Από το facebook της δημοσιογράφου υγείας Φίλιας Μητρομάρα.
Η Ζετα Δούκα περιέγραψε το εργασιακό management και leadership στην Ελλάδα: θρασύτατοι, απαξιωτικοι, μοχθηροί διευθυντές και εργοδότες, όπου υποστηρίζουν την τιμωρητική συμμόρφωση «πιπτει ράβδος», με βαθύ αίσθημα κατωτερότητας και ανασφάλειας, μην του φαει ο από κάτω τη θεσούλα του. Έπισης η σπουδαία μέθοδος που πήγε μπροστά ολους αυτούς ήταν το μεγαλειώδες «διαίρει και βασίλευε» αφήνοντας τους εργαζόμενους να βλέπουν το δέντρο και όχι το δασος και να τσακίζονται μεταξύ τους.
Είτε είσαι σε εκδοτικούς ομίλους, είτε σε μεγάλες κουζίνες, σε γραφεία κλπ ο από πάνω σου πάντα θα πιστεύει ότι «σε φτιάχνει» ως επαγγελματία με τέτοιες πρακτικές, ότι θα πρέπει να του είσαι αιωνίως ευγνώμων που σε προσέλαβε και σε πληρώνει, αγνοώντας ότι εσυ δουλεύεις σκληρά, υπακούς τυφλά γιατί φοβασαι μη χάσεις τη δουλειά σου. Γιατί πάντα εκεί στηρίζονται: στον φόβο.
Έναν φόβο που τον γνωρίζει πολύ καλά αφού όπως είπε και ο Αριστοτέλης «Ο πολλοίς φοβερός ών, πολλούς φοβείται» (αυτός που προκαλεί φόβο σε πολλούς, φοβάται πολλούς).
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Δεν είναι θέμα management και leadership. Έτσι λειτουργεί το συστημα. Αυτοί νομίζουν ότι σου κάνουν χάρη που σου δίνουν δουλειά αλλά και εμείς δεν έχουμε καταλάβει ότι επί της ουσίας πουλαμε την ικανότητα μας να δουλεύουμε. Τα τελευταία χρόνια έχει πεσει η τιμή μας στα Τάρταρα γιατί αντί να αντισταθούμε στο ξήλωμα των δικαιωμάτων μας, σκυψαμε το κεφάλι και περιμεναμε. Να τα τώρα. Φόβος, ξεφοβος, αυτό πρεπει να αλλάξει γιατί αλλιώς… έχει κι άλλο πιο κάτω!
Δεν φταίει ο εργαζόμενος που δεν διαπραγματεύτηκε καλύτερο μισθό. Επ’ ουδενί. Γιατί υπάρχει ανταγωνισμός από άλλους εργαζόμενους και αν ήθελε καλύτερο μισθό ή συνθήκες απλά θα έπαιρναν άλλον στην θέση του, ο φόβος είναι αληθινός. Και υπάρχει ανταγωνισμός γιατί δεν υπάρχουν πολλές θέσεις εργασίας. Και δεν υπάρχουν πολλές θέσεις εργασίας γιατί δεν παράγουμε σχεδόν τίποτα. Εμείς φταίμε, αλλά όχι που δεν παλέψαμε για δικαιώματα, αλλά που δεν βάλαμε τις βάσεις, δύο τρεις γενιές τώρα, για να υπάρχουν πολλοί εργοδότες. Όσο μπορούσαμε βέβαια. Κάτσε να δεις που αν είσαι ο μόνος εργαζόμενος που ξέρει κάτι και υπάρχουν δύο εργοδότες να σε… Διαβάστε περισσότερα »
Συμφωνώ ως προς την παραγωγή, αλλά διαφωνώ ως προς τα δικαιώματα. Οι λίγες θέσεις εργασίας είναι αποτέλσμα και της τεχνολογίας. Αντί να μειώσουμε τις ώρες εργασίας για να δουλεύουν περισσότεροι, τις αυξάνουμε για να μπορούν κάτι CEO να αμοίβονται με μύρια. Η άνιση κατανομή πλούτου
είναι επίσης πρόβλημα. Ο εργαζόμενους που μόνο αυτός ξέρει κάτι και οι εργοδότες κάνουν ουρά και δημοπρασία για να τον αποκτήσουν είναι αστικός μύθος.
και που είσαι ακόμα, ετοιμάζεται τώρα να περάσει και το εργασιακό νομοσχέδιο. Θα δουλεύουμε υπερωρίες τζάμπα
“θα πρέπει να του είσαι αιωνίως ευγνώμων που σε προσέλαβε και σε πληρώνει” Λοιπόν παλιά δούλευα για ένα καταραμένο οκτάμηνο σαν πολυεργαλείο σε έναν μεγαλογιατρό των προαστίων, με πελάτες και την “υψηλή κοινωνία” των Αθηνών (εμετός). Πάρα πολλά πράγματα μας έκανε, πέραν των εργασιακών συνθηκών που ήταν τραγικές από θέμα μάυρης εργασίας, υπερωριών και μισθού, αλλά τα έβλεπα τότε σαν αστεία για να επιβιώσω και τον έλεγα φαραώ. Η τοπ στιγμή της συνεργασίας μας πάντως ήταν όταν αποφάσισα να φύγω γιατί δεν ήθελα να πληρώνομαι για part time και να δουλεύω κανονικά και ο υπέροχος αυτός φαραώ μου είπε ”… Διαβάστε περισσότερα »
πολύ νωρίς κατάλαβα ότι αν θες να δεις τον πραγματικό χαρακτήρα κάποιου δώς του λίγη εξουσία. Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε άλλες χώρες, πιθανότατα, αλλά ο κομπλεξισμός και η κακή συμπεριφορά είναι απαραίτητα προσόντα για να αποκτήσεις θέση προϊσταμενου. Κάποιοι δε μου θύμιζαν καραβανάδες λοχίες άλλης εποχής
Με τόση ανεργία δυστυχώς βρίσκουν και τα κάνουνε. Τα παλιά χρόνια έριχνες δυο ‘’καντήλια ‘’ και έβρισκες δουλειά αλλού. Όταν είσαι δυο τρία χρόνια άνεργος/η και δεν έχεις πλάτες είναι τρομερά δύσκολο να σηκώσεις ανάστημα. Τα δύσκολα ξεκίνησαν μετά το χρηματιστήριο και διαλύθηκαν τελείως με την κρίση. Ως δια μαγείας εξαφανίστηκαν τα μεσαία υποτίθεται ακριβοπληρωμένα στελέχη και έμειναν μόνο τα αφεντικά και το μίνιμουμ σε αποδοχές και ικανότητες νεοπροσληφθέντες. Αυτή είναι η σημερινή πραγματικότητα. Αφεντικά απάνθρωπα και άσχετα στελέχη με το βασικό.
Το πρόβλημα είναι ότι δεν είναι γνωστές υπεύθυνα οι εταιρείες που έχουν κακή συμπεριφορά προς τους εργαζόμενους ώστε να τις αποφεύγουμε έστω και με κάποιο οικονομικό κόστος. Οι περισσότερες καταγγελίες είτε είναι ανώνυμες είτε πολύ γενικές και φυσικά δεν εννοώ να βγει κάποιος να γράψει η ΑΒΓ εταιρεία δεν πληρώνει υπερωρίες γιατί τσακώθηκε με τον προϊστάμενό του.
@avis κάποιο σύνδεσμο για το νέο νομοσχέδιο έχουμε ώστε να γράψουμε σχόλια παρατηρήσεις στη δημόσια διαβούλευση ή είναι σαν τις αντιικές ιδιότητες της κεραλοιφής του κυρίου Βελόπουλου; Γιατί να μαζευτούν κάποιες χιλιάδες αντιδράσεις τεκμηριωμένες κάτω από το νομοσχέδιο κάτι θα γίνει.