Το 24ωρο μιας γυναίκας: Τηλεργασία, οικογένεια και διαβήτης

06.27: Χτυπάει το ξυπνητήρι-ραδιόφωνο. Το έχουμε επίτηδες ρυθμίσει 6.27 και όχι 6.30, για να ξυπνήσουμε με τραγούδι και όχι με τα νέα για την κίνηση στα λουξεμβουργιανά. Ξυπνάω με έντονο αίσθημα παλμών, ξηροστομία και ζάλη, όπως κάθε μέρα. Έχω κοιμηθεί καλά οκτώμισι ώρες, αλλά όταν έχεις σύνδρομο χρόνιας κόπωσης έτσι ξυπνάς ακόμη και μετά από δωδεκάωρο ύπνο. Ο άντρας μου πετάγεται ζωηρά από το κρεβάτι και πάει για ντους, όσο εγώ κάνω ένα δεκάλεπτο τις ασκήσεις αναπνοής και τις ήπιες διατάσεις που χρειάζονται για να σηκωθώ από το κρεβάτι χωρίς σκοτοδίνη, ναυτία και λαχάνιασμα. Στο κομοδίνο με περιμένει το χάπι για το θυρεοειδή, που πρέπει να το πάρω αρκετή ώρα πριν φάω.

07.00: Ο άντρας μου ετοιμάζει πρωινό όσο εγώ προσπαθώ να ξυπνήσω γλυκά τον μικρό και να τον ετοιμάσω για το προνήπιο. Δύσκολη αποστολή. Δεν είναι πολύ πρωινός τύπος. Λαχανιασμένη και ιδρωμένη, πάω να φάω αφού πρώτα ζυγιστώ. Σταθερό και σήμερα το βάρος, ευτυχώς. Σταθερό βάρος σημαίνει ρυθμισμένο ζάχαρο στον διαβήτη τύπου 2. Μετράω το σάκχαρο νηστείας, είναι καλό. Τώρα μπορώ να ξεκινήσω να τρώω. Μετά θα πάρω το πρωινό αντιδιαβητικό χάπι.

07:40: Ο άντρας μου μαζεύει τα πιάτα, ενώ εγώ μετράω τις ανάσες μου. Έχει ξεκινήσει η πρωινή εξάντληση. Την αγνοώ και συμμετέχω στις τελευταίες ετοιμασίες για αναχώρηση. Αφού πατήρ και υιός ντυθούν ζεστά και βάλουν γιλέκα με ανακλαστήρες, ξεκινάνε για το σχολείο.

07.50: Ανοίγω τον υπολογιστή και ελέγχω τα mails μου. Κάνω πάλι ασκήσεις αναπνοής. Η πρωινή εξάντληση, αν έχω την πολυτέλεια να ξεκουραστώ λίγο, κρατάει μισή ώρα και ύστερα φεύγει, αλλιώς διαρκεί όλη μέρα. Ευτυχώς, σήμερα υπάρχει χρόνος.

08.00: Ξεκινάνε τα on line μαθήματα της ημέρας. Διδάσκω νέα ελληνικά ως ξένη γλώσσα. Ακολουθεί το δικό μου μάθημα γαλλικών με τη δασκάλα μου. Κατά τις 08.20 επιστρέφει ο άντρας μου και ξεκινάει τη δική του τηλεργασία στον άλλο υπολογιστή. Έχουμε δύο γραφειάκια, ένα στο σαλόνι για εκείνον κι ένα στην κρεβατοκάμαρα για μένα.

11.10: Μετά τα μαθήματα, είναι ώρα να μετρηθώ πάλι. Το ζάχαρο λίγο «τσιμπημένο». Μάλλον έπρεπε να κρατηθώ και να μη φάω ολόκληρη την μπανάνα… Βάζω αθλητικά και πάω για τρέξιμο υπό βροχή. Είμαι τυχερή που μπορώ. Αν δούλευα εκτός σπιτιού, θα ήταν πιο δύσκολο να με φροντίσω.

11.40: Το ζάχαρο έστρωσε. Κάνω ένα γρήγορο ντους, τρώω ένα μικρό σνακ και ξεκινάω να μαγειρεύω.

12.30: Σύντομο lunch break με τον άντρα μου. Εκείνος έχει zoom meeting στη μία κι εγώ έχω μελέτη. Παίρνω το μεσημεριανό αντιδιαβητικό χάπι, επιστρέφω στον υπολογιστή μου και ξεκινάω με κέφι την εργασία της εβδομάδας για το πρόγραμμα επαγγελματικής κατάρτισης από απόσταση.

14.30: Φεύγω για το σούπερ μάρκετ. Στο αυτοκίνητο κάνω ασκήσεις αναπνοής και φωνητικά γυμνάσματα. Δεν ξέρω πότε θα ξανακάνω συναυλία και δεν έχω πολύ χρόνο για κανονική μελέτη, αλλά, όσο μπορώ, κρατάω τη φωνή μου σε φόρμα γιατί με κάνει να νιώθω όμορφα. Μετά τις ασκήσεις, ρίχνω κι ένα «Let it Go» από το Frozen για να ανέβουν τα κέφια.

16.00: Παίρνω τον μικρό από το προνήπιο. Στο γυρισμό, μιλάμε με τη μαμά του κολλητού μισά γαλλικά μισά γερμανικά, ενώ οι δύο μπόμπιρες τα λένε μεταξύ τους στα λουξεμβουργιανά.

16.30: Επιστροφή στο σπίτι, απολύμανση, απογευματινό κολατσιό. Ο μικρός χτυπιέται επειδή δεν τον άφησα να γλείψει την πόρτα του ασανσέρ. Του εξηγώ (πάλι) τα περί κορωνοϊού, εντελώς ήρεμη, καθότι τα νεύρα και οι φωνές απαιτούν επίπεδα ενέργειας που, πολύ απλά, δεν διαθέτω. Νυστάζω, αλλά έλα που θέλει παρέα… Παίζουμε, τραγουδάμε, βλέπουμε παιδικά, βάζουμε πλυντήριο και ετοιμάζουμε βραδινό μαζί.

18.30: Τρώω μαζί με το παιδί και παίρνω το βραδινό χάπι και το χάπι για το στομάχι. Ο άντρας μου κανονικά δουλεύει 9-6, αλλά με την τηλεργασία το ωράριό του διαρκώς επιμηκύνεται. Δεν ξέρει τι ώρα θα τελειώσει.

19.15: Είναι η ώρα για τον βραδινό μου περίπατο, που ρυθμίζει το ζάχαρο της νύχτας και εξασφαλίζει καλή ποιότητα ύπνου. Έχει χιονόνερο και ομίχλη. Ντύνομαι καλά, παίρνω και το κινητό μαζί. Ευκαιρία να πάρω τη μαμά μου στην Ελλάδα, που έχω οκτώ μήνες να τη δω. Δεν είμαι η μόνη τρελή του χωριού. Άλλοι έχουν βγει στα μπαλκόνια για τσιγάρο, άλλοι έξω για τρέξιμο και άλλοι πάνε βόλτα με τα σκυλιά τους.

19.45: Επιστρέφω. Ο άντρας μου κάνει διάλειμμα από τη δουλειά για να φάει, να παίξουμε με τον μικρό και να τον βάλουμε για ύπνο. Του διαβάζουμε και του τραγουδάμε στα ελληνικά και στα γερμανικά και τον καληνυχτίζουμε.

20.30: Κοιμήθηκε το θηρίο… Ο άντρας μου τακτοποιεί τις τελευταίες εκκρεμότητες στη δουλειά του, ενώ εγώ, ψόφια πλέον, χαζεύω στο κινητό προσπαθώντας να μη σκέφτομαι όλα όσα δεν πρόλαβα να κάνω (ούτε) σήμερα κι έχουν μείνει πίσω… Όμως πρέπει να κάνω οικονομία δυνάμεων. Αυτό που για κάποιον άλλο είναι μια χαλαρή καθημερινότητα, για μένα απαιτεί στρατηγικό σχεδιασμό ώστε να μην παθαίνω burnout κάθε εξάμηνο και να μη βάζω την υγεία μου σε κίνδυνο. Τα καταφέρνω όμως τελικά, κι αυτό μου δίνει βαθιά ικανοποίηση.

21.30: Μέτρηση ζαχάρου, διατάσεις, κρεβάτι. Είναι η δική μας ώρα. Αγκαλιαζόμαστε, φλυαρούμε, γελάμε, διαβάζουμε τα βιβλία μας. Κατά τις 22.00 θα σβήσουμε το φως και θα κοιμηθούμε χέρι χέρι. Αύριο πάλι…

Υστερόγραφο: Τα συμπτώματα που περιγράφω, καθώς και η αγωγή και οι τρόποι αντιμετώπισης είναι εντελώς προσωπικά και σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν γενική περιγραφή ή πρόταση αντιμετώπισης του διαβήτη τύπου 2 ή άλλης πάθησης.

Eσύ ακολουθείς το Α,μπα στο instagram;

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News