Προσωπική ιστορία: «…Δεν μπορούμε να μένουμε μαζί πλέον, οι γονείς μου δεν σε θέλουν για γυναίκα μου»

Νοέμβριος..
Ωραίος μήνας.

Δύο μήνες πέρασαν που έκλεισα τα 27. είχα καταφέρει πλέον αυτα που φανταζομουν ότι έπρεπε κανείς να καταφέρει σε αυτή την ηλικία.
Είχα την δουλειά μου σε μία αξιόλογη εταιρεία, μόλις είχα καταφέρει να πάρω καινούριο αμάξι, μια ιδανική ζωή. Επιτέλους έγινα η γυναίκα που πάντα ήθελα.. ανεξάρτητη με καριέρα! Τι άλλο να ήθελα? Και όμως, καμία φορά χτυπάνε την πόρτα και μπαίνουν εκεί που δεν το περιμένεις.

Ένα μεσημέρι καθώς δούλευα στο γραφείο χτυπάει το κινητό μου. Κάποιος μου είχε απαντήσει σε μια ιστορία που είχα ανεβάσει με τα σκυλάκια μου.. πιάσαμε την κουβέντα για το πόσο μας αρέσουν τα ζώα, τα χόμπυ μας, την δουλειά μας..δεν κατάλαβα πως πέρασαν οι ώρες και πότε κανονιστηκε το πρώτο μας ραντεβού..
Ποτέ δεν βιαζομουν σε μια σχέση, δεν μου άρεσαν τα δράματα, προτιμούσα τα πράγματα απλά, είχα ήδη εξάλλου την τέλεια ζωή όπως πίστευα, δεν ήθελα να βάλω μπελάδες…

Οι μέρες πέρασαν, και από το στάδιο του ”οπου μας βγάλει ” μπήκαμε στο στάδιο του ” είμαστε μαζί” ..

Η συγκατοίκηση ήρθε σχετικά γρήγορα, ο κορωνοιος μας έφερε πιο κοντά, αυτό στάθηκε η αφορμή για να μείνω εκεί. Η μία εβδομάδα μόνο για να περάσουμε την καραντίνα έγινε 1 μήνας και συνεχίστηκε.. πέρασαν 3 μήνες , γεμάτοι έρωτα και απόλυτο χάος, χωρίς ίχνος λογικής ζούσαμε ο ένας για τον άλλον. Δεν μας ένοιαζε η δουλειά, η οικογένεια, απλά πως θα περάσουν οι ώρες γρήγορα ώστε να ξαναβρεθούμε στο σπίτι μας και να είμαστε μαζί.

Μία σχέση παράλογη τώρα που το σκέφτομαι, πολύ έντονη, δίχως ανάσα για ατομικότητα, αλλά δεν μας ένοιαζε, το ζούσαμε στο έπακρο και ήμασταν ευτυχισμένοι.. είχαμε και τις διαφωνίες μας βέβαια, πράγματα που είχα δει από το παρελθόν του, πράγματα που ίσως ήταν καλές αφορμές για χωρισμό τότε αλλά έμεινα, βλέποντας τον μόνο και μόνο στην ιδέα να ζήσει χωρίς εμένα να τον τρελαίνει, λέω αποκλείεται, κάνω λάθος, με αγαπάει.. ίσως να με αγάπησε τελικά.

2 Ιουνίου..

3 μήνες που μέναμε μαζί είχαν περάσει. Μόλις είχαμε γυρίσει από το 3ημερο που είχαμε περάσει μαζί. το φανταζομουν διαφορετικά αλλά δεν αισθανομουν καλά, μια μόνιμη εξάντληση και μία ζαλάδα μας είχαν χαλάσει τα σχέδια. Γυρναγα από την δουλειά όπως κάθε μέρα για να πάω στο σπίτι να μαγειρέψω να φάμε, άκουγα τον αγαπημένο μου σταθμό, εκείνη την ώρα το τραγούδι που έπαιξε μου θύμισε κάτι αρκετά στενάχωρο, άρχισα να κλαίω, δεν είχα λόγο να κλαίω, αν και τελευταία έκλαιγα συχνά.. αυτό ήταν, σταμάτησα στο πρώτο φαρμακείο και πήρα το τεστ..

Θετικό, ήμουν έγκυος, στο παιδί μας, στο δικό του παιδί. Πόσο πιο ευτυχισμένη? Το αποτέλεσμα μιας αγάπης, της δικής μας αγάπης..

Χάρηκε, τον είδα ότι χάρηκε.. μάθαμε ότι ήμουν ήδη 2 μηνών και.. ένιωθα ότι μας είχε συνεπάρει ήδη αυτό το μικρό πλασματακι, το δικό μας πλασματακι. Επιτέλους όλα έμπαιναν στην θέση τους.. ή έτσι νόμιζα.

Με την οικογένεια του ήταν πολύ δεμένος, τους είχα αγκαλιάσει κατευθείαν, και αυτοί εμένα..

Μέχρι που έκανα το λάθος να μείνω έγκυος. Έτσι είπαν. Διότι ως γνωστόν το λάθος είναι πάντα της γυναίκας σωστά?..

Η εγκυμοσύνη μου δεν ήταν καλή, ανακατωσουρες, πόνους στην κοιλιά, στα κόκαλα.. δεν μπορούσα να βγω από το σπίτι, δεν είχα την δύναμη. Ένιωθα μόνιμα ότι το στομάχι μου θα βγει απέξω.. αυτός να πηγαίνει στην δουλειά του , εγώ λόγω των έντονων συμπτωμάτων έμενα σπίτι.. αυτό τον τρέλανε, ήθελε να συνεχίσουμε τις αμέτρητες εξόδους όπως κάθε φόρα, εγώ δεν μπορούσα να ακολουθήσω, πραγματικά ήθελα, αλλά δεν είχα το κουράγιο.. πρόσεχα , άκουγα το σώμα μου όπως μου είχε προτείνει και ο γιατρός.

Αυτό ήταν η αρχή όλων..

“Είσαι παρανοϊκη, κάνεις σαν άρρωστη, έγκυος είσαι όχι ανάπηρη.. μακάρι να μην είχες μείνει έγκυος. Μου μαυρίζεις την ψυχή, μου κατέστρεψες την ζωή” … Σε καθημερινή βάση να ακούω από το στόμα του άντρα που αγάπησα αυτές τις κουβέντες.. να κλαίω μόνη μου σε ένα άδειο κρεβάτι για το τι κάνω λάθος… Η αποκορύφωση ήρθε όταν βγήκαν οι εξετάσεις μου.. είχα στίγμα, στίγμα δρεπανοκυτταρικής αναιμίας, δεν ήξερα καν ότι υπάρχει αυτό. Ο σύντροφός μου είχε στίγμα μεσογειακής.

Ο γιατρός μας καθησύχασε ότι δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα και η εγκυμοσύνη συνεχίζεται κανονικά.. όμως για αυτόν και την οικογένεια του δεν ήταν έτσι. Στάθηκε η αφορμή για να επέλθουν καινούριες κατηγορίες ” το παιδί θα είναι άρρωστο πρέπει να το ρήξεις, είναι αμαρτία να κρατάς ένα άρρωστο παιδί, διάλεξε ή εμένα ή το παιδί “..

Δεν άντεξα τόση στεναχώρια, πήγα στο πατρικό μου και τα πράγματα έγιναν χειρότερα..με απείλησε ότι αν δεν ρίξω το παιδί αυτόν να τον ξεχάσω.. ήμουν ήδη 3 μηνών και 2 εβδομάδων.. όταν το άκουσα αυτό απλά ένιωσα λες και πέθανα.. ένιωσα έναν οξύ πόνο στην κοιλιά, ξάπλωσα κάτω στο πάτωμα και έκλαιγα για ώρες. Με βρήκαν οι γονείς μου, όταν τους είπα τι συμβαίνει τρελάθηκαν. Του ζήτησαν τον λόγο, τους είπε ότι με αγαπάει και ότι δεν τα εννοούσε όλα αυτά. Η μαμά μου με συμβούλεψε να τον αφήσω, θα μεγαλώναμε μαζί το παιδί, δεν τον είχαμε ανάγκη.. έπρεπε να την ακούσω, αλλά σκέφτηκα το μωρό μου, ότι είναι αποτέλεσμα της αγάπης μας και τέτοια αγάπη δεν πεθαίνει έτσι απλά, σωστά?

Τον δέχτηκα πίσω, ξαφνικά έγινε ο άντρας που ήξερα παλιά, σχεδόν… πέρασαν 8 μέρες, και έφτασε η μέρα για το ραντεβού με τον γυναικολόγο , ίσως μαθαίναμε το φύλλο επιτέλους, οι δύο μας θα πηγαίναμε όλο χαρά τελικά.. και ξαφνικά μου λέει ότι δεν θα είμαστε οι δύο μας, θα έρθει και ο πατέρας του μαζί, ώστε να ζητήσει από τον γυναικολόγο μου με το ζόρι να μου κάνει παρακέντηση διότι λένε ότι το παιδί μου είναι άρρωστο και πρέπει να το ρίξω..

8 μέρες ήταν το θέατρο που έπαιξαν..

Ευτυχώς ο γυναικολόγος μου είναι σωστός γιατρός και πάνω από όλα άνθρωπος..
Βάζοντας μέσα μόνο εμένα και τον σύντροφό μου, εξηγεί ότι το μωρό είναι μια χαρά και ότι μια γυναίκα σε ενδιαφέρουσα πρέπει να έχει υποστήριξη από τον σύντροφό της και ψυχική ηρεμία. Χάρηκα τόσο πολύ εκείνη την ώρα που τα έλεγε ένας τρίτος, που αυτό υποδεικνύει ότι δεν είμαι η τρελή ούτε η παράλογη.. φάνηκε να καταλαβαίνει και αυτό με χαροποιησε ιδιαίτερα. Σκέφτηκα τα πράγματα θα αλλάξουν από εδώ και πέρα, και άρχισα να ετοιμάζομαι για την γνωστή εξέταση. Πρώτη φορά χαιρομουν τόσο που θα δούμε τον υπέρηχο μαζί.. αλλά η μοίρα είχε άλλα σχέδια.. περιμένοντας να ακούσω την καρδούλα που τόσες φορές είχα ακούσει, κοιτάζοντας πλέον το μωρό μου στην οθόνη, τα μικρά ποδαράκια και χεράκια, ένα μικροσκοπικό κεφαλάκι και μια όμορφη κοιλίτσα, ένιωθα μαγεμένη. Νόμιζα ότι δεν άκουσα καλά μέχρι που ο γιατρός επανέλαβε κυρία Κ. το μωρό δεν έχει καρδιακό παλμό είναι ήδη 8 μέρες νεκρό.
8 μέρες, χωρίς κάποιο σύμπτωμα, κάποια αιμορραγία, νεκρό..

Κλείστηκε την επόμενη μέρα κιόλας ραντεβού για το χειρουργείο.. από το πρωί σε ένα μαιευτήριο με χαρούμενες φωνές, μπαλόνια που έγραφαν να σας ζήσει, και εγώ κρατώντας τον φάκελο με τους υπερήχους σφιχτά στο στήθος μου, σαν κάτι πολύτιμο, να προχωρώ προς τα χειρουργεία ώστε να μου το πάρουν.. πόσο δεν ήθελα, πόσο παρακάλεσα.. ένα γιατί να πλανάται σε όλη την ατμόσφαιρα. Ένα νοσοκομείο γεμάτο κόσμο, και εγώ να αισθάνομαι ολομόναχη..

Την επόμενη μέρα έρχεται και η επόμενη αποκάλυψη, κάτι που περίμενα ήδη μάλλον ” δεν μπορούμε να μένουμε μαζί πλέον, οι γονείς μου δεν σε θέλουν για γυναίκα μου και μου λένε να το ξανασκεφτώ και να πάρω τον χρόνο μου”.
Να πω ότι δεν θύμωσα? Ότι δεν βγήκα εκτός εαυτού? Μόλις είχα χάσει ένα παιδί, το δικό του παιδί και μου έλεγε έμμεσα ότι πλέον δεν θέλει να είναι μαζί μου? Οι γονείς του ούτε ένα τηλέφωνο δεν πήραν ποτέ να δουν πως είμαι μετά το χειρουργείο. Η μόνη κουβέντα που πήρα ποτέ από αυτούς ήταν: κατέστρεψες τον γιό μας, είσαι μία παράλογη γυναίκα που κοίταξες να μείνεις έγκυος και δεν ήσουν φυσιολογική, έπρεπε να το ρίξεις. Από εκείνον άκουσα μόνο ένα σαγαπαω,αλλά χάρηκα που πέθανε το έμβρυο και πρέπει να ακούσω τους γονείς μου τώρα. Ούτε ένα συγνώμη από κανέναν, όχι ότι μια συγνώμη αλλάζει ή φέρνει πίσω αυτό που έχασα αλλά δείχνει σίγουρα μια μετάνοια.

Τίποτα, απλά το κενό.

Παίρνοντας ο καιρός έμαθα ότι για να δικαιολογήσει τον χωρισμό τα έριξε σε εμένα, διότι ποιος θα κατανοήσει ότι παράτησε μια γυναίκα που μόλις απέβαλε?
Δεν πειράζει όμως, η ζωή είναι μαθήματα..

Το παιδί? Δεν θα το ξεχάσω ποτέ..και επειδή δεν το γέννησα? Αυτό δεν με κάνει λιγότερο μάνα ενός αγγέλου στον ουρανό..

Αυτόν? Να είναι καλά, να έχει την υγεία του, αλλά μακριά από την ζωή μου.

Όσο για εμένα, προσπαθώ να δω τα όμορφα πράγματα της ζωής και ανυπομονώ για την συνέχεια της, δυνατότερη πλέον και σκεπτόμενη ότι ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός, ποτέ δεν ξεχνάς αλλά μαθαίνεις να ζεις με αυτό.

Και αν εσύ που το διαβάζεις αυτό, έχεις περάσει κάτι παρόμοιο, να ξέρεις, δεν είσαι μόνη..

ΑΠΟ ΤHΝ – Ιωάννα

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News