Γεια σε όλες και όλ@. Δεν ξέρω αν έχω χώρο στην παρέα σας, τουλάχιστον μέσω της εμπειρίας που θέλω να μοιραστώ.
Με λένε Ελπίδα, είμαι 31 ετών, με καλές σπουδές, καλή δουλειά, σχετικά καλή ζωή – κοιτώντας πίσω όλο αυτό ίσως και να ήταν μονόδρομος ίσως και να λέω βλακείες. Γιατί το λέω αυτό; Προέρχομαι από μία βαθιά θρησκευόμενη οικογένεια, σχετικά συντηρητική, αλλά όχι των άκρων. Πατέρας ιερέας, μητέρα δασκάλα, αδέλφια μεγάλα πια, όλοι μορφωμένοι. Εγώ έχω δική μου επιχείρηση, ας μην το κάνουμε πιο συγκεκριμένο. Αλλά γενικώς τι ωραία εικόνα, ε;
Μεγαλώσαμε όμορφα, χωρίς εντάσεις, με δικαιοσύνη, με αγάπη, με πολλή κουβέντα και με πειθαρχία. Ξαναλέω: όχι ακραία πράγματα. Το θέμα είναι ότι εγώ είμαι το ελαφρώς “μαύρο πρόβατο” γιατί δεν πιστεύω. Από τα 10 και μετά θυμάμαι με κάποια δυσφορία να ανέχομαι τα κηρύγματα του πατέρα, την προσήλωσή του στην πίστη, τις προσευχές, τους Σταυρούς, τη νηστεία, τα άπειρα τελετουργικά. Ωστόσο, δεν τολμούσα να εκφράσω τη διαφοροποίησή μου μέχρι πολύ μετά την ενηλικίωση.
Σέβομαι πολύ όσους πιστεύουν. Αλλά μέχρι εκεί. Σε αντίθεση δεν εισπράττω ποτέ σεβασμό, όταν λέω ότι ρέπω περισσότερο στον αγνωστικισμό και ότι είμαι ανοιχτή σε κουλτούρες και πεποιθήσεις μακριά από τη χριστιανική, χωρίς να θέλω να κρεμάσω κάπου τα προβλήματα και τις υπαρξιακές ανησυχίες μου.
Αν το πω στην οικογένεια ή στο ευρύτερο περιβάλλον, με μαθηματική ακρίβεια θα καταλήξουμε σε λογομαχία. Όχι καβγά, αλλά μία ένταση και μία στεναχώρια που σε διαπερνά κι ας μη συμμετέχεις. Γιατί είναι τόσο κακό το να μην πιστεύω; Το να μην θέλω να πάω στην εκκλησία; Το να μη θέλω να κοινωνήσω; Εννοείται ότι έχω άποψη για τα εκκλησιαστικά χάλια και φυσικά τα έχω ζητήσει άπειρες φορές με τον πατέρα μου που πλέον έχει μεγαλώσει και θεωρώ ότι ήταν υποδειγματικός σε σχέση με αυτά που ακούμε τόσα χρόνια.
Όμως, η αντίστασή μου στην πίστη, την άκριτη προσήλωση σε έναν Θεό που δεν είμαστε καθόλου σίγουροι ότι υπάρχει στη μορφή που το κάθε δόγμα προσπαθεί να μας πείσει, με στενοχωρεί και με απομονώνει. Καμιά φορά ακόμα και εκτός οικογένειας… Ας πούμε έχω γνωρίσει νεαρά άτομα που όταν μαθαίνουν ότι είμαι κόρη παπά, αλλά δεν πιστεύω, σχεδόν σοκάρονται.
Πώς αλλάζει και αυτό το στερεότυπο; Πώς η αθεΐα είναι ακόμα τέτοιο ταμπού; Ολα αυτά τα γράφω ύστερα από ακόμα μία κουβέντα με τη μητέρα μου, η οποία θλίβεται (και όντως το πιστεύω) για την ψυχή μου και το καλό της, όμως, αδυνατώ να της εξηγήσω ότι μπορείς να είσαι καλός άνθρωπος, να έχεις αγνή ψυχή και ορθή κρίση, χωρίς να πιστεύεις σε κανέναν Θεό. Με στενοχωρεί που την στενοχωρώ, αλλά δεν ξέρω τι να κάνω. Θα ήθελα να διαβάσω τις απόψεις σας, γιατί και άλλες φορές, σε άλλα ζητήματα, από αυτό εδώ το μέρος στο διαδίκτυο έχω πάρει βοήθεια που δεν φαντάζεστε και αλήθεια μπράβο σας. Και ευχαριστώ για τη φιλοξενία.
ΑΠΟ ΤΗΝ – Ελπίδα, χωρίς Θεό
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Προσωπική ιστορία: Άθεη σε ένα περιβάλλον βαθιά θρησκευόμενο Σχόλιο: (Ζητώ συγγνώμη για το σεντόνι) Δεν υπάρχει λόγος να έρχεσαι σε αντιπαράθεση με κανέναν. Ο φόβος και οι δεισιδαιμονικές πεποιθήσεις είναι βαθιά ριζωμένα χαρακτηριστικά, και δεν είναι εύκολο κάποιος να ξεφύγει ειδικά όταν το κοινωνικό περιβάλλον δεν είναι και το πιο φιλικό προς μια τέτοια αλλαγή. Το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να έχεις στη φαρέτρα σου τα κατάλληλα όπλα για να απαντάς σε κοινότοπα ερωτήματα τύπου «Μα πως δεν πιστεύεις; Δεν σέβεσαι τις παραδόσεις; Πως εξηγείς την ζωή; Και τι γίνεται όταν πεθάνουμε; Και πως ζούμε ηθική ζωή χωρίς… Διαβάστε περισσότερα »
Η αντίσταση σας με όλο τον σεβασμό δεν είναι αντίσταση προς κάποιον θεό, η ως προς το τι αντιπροσωπεύει η χριστιανοσυνη, η αντίσταση σας ειναι απέναντι στο οικογενειακό σας περιβάλλον, δεν τους έχετε αποδεχτεί, πείσατε τον εαυτό σας ότι αυτό θα είναι το πεδίο διαμάχης σας. Ουσιαστικά εδώ δεν μας μιλάτε για το ότι είστε άθεη, αλλά ότι δεν αποδέχεστε τους οικείους σας και αυτοί με την σειρά τους εσάς. Αλλου είναι το θέμα και δεν έχει να κάνει με την θρησκεία η την πίστη.
Ναι και εγώ αυτό πιστεύω
Πάντως δεν είναι ότι δεν πιστεύει στον Θεό από αντίδραση στην οικογένεια… Αν της έβγαινε αντίδραση θα είχε γίνει κάλλιστα μάρτυρας του Ιεχωβά. Η αθεΐα είναι άλλη πίστα και δεν φτάνεις εκεί μόνο με δράση και αντίδραση.
Εσυ ακομα περισσοτερο, αλλα γενικα λιγο πολυ ολοι μας στην ελληνικη κοινωνια δεχομαστε κριτικη αν δεν πιστευουμε τυφλα. Προσωπικα θεωρω πως ο χριστιανισμος εχει πολλα καλα στη διδασκαλια του (αγαπα τον πλησιον σου πχ) αλλα και παρα πολλους κανονες. Με κουραζει η νηστεια, η τυφλη υπακοη, η προσευχη, ολοι αυτοι οι κανονες οχι για να εισαι καλος ανθρωπος, αλλα για να υπακους κανονες και συγκεκριμενο τροπο ζωης! Συμφωνω απολυτα με το γραμμα σου. Ουτε εγω κοινωνω, ουτε εγω πηγαινω εκκλησια, κι εμενα με εκριναν φιλες επειδη τους ειπα πως θελω παιδι κι οχι θρησκευτικο γαμο, μαλιστα μερικες ειπανε πως θα… Διαβάστε περισσότερα »
Προσχή ακολουθεί σεντόνι, συμπάθειο. Κατ’αρχήν να ξεκαθαρίσουμε ένα πράγμα,ο αγνωστικισμός και η αθεϊα είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Το είμαι σίγουρος πως ΔΕΝ υπάρχει Θεός,δηλαδή είμαι σίγουρος πως ό,τι αντιλαμβάνομαι με τις πέντε αισθήσεις μου είναι η μόνη υπαρκτή παραγματικότητα,είναι διαφορετικό από το ΔΕΝ ξέρω τι υπάρχει πέρα από αυτό που είμαι σε θέση να αντιληφθώ. Προσωπικά θεωρώ τον αγνωστικισμό εντιμότατη προσέγγιση. Tην αθεϊα την εκλαμβάνω α) Ως άγνοια του γεγονότος ότι η αντιληπτική ικανότητα του ανθρώπινου νου έχει όρια. β) Ως άρνηση να αποδεχτεί κάποιος τη ύπαρξη Θεού έτσι όπως αυτός παρουσιάζεται από την θρησκεία. Αρνηση απολύτως κατανοητή,μιά και είναι… Διαβάστε περισσότερα »
Πράγματι στην ελληνικη κοινωνια υπαρχει ενα ταμπου σε σχεση με την ορθολοξη πιστη… Γνωμη μου, δε χρειαζεται να το συζητας. Δεν μπορω να φανταστω δλδ την οικογενεια σου οπως την περιγραφεις να μπορει να δει διαφορετικα το θεμα της “πιστης”.
Πώς η αθεΐα είναι ακόμα ταμπού; Πλάκα κάνεις; Θα ξεκινήσω από το πιο απλό. Πόσες χώρες έχεις δει που έχουν ακόμα την εκκλησια ενωμένη με το κράτος; Πιστεύεις ότι η εκκλησία δεν ασκεί καμία είδους δύναμη στο κράτος; Μόνο μισθολογικα πιστεύεις ότι υπάρχουν; Στα δε ευρωπαϊκά σχολεια έχεις δει πολλές φορές να διδάσκουν ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ; τα οποία να μετράνε στον ΜΟ και να είναι υποχρεωτικά; (ναι ξέρω, αν παει ο γονεας χαρτί μπλα μπλα… Το θέμα είναι ότι ΔΕΝ έχει μόνο του το παιδί το δικαιωμα να πει όχι.) Και επίσης, έχεις δει την ύλη φαντάζομαι. Αντί να μελετάμε ιστορικά τις… Διαβάστε περισσότερα »
Θα δανειστώ από τον Μάρξ αυτό που είχε πει για τη θρησκεία: “H θρησκεία είναι το όπιο του λαού”. Η θρησκεία καλύπτει μια ανάγκη. Την ανάγκη του ανθρώπου να πιστέψει ότι υπάρχει μια δύναμη πάνω από αυτόν, ότι δεν είναι ολομόναχος σ’ αυτό τον μάταιο κόσμο. Και ο Βασίλης Αλεξάκης έχει γράψει ενδιαφέρουσες απόψεις για τη θρησκεία και την πίστη. Είναι σίγουρα μια τελείως προσωπική υπόθεση και δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να πιστεύει ή να μην πιστεύει. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μας επιβάλει τίποτα. Οπότε αν σε κοιτάζουν ως μαύρο πρόβατο, ας σε κοιτάζουν. Πρέπει να σέβονται τις… Διαβάστε περισσότερα »
“Με στενοχωρεί που την στενοχωρώ, αλλά δεν ξέρω τι να κάνω.”
Τίποτα να μην κάνεις. Μην προσπαθείς να την πείσεις. Η μητερα σου στενοχωριέται, επειδή είχε συγκεκριμένες προσδοκίες από εσένα, τις οποίες εσύ δεν εκπλήρωσες. Ο μόνος τρόπος να γίνει χαρούμενη είναι να αλλάξεις όλη την κοσμοθεωρία σου και να πορευτείς όπως εκείνη επιθυμεί. Θέλεις να το κάνεις;
Κοίτα, κάπου εκεί βρίσκομαι κι εγώ (αγνωστικίστρια) με σοβαρές τάσεις αθείας. Να σου πώ πως για μερικούς ανθρώπους είναι τοσο σημαντική η πίστη που αδυνατούν να το δεχτούν, θεωρούν πως βλάπτεις τον εαυτό σου. Αντηχεί στα αυτιά τους σαν ακατανόητο, σαν να είσαι τυφλή και να μην θές αυτό που θα σε κάνει να δείς. Φαε σου λένε θα σου κάνει καλό κι απαντας δεν θέλω θα μείνω να πεινάω. Δεν θα πεισθούν ποτέ. Προσωπικά (αν ποτέ επιμείνουν) τους ευχαριστώ για τις καλές προθέσεις τους και με την φράση, ‘αν υπάρχει θεός υποθέτω πως μοιραία θα το ανακαλύψω όπως όλοι… Διαβάστε περισσότερα »
Αρχικά, νομίζω ότι το μεγάλο + της κοινότητάς μας είναι πως όλοι οι καλοί χωράνε. Τώρα, στον προβληματισμό σου αυτόν, δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη απάντηση. Οι γονείς σου και η μαμά σου ειδικά, αντιλαμβάνονται τα πράγματα ως ένα σημείο. Τώρα είτε φταίει η πίστη, είτε ο τρόπος ζωής, είτε η πηγαία άρνηση να καταλάβουν νέα πράγματα, το αποτέλεσμα είναι ίδιο. Σε αγαπούν, αλλά νιώθουν ότι σου συμβαίνει κάτι κακό. Γι’αυτό νομίζω στενοχωριουνται, επειδή θέλουν να “σώσουν το παιδί τους” και δε μπορούν. Δε μπορείς να το αλλάξεις αυτό, μόνο να το αποδεχθείς. Είναι δύσκολη η αποδοχή ότι κάτι τόσο φυσιολογικό… Διαβάστε περισσότερα »