Γειά σου Α,μπα και σχολιαστές!
Είμαστε 3 αδέρφια που ζούμε στην Αθήνα και μένουμε μαζί. Την Καθαρά Δευτέρα πήγαμε σε μια θεία μας για φαγητό και της πήγαμε μερικά σιροπιαστά. Αφού φάγαμε, περάσαμε στο γλυκό, και η θεία άνοιξε και αυτά που της φέραμε, δοκίμασε και βγάζοντας μια κραυγή αηδίας φτύνει στο χέρι της το γλυκό και το πετάει!
Μας λέει έχει πάρα πολύ βούτυρο, δεν μπορώ να το φάω, δεν μου αρέσει! Και μας είπε να τα πάρουμε πίσω γιατί αυτή και ο θείος δεν τρώνε βούτυρο και θα κρατήσει λίγα για το γιο της. Και τώρα συζητάμε το περιστατικό με τα αδέρφια μου.
Εμένα μου φάνηκε αγένεια αυτό που έκανε και αν τόσο δεν μπορούσε να το φάει θα μπορούσε να το φτύσει πιο διακριτικά και να πει ότι δεν τρώει. (Αλλά δεν ασχολούμαι παραπάνω). Η αδερφή μου ενοχλήθηκε πολύ και το θεώρησε τεράστια αγένεια και ασέβεια. Μέχρι που είπε ότι δεν θέλει να ξαναπάμε και ότι δεν πρόκειται να της ξαναπάει τίποτα. Ο αδερφός μου το θεώρησε αυθόρμητο και πολύ αληθινό και λέει θα ήταν χειρότερο να πει ότι μ αρέσει ενώ δεν της άρεσε.
Και θέλω να σε ρωτήσω, όχι για τη θεία, αλλά για τον αδερφό. Πως θα καταλάβει ότι το να είσαι τόσο ευθύς δεν είναι πάντα καλό; ούτε εγώ ήθελα να πει ψέματα (η θεία) ότι της άρεσε, αλλά να είναι πιο ευγενική. Και ναι ΟΚ, έχουμε οικειότητα και δεν παρεξηγούμαι αλλά θα ήταν ωραίο να φτύσω το δικό της φαγητό με τέτοιο τρόπο;
Ο αδερφός σου πιστεύει ότι είναι αποδεκτό να φτύνεις κάτι που σου πρόσφεραν επειδή δεν τρως το βούτυρο; Το έχει κάνει ποτέ; Φίλους έχει; Μεταξύ της ευθύτητας και της ευγένειας υπάρχει ένα χάσμα και ο αδερφός σου έχει πέσει μέσα και κινδυνεύει να χαθεί και να τον ψάχνουν τα διασωστικά ελικόπτερα. Ό,τι δεν λαμβάνει υπόψη τα συναισθήματα του άλλου δεν είναι ειλικρίνεια, είναι τεράστια χοντροκοπιά.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
