Καλησπέρα,
Ευχαριστώ εκ των προτέρων για το χρόνο που θα αφιερώσετε διαβάζοντας τη δική μου ιστορία και για τις συμβουλές σας.
Είμαι 36, εκπαιδευτικός. Πέρσι για πρώτη φορά με κάλεσαν αναπληρώτρια. Ενώ είχα δουλειά στον ιδιωτικό τομέα (χωρίς σταθερότητα όμως αλλά σχετική με τον τομέα μου), ήρθε το μήνυμα και άφησα τη ζωή που είχα πίσω , για να κυνηγήσω κάτι που ΝΟΜΙΖΑ πως ήθελα.
Η πρώτη εμπειρία στην τυπική εκπαίδευση για εμένα δεν ήτανε καλή. Ενώ εργαζόμουν ήδη ως εκπαιδευτικός (ιδιαίτερα, φροντιστήρια, ως εθελόντρια κλπ) όταν μπήκα στο πλαίσιο αυτό, της επίσημης τυπικής εκπαίδευσης, απογοητεύτηκα παρά πολύ. Ίσως επειδή βρέθηκα σε ένα σχολείο (ΕΠΑΛ) που ένιωθα ότι βρισκόμουν σε ένα περιβάλλον όπου οι συγκρούσεις ήτανε το σύνηθες. Εγώ όμως είμαι φύσει ήρεμος άνθρωπος και όλο αυτό ερχόταν σε αντίθεση με αυτό που είμαι.
Τελικά συνειδητοποίησα ότι όλο αυτό το θέμα του αναπληρωτή δεν αξίζει (για εμένα).Χρεώθηκα οικονομικά, η ψυχική ανταμοιβή μου δεν ήταν αυτή που ήλπιζα. ΕΝΙΩΣΑ ότι δε μπορούσα να επενδύσω σε κάποια ανθρώπινη σχέση. Κουράστηκα. Ψυχικά και σωματικά.
Πέρασα καλά στο δυσπρόσιτο που ήμουν, έκανα και μια φίλη. Αλλά με το πέρασμα των μηνών και όταν ήρθε η στιγμή των φάσεων, άρχισα να πανικοβάλλομαι με διάφορα ψυχοσωματικά. Το σώμα μου κυριολεκτικά αντιδρούσε. Στο ενδιάμεσο, έκανα το λάθος να παρακολουθώ αναρτήσεις από σχετικές ομάδες στο φβ για το θέμα. Ως αποτέλεσμα, αγχώθηκα παραπάνω, ένιωσα να γίνομαι εμμονικη και στρεσαριστηκα. Απομακρύνθηκα τελικά από το φβ.
Και τώρα, πλησιάζει η β φάση. Και εγώ έχω μείνει να αναρωτιέμαι. Αναρωτιέμαι γιατί η κοινωνία (ή τουλάχιστον το πλαίσιο από το οποίο προέρχομαι ) θεωρεί ότι το να γίνεις αναπληρωτής και να μπεις στο δημόσιο είναι ευκαιρία ζωής. Όλοι έχουν “κάποια φίλο που άκουσε από κάποιον ότι πήγε δυσπρόσιτα ξέρω γω και πέρασε τέλεια”. Το θέμα είναι ότι όταν πήρα το πτυχίο μου, στα 22, κάνω από τότε αίτηση για να γίνω αναπληρώτρια.
Περιμένω για αυτή την “ευκαιρία” χρόνια και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι…. δεν είναι για εμένα. Και εκεί είναι που τρελαίνεται το κεφάλι μου: δε νιώθω έτοιμη ακόμα να το αφήσω επειδή δεν μπορώ να υποστώ τις συνέπειες αυτής της επιλογής. Γιατί η διδασκαλία, το να είμαι φιλόλογος ήταν (κάποτε…) το όνειρο μου. Γιατί περίμενα τόσα χρόνια για αυτό. Γιατί όλοι το παρουσιάζουν τόσο υπέροχο.
Και όπως είπα, όταν το έζησα “κανονικά” το μόνο που ένιωσα ήταν …ματαίωση.
Πολλές φορές ένιωθα ότι είμαι εγώ εναντίον του κόσμου. Στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζω; τα όνειρα μου ήτανε δύο. Να παντρευτώ και να κάνω οικογένεια και να είμαι φιλόλογος. Πόσο κοντόφθαλμη στάθηκα. Πόσο “κοντινά” κοιτούσα. Και τώρα βρέθηκα στο 36 να σκέφτομαι ότι τα όνειρα αυτα ήτανε απλά…λάθος.
Οικογένεια δεν έκανα (ελεύθερη είμαι), και αυτό που νόμιζα πως ήθελα, δεν είναι όπως φανταζόμουν. Τόσα χρόνια, επεδίωξα να εξελιχθώ και να ασχοληθώ αποκλειστικά με το κομμάτι της φιλολογίας. Νόμιζα πως έχτιζα σε αυτό, για να φτάσω όμως που; και τώρα τι; επένδυσα σε κάτι που ήταν απλά ..λάθος. και τώρα; αλλάζω επαγγελματικό προσανατολισμό, ξεκινάω από το μηδέν για να πάω που; και όλα αυτά τα χρόνια που πάλευα να αποκτήσω εμπειρία ; όλα πάνε χαμένα; προσπαθώ να βρω άλλη δουλειά, σχετική με τον τομέα μου. Που να έχει έστω σαν requirement εμπειρία στην εκπαίδευση.
Να σημειώσω εδώ, πώς ενώ είμαι διπολική παλεύω να σταθώ μόνη. Παλεύω όμως. Αλλά πολλές φορές νιώθω ότι δεν είμαι αρκετά δυνατή. Για να αναλάβω τις ευθύνες των επιλογών μου. Την ευθύνη της ζωής μου. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι το να κρατάς κάτι, πονάει περισσότερο από το να το αφήσεις τελικά.
Που να πάω από εδώ και πέρα; πώς να διεκδικήσω ξανά τη ζωή μου όταν δεν έχω πια…όνειρα και ελπίδα; Ζητείται ελπίς…..
Σας ευχαριστώ. Με συγχωρείτε εάν σας κούρασα.
ΑΠΟ ΤHΝ – Ζητείται Ελπίς
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Καταρχάς σου στέλνω την συμπάθεια και την συμπαράστασή μου ως συνάδελφος! Πάρε το χρόνο σου, μην προκαταλαμβάνεσαι από όσα αντιμετώπισες ως τώρα. Όλοι έχουμε ακούσει ωραίες ιστορίες για τα δυσπρόσιτα κ.λ.π., αλλά σε κανένα γνωστό μας ή σε μας δεν συνέβησαν. Εγώ ως αναπληρώτρια, πρώτη φορά, πήγα σε ένα νησί, τέλος Οκτωβρίου το 2001, ευτυχώς ήταν ένας Αλβανός υπάλληλος στο σούπερ μάρκετ με τον οποίο λέγαμε καμιά κουβέντα το Σάββατο, το πρωί, γιατί δεν έβλεπα άνθρωπο το Σαββατοκύριακο. Μην πω για μαθητές, συναδέλφους, κατοίκους… Από εκεί πια, μόνο απέξω περνάω, αν βουλιάξει το νησί ουτε που θα στεναχωρηθώ! Ξεκόλλησε από… Διαβάστε περισσότερα »
Συμφωνώ απολύτως!
Δεν είναι αυτονόητο ότι σε όλους ταιριάζει το δύσκολο επάγγελμα του εκπαιδευτικού, πόσο μάλλον που εσύ ξεκίνησες εντελώς στραβά: είναι εγκληματικό το να ρίχνεις έναν πρωτοδιόριστο αναπληρωτή σε ΕΠΑΛ, ισοδυναμεί με το να ρίχνεις ένα νεοσύλλεκτο με μερικές ημέρες στο στρατό μέσα στη ζούγκλα του Βιετνάμ: και οι δύο έχουν περίπου τις ίδιες πιθανότητες επιβίωσης. Εδώ έχω δει άτομα τα οποία επί πολλά χρόνια λάτρευαν τη δουλειά τους στο σχολείο να είναι στα πρόθυρα του burn out ή και εντελώς καμένοι, έτσι όπως επιδεινώνονται διαρκώς οι συνθήκες στην εκπαίδευση. Προσπάθησε να αξιοποιήσεις αλλιώς το πτυχίο της φιλολογίας, ή ενδεχομένως, άλλαξε… Διαβάστε περισσότερα »
Καλα παιδια, ολοι ξερουμε την κατασταση στα ΕΠΑΛ, αλλα οχι και πολεμος του Βιετναμ. Ειδικα οταν ξερουμε το ποσοστο των καθηγητων στα ΕΠΑΛ που απλως αραζουν και δεν ασχολουνται.
Ακριβώς, στα ιδιωτικά σχολεία είναι χειρότερη ζούγκλα και χωρίς την δυνατότητα αράγματος…
Όσο για τα ιδιωτικά, μεγάλη πίκρα…
Δούλεψε ο αδελφός μου ένα χρόνο σε “επώνυμο” ιδιωτικό. Οι οδηγίες των παλιών ήταν οι εξής: πρέπει να είσαι μεγάλος διπλωμάτης, να κάνεις καλό μάθημα με όσους θέλουν να κάνουν μάθημα, να μην ενοχλείς όσους δεν θέλουν να κάνουν μάθημα πείθοντάς τους ταυτόχρονα να μην κάνουν υπερβολική φασαρία, να βάζεις καλούς βαθμούς και να μην αντιμιλήσεις ποτέ σε γονιό.
Γι’ αυτό ακριβώς και δεν συνέχισε και προτίμησε στη συνέχεια τα ΙΕΚ και τις σχολές του ΟΑΕΔ
Δεν είναι όλα τα ΕΠΑΛ τόσο χάλι, αλλά σε ορισμένα ΕΠΑΛ η κατάσταση είναι τραγική. Φίλος δουλεύει σε ΕΠΑΛ της Αττικής όπου οι καθηγητές του το έχουν βαφτίσει Fort Alamo. Και δεν είναι η πλειοψηφία των καθηγητών στα ΕΠΑΛ που τα έχει παρατήσει. Υπάερχουν πολλοί που αγωνίζονται να κάνουν τα λιγοστά που περνούν από το χέρι τους.
Αρχικά χρειάζεσαι ένα διάλειμμα διότι βιώνεις μια πολύ ψυχοφθόρα περίοδο, έχεις εξαντληθεί όπως είπες ψυχολογικά και σωματικά, έχεις απογοητευτεί επειδή η πρώτη σου εμπειρία ως αναπληρώτρια δεν ήταν καλή και σου κόστισε όλη αυτή η εμπειρία. Πάρε το χρόνο σου λοιπόν να ηρεμήσεις, πήγαινε σε έναν ειδικό να σε βοηθήσει και μετά με καθαρό μυαλό ψάχνεις να βρεις τι θέλεις να κάνεις.
Καλε σοβαρά τωρα, ποιος θεωρεί οτι το να γινεις αναπληρωτης είναι ευκαιρία ζωής; Απλως πολλοι θελουν να γινουν αναπληρωτες γιατι θεωρουν οτι θα τους εξασφαλισει καλυτερες συνθηκες εργασίας απο αυτες που εχουν και επισης με τη μακρινη υποσχεση της μονιμοτητας στο δημοσιο. [Και καπως ετσι με αυτη την προοπτικη της μονιμοτητας στο δημόσιο πήξαμε σε ανθρωπους που δεν κανουν για δασκαλοι-δεν αναφερομαι στη γραφουσα, γενικα μιλαω]
Γενικά μιλώντας πήξαμε από ανθρώπους που μας στέλνουν τα κακομαθημένα παιδιά τους, κατηγορώντας μας πως δεν αντιληφθήκαμε την υψηλή ευφυϊα τους. Γενικά,πολλοί δεν κάνουν για πολλά, όπως για γονείς, όλοι για κριτικοί κάνουν.
Να μην ξεχνάμε και την ατάκα που έχει γίνει καραμέλα: “έχετε στοχοποιήσει το παιδί μου”. Εννοώντας φυσικά το “μεγαλοφυές παιδί μου”, απλά είναι λιγάκι μετριόφρονες για να το πουν ανοιχτά
Συμφωνώ, εμένα η αναπλήρωση μου φαίνεται πολύ 80’s καταστάση, πασόκ ωραία χρόνια φάση. Σήμερα γιατί να πας σε δυσπρόσιτο, να χαλάσεις λεφτά με την υπόσχεση κάποιου διορισμού ίσως στο μέλλον; Βέβαια κάποιες ειδικότητες έρχονται στην πόλη τους μετά αλλά και πάλι…
Πριν έξι χρόνια με κάλεσαν κι εμένα πρώτη φορά αναπληρώτρια… ξεκίνησα κι εγώ από ένα ΕΠΑΛ. Τα πράγματα ήταν πραγματικά δύσκολα. Όμως το είδα από μια άλλη οπτική αυτά τα παιδιά χρειάζονται υποστήριξη και ανιδιοτελή προσέγγιση… Κάθε ένα από αυτά έχει τη δική του ιστορία! Σε ένα Γυμνάσιο ή Λύκειο τα πράγματα θα είναι λίγο πιο ήρεμα. Προσωπικά δεν μετάνιωσα την επιλογή ποτέ κι ας κάνω όλα αυτά τα χρόνια 1,5 ώρα να πάω και άλλη τόση να γυρίσω. Η ευχαρίστηση που μπορούν να σου δώσουν οι έφηβοι είναι ανεκτίμητη… Φυσικά δεν σημαίνει ότι εσένα θα σε γεμίζει… Κάνε απλά… Διαβάστε περισσότερα »
Επιτρεψτε μου να διαφωνησω.
Προτιμω τα νηπιακια.Τυχερες οσες ειναι νηπιαγωγοι!!!
Θα μπορουσα να το ειχα στειλει εγω. Τις ιδιες σκεψεις ακριβως φιλη μου. Ειμαστε και συνομηλικες.
Δεν αξιζει οχι.
Ξερεις τι βρισιδι και εξευτελισμο απο γονεις κλπ εχω δεχτει???
Τεμπελα, αχρηστη, οτι πεταξα το μελλον μου που δεν οργωναντην ελλαδα για 10 χρονια τουλαχιστον μεχρι να διοριστω(!!)
Το θεωρουν δεδομενο βλεπεις.
Ενω πιθανοτατα θα βγει καποια αλλη τροπολογια που θα απαιτει και ΓΡΑΠΤΟ και μετα θα πρεπει αφου εχεις οργωσει την Ελλαδα να διαβασεις ΚΑΙ για γραπτο.
Ξερετε καποιον να διοριστηκε μετα απο 6 χρονια υπηρεσιας ως αναπληρωτης?? Εγω οχι. Ολοι τρεχουν ααν ττον Βεγγο και αποτελεσμα αμφιβολο.
Κι εμένα πέρσι ήταν η πρώτη μου χρονιά ως αναπληρώτρια, μετά από χρόνια στην ιδιωτική εκπαίδευση.Ήμουν σε δύο σχολεία: στο ένα το επίπεδο ήταν χαμηλό, η συμπεριφορά των παιδιών απέναντι μου πολύ απαξιωτική,οι συνάδελφοι αδιάφοροι(ουτε κρύο ούτε ζεστη)!Στο άλλο σχολείο τα παιδιά και,οι συνάδελφοι ήταν υπέροχοι, έκανα τόσα,δημιουργικά πράγματα μέσα στη χρονιά και ήταν ό,τι καλύτερο γενικά ως εργασιακή εμπειρία…Αυτό που κατάλαβα είναι ότι το σχολείο είναι σαν την ιδιωτική εκπαίδευση ×10, γιατί έχεις να κάνεις με έναν μεγάλο όγκο παιδιών…Γενικά το επάγγελμα μας μπορεί να σε πάει στον παράδεισο ή στην κόλαση, έχει να κάνει τόσο με την αλληλεπιδραση… Διαβάστε περισσότερα »
Υπερχουν δυο επιλογες για εσενα : ειτε σερνεις τον εαυτο σου να τρεχει ως αναπληρωτρια στημ επαρχια για αρκετα χρονια και μαθαινεις να ζεις με τη ματαιωση αλλα τα λεφτα και τα μορια τα μαζευεις. Ειτε αφηνεις την εκπαιδευση εντελως και ξεκινας κατι καινουριο. Και ναι τοτε θα παει ο κοπος χαμενος. Αλλα ολα μια ιδεα ειναι σε σχεσβ με τη δυστυχια να κανεις κατι που δεν σου αρεσει πραγματικα.