Το ampa δημοσιεύει αυτή την ανώνυμη καταγραφή – αφήγηση με την ελπίδα ότι όλο και περισσότερος κόσμος αναγνωρίζει πλέον τα σημάδια της κακοποίησης σε μία γυναίκα και κινητοποιείται να βοηθήσει ή να δηλώσει “παρών”, τη στιγμή που η ίδια θα αποφασίσει να ζητήσει βοήθεια.
_____________
Οι άνθρωποι έχουν μια στρεβλή εικόνα για το πώς δείχνει η βία, και κάπως χαίρομαι για αυτό. Έχουν αυτήν την ιδέα, ότι η βία είναι κάτι περιορισμένο και διαμερισματοποιημένο, που διαφεύγει και διαχωρίζεται από άλλα κομμάτι της καθημερινής ζωής.
Έχουν αυτήν την ιδέα, επειδή η ιδέα μιας ζωής απολύτως κυριαρχούμενης και γεμάτης με βία είναι σοκαριστική, όπως και θα έπρεπε να είναι.
Αλλά η σοκαριστική αυτή εικόνα δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα, γιατί η βία είναι ο φόβος των πάντων. Η βία είναι πίσω από κάθε πτυχή, κάθε άγγιγμα, μήνυμα και λέξη. Η βία δεν δέχεται ημίμετρα. Δεν υπάρχει ηρεμία μέσα στην βία, γιατί η βία αντιβαίνει σε κάθε κανονικότητα και δεν αφήνει τίποτα ανεπηρέαστο στο διάβα της. Και έτσι, όταν μαθαίνουν για την συνάντησή σου με την βία, δεν είμαι σίγουρη τι ακριβώς φαντάζονται, αλλά ξέρω ότι δεν είναι ακριβές.
Δεν φαντάζονται τον φόβο για τα πάντα και την χρόνια, συναισθηματική συνέχειά του. Δεν φαντάζονται τη βία για μικρά επουσιώδη πραγματάκια, όπως μια λάθος λέξη, ένα λάθος μήνυμα, τα λάθος ρούχα, ένα ‘’γεια’’ πολύ φιλικό σε κάποιον, μια κουβέντα παραπάνω.
Δεν φαντάζονται την βία παρούσα όπου υπάρχει στοργή και δεν φαντάζονται την βία με το σεξ, αν δεν είναι πασιφανώς εκεί. Και ίσως δεν φαντάζονται ότι ο φόβος του όχι, είναι μια ασυναγώνιστα πετυχημένη μορφή βίας.
Δεν θέλεις να σε φαντάζονται με φόβο, υπό έλεγχο, υπό απειλή. Δεν θες να σε φαντάζονται ως αυτό το άτομο που πρέπει να λέει σε όλους στο σχολείο ότι έπεσε από τις σκάλες. Δεν θέλεις να σε βλέπουν έτσι, γιατί δεν θέλεις να σε βλέπεις έτσι. Γιατί μόλις σε δουν έτσι, φοβάσαι ότι δεν θα σε ξαναδούν ως κάτι άλλο.
Και είμαι κάπως ευγνώμων που δεν τα φαντάζονται όλα αυτά, γιατί λίγα πράγματα θυμίζουν τον πόνο τόσο έντονα, όσο το σοκ τον ανθρώπων όταν τον αντικρίζουν. Και είμαι ευγνώμων, γιατί το να σοκάρεσαι με την βία είναι φυσιολογικό αντανακλαστικό, θα έπρεπε να είναι δεδομένο.
Είμαι επίσης ευγνώμων γιατί η λύπηση και η θυματοποίηση είναι αβάσταχτοι σύντροφοι ζωής. Γιατί η δύναμη και η δυνατότητα είναι δύσκολο να ανακτηθούν, όταν έχουν επικά χαθεί. Και είναι ακόμη πιο δύσκολο να σε δουν ως κάτι πέρα από αυτήν την εικόνα που ίσως έχουν, ή όχι, στο μυαλό τους.
Συνήθως φαντάζονται την βία και τον βιασμό σε ένα σκοτεινό σοκάκι, με ημίφως και δραματικά εφέ. Και παρότι επαρκώς δραματική, αυτή η σκηνή σπανίως ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Και αν και πολιτικά ανορθόδοξο, αποδεικνύεται συχνά ανακουφιστικό να αφήνεις τον κόσμο να διατηρεί αυτήν την εικόνα. Γιατί θέλεις να διαχωριστείς όσο μπορείς από αυτήν την εικόνα. Δεν θέλεις να σε φαντάζονται κλαμένη. Δεν θέλεις να σε φαντάζονται με μελανιές, προσπαθώντας να τις καλύψεις με κλεμμένο μακιγιάζ. Δεν θέλεις να σε φαντάζονται να εύχεσαι να τελειώσει το σεξ αλλά να φοβάσαι να πεις λέξη. Ή να αναρωτιέσαι πώς μπορεί να είναι αυτό απολαυστικό για οποιονδήποτε. Δεν θέλεις να σε φαντάζονται με φόβο, υπό έλεγχο, υπό απειλή. Δεν θες να σε φαντάζονται ως αυτό το άτομο που πρέπει να λέει σε όλους στο σχολείο ότι έπεσε από τις σκάλες.
Δεν θέλεις να σε βλέπουν έτσι, γιατί δεν θέλεις να σε βλέπεις έτσι. Γιατί μόλις σε δουν έτσι, φοβάσαι ότι δεν θα σε ξαναδούν ως κάτι άλλο.
Και παρότι είναι μεγάλο φορτίο για να κουβαλάς μόνη σου, το κουβαλάς σιωπηλά γιατί δε θα μπορούσαν να καταλάβουν.
Δεν θα μπορούσαν, δεν μπορούν και δε θα έπρεπε. Θα έπρεπε να σοκάρονται.
Και τους αφήνεις. Και δεν μοιράζεσαι πράγματα, όχι γιατί δεν τους εμπιστεύεσαι. Αλλά γιατί δεν εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου γύρω από τέτοιες αναμνήσεις.
Και έτσι δεν τους λες για τότε που περνούσες τον δρόμο με κλειστά τα μάτια ελπίζοντας να τελειώσει από θαύμα το μαρτύριο.
Δεν τους λες ότι έπαιρνες την γραμμή αυτοκτονιών γιατί είχες στο ένα χέρι το τηλέφωνο και στο άλλο την απόγνωση.
Δεν τους λες πως έκλεβες λεφτά από τους γονείς σου.
Δεν τους λες πως λιποθυμούσες στο πάτωμα, ή πως νόμιζες ότι θα πεθάνεις. Πως κάθε γυναικοκτονία σου είναι ανατριχιαστικά οικεία, και πόσες ενοχές νιώθεις που άλλες δεν ήταν τόσο τυχερές όσο εσύ. Πως απέχεις από λέξεις όπως ‘’βιασμός’’ και ‘’κακοποίηση’’, γιατί είχες όλη την σωστή παιδεία και ευκαιρία να ξεφύγεις, και το ότι δεν το έκανες σου προκαλεί ενοχές. Που δεν σε προστάτευσες καλύτερα. Που δεν ήσουν καλύτερη φεμινίστρια. Πόσο θέλεις να μιλήσεις με άλλες γυναίκες, αλλά είναι πιο φτωχές, πιο κακοποιημένες, σε πιο δυσμενή θέση από εσένα. Και όφειλες να ξέρεις καλύτερα.
Δεν του λες πως υποσίτιζες τον εαυτό σου.
Πως για μήνες κοιμόσουν 3 ώρες κάθε βράδυ.
Πως ευχόσουν κάποιος γείτονας να κάνει κάτι, και πώς ορκίστηκες ότι ποτέ, μα ποτέ, δε θα είσαι και εσύ σιωπηλός παρατηρητής.
Πόσο καιρό σου πήρε να αφήσεις κόσμο να σε αγγίζει, και πόσο τραύμα έχεις σε κάθε αναπάντεχο άγγιγμα.
Πως η καρδιά σου έσπαγε σε κομμάτια κάθε φορά που ένιωθες ότι πληγώνεις κάποιον που αγαπάς, αλλά δεν σου επιτρεπόταν να του μιλάς πια. Πως ράγισαν ξανά τα εναπομείναντα κομμάτια σου προσπαθώντας να ξαναχτίσεις σχέσεις, και πως όσος καιρός κι αν περάσει πάντα θα νιώθεις ενοχές.
Πως όσο απαίσιος κι αν ήταν αυτός ο καθηγητής, πάντα θα τον θυμάσαι οικεία, επειδή ήταν ο μόνος που σε παρότρυνε να ζητήσεις βοήθεια.
Και πόσο ανεξήγητα θυμωμένη θα είσαι πάντα με όποιον νιώθεις ότι έπρεπε να σε προστατεύσει αλλά δεν το έκανε. Επειδή δεν μπορούσαν. Επειδή δεν ήξεραν πώς.
Επειδή μπροστά στην βία, σοκαριζόμαστε.
Τόσο που θα μπορούσα να γράψω βιβλίο, και μετά βίας γράφω 900 λέξεις.
Γιατί η βία είναι σοκαριστική.
Και μακάρι να παραμείνει.
ΑΠΟ ΤΗΝ – Ανώνυμο λουλούδι
INFO
Αν αναζητάτε τρόπο διαφυγής από μία κακοποιητική σχέση, αυτά εδώ ίσως βοηθήσουν την οργάνωση των πρώτων βημάτων σας >>>
Οδηγός φυγής από μία βίαιη σχέση και μερικές νομικές συμβουλές
«Ξενώνας φιλοξενίας γυναικών θυμάτων βίας & των παιδιών τους»
Οδηγός απόδρασης από μία βίαιη σχέση
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
