Ξεκίνησα να θυμάμαι τι γινόταν όταν ήμουν 20+, δεν ξέρω πως, απλά μου ερχόταν άσχετες αναλαμπές.
Ήταν “θείος”, ο άντρας της αδερφής του μπαμπά μου. Δεν μπορώ να θυμηθώ με τίποτα πόσο χρονών ήμουν. Νομίζω 12 ή 13. Θυμάμαι αποσπασματικά, να είμαστε με τον ξάδερφο μου στο σπίτι τους, στην αυλή, εγώ να πηγαίνω μέσα στο δωμάτιο για να δω τηλεόραση.
Θυμάμαι που με έριχνε στο κρεβάτι μπρούμυτα, έπεφτε πάνω μου και τριβόταν. Το θυμάμαι ότι προσπαθούσα να ξεφύγω και ότι με κράταγε. Δεν ήξερα γιατί γινόταν αυτό. Ήταν μεγαλόσωμος. Το άλλο που θυμάμαι ήταν στο σπίτι μας, καλοκαίρι, οι γονείς μου στον κήπο, και εγώ διάβαζα και ερχόταν δήθεν να δει τι κάνω, με αγκάλιαζε και μου έπιανε το στήθος! Το στήθος που δεν είχα.
Τον απέφευγα, και αυτόν και την θεία. Στους γονείς μου δεν είπα ποτέ τίποτα, γιατί φοβόμουν, τι, δεν ξέρω. Δεν ήθελα να πηγαίνω σπίτι τους, να τους βλέπω, να ακούω για αυτούς. Οι γονείς μου φυσικά χωρίς να ξέρουν, με κατηγορούσαν, πως είναι δυνατόν να είμαι τόσο κακομαθημένη, να μην θέλω να μιλάω στον θείο και στην θεία.
Δεν νομίζω ότι όλο αυτό κράτησε καιρό. Μπορεί, ένα χρόνο. Αλλά και πάλι, συνειδητοποίησα τι είχε συμβεί όταν ήμουν 20+. Έφυγα για σπουδές και ξεκίνησα να μην απαντάω όταν έπαιρναν τηλέφωνο. Στις γιορτές όποτε τους έβλεπα, τους απέφευγα. Η θεία ίσως να ήξερε, τόσα χρόνια μετά αυτό πιστεύω. Αλλά μπορεί και όχι.
Σε κάποια φάση έμαθα ότι είχαν παρεξηγηθεί με κάποιους άλλους οικογενειακούς φίλους, που είχαν και αυτοί δύο κόρες. Ήταν παιδικές μου φίλες και με τα χρόνια χαθήκαμε. Αναρωτιέμαι, αν είχε κάνει και σε αυτές τα ίδια και αυτές μίλησαν. Ο “θείος” πέθανε πριν κάποια χρόνια. Πήρα την θεία να της ευχηθώ συλλυπητήρια.
Δεν ένιωσα τίποτα, ούτε ανακούφιση, ούτε ξαλάφρωμα, ούτε λύπη. Τίποτα.
Αυτή είναι η πρώτη φορά που το λέω σε κάποιον άλλον άνθρωπο.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Λυπάμαι για τα όσα πέρασες και ακόμη περισσότερο για τους γονείς σου που δεν είχαν καταλάβει τίποτα😢 Εύχομαι να επουλωθούν οι πληγές σου και μακάρι κανένα άλλο παιδί να μη βιώσει τα ίδια. Θέλει μεγάλη, μα μεγάλη προσοχή, ακόμη και μέσα στην οικογένεια. Ενα παιδόφιλος κρύβεται παντού
Τα μάτια δεκατέσσερα μέσα στην οικογένεια, εκεί δυστυχώς γίνονται τα χειρότερα. Πάρα πολλές οι γυναίκες που έχουν να διηγηθούν ανάλογα περιστατικά με θείους.
Πολύ σωστά Λου, πρέπει να δίνεται ιδιαίτερη σημασία όταν ενα παιδί λέει “ο θείος με άγγιξε ανάμεσα στα πόδια” πχ, να μη το παίρνουν ελαφρά τη καρδία οι γονείς οτι τάχα είναι στη φαντασία του παιδιού!
Αχ, κοριτσάκι μου, πόσο θλιβερό ένα παιδί να τραβάει τέτοιο Γολγοθά. Τουλάχιστον πέθανε και δεν σε βασανίζει η φυσική παρουσία του ακόμη (γιατί απ’ ότι φαίνεται οι αναμνήσεις σε βασανίζουν). Ίσως θα σε ωφελούσε να μιλήσεις σε ένα ειδικό ή ακόμη και στην οικογένειά σου. Δεν έχεις φταίξει εσύ κάπου για να το κρατάς μυστικό.
Αγαπητή γράφουσα, σ’ευχαριστώ που μοιράστηκες την ιστορία σου. Θελω να σου πω ότι είναι συχνό το ασυνείδητο να τραβά τόσο φρικτές αναμνήσεις (συνήθως η παιδική κακοποίηση) προς την λήθη. Νομίζω το υποσυνείδητο το επιλέγει σαν αντιδραση για να μπορέσει το συνειδητό να επιζήσει, να αντιμετωπίσει τον πόνο. Μια και το ανακάλυψες , νομιζω, μια καλή λύση θα ήταν να επεξεργαστείς το τραύμα με ψυχολογική βοήθεια, που είναι απαραίτητη σε περιπτώσεις οποιουδήποτε είδους κακοποιήσης. Θα μπορουσες επίσης, να το φέρεις απ’ εξω- απ’ εεξω στις ξαδερφες σου, για να καταλαβεις απο τους μορφασμους τους ή τις κουβεντες τους καποιο συναισθημα αηδιας/λυπης… Διαβάστε περισσότερα »
Και γω αυτό σκέφτηκα, ίσως σε βοηθούσε να το μοιραστείς με τις ξαδέρφες σου. Σίγουρα οτι οτ μοιράζεσαι εδώ είναι μεγάλο βήμα για να το βγάλεις από μέσα σου. Λυπάμαι που η γονείς σου δεν κατάλαβαν κάτι και ίσως σου φόρτωσαν και ενοχές από πάνω. Γι’ αυτό μάλλον και δε μίλησες, γιατί δεν υπήρχε ανοιχτός δίαυλος.
Σου στέλνω μια μεγάλη αγκαλιά
σκ@τα στον τ@φο του θείου το λοιπόν
Όταν διαβάζω τέτοιες ιστορίες, θυμώνω απίστευτα με τους γονείς! Για να μην έρθουν οι ίδιοι σε ‘άβολη’ θέση κοινωνικά, προτιμούν εκθέσουν τα παιδιά τους σε απαράδεκτα κακοποιητικές συμπεριφορές και καταστάσεις από συγγενείς και ‘φίλους’. Να ξέρεις αγαπημένη που έστειλες την ερώτηση, οι γονείς σου μια χαρά είχαν καταλάβει ότι δεν ήθελες να βρίσκεσαι δίπλα στο ‘θείο’, γι’ αυτό και το πατρονάρισμα και η πίεση να κάνεις ότι δεν τρέχει τίποτα, αλλιώς είσαι ‘κακομαθημένη’ που τους εκθέτεις, δήθεν. Τέλος πάντων, μεγαλώνοντας κι εγώ διαπιστώνω ένα σωρό προβληματικές συμπεριφορές από τους γονείς μου, οι oπoίες περνούσαν στα ψιλά στα 90’ς – 20’ς… Διαβάστε περισσότερα »
Το λέει ξεκάθαρα στο κείμενο ότι οι γονείς δεν ήξεραν, επομένως δεν προτίμησαν να την εκθέσουν σε κακοποιητικες συμπεριφορές.
Στο σχολείο της κόρης μου (στο εξωτερικό) διάβασαν ένα βιβλίο που λέγεται “Το σώμα μου ανήκει σε εμένα” και έστειλαν ένα χαρτί στους γονείς για να το ξέρουμε και εμείς. Ένα πολύ σημαντικό κομμάτι είναι η ενημέρωση των παιδιών, των γονιών και άλλων ενηλίκων που ασχολούνται με παιδιά. Και εγώ μεγάλωσα χωρίς ενημέρωση, χωρίς να ξέρω πώς να διαχειριστώ κάποια γεγονότα και συναισθήματα.
Το θεωρώ πολύ φυσιολογικό να μην θυμάσαι κάποια πράγματα, μια μεγάλη αγκαλιά και από εμένα!
Όσο διάβαζα τις 2 πρώτες προτάσεις νόμιζα ότι το έχω γράψει εγώ και το είχα ξεχάσει. Λυπάμαι παρά πολύ γι’ αυτό που σου συνέβη. Προσπάθησε να κάνεις θεραπεία, θα σε βοηθήσει να το αντιμετωπίσεις και να το ξεπεράσεις.
Λυπάμαι πολύ για οσα πέρασες! Πιστεύω ότι δεν εφταιξες πουθενά και δεν φτες πουθενά. Μια μεγάλη αγκαλιά από δω.
Είσαι πολύ γενναία που το μοιράζεσαι! Συγχωρέσε με, άλλα βλέπω θετικό το γεγονός ότι άρχισες να θυμάσαι… είναι επώδυνο αλλά είναι και ο μόνος τρόπος για να το δουλέψεις και να καταφέρουν να επουλωθούν οι πληγές μέσα σου. Εύχομαι να ξέρεις και να πιστεύεις με όλη σου τη δύναμη ότι δεν έφταιξες σε τίποτα και δεν προκάλεσες τίποτα από όλα αυτά, ούτε για μια στιγμή. Και μόνο το δικό σου θάρρος να μιλήσεις, δίνει θάρρος και δύναμη σε τόσους ανθρώπους που ούτε καν φαντάζεσαι. Εύχομαι αυτή τη δύναμη που έδειξες, να τη στρέψεις πρώτα στον εαυτό σου, να τον αγκαλιάσεις… Διαβάστε περισσότερα »