Σκέψεις από millennial προς millennial.
Και εκεί που περνούσαμε ωραία, φοιτητική ζωή, έξοδοι, δουλειές με λεφτά οπότε θέλαμε, ξαφνικά το χάος.
Τότε, όσοι ήμασταν από Αθήνα και περάσαμε Αθήνα, δεν είχαμε καν στο μυαλο να φύγουμε από το σπίτι. Λίγοι έκαναν αυτό το βήμα. Εγώ, προσωπικά, δεν γνώρισα κανέναν. Και δεν μας ένοιαζε. Με ένα βρακι στην τσάντα και βρισκόμασταν Χαλκίδα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα. Κυκλοφορούσαμε χωρίς εσώρουχα, όχι γιατί ήμασταν κινκυ, αλλά γιατί απλά ξεμειναμε κάπου (σε μεγαλύτερους που έμεναν μόνοι τους, σε φίλους από επαρχία ή στην επαρχια) και δεν είχαμε άλλη αλλαξια. Η συγκατοίκηση δεν υπήρχε ούτε καν σαν ιδέα – εκτός νοοτροπίας, τελείως. Οι περισσότεροι (όσοι είχαμε κουλ γονείς τουλάχιστον) μέναμε στο πατρικό και δουλεύαμε για τις έξτρα διακοπές, για τις έξτρα εκδρομές για τα έξτρα ρούχα. (Όχι για τα έξτρα ποτά. Αυτά ήταν κερασμένα).
Ήμασταν σίγουροι ότι κάνουμε 4 χρονάκια ζωάρα και μετά δουλειά, σπίτι, αμάξι, λεφτά, οικογένεια, παιδιά, κτλ ..
Και έρχεται η μέρα που παίρνεις πτυχίο. Και ταυτόχρονα η χώρα μπαίνει σε κρίση.
Και εκεί που υπήρχαν επιλογές, βρίσκεσαι να “ζητιανεύεις” 15νθημερη εργασία, τα Χριστούγεννα, για βοήθεια σε κατάστημα, με μισθό μικρότερο από τα έξοδά σου να πας και να ρθεις.
Και έτσι αρχίζει ο Γολγοθάς. (Ή μπορεί και όχι, αν είχες θείο δήμαρχο ή μπαμπά με ναυτιλιακή – αλλά δεν είναι για σένα το κείμενο αυτό έτσι και αλλιώς). Ίσως φεύγεις στο εξωτερικό, ίσως μένεις Ελλάδα. Αν σου κάτσει καλά έξω, μια χαρά. Προχωράς εκεί. Αν δεν σου κάτσει, γυρνάς πίσω, ίσως, ηττημένος, αλλά σίγουρα αλλαγμένος, πιο ώριμος και εξελιγμένος. Και βλέπεις ότι τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Κ προσπαθείς, προσπαθείς, προσπαθείς.
Μπορεί να κάνεις κάνα δωρεάν μεταπτυχιακό, αφού δεν έχεις τι να κάνεις ή το γυρνάς σε σεμινάρια.
Και ταυτόχρονα βασανίζεσαι να στεριώσεις επαγγελματικά. Απο δουλειά σε δουλειά, από σύμβαση σε σύμβαση.
Αν είσαι τυχερός, σου κάθεται κάτι καλό και το δράμα τελείωσε. Αν όχι, υπομένεις. Και υπομένεις. Ταπείνωση. Είσαι μορφωμένος, μαζί με άλλους μορφωμένους, και αναγκάζεστε να υπομενετε συμπεριφορές απαράδεκτες κ κοιτάζεστε στα μάτια με συμπόνια. 300 και 500 ευρώ για 10 και 12 ώρες δουλειά κ έλεγες και ευχαριστώ. Κάποιοι πήγαν σεζόν. Ακόμα και αυτό είχε αλλάξει. Εκεί που πήγαινες 5 μήνες και γυρνούσες άρχοντας, τώρα 900 ευρώ 10ωρες/ημέρα 7 μέρες την εβδομάδα και πολλά σου ήταν.
Και ο καιρός περνάει. Και σιγά σιγά αρχίζεις και βλέπεις ένα “φως” από μακρυά. Κάτι δείχνει να αλλάζει. Τα πράγματα φαίνονται να πηγαίνουν να φτιάξουν. Και έρχεται ο Βαρουφακης και σου κλείνει τις τράπεζες. Και όλα παγώνουν. Και ξανά από την αρχή. (Συγνώμη αγάπες μου επαναστάτριες αν σαν έθιξα τον Τσε). Και αντε πάλι ξανά μανά. Πάμε σε 2ο γύρο μετανάστευσης.
Όσοι δεν το είχαν τολμήσει τότε, το κάνουν τώρα. Και αυτή τη φορά δίνουν μια μούτζα ΝΑ και είναι ακόμα εκεί πέρα. Άλλοι παντρεύονται, άλλοι φτιάχνουν το 2ο σπίτι/διαμερισμα των γονιών τους και μένουν εκεί. Γίνανε. Οι υπόλοιποι συνεχίζουν τον αγώνα. Κατάθλιψη. Όμως επιτέλους έχεις μια πιο νορμαλ δουλειά και ίσως μπορείς να κάνεις το επόμενο βήμα και να φύγεις από το σπίτι και να προχωρήσεις τη ζωή σου. Όμως έχεις πάθει κατάθλιψη, όπως είπαμε, και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Οι κρίσεις πανικού γίνονται φίλες σου. Και τα λεφτά πάνε στους ψυχολογους και τα φάρμακα.
Δεν το βάζεις κάτω, όμως, και προσπαθείς και σηκώνεσαι ξανά. Και εκεί που είσαι έτοιμος, κορωνοιος. Πάρτα. Δεν μασάς. Παίρνεις τον χρόνο σου να ξεκουραστείς ή παθαίνεις τώρα τις κρίσεις – ανάλογα. Και περνάει ο κορωνοιος και επιτέλους είσαι έτοιμος ! Αλλά τα ενοίκια έχουν φτάσει στον Θεό και η ακρίβεια επίσης. 🙂
Και μέσα σε όλα αυτά είχες και τις ερωτικές σου ιστορίες που μάλλον σου άφησαν και αυτές κουσούρια – κάποιος με παντρεμένο, άλλος με νάρκισσο, άλλος με μετανάστη, άλλος και με τα 3 μαζί. Αλλά τα ξεπερασες και αυτά. Και σίγουρα έπαιξε κάτι και με τις φιλίες. Αλλά βρήκες άλλες, εντάξει.
Και, επι ευκαιρία, για να μην είμαστε μόνο drama queen, είχαμε και ωραία πράγματα μέσα σε όλα αυτά. Σίγουρα κάπου, κάπως, κάποτε με κάποιον γελάσαμε πολύ, πήγαμε μια εκδρομή, πήγαμε και στο εξωτερικό. Γιατί όλο και καποιον δικό μας είχαμε και ήταν ευκαιρία να πάμε ή δεν είχαμε αλλά είπαμε “δεν γ@μιετ@ι”. Και καλά κάναμε.
Και βρισκόμαστε που λες στο σήμερα.
Έχουμε τραβήξει όλα αυτά, και ακόμα προσπαθούμε. Πότε τελειώνει αυτό άραγε? Αλλά τα καταφέραμε σχετικά καλά και είμαστε όρθιοι (μάλλον). Έχουμε φάει σκατα από δουλειές, αλλά αποκτήσαμε εμπειρία και σκληραγωγηθηκαμε. Έχουμε μορφωθεί, έχουμε δουλέψει με τον εαυτό μας. Έχουμε αλλάξει παρέες, έχουμε ανταλλάξει απόψεις με ανθρώπους που πήγαν εξωτερικό ή φύγαμε οι ίδιοι. Έχει ανοίξει το μυαλό μας. Έχουμε διαβάσει για φεμινισμο, έχουμε ενδυναμωθεί.
Έχουμε μεγαλώσει. Και ακόμα υπομένουμε.
Κυρίως τα έχω με την εργοδοσία.
Ξέρεις τι φίλε μου? Δεν θα κάτσω να σε ανέχομαι πια. Και φυσικά είμαι καλύτερη από εσένα. Έχω εκπαιδευτεί στις νέες τεχνολογίες, όχι επειδή το ήθελα. Επειδή με ανάγκασαν οι συνθήκες και έπρεπε να βρω τρόπο να ανοίξουν πόρτες. Έχω μάθει να δουλεύω ομαδικά και να επικοινωνώ με ανθρώπους. Όχι επειδή το ήθελα. Επειδή με ανάγκασαν οι συνθήκες, τότε που μου έκανες τις 2μηνες συμβάσεις και αναγκαζόμουν να βρω αλλο εργοδότη πάλι με 2μηνη σύμβαση και μετά ξανά.
Και φυσικά γνωρίζω και μπορώ να ξεχωρίσω την καλή διοικηση/διαχείριση/εποπτεία και τον μ@λ@κ@. Όχι επειδή ήθελα. Επειδή με ανάγκασες εσύ να μάθω. Τότε που με πηγαίνες μπαλάκι με τα 2μηνα και τα 4μηνα και τα 500 ευρώ.
Είμαι πολύ καλύτερη από σένα και ναι, πλέον δεν ανέχομαι τίποτα. Με κουράσατε. Και φυσικά ζητάω παραπάνω (και δεν μιλάω για τα λεφτά εδώ. Μιλάω για συνθήκες). Το αξίζω.
Και έχεις τους μεγαλύτερους, κοσμάρα “και τι ζητας τωρα? / πολλα ζητας / ετσι ειναι τα πραγματα”. Και φυσικά ζητάω. Και, κυρίως, ζητάω να μην με ταπεινωνουν. Αν αυτό θεωρείται πολλά, τότε ναι ζητάω πολλά και τα απαιτώ.
Και βλέπεις τους μικρούς και από τη μια τους χαίρεσαι, γιατί λες θα το αλλάξουν το σύστημα, και από την άλλη θέλεις να τους πεις και το “αι παγαινε από δω”.
Δεν αντέχω άλλο. Κουράστηκα.
Μάλλον έχω βάλει πολλά και και και. Δεν με νοιάζει. Αν κάποιος το διάβασε όλο, τον ευχαριστώ πολύ.
ΑΠΟ ΤΗΝ – Κάποια από μεσαία τάξη
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Με έχασες στο “κλείνει ο Βαρουφάκης τις τράπεζες”. Έλα, ποση ακόμα δεξιά προπαγάνδα να φαμε στη μάπα, σας βαρεθήκαμε. Και για να μην σκίσεις και κανα καλτσον σορι αγάπη μου παραπονιαρα αλλά δεν απαντάω με την ιδιότητα της επαναστατριας αλλά της οικονομολόγου με μεταπτυχιακό στο οποίο μελετήσαμε την ελληνική κρίση σε βάθος. Τσάο!
Θέλω να γίνουμε φίλοι!!!
Κι εγώ! Πώς μπορουμε να βρεθούμε άραγε; Μήπως να οργανώσουμε α μπα παρτυ; 😁
Σκεφτόμουνα τι να γράψω όσο διάβαζα το κείμενό της, αλλά με έβγαλες από τον κόπο.
Σου χρωστάω κέρασμα.
(Παρεμπιπτόντως, δεν έχω και την καλύτερη γνώμη για τον Βαρουφάκη, αλλά να του φορτώνουμε -όπως συνηθίζεται πολύ – τα πάντα ξεπλένοντας τους κυριότερους αυτουργούς της κρίσης και των δύο πρώτων μνημονίων, ε αυτό πάει πολύ0
Καλά σίγουρα όλα ντόμινο είναι.
Δν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα (έως καθόλου), αλλά για το τότε, ο Βαρουφακης δν έκανε τις διαπραγματεύσεις? Κ πήγαινε με το φλοραλ πουκάμισο κ καθόταν στο πάτωμα έξω από την αίθουσα ? (Γελάω μόνο που το θυμάμαι. Έλα πες αλήθεια, δν ήταν λίγο πανηγύρι αυτό που γινόταν τότε?)
Κατά τ άλλα, γράφουσα σου στέλνω κ γω τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς! (millennial κ γω – πάνω κάτω τα ίδια)
Το αναλύει πολύ ωραία ο Μαρινάκης, όχι ο γνωστός, στο παρακάτω βίντεο
https://youtu.be/t6NdkV4vusA?si=DTPcT_3dyNEmsZKz
Αφού δεν το έκανε η ΝΔ νωρίτερα, το αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενο, αλλά και η σύγκρουση αναπόφευκτη.
Γι’αυτό εξελέγη ο ΣΥΡΙΖΑ άλλωστε.
Αν κ μ αρέσει αυτός κ αν κ δν είδα το βίντεο ακόμα, θεωρώ τα οικονομικά περίεργη επιστήμη. Ο,τι θεωρίες κ να λένε, ο,τι αναλύσεις κ να κάνουνε, πατάει ο Κιμ το κουμπί, λέει η Τέιλορ Σουίφτ κάτι, ανατρέπονται όλα.
Δν ξέρω αν η διαπραγμάτευση γινόταν αλλιώς τι αποτέλεσμα θα είχε, πάντως αυτά τα καραγκιωζιλικια που έγιναν τότε ήταν απαράδεκτα (για μένα τουλάχιστον).
Τα οικονομικά δεν έχουν και πολύ μεγάλη διαφορά απ’τις υπόλοιπες ανθρωπιστικές επιστήμες.
Απλώς έχεις περισσότερες άγνωστες μεταβλητές από τις φυσικές.
Έχω ακούσει ιστορίες, για τις εποχές εκείνες, όπου το χρήμα έρεε άφθονο και τώρα εμείς το πληρώνουμε αυτό το χρήμα. Εγώ μεγάλωσα μέσα στην κρίση, στην επαρχία, από γονείς οι οποίοι ασχολούνται με την κτηνοτροφία, καθώς ενηλικιώθηκα στην πανδημία. Εξαιρετικά πήγε αυτό. Δεν είμαστε ούτε καν της μεσαίας τάξης. Η μαμά μου ακόμη θεωρεί περιττά έξοδα τα βιβλία που αγοράζω και ό,τι δεν είναι άμεσης ανάγκης. Απορώ πως βρέθηκα να αγαπώ το διάβασμα και τα βιβλία, ενώ δεν είχα τέτοια ερεθίσματα. Μάλιστα είμαι ο πρώτος από την ευρύτερη οικογένεια που μπήκε στο πανεπιστήμιο. Η μαμά μου δεν έχει τελειώσει το… Διαβάστε περισσότερα »
Τις εποχές με το εύκολο και άφθονο χρήμα τις έζησα. Το οποίο ξοδευόταν βλακωδώς και με επιδεικτικό τρόπο υπό την επήρεια του ΚΛΙΚ του απεχθέστατου Κωστόπουλου και του Σημιτισμού που ωθούσε στην υπερχρέωση, στην υπερκατανάλωση, στον τζόγο στο χρηματιστήριο, προκειμένου να καταγράφονται υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης. Η Γάτα μου κι εγώ, ξέροντας ότι όλα αυτά θα τελειώσουν άδοξα, απότομα και άγρια, εξακολουθούσαμε να κάνουμε σχετικά λιτή ζωή, κάναμε μια καλή καβάτζα που φάνηκε πολύτιμη στην κρίση που ακολούθησε και στην πανδημία, και ό,τι περίσσεψε (και ήταν κάμποσο) το ξοδέψαμε σε μεγάλα και μακρινά ταξίδια. Όπως είπε κι ένας γνωστός που ξόδεψε… Διαβάστε περισσότερα »
Κι εγώ μιλλενιαλ είμαι και έχω βιώσει αρκετά από αυτά που λες (απλά αντι να φάω στη μάπα τους μισθούς πείνας στην Ελλάδα της κρίσης, ‘επελεξα’ να πάω στο εξωτερικό και να υποστώ το ρατσισμό που είχαν το 99% απέναντι στους Έλληνες). Ωστόσο, έχω καταλάβει ότι αυτή η μιρλα και η παθητική νοοτροπία δεν έχουν νόημα. Όλη αυτή η πικρία τελικά ξαναγυρνάει πίσω σε εσένα. Τι κάνουμε είναι το θέμα, τι απαιτούμε ως νέοι, ως εργαζόμενοι, ως γυναίκες, ως Έλληνες κλπ.
Ως μιλενιαλ κι εγώ, 34 πλέον, που από τα 22 άλλαξα 5-6 δουλειές κ έκανα 2 (δωρεαν ναι) μεταπτυχιακά για να πω επιτέλους “εδώ καλά είμαστε” κ αφού βρήκα τα καλά άνοιξα και σπίτι, έκανα κ το παιδάκι μου, έχω να σου πω ότι η “ανάλυση” σου είναι ρηχή, στο δε Βαρουφακη με έχασες τελείως. Προφανώς δεν είμαι φαν κανενός τους, αλλά αυτό που πρέπει να παραδεχθουμε πλέον όλοι είναι ότι ΟΠΟΙΟΣ ΚΙ ΑΝ ΗΤΑΝ ΣΤΟ ΤΙΜΟΝΙ ΕΚΕΊΝΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ, ΤΑ ΙΔΙΑ ΣΚ@Τ@ ΘΑ ΕΙΧΑΜΕ ΦΑΕΙ, γτ πολύ απλά δεν ορίζαμε σαν χώρα τη μοίρα μας. Σε όλη την ανάλυση… Διαβάστε περισσότερα »
Όλα αυτά που περιγράφεις δεν ανήκουν στη μεσαία τάξη. Μπερδεύεσε
εγώ το διάβασα, η ζωή μας … αλλά εντάξει μην γκρινιάζεις κάθε εποχή τα ίδια έχει, κάποιοι πήγαιναν πόλεμο τα αδέρφια και τα αγόρια τους και γύρναγαν με ένα πόδι στην καλύτερη. Επίσης πλέον δεν πολυυπάρχει μεσαία τάξη γιατί δε διαφέρει ιδιαίτερα από την εργατική…
Ναι, δύσκολα αυτά που περιγράφεις, αλλά έτσι είναι η ζωή, δύσκολη. Το να αραδιαζεις όλα τα αρνητικά σε μια λίστα, δεν θα σε βοηθήσει καθόλου. Έτσι φυσικά και θα πάθεις κατάθλιψη. Αυτό που πρέπει είναι να αραδιασεις και τα καλά, να τα εκτιμήσεις (γιατί οι άνθρωποι έχουμε την τάση να τονίζουμε τα κακά ενώ τα καλά να τα θεωρούμε δεδομένα), και να προσπαθείς να βελτιώσεις όσο μπορείς τη ζωή σου χωρίς όμως να σε παίρνει από κάτω. Και μην ξεχνάς, ότι παρ’ολες τις δυσκολίες, η δική σου γενιά θεωρείται τυχερή σε σύγκριση με όσα έχουν βιώσει άλλοι παλιότερα. Τι να… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν κατάλαβα, ο μετανάστης τι κουσούρι ερωτικό αφήνει; Τα ακούω όλα αυτά, τα γκομενικά και τα φιλικά όμως είναι μέσα στη ζωή ούτως ή άλλως, με τα καλά τους και τα κακά τους, δεν θα τα εξίσωνα με τα υπόλοιπα. Τέλος πάντων, στο ίδιο καζάνι βράζουμε (όχι όλοι!), έτσι είναι η κατάσταση με τα εργασιακά, σκατά όντως. Έχω να προτείνω αποκέντρωση για όσους το σκέφτονται. Δυσκολότερη ίσως ζωή και λιγότερες επαγγελματικές ευκαιρίες, αλλά μεγαλύτερη ηρεμία, υγεία, ευκαιρίες για περισσότερη αυτάρκεια και δεσμούς με την κοινότητα. Ξέρω, ακούγονται κάπως χίπικα, αλλά έχω πεισθεί ότι μια ζωή σχετικά μακριά (εντάξει, δεν είπα… Διαβάστε περισσότερα »
Εγώ το κατάλαβα ως σχέση απο απόσταση. Ο σύντροφος μετανάστευσε, και εσύ όχι. Δεν το λες και τι ωραία σχέση σε άλλη χώρα!
Δεν μου φάνηκε να εννοεί ότι το πρόβλημα είναι ότι ο άλλος είναι μετανάστης από την Αφρική στην Ελλάδα ας πούμε. Λες;
Αλλά ναι το κείμενο μας περιγράφει της γενιάς αυτής.
Ναι, μπορεί να εννοεί κι αυτό, για αυτό ρωτάω. Σίγουρα δεν το λες και τι “ωραία, τι καλά” τη σχέση σε διαφορετικές χώρες. Της ίδιας γενιάς κι εγώ, με την κρίση να ξεκινάει στα φοιτητικά μου χρόνια, τα έχω βιώσει αυτά που περιγράφει με το κουτάλι…
Πάντως και στο παράλληλο σύμπαν που δεν υπάρχει βάρουφακης, μάλλον τίποτα από αυτά δεν άλλαξε
Millennial εδώ. Είμαι δώδεκα χρόνια στη Γερμανία, μόνη, επειδή ήθελα να φύγω από το πατρικό επιτέλους και να έχω το πλεονέκτημα να μην ανέχομαι την ταπείνωση. Μετά από ξεκωλωμα, τίποτα δε χαρίζεται, ούτε στο εξωτερικό, τέσσερις προαγωγές και βραβεία επίδοσης, μου ανακοινώθηκε πρόσφατα, ότι λόγω κόστους η θέση μου ακυρώνεται. Αυτό σημαίνει νέα δουλειά, ψάξιμο, τρέξιμο, νέο ξεκωλωμα μέχρι να με εκτιμήσει ο νέος εργοδότης και τα έξοδα να τρέχουν. Σάπιες σχέσεις, ψυχοφθορες, ψέμα κτλ. Εν κατακλείδι, δεν είσαι μον@, δεν είσαι @ μον@, όλα είναι δρόμος. Δυστυχώς ποτέ δε σταματά ο αγώνας, ακόμα κι αν ήταν εύκολα τα πράγματα,… Διαβάστε περισσότερα »