξέρω καν αν αυτό θέλει να πετύχει)
Σκεφτείτε ποιο μέρος της κοινωνίας είναι το κοινό της;
Παρότι δεν φαίνονται καθόλου “βολικά” τα εσώρουχα, αισθητικά μου αρέσουν πάρα πολύ οι φωτογραφίες.
Ευχαριστω για το άρθρο έμαθα την Saville, ειναι τρομερή καλιτεχνης και πραγματικά αξιζει και δεύτερη και
τρίτη ματιά το έργο της. Η Stark ενώ πολύ σωστά προσπαθεί να πει κάτι, πέφτει στο ίδιο παράπτωμα με όλο τον κόσμο της μόδας. Έιναι τόσο όμορφο το μοντέλο που χρησιμοποιεί, που απορώ γιατί να πρέπει να τονίσει κάτι κρυμμένο! Δεν έχει το μοντέλο της κάτι τουλαχιστον στο δικό μου μάτι που να έπρεπε να το τονίσουμε για να εστιάσουμε, σε τι; σε ατέλεια; σε δυσμορφία; Υπάρχουν ατελή ή δύσμορφα σώματα; Από την άλλη αν το δεχτούμε δεν είναι ρατσισμός και χοντροφοβία;