Οι γυναίκες αντιπροσωπεύουν τον μισό πληθυσμό του Ιράκ, αλλά είναι σχεδόν αόρατες στη δημόσια σφαίρα. Σε αυτή την υπερσυντηρητική κοινωνία, η θέση της γυναίκας δεν είναι ούτε στο σχολείο, ούτε στη δουλειά, αλλά στο σπίτι. Ωστόσο, κάποιες γενναίες γυναίκες έχουν αποφασίσει να αγωνιστούν ενάντια σε αυτές τις παραδόσεις, παρά τον κίνδυνο.
Στο Ιράκ, ο φεμινισμός είναι μια περιθωριακή έννοια με μικρή απήχηση στην κοινωνία και οι γυναίκες της χώρας είναι από τις πιο αδικημένες στον κόσμο, με την ανισότητα των φύλων να διαπερνά όλα τα επίπεδα της ιρακινής κοινωνίας.
Τα ποσοστά αναλφαβητισμού μεταξύ των εφήβων κοριτσιών είναι διπλάσια από εκείνα των αγοριών. Ενώ, σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ, μόνο το 14% των γυναικών εργάζονται, σε σύγκριση με το 73% των ανδρών.
Αντί να επιδιώκουν ανώτερη εκπαίδευση και καριέρα, οι Ιρακινές παντρεύονται νέες και εκπαιδεύονται να είναι υπάκουες σύζυγοι και μητέρες. Ακόμη και μέσα σε αυτούς τους ρόλους, οι γυναίκες αντιμετωπίζουν συχνά τρομερή κακομεταχείριση από τους συζύγους τους. Σχεδόν οι μισές παντρεμένες γυναίκες έχουν βιώσει κάποια μορφή ενδοοικογενειακής βίας – είτε συναισθηματικής, είτε σωματικής, είτε σεξουαλικής.
Από την ενδοοικογενειακή βία μέχρι τον εξαναγκαστικό γάμο, τα εγκλήματα “τιμής” και τον βιασμό, οι Ιρακινές γυναίκες αντιμετωπίζουν πολλές απειλές. Όμως, παρά τους κινδύνους, μια γενναία μειοψηφία αμφισβητεί αυτή τη βαθιά ριζωμένη πατριαρχία. Οι δημοσιογράφοι Jack Hewson και Lucile Wassermann, συνάντησαν στην Βαγδάτη τρεις πρωτοπόρες του φεμινισμού που προσπαθούν να προωθήσουν την υπόθεση της ενδυνάμωσης των γυναικών.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
