Γειά χαρά Ρένα και αναγνώστες! 
Χώρισα με τον πρώην μου στα 27,αφού μέναμε δύο χρόνια μαζί, γιατί απλά δεν τον άντεχα άλλο. Πήγα σε δικό μου σπίτι. Η ζωή μου δεν είναι τέλεια από τότε, αλλά σαφώς καλύτερη και αναβαθμισμένη.
Η μητέρα μου τον συμπαθούσε πάρα πολύ και αυτός επίσης. Από τότε που χώρισα είναι συνεχώς πεσμένη ψυχολογικά και δεν έχει συνέλθει.Μιλάμε για 4 χρόνια! Η αλλαγή είναι διακριτή και συνέπεσε με την εποχή του χωρισμού για να πω ότι είναι στενοχωρημένη για άλλο λόγο. Όταν με παίρνει τηλέφωνο (καθημερινά!) μιλάει αργά, λυπημένα και τυπικά ενώ πριν ήταν χαρούμενη και τρυφερή. Όταν την επισκέπτομαι έχει κάτι μούτρα μέχρι κάτω, ενώ πριν “καλωσήλθατε, καλωσήλθατε” (όταν πήγαινα με τον πρώην) αγκαλιές,φιλιά…
Της έχω κάνει κουβέντα, της έχω εξηγήσει ότι δεν ήθελα να είμαι με αυτόν τον άνθρωπο και ότι ήμουν δυστυχισμένη όπως επίσης την απογοήτευση μου αλλά και τις ανησυχίες μου για την στάση της. Μου απάντησε ότι με υποστηρίζει σε ότι και να κάνω στην ζωή μου και είναι δίπλα μου. Εκεί μπερδεύτηκα λίγο γιατί μου φάνηκε ότι τα λόγια απέχουν από τις πράξεις.
Δεν ξέρω αν έχει σχέση,με τον πατέρα μου μένουν μεν στο ίδιο σπίτι αλλά είναι τελείως αποξενωμένοι. Εγώ με τον πατέρα μου έχουμε μια επίσης αποστασιοποιημένη αλλά σχετικά καλή σχέση.
Καταλαβαίνω κάποια πράγματα για τις αιτίες της συμπεριφοράς της αυτής αλλά όχι πλήρως. Γιατί φέρεται έτσι? Υποθέτω ότι έχει σχέση με τις προσδοκίες για την δική της ζωή και τις προβολές που κάνει πάνω μου?Ίσως επίσης και με τον κοινωνικό της περίγυρο, που είναι συντηρητικός(αν και μένουμε σε μεγάλη πόλη)? Είναι σημαντικός για αυτήν. Ή λόγω της μοναξιάς?
Όπως και να έχει, εμένα με βαραίνει αυτή η κατασταστάση. Στενοχωριέμαι να την βλέπω έτσι και νιώθω ενοχές. Κάθε φορά που μιλάμε με παίρνει από κάτω. Είμαι έτοιμη να πω ένα οριστικό αντίο και να κόψω τελείως τις επαφές, ούτε επισκέψεις, ούτε τηλέφωνα,ούτε συζητήσεις. Λυπάμαι γιατί την αγαπάω πολύ και νιώθω ότι θα είμαι πολύ σκληρή αν την ξεκόψω έτσι. Απλά πλέον όλο αυτό έχει γίνει ένα βάρος για μένα και την ψυχική μου κατάσταση, βλέπω ότι δεν αλλάζει και θέλω να το πετάξω από πάνω μου. Ήδη μόνο και μόνο που το σκέφτομαι νιώθω πολύ καλύτερα.
ΑΠΟ ΤΗΝ – Λιζ
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Έχεις διανοηθεί ποτέ αν η ίδια είναι ευτυχισμένη με τη ζωή της; Πώς περνάει με τον πατέρα σου; Έχεις φύγει κάμποσο καιρό από το σπίτι κ πιθανότατα δεν αντιλαμβάνεσαι τι συμβαίνει μεταξύ τους. Μόνη σου λες ότι είναι αποξενωμένοι. Μήπως πια η ίδια δεν το αντέχει αυτό; Ή δεν αντέχει κ άλλα πράγματα που εσύ αγνοείς; Όσο ήσουν στη σχέση, δεν είχες το χρόνο να αντιληφθείς πράγματα κ με το που χώρισες, άρχισαν να βγαίνουν μπροστά σου. Λογικό να έδειχνε χαρούμενη όταν την επισκεπτοσασταν, δε θα ήθελε να δείξει κάτι μπροστά στο φίλο σου. Πλέον δεν έχει ανάγκη να υποκρίνεται.… Διαβάστε περισσότερα »
Θα γίνω σκληρή και απόλυτη. Στη ζωή μας έρχονται δυσκολίες πολύ συχνά. Σε αυτές τις δυσκολίες φαίνονται οι σύμμαχοι και οι εχθροί. Αν κάποιος δεν είναι εκεί να πάρει και πρακτικά το μέρος μας,είναι εναντίον μας! Δεν έχει σημασία τι τίτλο έχει αυτός ο ανθρωπος- γονιός,αδερφός,φιλος,συνάδελφος κλπ-αν δεν πάρει το μέρος μας ΞΕΚΑΘΑΡΑ,δεν είναι με το μέρος μας! Δεν σε αφορά πως είναι επηρεασμένη η μητέρα σου,αν φταίει ο περίγυρος,ο συζυγος η κάτι άλλο.Αυτο είναι δικό της θέμα και δικιά της επιλογή -δεν είσαι η ψυχολόγος της να το λυσεις( υπάρχουν ειδικοι γι αυτο) Αυτό που θα έπρεπε να νοιάζει… Διαβάστε περισσότερα »
Αγαπητή Λιζ, σίγουρα δεν είναι μόνο αυτό γιατί είναι πολύς ο καιρός που έχει περάσει. Σίγουρα επίσης έκανε προβολές πάνω σου, προφανώς δεν είναι χαρούμενη με τη ζωή της και μια σχέση σου που θα κατέληγε σε γάμο, εγγόνια κτλ θα της έδινε νέο νόημα και ενδιαφέροντα. Είναι καλύτερο εφόσον την αγαπάς πολύ όπως γράφεις, να προσπαθήσεις να τη βοηθήσεις…μίλα της ανοιχτά, πες της μαμά έχω καταλάβει ότι δεν είσαι χαρούμενη, τι φταίει; Πώς μπορώ να σε βοηθήσω; Γνωρίζεις ότι είναι αποξενωμένη από τον πατέρα σου, εικάζεις ότι φταίς εσύ που δεν κάνεις τη ζωή που θα ήθελε, αλλά ουσιαστικά… Διαβάστε περισσότερα »
Αυτό το “να γίνεις μια καλή υποστηρικτικη φίλη”, είναι η βάση πολλων ψυχολογικών προβληματων, ειδικά στην Αγία ελληνική οικογένεια, που όλοι έχουν λόγο στη ζωή όλων και στο τέλος κανένας δε μπορεί να κάνει την αυτοκριτική του. Δεν είναι δουλειά καμίας κόρης ή γιου να γίνει καλός υποστηρικτικος φίλος των γονιών του, γιατί πολυ απλά δεν είναι αυτός ο ρόλος του, σε οποιαδήποτε ηλικία. Η μητέρα της γράφουσας έχει κάνει τις επιλογές της, και καλώς ή κακώς, καλείται να τις αντιμετωπίσει. Η μητέρα της είναι πολυ πιθανο να πασχει από κατάθλιψη λόγω πολλων ματαιώσεων και αυτό που χρειάζεται είναι ένας… Διαβάστε περισσότερα »
Είναι δύσκολο να εξηγήσω σ ένα μικρό κείμενο τι ακριβώς εννοώ. Αυτό για το αρχικό μου σχόλιο. Για αυτά που έθεσες: Το ότι πρέπει να πάει η μητέρα της σε ειδικό ψυχικής υγείας εξυπακούεται και το έχουν προτείνει άτομα πριν από μένα, δεν έχει νόημα να επαναλάβω κάτι. Επίσης ο ψυχολόγος/ψυχίατρος δεν ακυρώνει την υποστήριξη από το περιβάλλον, ίσα ίσα μπορεί να ενισχυθεί. Γονιός/παιδί είναι ο πιο ισχυρός δεσμός και πρέπει να κόβεται τελείως μόνο σε εξτριμ περιπτώσεις που το παιδί έχει δεχτεί σωματική ή επαναλαμβανόμενη λεκτική βία. Η κατάσταση που περιγράφει η γράφουσα και μια μάνα με κατάθλιψη δεν… Διαβάστε περισσότερα »
Μηπως, λεω μηπως, η προηγουμενη χαρουμενη σταση της, ηταν σταχτη στα ματια του “γαμπρου” ??? Και δεν εννοω οτι προσποιουνταν οτι τον συμπαθει πολυ, αλλα μηπως απλως δεν ηθελε να ξερει εκεινος, οτι στην οικογενεια σου κατι συμβαινει, για να μη φυγει (?). Ας πουμε, εμενα η μητερα μου, δεν εχει εκδηλωθει μπροστα στον αντρα μου ποτε, οτι και να την απασχολει, και ξερω οτι τα συζηταει πιο πολυ με τον αδερφο μου, που ζουν μαζι, γιατι δε θελει να φορτωνει με εγνοιες το ζευγαρι (εμας δλδ). Τετοια “χαρα” δηλαδη, δεν την ειχα συνηθισει πριν παντρευτω… Ωρες ωρες, νομιζω οτι… Διαβάστε περισσότερα »
Έχω ζήσει ακριβώς το ίδιο,
Φύγε όσο είναι νωρίς,έφτασα 42, με παιδί πλέον , να παλεύω μέσα μου τα ψυχολογικά μου, μου έκανε τόση ζημιά αυτή η γυναίκα, πλέον δεν τους μιλάω,έχω μετακομίσει στην άλλη πλευρά της Ευρώπης και δεν θέλω να τους ξέρω,ειδικά αυτή .
Φύγε .
Αυτός ήταν ο σκοπός. Να νιώσεις ενοχές που είσαι 31 και που απέρριψες το καλό παιδί, το οποίο θα σε παντρευόταν σύντομα και θα έβλεπε επιτέλους εγγόνια. Κι έτσι, αφού κι εσύ θα είχες εκπληρώσει τον προορισμό σου, θα μπορούσε κι εκείνη να κοιμάται ήσυχη. Αλλά εσύ της το χάλασες.
Λυπάμαι που το λέω, αλλά δεν είσαι υπεύθυνη για τα συναισθήματα των άλλων. Ναι είναι η μητέρα σου, νοιάζεσαι και την αγαπάς, αλλά εσύ; Δεν μπορείς να συνεχίσεις τη ζωή σου με τύψεις για το χωρισμό σου. Το ένστικτό σου ήδη σου μιλάει με το να νιώθεις ωραία στη σκέψη και μόνο ότι τα αφήνεις όλα πίσω σου.
Γειά σου, φίλη! Θεωρώ πως είναι πιθανό η μητέρα σου να βιώνει κάποιο είδος κατάθλιψης βασικά λόγω των δικών της προβλημάτων (αναφέρεις αποξένωση από τον άντρα της και πατέρα σου). Είναι επίσης πιθανό να είχε κάνει προβολή σε σένα ελπίζοντας ότι θα δημιουργήσεις μια ευτυχισμένη οικογένεια και δεν θα επαναλάβεις τα λάθη της και η ματαίωση αυτού του ονείρου σίγουρα της κόστισε. Κυρίως όμως νομίζω ότι σχετίζεται με τα δικά της θέματα, έχει περάσει πολύ μεγάλο διάστημα από το χωρισμό σου, για να πενθεί ακόμα. Από την άλλη εσύ έπραξες άριστα που χώρισες, αφού ο σύντροφός σου δεν σε έκανε… Διαβάστε περισσότερα »