Διαβάζω πολλά χρόνια Α, μπα. Διάβαζα και τότε που το έζησα. Και είμαι πάντα αυτή που βλέπει τα σημάδια κακοποιητικών σχέσεων νωρίς, και στο σάιτ και στις ζωές των γύρω μου. Με έχει σίγουρα βοηθήσει και η στήλη σε αυτό. Αλλά άργησα να τα δω στη δική μου ιστορία.
Ξέρετε, όταν διαβάζω πλέον ερωτήσεις για κακοποιητικές σχέσεις νιώθω ότι ξέρω το συναίσθημα, ότι το έχω ζήσει, αλλά δεν μπορώ να το ψηλαφήσω, δεν θυμάμαι πότε ακριβώς. Και σήμερα, εντελώς τυχαία, βρήκα κάποια μέιλ που δεν είχα σβήσει και άνοιξε το κουτί της Πανδώρας.
Τον γνώρισα πριν 5 χρόνια ακριβώς, ένα βράδυ στις διακοπές που είχα πάει μόνη για λίγες μέρες. Ζούσα στο εξωτερικό και είχα πάει σε ένα παραθαλάσσιο μέρος κοντά στον τόπο καταγωγής μου για λίγες μέρες. Ήμουν διψασμένη για καλοκαίρι, θάλασσα και έρωτα. Κάναμε σεξ το πρώτο βράδυ, για μένα πήγαινε για one night stand, αλλά συνεχίσαμε να μιλάμε με μέιλ και τελικά ξαναβρεθήκαμε λίγες φορές πριν τελειώσουν οι διακοπές μου. Και ξεκίνησε η «σχέση».
Μέσα σε 5 μήνες που ήμασταν «μαζί» (ευτυχώς σε άλλες χώρες δηλαδή, και βρεθήκαμε τις 3 φορές που κατέβηκα διακοπές από λίγες μέρες), κατάφερε να: μου πει ψέματα ότι έχει χωρίσει ενώ ήταν παντρεμένος, να μου κάνει φοβερό gaslighting (τότε δεν ήξερα και τον όρο…), να μου λέει ότι με αγαπάει ενώ με ήξερε ελάχιστα (κι εγώ το ζώον να κολακεύομαι), να με ψαρεύει για το παρελθόν μου δήθεν ότι ενδιαφέρεται αν έχω ερωτευτεί ή αν έχω κάνει πράγματα στο σεξ και μετά να μου τα χτυπάει και να με χαρακτηρίζει που…, να με βρίζει όταν αργούσα να απαντάω στα μέιλ, να απαιτεί να πω ψέματα στη δουλειά μου για να κατέβω ένα ΣΚ να με δει, κλπ κλπ.
Ήθελα να ανανεώσω το διαβατήριο μου για ένα ταξίδι που θα έκανα και μου έλεγε ψέματα ότι κανείς δεν βγάζει φωτογραφίες διαβατηρίου στο μέρος του, όταν τελικά έβγαλα μου είπε ότι όλο τα ταξίδια σκέφτομαι (που θα έκανα σε 6 μήνες με την αδερφή μου) και όχι το κοινό μας μέλλον!
Οι καμπάνες χτυπούσαν πιο δυνατά κι από την Ανάσταση! Εγώ ήμουν ήδη 30, με πολλές εμπειρίες, με πολλούς φίλους και φλερτ και πολύ καλή δουλειά και όλα τα εφόδια.
Γιατι; Γιατί; Γιατί καθόμουν;
Διάβασα τα μέιλ και νιώθω σαν ένα παγωμένο χέρι να μου σφίγγει την καρδιά. Τον χώρισα και τον μπλόκαρα παντού όταν πια ξεστραβώθηκα, ευτυχώς λίγους μήνες πριν ξανάρθω Ελλάδα. Και δεν τον έχω ξαναδεί ούτε ξανακούσει, βέβαια δεν πλησιάζω καν το μέρος του.
Δεν το πιστεύω ότι το «ξέχασα». Δεν το σκεφτόμουν ποτέ και δεν μιλάω ποτέ για αυτό. Το διέγραψα. Αλλά είναι εκεί το τραύμα, γι’ αυτό μου φαίνονται οικείες οι ιστορίες.
Γι’ αυτό έγραψα την ιστορία μου, μήπως το ξορκίσω.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Οι ιστορίες μας είναι τα παράσημα μας. Είναι εκεί για να μας δείξουν από τι επιβιώσαμε!
Όταν ξεστραβώθηκα λές.Ξέρεις πόσες στραβωθήκαμε;;;Μην νιώθεις τύψεις φίλη γράφουσα.Δεν είσαι η μόνη που το πέρασε αυτό. Είμαστε πολλές.Όσο μαθαίνουμε για τα κακοποιητικά σημάδια, τις τακτικές, τις συμπεριφορές τόσο “ξεστραβωνόμαστε”.Τόσα ήξερες τότε ,τόσα μπορούσες να σου προσφέρεις εκείνη την περίοδο.Εστίασε στο ότι κάποια στιγμή το κατάλαβες και βρήκες την δύναμη και έφυγες.Ο πόνος έχει και θεραπευτική αξία.Το ότι πληγωνόμαστε είναι δείγμα υγείας.Σημαίνει ότι κατανοήσαμε ότι κάποιος δεν μας φέρθηκε σωστά. Μην τρελαίνεσαι που το “ξέχασες”,μηχανισμός επιβίωσης είναι.Ίσως τώρα είσαι έτοιμη για να το ξορκίσεις.Αυτά τα πράγματα παίρνουν χρόνο. Σου εύχομαι τα καλύτερα απο δώ και πέρα.
Πόσο σε καταλαβαίνω.
Όλες μας το ξέρουμε