Αγαπητή Α,ΜΠΑ και αναγνώστες καλησπέρα.Με αφορμή το υπέροχο κείμενο της Ίρις θα ήθελα να ρώτησω πώς μπορώ να διαχειριστώ την άρνηση των γονιών μου να δέχτουν ότι δεν θα κάνω παιδιά.Είμαι 40 χρονών και ο συζυγός μου 50.Είμαστε μαζί 15 χρονια και σχέδον από την αρχή ,αποφασίσαμε οτι δεν θέλουμε παιδιά.Οι γονείς μου απο την αρχή δεν το δεχόντουσαν ότι και να λέγαμε όμως είχαμε σχέτικα καλή σχέση.Απο πέρυσι τα πράγματα άλλαξαν δραματικά.Όταν έκλεισα τα 39 μου είπαν οτι όλα αυτά τα χρόνια μου μιλάγανε γιατί πιστεύανε οτι θα αλλάξω γνώμη για το θέμα του παιδιού,όμως τώρα που βιολογικά δεν μπορώ είπαν δεν θέλουνε να μιλάμε για τίποτα άλλο πέρα από την υγεία μου,οτι ο συζύγος μου φταίει που δεν θέλω,οτι κακώς εχουμε καλές δουλειές γιατί επειδή δεν έχουμε παιδιά δεν πρέπει να έχουμε λεφτά,ότι θα πεθάνουμε μόνοι και άλλα τέτοια.Έγω μετά απο όλα αυτά,τους έπαιρνα τηλεφωνο μια φόρα την βδομάδα να δω πως είναι η υγεία τους με μεγάλο ζόρι.Ο σύζυγος μου πιο πολύ με παρακινούσε.Μιλαγάμε τυπικά αλλά πάλι αρχίσαν να βρίζουν τον συζυγο μου και να λένε χοντράδες και σταμάτησα τα τηλέφωνα 2 μήνες.Τους ξαναπήρα γιατι μου είπε συγγενής οτι είχαν κάποιο μικρό πρόβλημα υγείας.Συγκεκριμένα τους ανέβηκε η πίεση χωρίς κανένα λόγο.Εγώ αυτην την περίοδο,ξανάρχισα να τους μιλάω στο τηλέφψνο πάλι με ψυχολογικό ζόρι δικό μου.Εαν σταματησω να τους παίρνω τηλέφωνο δεν θα με πάρουν πότε πισω.Δεν θέλω ουτε καν να τους επισκέφτω γιατί έχω παγώσει με την συμπεριφορά τους.Έαν ηταν φίλοι και όχι γονείς θα είχα κοψει οριστικά.Η ερώτηση είναι η εξής:δεν μπορώ να κάνω να αποδεχτούν την επιλογή το να μην κάνω παιδια αλλά μπορώ να διαχειριστώ την επικοινώνια μας διαφορετικά απο ότι τώρα?Εαν δεν μπορέσει να γίνει τίποτα διαφορετικό είναι πως μπορώ να αποδεκτώ το γεγονός οτι θα κοψω οριστικά γέφυρες χωρις τύψεις?Πως μπορώ να φτάσω στο σημείο ότι να λένε να μην το παίρνω τις μετρητοις και απλά να μίλαμε τυπικά?Γίνεται να παραβλέψεις τις χοντράδες για να μην πάθουν τίποτα?Γινεται να παραβλέψω την δυσφορία μου όταν τους μιλάω?
– happy childfree!!!!
Έχεις δοκιμάσει να μιλάτε μόνο τυπικά, και δεν γίνεται. Δεν τους ανέβηκε η πίεση επειδή δεν μιλάτε, ή επειδή δεν θέλεις να κάνεις παιδί. Είναι μεγάλοι, κάποτε θα πάθουν κάτι, είτε έχουν εγγόνια είτε όχι. Αν δεχτούμε ότι θα πάθουν κάτι από το τεράστιο τους ζόρι που δεν κάνεις αυτό που θέλουν, δεν είναι δικό σου το πρόβλημα, εκτός και αν θέλεις να πεις κάποτε σε κάποιον «ήρθες στον κόσμο για να μην ανεβάσει πίεση η γιαγιά σου». Είναι γελοία πράγματα αυτά. Τόσο κοινά, που δυσκολευόμαστε να δούμε πόσο αναξιοπρεπή είναι.
Δεν είναι εύκολο να κόψεις γέφυρες, πόσο μάλλον χωρίς τύψεις, αλλά το ζητούμενο δεν είναι να μην έχεις καθόλου τύψεις, αλλά να είσαι καλύτερα από όσο είσαι τώρα. Είναι οι τύψεις χειρότερες από την ψυχολογική πίεση που δέχεσαι; Εσύ μόνο μπορείς να τα ζυγίσεις. Κάποιο τίμημα θα πληρώσεις έτσι κι αλλιώς, πρέπει να διαλέξεις τι αντέχεις περισσότερο. Για να σου πω την αλήθεια, θα ξεκινούσα από τον άντρα σου, όσο περίεργο και αν σου φαίνεται. Δεν είναι δική του δουλειά να σου υποδεικνύει τι σχέση θα έχεις με τους γονείς σου. Δεν ισχύει ότι πρέπει να έχεις σχέσεις μαζί τους με κάθε θυσία, ειδικά αν δεν χρειάζεται να την κάνει ο ίδιος. Πρέπει να σε υποστηρίξει ό,τι και αν αποφασίσεις για κάτι τόσο προσωπικό, που τελικά δεν τον αφορά και ιδιαίτερα. Αν δυσκολεύεσαι να διαχειριστείς αυτή την πολύ δύσκολη κατάσταση, μπορείς να πας σε ψυχολόγο για να δεις με ποιον τρόπο θα διαχειριστείς το θέμα της επικοινωνίας.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Πολύ κρίμα. Αλήθεια στεναχωρήθηκα. Αυτοί οι άνθρωποι που έκαναν παιδιά και δεν τους μιλάνε επειδή δεν πέρασε το δικό τους, γιατί επέλεξαν να γίνουν γονείς; τι μεγάλη χαρά τους έφερε τελικά το παιδί; και πώς “δεν θα πεθάνουν οι ίδιοι μόνοι” – οπως φοβουνται για την κορη τους – από επιλογή τους να μη μιλάνε στο παιδί τους; ειρωνικό! Καλύτερα με παιδί και να μη μιλιεστε από καθόλου παιδί; Μπράβο σου πάντως που με τέτοιο περιβάλλον δεν ενεδωσες και δεν θυσίασες τις δικές σου επιθυμίες.
Παρα πολυ σωστη προσεγγιση κ διαπιστωση!! Ποσο χαζο που καποιους ανθρωπους τους ”τσουζει” περισσοτερο η σκεψη του να μην επιθυμει καποιος να αποχτησει παιδια απ’οτι η σκεψη του να μη νοιαζεται καποιος για τα παιδια του, να μην τους προσφερει (η εχει προσφερει) μια υγιη κ ομαλη ανατροφη, να μην τους δειχνει αγαπη….κ μονο απ’το γεγονος οτι στην α περιπτωση (της επιλογης να μην αποχτησεις παιδια) περαν του αν ειναι/δεν ειναι κατι που ισως μετανιωσεις αργοτερα (το οποιο ομως παλι ειναι δικη σου αποφαση κ ”τιμημα” (αν καποτε μετανιωσεις)) κατα τ’αλλα ειναι δεδομενο πως δε ζημιωνεις καποιον αλλο εκτος απ’τον… Διαβάστε περισσότερα »
Κι οι γονείς της γραφουσας που έκαναν παιδί; κι επιλέγουν παρόλα αυτά να πεθάνουν μόνοι;
Σε ποια κατηγορία εντασσουν τους εαυτούς τους; στους δυστυχείς έντεκνους;
Υπάρχουν και τέτοιοι τελικά;
Δηλαδή υπάρχουν και παιδιά που δε φέρνουν την ευτυχία;;; 😲
Μπέρδεμα… 🤔
ΝΑΙ, αν δεν κάνουν ότι θέλουν οι γονείς τους δεν είναι ευτυχία αλλά βάσανο και ταλαιπωρία. Τι να συζητάμε τώρα. Ντροπή! Οι γονείς θα έπρεπε να στηρίζουν τα παιδιά τους και να μην τους δημιουργούν προβλήματα. Ντροπή ντροπη ΝΤΡΟΠΗ!
Αυτό το ” σταμάτησαν να μου μιλάνε μόλις έκλεισα τα 39 και άρα βιολογικά πια δεν μπορώ” με φρίκαρε πιο πολύ απ’ όλα. Πόσο άσχημο και αναχρονιστικό, λες και η ίδια τους η κόρη έχει αξία γι’ αυτούς μόνο σαν αναπαραγωγική μηχανή και όχι σαν άνθρωπος, με τον οποίο θα μπορούσαν να έχουν μια ουσιαστική σχέση. Πολύ κρίμα, αλλά οι μεγαλύτεροι χαμένοι και αποπροσανατολισμένοι είναι εκείνοι, εσύ ξέρεις που βαδίζεις και απ’ ότι φαίνεται έχεις δίπλα σου έναν άνθρωπο που σε καταλαβαίνει και σε υποστηρίζει.
Ναι κι επίσης ιατρικά ανακριβές, καθώς αν το ήθελε, θα μπορούσε να συλλάβει και μετά τα 40, απλά οι πιθανότητες είναι μικρότερες.
Σε ευχαριστώ πολυ!Όντως ο σύντροφος μου με καταλαβαίνει και με στηρίζει αλλά στεναχωριέται κιόλας.Βιολογικά φαντάζομαι ίσως θα μπορούσα εάν ήθελα αλλά ίσως δυσκολευόμουνα λόγω κάποιων αυτοάνοσων προβλημάτων.Εντάξει οι γονείς μου ζούν στον προηγούμενο αιώνα που η γυναίκα ΄μπορεί να τεκνοποιεί μέχρι τα 35 το πολύ.Που να εξηγείς τώρα για την επιλογή να μην κάνεις παιδί και για την πρόοδο της γυναικολογίας…
Τι γονείς ρε π@στη μου! Δεν μπορώ να σχολιάσω τίποτα άλλο, μου ανέβηκε η δικιά μου πίεση.
Σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια happy childfree! Λυπάμαι πολύ γι’αυτό που περνάς. Δεν έχει καν να κάνει στενά με την επιλογή σου να μη γίνεις εσύ γονιός, έχει να κάνει με την αδυναμία τον γονιών σου να δεχθούν ποια είσαι και τι θέλεις. Αν οι γονείς σου σε έκαναν πέρα επειδή θα ήσουν πχ. λεσβία (έχει συμβεί σε τόσο κόσμο) θα έφταιγες εσύ σε κάτι; Κατανοώ να νιώσουν μια απογοήτευση αλλά αυτή η συμπεριφορά είναι αδικαιολόγητη. Αν το αντέχεις, μην επικοινωνήσεις μαζί τους για πολύ καιρό. (Φαντάζομαι θα έχεις άλλους συγγενείς να ενημερώνεσαι αν είναι τέλος πάντων καλά… Διαβάστε περισσότερα »
Iris, το κείμενο σου ήταν πραγματικά υπέροχο και με εκφράζει και μένα απόλυτα! Σε ευχαριστώ πολύ που το έγραψες !
Να’σαι καλά Cocker Spaniel (με την αξιαγάπητη φωτό προφίλ)!
Καλησπέρα iris.Δυστυχώς το ξέρω απο πρώτο χέρι οτι εάν δεν επικοινωνήσω εγώ δεν πρόκειται σε καμιά περίπτωση να πάρουν αυτοί τηλέφωνο γιατί η άποψη τους είναι οτι τα παιδιά πρέπει να παίρνουν τηλέφωνο τους γονείς και όχι το αντίθετο.Σε ευχαριστώ πάντως για την ιδέα!!
Τούρτα μου, καταλαβαίνω ότι γονείς σου είναι και τους αγαπάς και με τα στραβά τους, αλλά είναι τρελό και άδικο να νιώθεις εσύ τις τύψεις σ’ αυτή την ιστορία! Τουλάχιστον προσπάθησε να μην κατηγορείς στο παραμικρό τον εαυτό σου. 🙂
Σε ευχαριστώ πολύ!Αυτό που προσπαθώ πλέον είναι να είμαι ψυχικά ήρεμη.Δεν κατηγορώ τον ευατό μου γιατί ξέρω οτί έτσι είμαι,οπώς και οι γονείς μου,έτσι είναι.
Να μιλήσω κι’εγω ως λεσβία ετών 36 που περνάω ακριβώς τα ίδια. Οι γονεις μου επιμένουν οτι ο σκοπός του ανθρώπου είναι να κάνει οικογένεια και παιδια. Προσπάθησα κάποτε να τους το πω, αντέδρασαν όσο πιο δραματικα γινεται με πολύ κλάμα και απειλες οτι θα πάθουν κάτι. Το πήρα πίσω (είπα οτι ήταν φαση, χα) και εκτοτε (10 χρονια τώρα) ενω δεν έχουν γνωρίσει αντρα περιμένουν και πιέζουν και φέρονται λες και δεν ειχαν μαθει ποτέ για μενα.. Θέατρο του παραλόγου. Καλα μας κουράγια..
Καλά μας κουράγιο lesnaeimaimailes.Εάν και πλέον νομίζω οτί δεν θα έπρεπε να λέμε να κάνουμε κουράγιο.Εγώ προσωπικά , σταμάτησα.’Οποιος δεν μπορεί να μας αποδεχτεί,να πάει να πνιγεί(κάνει και ρίμα).Να είσαι καλά και να μην στεναχωριέσαι,δεν θα αλλάξει τίποτα.
Βασικά είναι απλό. Η επικοινωνία δεν διακόπηκε από εσένα, διακόπηκε από εκείνους για το λόγο πως δεν κάνεις αυτό που σου λένε. Αν θέλεις να αιτιολογήσεις στον εαυτό σου (και στον οποιονδήποτε άλλο) τη διακοπή επικοινωνίας με τους γονείς σου, πες φωναχτά “οι γονείς μου δεν μου μιλάνε επειδή δεν θέλω να κάνω παιδί”. Μόλις το πεις δυνατά, δηλαδή σταματήσει να υπάρχει μόνο στη σκέψη σου, θα δεις πόσο απλό είναι. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι για να διορθωθεί η κατάσταση. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι παιδί. Δεν είναι δική σου η επιλογή να μην μιλάτε. Εσύ είσαι… Διαβάστε περισσότερα »
Αγαπητή φίλη,
Εγώ σωθηκα από τη μέρα που έβρισα τη μάνα μου στο τηλέφωνο και δεν της ξαναμιλησα για κάνα μήνα και μετά οπότε την έβλεπα,απλά δεν της επέτρεπα άλλη συζήτηση πέρα από τον καιρό. Μετά από λίγο το πήρε απόφαση και τώρα μιλάμε για τον καιρό με μεγάλη ευχαρίστηση. Ο,τι δηποτε άλλο απλά θα διαιωνίζει την κατάσταση και τα νεύρα σου θα γίνουν κρόσσια. Καμία τύψη λοιπόν από μεριάς σου δε χρειάζεται, οι γονείς σου κάνουν την επιλογή να αγνοούν κάτι που τους λες και δε νιώθουν τύψεις.
Περίπου ίδια κατάσταση ζούμε.. Κι εμείς δεν θέλουμε και τόσο πολύ ένα παιδί, αν και είμαι ήδη 37 δεν έχω νιώσει ακόμα καμία ανάγκη τεκνοποιησης. Ούτε και ο σύζυγος μου το ζητάει. Το ζητάνε όμως όλοι οι υπόλοιποι και ειδικά τα πεθερικά μου. Είναι το μόνιμο άγχος μου κάθε φορά που έχουμε επικοινωνία γιατί συνήθως ο διάλογος κλείνει με φράσεις τύπου “Αντε να μας κάνετε και ένα εγγονάκι”. Είναι τρομερή η πίεση που νιώθω, με το ζόρι επικοινωνώ μαζί τους πάντα, λυπάμαι που το λέω αλλά βασανιζομαι.. Τα ψυχοσωματικα μου με ξεπερνάνε πλέον, έχω εμφανίσει οτιδήποτε μπορεί να καθυστερήσει μια… Διαβάστε περισσότερα »
Τα ινομυωματα δεν είναι ψυχοσωματικα.
Δεν τα συμπεριελαβα στα ψυχοσωματικα.
Α που να δεις εμείς που και θέλαμε και προσπαθήσαμε πολύ για ένα παιδί και αρρώστησα προσπαθώντας και δεν μας έκατσε κιόλας και όλα αυτά φανερά, τα ξέρουν όλοι. Ε ακόμα και τώρα, στα 41, μια από της θείες (της άλλης ερώτησης) κάθε μα κάθε φορά που με βλέπει μου λέει “άντε και του χρόνου με ένα παιδάκι”. Άσε μας καλή μου, κοίτα τη δουλειά σου, ωχού πια.
Πλέον της απαντώ “άντε πάλι” και κουνάω το κεφάλι μου πάνω κάτω. Αυτό να κάνεις κι εσύ και μπαινάκης-βγαίνακης 😉
σε παρακαλώ δώσε μου τη διεύθυνση της μουλάρας θείας να πηγαίνω να της χτυπάω τα κουδούνια το μεσημέρι που κοιμάται. Αντε πια με τη γαϊδουριά του κάθε κακομοίρη
Θα έρθω και εγώ να χτυπήσω τα κουδούνια.Θα λέω αρκιντί και θα φεύγω!!!!
Ο δρόμος που θα εξομαλύνει τα πράγματα είναι δύσκολος αλλά αξίζει να προσπαθήσεις. Αρχικά, τη σύγκρουση δεν μπορείς να την αποφύγεις, όταν οι γονείς έχουν τέτοια μυαλά και όταν εσύ νιώθεις ευθύνη ότι επηρεάζεται η υγεία τους από τις αποφάσεις σου για τη ζωή σου, άρα έχεις και μια κάποιου είδους ψυχική εξάρτηση από αυτούς. Καταρχάς βρίσκεις καλό ψυχολόγο να σε βοηθήσει σε όλο αυτό, δε γίνεται αλλιώς. Η κατάσταση θα αλλάξει όταν εσύ θα μπορέσεις, σε ψυχικό επίπεδο κυρίως – όχι μόνο σε πρακτικό, να βάλεις όρια και Ταυτόχρονα να τους αγαπάς και να τους το δείχνεις και να… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν μπορώ να τονίσω αρκετά το πόσο συμφωνώ μαζί σου, κι ελπίζω η γράφουσα να κάνει αυτό ακριβώς. Όλα τ’άλλα, κατ’εμέ, είναι ασπιρίνες, προσωρινές αποφυγές – ενώ αυτό που λες είναι η μόνη ουσιαστική λύση. Γιατί το θέμα δεν είναι το προσωρινό της εκάστοτε κατάστασης (να δεχτούν ότι δε θα κάνω παιδιά χωρίς να σφαζόμαστε πχ), αλλά η πνευματική ισορροπία και η εσωτερική ηρεμία – αλλιώς, αργά ή γρήγορα, θα προκύψει κάποια άλλη αιτία ψυχολογικής φθοράς με τους γονείς, κι ο φαύλος κύκλος δε θα σπάσει.
Υπνερωτομαχία και πόντια, έτσι είναι, απλά εδώ έγραψα το αποτέλεσμα. Περνάς μέσα από πολύ δύσκολη διαδικασία, μακροχρόνια και επώδυνη, για να φτάσεις σε τέτοια ψυχική ηρεμία και ισορροπία και να ζεις έτσι, και τελικά το αποτέλεσμα το απολαμβάνουν όλα τα μέλη της οικογένειας, αφού εσύ ξέρεις να δείξεις το πώς. Αξίζει όμως τόσο πολύ ο κόπος που κάνεις στη θεραπεία, αξίζει τόσο πολύ να κάνεις αυτό το δώρο στον εαυτό σου. Μακάρι να το έβλεπαν όλοι αυτό, όλοι όσοι υποφέρουν. Αν δεν ζητήσεις βοήθεια, να επεξεργαστείς την οργή και να φύγει, να αδειάσουν τα βαρέλια, τότε εσύ είσαι που θα… Διαβάστε περισσότερα »
Πωπω τι ωραία που τα εγραψες leas!! Respect. Νομίζω πρέπει να το αναλύσεις περισσοτερο και να γράψεις την εμπειρία σου σε ξεχωριστό άρθρο στην Α,μπα. Να είναι σα μπούσουλας για ολους μας. Σκέψου το!
Συμφωνώ κι εγώ, απόλυτα. Δεν υπάρχει πιο κατάλληλος βοηθός από τον ψυχολόγο σ’αυτές τις περιπτώσεις.
Aκριβώς αυτό leas.
Ελπίζω να βρει κάποι@ ψυχοθεραπευτή που θα τη βοηθήσει αποτελεσματικά, η τούρτα σεράνο μας.
Και στα λόγια της IrisPrismatica, κάνε το χρόνο και το κόστος της θεραπείας δώρο στον εαυτό σου, γιατί δεν αξίζεις τις τύψεις που σε φορτώνουν οι γονείς σου. Το κρίμα είναι δικό τους.
Να σαι καλά και να περνάτε όμορφα με τον σύντροφό σου!
Ευχαριστώ indril!Eύχομαι να είσαι και εσύ καλά και να περνάς ωραία!
leas τα έγραψες πολύ όμορφα.Μου αρέσει ο τρόπος που αντιμετωπίζεις τις καταστάσεις.Έχετε δίκιο.Θέλει περισσότερη δουλειά απο εμένα.
Καλησπέρα σε όλους.Εγώ έστειλα την ερώτηση.Ευχαριστώ πάρα πολυ την Λένα για την απάντηση της,μέσα απο την καρδιά μου.Έβαλε τα πράγματα στην σωστή τους διάσταση ,κάτι που δυσκολευόμουν λόγω απογοήτευσης πιο πολύ απο την στάση των γωνιών μου.Έχω πολλά να σκεφτώ αλλά τώρα βλέπω καθαρότερα.Κάποιες διευκρινήσεις που δεν έγραψα είναι οτι οι γονείς μου θεωρούν οτί δεν θα πεθάνουν μόνοι γιατί έχω άλλα τέσσερα αδέλφια και οι γονείς μου τέσσερα εγγόνια.Οι γονείς μου λένε οτί για αυτό έκαναν τόσα παιδιά για να έχουν βοηθεία στα γεράματα και οτί τα εγγόνια είναι η μόνη τους χαρα.Ο συζυγός μου στεναχωριέται και θα ήθελε… Διαβάστε περισσότερα »