Είμαι 34, παντρεμένη με ένα παιδάκι 3. Γενικώς δεν θέλω 2ο παιδί διότι με έχει απογοητεύσει ο άντρας μου στις στιγμές κρίσεων! Εξηγούμαι: πριν ενάμιση χρόνο που μπήκε το παιδί στα λεγόμενα terrible twos, σχεδόν κάθε περιστατικό έντονης γκρίνιας του παιδιού, κατέληγε με τσακωμό δικό μας, γιατί είχαμε διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισης της δύσκολης ώρας.
Μου έλεγε διαρκώς και για όλα ότι εγώ έχω κακομάθει τον μικρο (εγώ τον φρόντιζα όλη μέρα, που εκείνος δούλευε, εκτός από 1 ώρα κάθε μέρα που τον κράταγε για να κάνω ένα μπάνιο) λες και έπρεπε να τον πειθαρχήσω από 6 μηνών ώστε στα 2 να είναι έτοιμος και στρωμένος! Τώρα που ο μικρός μεγάλωσε κι έχουν μειωθεί οι γκρίνιες, είμαστε κι εμείς κάπως καλύτερα, αν και εγώ δεν τον έχω συγχωρήσει που μου έβγαζε το λάδι επειδή δεν καταλάβαινε (αν και ιδιαίτερα ευφυής) αυτονόητα πράγματα! Μέχρι που πήγαμε σε ειδικό να μας πει τι να κάνουμε στις δύσκολες ώρες.
Η παιδοψυχίατρος πάνω κάτω συμφώνησε με τις τακτικές που πρότεινα εγώ, όποτε κι αυτό βοήθησε λίγο τη σχέση μας. Πρέπει να τονίσω ότι οι συμπεριφορές του παιδιού ήταν απόλυτα φυσιολογικές για την ηλικία του! Και τώρα στα 3 του είναι ένα εξαιρετικά κάλο παιδάκι, τρυφερό και χαρούμενο που αναπτύσσεται όπως πρέπει! Γενικώς ο άντρας μου είναι πολύ καλός πατέρας, ο μικρός τον λατρεύει, και είναι εντάξει στις υποχρεώσεις του.
Είμαστε μαζί 7 χρόνια και πριν κάνουμε παιδί στα γενικά συμφωνούσαμε. Τελοσπαντων, είχαμε βρει μια ισορροπία και οι τσακωμοί μας ήταν λίγοι και για χαζά θέματα του στιλ τα πεταμένα παπούτσια μέσα στο σαλόνι! Όμως δεν είχαμε ιδέα (τελικά) για το τι θα πει μεγαλώνω παιδί! και τα βρήκα σκούρα στο να συνεννοηθώ μαζί του τις δύσκολες ώρες! Όλα αυτά τα προβλήματα που προέκυψαν τα θυμάμαι κάθε φορά που μου περνά απ το μυαλό η ιδέα ενός ακόμα παιδιού! Και μου περνά συχνά λόγω των αδιάκριτων ηλιθίων που με προτρέπουν να κάνω άλλο ένα παιδάκι και με κατακλύζουν με συμβουλές για τη σπουδαιότητα των αδερφών, λες και αυτούς περίμενα! Και φυσικά αυτούς χεσμένους τους έχω, όμως μου θυμίζουν ότι ακόμα κι αν ξεπεράσαμε την πρώτη κρίση, ο άντρας μου δεν είναι ο partner μου όπως τον είχα εκτιμήσει! Γιατί αυτός είναι ο λόγος που δε θα κάνουμε άλλο παιδί! Έχει παραδεχτεί τα λάθη του (μετά την επίσκεψη στη γιατρό) αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι πραγματικά δε θα μου ξαναέλεγε τα ίδια αν το ξαναζουσαμε όλο αυτό! Και για αυτό δεν θα το ξαναζήσουμε. Και αυτό κάπως με λυπεί..
Ποια είναι η πρώτη σκέψη που κάνεις για αυτά που σου γράφω;
Whereismypartner?
Ότι αυτό που βίωσες και περιγράφεις είναι πολύ καλός λόγος για να μην θέλεις να κάνεις άλλο παιδί. Δεν κατάλαβα όμως αν η συζήτηση για το δεύτερο παιδί υπάρχει, ή την κάνεις μόνη σου εσωτερικά. Είναι πιθανό να κατάλαβε και ο άντρας σου ότι με τη δυναμική της οικογένειας σας τώρα, μετά τα λάθη που κατάλαβε ότι έχει κάνει, δεν μπορεί να προτείνει να περάσετε ξανά από τέτοια δοκιμασία. Μπορεί να ξέρει ότι δεν θα τα κάνει σωστότερα την δεύτερη φορά. Αν δεν υπάρχει καν η συζήτηση στον ορίζοντα, δεν χρειάζεται να αναλύσετε περισσότερο γιατί δεν κάνετε το περίφημο αδερφάκι. Αν υπάρχει, τότε με κάποιοι τρόπο πρέπει να του πεις τι αισθάνεσαι. Θα είναι πολύ δύσκολη συζήτηση, αλλά είναι μια συζήτηση που δεν κάνατε όταν έπρεπε, γιατί δεν ξέρατε ότι υπάρχει αυτό το θέμα για να το αναλύσετε.
Τώρα όμως, ξέρετε. Όμως είναι βέβαιο ότι είτε κάνετε, είτε δεν κάνετε κι άλλη προσπάθεια, πρέπει με κάποιον τρόπο να επικοινωνήσεις την απογοήτευση σου. Το ξέρει ότι δεν τον έχεις συγχωρήσει για εκείνη την περίοδο; Λες ότι έχει παραδεχτεί τα λάθη του. Τι θα ήθελες να γίνει για να μπορείς να προχωρήσεις; Είναι αδύνατον να δεχτείς ότι δεν ήταν ο σύντροφος που νόμιζες ότι θα είναι; Ίσως είναι πιο ειλικρινής η σχέση σας τώρα που ξέρετε περισσότερα ο ένας για τον άλλον. Αυτό που νόμιζες ότι είναι ως ένα σημείο ήταν περισσότερο ευχή παρά πραγματικότητα. Δεν ξέρεις τον άλλον αν δεν βρεθείτε σε κρίσιμο σταυροδρόμι, και ένα παιδί τεντώνει μια σχέση σε σημεία εντελώς άγνωστα, και για τους δύο. Μπορείς να χρησιμοποιήσεις αυτή τη γνώση για το μέλλον; Το παιδί μπορεί να ξεπέρασε την κρίση των 2, αλλά δε νομίζω ότι τα προβλήματα σας έχουν τελειώσει εδώ. Θα έρθουν και άλλες δύσκολες ηλικίες, κι άλλες κρίσεις. Δεν είναι καλή ιδέα να εξαρτάται η μεταξύ σας ηρεμία από κάθε εξέλιξη του χαρακτήρα του παιδιού.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
