Αγαπητή Α,Μπα! Διαβάζοντας το site σου βρήκα και εγώ την ευκαιρία να μοιραστώ ένα πρόβλημα που μου προέκυψε και το οποίο μου έχει προκαλέσει μεγάλο άγχος. Είμαι 15 χρόνια παντρεμένη και ζω και εργάζομαι με το σύζυγό μου στην πόλη που μεγάλωσα. Στην ίδια πόλη ζουν και οι γονείς μου αλλά σε αρκετά μεγάλη απόσταση από εμάς. Οι γονείς μου είναι αρκετά κλειστεί άνθρωποι, δεν εκφράζονται σχεδόν καθόλου αλλά οι σχέσεις μας είναι καλές. Επίσης έχω μια αδελφή που ζει στην Αθήνα και με την οποία δεν έχουν καλές σχέσεις. Το πρόβλημά μου προέκυψε πριν λίγο καιρό όταν αποφάσισα με το συζυγό μου να διεκδικήσουμε μια καλύτερη θέση εργασίας σε μια άλλη πόλη. Το ευχάριστο είναι πως μας δέχθηκαν στην νέα δουλεία αλλά πλέον έχω τρομερό άγχος για το πως θα το ανακοινώσω στους γονείς μου καθώς αισθάνομαι ότι θα τους προδώσω και θα φύγω κι εγώ όπως πάνω κάτω έκανε η αδελφή μου. Από τη μια χαίρομαι γιατί είναι κάτι που πάντα ήθελα και από την άλλη στεναχωριέμαι γιατί οι γονείς μου μεγαλώνουν και θα μείνουν μόνοι τους χωρίς κανένα πλέον παιδί τους κοντά.
– Προβληματισμένη
Επειδή υποθέτω ότι η πόλη που ζείτε δεν βρίσκεται στη Νέα Ζηλανδία, αλλά στην Ελλάδα, και επειδή λες ότι οι γονείς σου θεωρούν την αναζήτηση καλύτερης ζωής από τα παιδιά τους προδοσία, γιατί τα παιδιά πρώτα πρέπει να βάζουν τους γονείς τους και μετά την δική τους ζωή, τότε θα σου πω ότι έχεις καλές σχέσεις με τους γονείς σου επειδή υπακούς στους κανόνες, και αυτό δεν λέγεται «καλές σχέσεις», λέγεται «καλές υποτακτικές σχέσεις». Οι γονείς σου τα χάλασαν με την αδερφή σου επειδή πήγε στην Αθήνα; Μάλλον θα έπαιξε το ρόλο του.
Είσαι μεγάλη γυναίκα, υποθέτω, αφού είσαι δεκαπέντε χρόνια παντρεμένη, 18+15=32 το λιγότερο. Στα 32 σου θα έπρεπε να καταλαβαίνεις καλύτερα τι σημαίνει «καλή κόρη» και πού βρίσκεται η ισορροπία μεταξύ του τι θέλουν οι άλλοι από εμάς και μέχρι πού κάνουμε αυτό που θέλουν. Θα ενηλικιωθείς αναγκαστικά τώρα. Είναι καλό σημάδι που κάνατε τις προσπάθειες παρόλο που ήξερες ότι δεν θα αρέσει στους γονείς σου, ώρα τώρα για την πλήρη αποκόλληση. Οι γονείς δεν θα μείνουν μόνοι τους επειδή θα πας σε άλλη πόλη της ίδιας (μικρής) χώρας. Δεν θα βλεπόσαστε το ίδιο συχνά, αλλά αν έκαναν παιδιά για να τα έχουν κοντά τους μέχρι να πεθάνουν, κακώς.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Αχχχ σε αυτό το σημείο θέλω να δώσω συγχαρητήρια στη μάνα μου (δε το κάνω συχνά😂) που όταν ερωτήθηκε από απορημένους συγγενείς: “Μα δε σε πειράζει που η μία κόρη σου έφυγε μόνιμα εξωτερικό και η άλλη σε άλλη πόλη;;” απάντησε: “Αντί να χαίρομαι που βρήκαν το δρόμο τους να στεναχωριέμαι;; ΠΑΤΕ ΚΑΛΑ ΜΩΡΕ;;” 💗
Αχ πόσο αγαπώ να ακούω ιστορίες με τέτοιες μαμάδες! 😀 <3
Εμένα άρχισαν να ρωτάνε όλοι τη μάνα μου όταν πήρα πτυχίο πότε γυρνάω Ελλάδα και εκείνη τους εξηγεί ότι ποτέ δεν ήταν στα σχέδια μου να γυρίσω, κι αυτοί φρικάρουν και κλαίνε για το δράμα (?) που ζει η μάνα μου ξέρω 'γω και η μάνα μου τους παρηγορεί! Παράνοια…
Και να φανταστείς πλέον είναι και μόνη της μετά το χαμό του πατέρα μου αλλά αυτό δεν επηρέασε στο ελάχιστο αυτή τη λογική που είχε.
Υ.Γ. Αυτό το δράμα των ξένων πραγματικά με ξεπερνάει! Οι ίδιοι που απορούν εν τω μεταξύ μπορεί να μένουν στην ίδια πόλη με τα παιδιά τους και να βλέπονται λιγότερο συχνά απ’ ο,τι εμείς.
Το πραγματικά θλιβερό είναι ότι όχι απλώς φοβάται την αντίδραση των γονιών επειδή οι ίδιοι θα νιώσουν προδομένοι, αλλά και η ίδια λέει πιστεύει πως το να φύγεις από την πόλη που ζουν η γονείς σου είναι προδοσία, είναι δεδομένο ότι η αδερφή της που έφυγε τους πρόδωσε. Και σκέφτομαι ότι με αυτό ως δεδομένο, οι μισοί γονείς του κόσμου είναι χιλιοπροδομένοι, να φτιάξουμε έναν οργανισμό υποστήριξης προδομένων γονιών ρε παιδιά…
Εγώ σε καταλαβαίνω, όχι στο ότι φοβάσαι ότι οι γονείς σου θα νιώσουν προδομένοι, αλλά στο ότι στεναχωριέσαι όταν τους σκέφτεσαι μόνους. Και γω έτσι νιώθω (είμαι εξωτερικό βέβαια), αλλά αν οι γονείς είναι πχ Θεσσαλονίκη και συ πας Κρήτη, δεν ξέρω πόσο συχνα θα καταφέρετε να βλεπόσταστε. Αυτό το συναίσθημα που κάθε φορά που πάω για διακοπές τους βλέπω και πιο γεράκους μου τρυπάει την καρδιά. Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα στη ζωή. Είναι θέμα προεραιοτήτων. Θα απορίψεις μία καλύτερη επαγγελματική προσφορά (και του συζύγου αν κατάλαβα καλά, δηλαδή μιλάμε για καριέρα δύο ατόμων) για να μείνεις πιο… Διαβάστε περισσότερα »
Τους στέλνεις το link και διαβάζουν κατευθείαν ερώτηση με απάντηση. Γλυτώνεις έτσι και το πρώτες αντιδράσεις και τους αντιμετωπίζεις αφού ηρεμήσουν!
Όταν αποφάσισα να φύγω από το χωριό μου, σε επαρχιακή πόλη της βόρειας Ελλάδας και να έρθω Αθήνα στα 25 μου παρακαλώ ,η μάνα μου τον πρώτο καιρό έλεγε στους συγχωριανούς ότι είμαι κατασκήνωση!?…(κ μετά θα γυρίσω)
Μετά από μήνες όταν την ρωτούσαν που είναι η κόρη σου απαντούσε ότι κάνω μεταπτυχιακό …(κ μετά θα γυρνούσα)
Μετά από 2 χρόνια απαντούσε ότι βρήκα δουλειά εκεί ! Ακόμη ήλπιζε ότι θα γύριζα κ ντρεπόταν να συναντήσει κανέναν στο δρόμο μη τυχόν κ της κάνουν αυτήν την ερώτηση.Τι να πεις;τώρα μετά από 10 χρονια το χωνεψε .
Παλαιότερα που έμενα εξωτερικό έλεγα μεταξύ αστείου και σοβαρού ότι βλέπω πιο συχνά τους γονείς μου σε σχέση με το όταν έμενα Ελλάδα. Η αλήθεια είναι ότι μένουμε Αθήνα, τα σπίτια μας είναι σε απόσταση μιας ώρας οδήγησης (αν δώσει ο μεγαλοδύναμος και δεν έχει μαραθώνιο, πορείες και λοιπά που κόβουν την πόλη στη μέση) και βλέπω τους γονείς μου μια φορά το μήνα και αν. Προσπαθώ να μιλάμε καθε μέρα στο τηλέφωνο, αλλά πραγματικά σε ημέρες πηξίματος ούτε αυτό είναι δυνατόν. Ευτυχώς έχουμε πάρει στη μαμά μου ταμπλετ, της εγκαταστήσαμε και εφαρμογη τσαταρίσματος και πλέον ανταλάσσουμε φωτογραφίες και νέα… Διαβάστε περισσότερα »
δεν ξέρω αν εγώ καταλαβαίνω λάθος, αλλά πουθενά δε λέει ότι οι γονείς της “θεωρούν την αναζήτηση καλύτερης ζωής από τα παιδιά τους προδοσία”, ούτε ότι οι κακές σχέσεις των γονέων με την αδερφή της οφείλονται στην απόφασή της να ζήσει στην Αθήνα. Η ίδια στεναχωριέται και ανησυχεί για αυτούς και αισθάνεται ότι θα τους προδώσει αφήνοντάς τους “μόνους”. Νομίζω ότι η απάντηση της Λένας υπερερμηνεύει, και μάλιστα κάπως επιθετικά, τα λεγόμενα της Προβληματισμένης – μπορεί βέβαια να είναι κι έτσι τα πράγματα και να μην το βέπω εγώ.