Είμαι συνεπιβάτης μέσα σε ένα διθέσιο αεροπλάνο που πιλότος είναι μια γυναίκα. Καθώς βρισκόμαστε στον αέρα κάτι συμβαίνει και χάνουμε ύψος. Η πιλότος μου λέει με κοφτό ύφος ότι πρέπει να γίνει αναγκαστική προσγείωση. Αρχίζει να με λούζει ιδρώτας και λιποθυμάω. Εκείνη επικοινωνεί με πύργο ελέγχου δενξέρωκαιεγωτι κάνει τους ελιγμούς της και τελικά προσγειωνόμαστε με ασφάλεια, σε ένα χωράφι με καλαμπόκια στην Αιόβα. Στην αχαλίνωτη φαντασία μου είμαστε και οι δύο τέρμα διάσημοι. Επιστρέφουμε από ένα πάρτι της Jennifer Lopez που πάνω στην κουβέντα μας έχει εκμυστηρευτεί που βρίσκεται η μυστική πηγή που πίνει νερό, ώστε να καταφέρνει να είναι έτσι στα 50 της στις σκαλωσιές του Super Bowl. Έχουμε υποσχεθεί να πάρουμε το μυστικό στον τάφο μας και παραλίγο να κρατήσουμε την υπόσχεση μας.
Ξαφνικά μέσα από τα καλαμπόκια εμφανίζεται ένας ρεπορτερ της κίτρινης αλλά πάντα έγκυρης ομάδας του TMZ. Μας πλησιάζει πρώτος πριν ακόμα και από τον ιδιοκτήτη της φάρμας καλαμποκιών. Αγνοεί την πιλότο και με βομβαρδίζει με ερωτήσεις για το πώς καταφέραμε να προσγειωθούμε. Τον κοιτάζω μισολιπόθυμος σαν χάνος.
Θέλω να πω εάν δεν πιλοτάρεις δεν έχεις ιδέα πως είναι. Ακόμα και εάν κάθεσαι δίπλα.
Από την άλλη τα περισσότερα που θα ακούσουμε και θα διαβάσουμε σήμερα θα είναι μακριά από την ουσία της επετείου. Για πόσο ποια να κάτσουν να ασχοληθούν τα μέινστριμ media με τον αγώνα των εργατριών στις βιοτεχνίες στην Νέα Υόρκη του 1857; Πόσο να μιλήσεις για τα δικαιώματα των γυναικών στον εργασιακό τομέα; Ας πάμε σε κάτι πιο ανάλαφρο.
Χωράνε όλοι. Ο επιχειρηματίας που έδινε την ημέρα της γυναίκας ένα κόκκινο τριαντάφυλλο σε κάθε εργαζόμενη στην εταιρεία του (το είχα δει πριν χρόνια σε τηλεοπτική εκπομπή ενώ έτρωγα και κόντεψα να αυξήσω το ποσοστό των ανθρώπων που πνίγηκαν καθώς έβλεπαν τηλεοπτικές μπούρδες), χωράει και ο πολλαπλός ρόλος της γυναίκας που τραγουδά ξελιγωμένα ο εθνικός τραγουδιστής του έρωτα «Και μάνα και αδερφή και αγάπη εσύ τι άλλο να ζητήσω από την ζωή;», χωράνε και οι αφίσες για το Ladies night με στριπερς που φοράνε φτηνές γραβάτες από την λαϊκή, χωράνε και εκείνες οι γυναίκες που κρατάνε τα έθιμα στα χωριά και βάζουν τους άντρες να κάνουν τις δουλειές του σπιτιού και αυτές πάνε στο καφενείο(μόνο όσο κρατά η τηλεοπτική κάλυψη), χωράει και ο μπαγλαμάς που δηλώνει «Το ωραίο φύλο γιορτάζει κάθε μέρα. Δεν είναι απαραίτητη η μέρα». Καλά να μην μιλήσω για το Facebook και τις κουλαμάρες που θα δούμε.
Η μέρα, όπως θα έλεγε κάθε μεσόκοπος θείος που κάθεται με την νεολαία, είναι για να κριντζάρουμε μέχρι θανάτου.
Τι θα ήταν ωφέλιμο να προβάλλεται με αφορμή την σημερινή μέρα; Ας μιλήσουν οι ίδιες οι γυναίκες. Σχεδόν είμαι σίγουρος ότι ξέρω. Όπως φαντάζομαι και οι αναγνώστριες/ες του site.
Θα κλείσω με μια σκηνή από το αγαπημένο Fleabag που συμπυκνώνει τις σκέψεις μου για τον σημερινό εορτασμό.
Ο χαρακτήρας που ενσαρκώνει τέλεια η Φοίβη Γουόλερ Μπριντζ δέχεται ένα τηλέφωνο από την αδερφή της, μια γυναίκα που βρίσκεται στα όρια της κατάρρευσης λόγω του διαλυμένου γάμου της και άλλων θεμάτων . Μας αφήνει να καταλάβουμε από την ένταση της συνομιλίας ότι της έχει συμβεί κάτι τρομερό. Της λέει ότι θα πάει να την συναντήσει αμέσως. Όταν είχα δει την σκηνή νόμιζα ότι πέθανε ο πατέρας τους.
Τελικά η αδερφή της έχει κάνει ένα αποτυχημένο κούρεμα για το οποίο ρίχνει όλο το φταίξιμο στον κομμωτή τους. Προσπαθεί να την παρηγορήσει αλλά δεν πιάνει. Αποφασίζουν να πάνε στο κομμωτήριο να ζητήσουν τον λόγο.
Φτάνουν στο κομμωτήριο σε έξαλλη κατάσταση. Ο κομμωτής στέλνει την βοηθό του να φέρει την σελίδα του περιοδικού με το κούρεμα που ζήτησε. Είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό που της έχει κάνει. «Ζήτησες αυτό;» της λέει. Εκείνη κουνά καταφατικά το κεφάλι.
Τότε ο κομμωτής σε μια μνημειώδη σκηνή υψώνει το πιγούνι και λέει περίπου αυτό: «Εδώ μέσα μπορούμε να αλλάξουμε τα μαλλιά σας. Δεν αλλάζουμε την ζωή σας. Δεν λύνουμε προβλήματα. Να βγείτε έξω να αναλάβετε την ευθύνη της ζωής σας».
Και οι δυο σκύβουν το κεφάλι και του δίνουν ραντεβού για την επόμενη εβδομάδα.
Θέλω να πω ότι ισχύει ακριβώς το ίδιο για την σημερινή επέτειο. Περιμένεις να λυθούν όλα σου τα προβλήματα επειδή θα γιορτάσεις;
Το high της επετείου διαρκεί όσο το high της νέας σου κόμμωσης. Μπορεί και λιγότερο.
Y.Γ
Το ότι είμαι φαλακρός και έχω άποψη για το πόσο διαρκεί το high μιας καινούριας κόμμωσης με ξεπερνά.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Νιώθω ότι και αυτό το κείμενο και το κείμενο του κυρίου Αθανασιάδη διαθέτουν μια νότα πατροναρίσματος, mansplaning, παρά την ευστοχία σε πολλά σημεία των κειμένων. Ίσως δεν αντιλαμβάνομαι καλά τον τόνο. Αυτό που θα ήθελα εγώ να προβάλλεται σήμερα; Καμία αντρική φωνή, τίποτα, μουγκαμάρα. Μόνο γυναίκες, σήμερα θέλω να ακούσω μόνο γυναίκες. Μπορούν σήμερα οι άντρες με όλο τον σεβασμό, να σκάσουν σας παρακαλώ; Έστω μόνο για σήμερα. Ευχαριστώ.
Μου φαίνεται εντελώς σουρεάλ ένας άντρας να γράφει ολόκληρο κατεβατό για να μας πει τελικά ότι σήμερα καλό θα ήταν να μιλήσουν οι γυναίκες. Επίσης ποια γυναίκα περιμένει να λυθούν όλα τα προβλήματα της επειδή θα γιορτάσει (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό) τη σημερινή ημέρα? Δεν είμαστε ηλίθιες…