Αγαπητή «Α, μπα»: Πρέπει να νιώθω ενοχές που είμαι το τρίτο πρόσωπο σε μια σχέση;

Είμαι 25 χρονών και εδώ και 8 μήνες είμαι σε σχέση με έναν άντρα 36 ετών. Είναι παντρεμένος 10 χρόνια και έχει ένα παιδί 5 ετών. Με τη γυναίκα του ποτέ δεν είχαν ιδιαίτερη χημεία, ήταν μια “μέτρια” όπως την περιγράφει σχέση, χωρίς κοινά ενδιαφέροντα, όπου εθελοτυφλουσε γιατί μπορεί να μην ταίριαζαν ιδιαίτερα αλλά δεν είχαν και σοβαρές συγκρούσεις. Μόλις η γυναίκα του γέννησε απέκτησε ένα πολύ σοβαρό θέμα υγείας, χρειάστηκε να κάνει εγχείρηση και εφόρου ζωής θα παίρνει ένα σωρό φάρμακα, τα οποία της έχουν προκαλέσει κατάθλιψη, έχει πάρει πολλά κιλά, έχει θυροειδή και εμμηνόπαυση στα 34 της. Εργάζεται, δε θέλει να βγαίνουν, να βρίσκονται με φίλους, να κάνουν οτιδήποτε- από σεξ (3 φορές στα 5 χρονια με δική του παρότρυνση) έως να δουν μια ταινία – ασχολείται ελάχιστα με το παιδί και παίζει όλη μέρα στο κινητό της και κοιμάται από τις 21:00. Το παιδί το μεγάλωσε ουσιαστικά μόνος του, ενώ ταυτόχρονα την φρόντιζε με το θέμα υγείας και την στήριζε και ψυχολογικά. Μετά από πολλή πίεση δική του, πήγε σε ψυχολόγο, η βελτίωση όμως ήταν μικρή και παροδική. Θέλει εδώ και δύο χρόνια να χωρίσει, αλλά έμενε γιατί ήλπιζε ότι κάτι θα αλλάξει αλλά και λόγω του παιδιού. Είναι πολύ τρυφερός μπαμπάς, παίζει πολύ με τον γιο του, αγκαλιές, καθημερινή ενασχόληση, φροντίδα κλπ. Από τη στάση του απέναντί μου στο διάστημα που είμαστε μαζί έχω καταλάβει ότι έχει πολύ μεγάλη ανάγκη όχι μόνο για σεξ αλλά και για τρυφερότητα και έρωτα. Μου δειχνει πόσο ερωτευμένος είναι, έχουμε πολύ ωραία χημεία, μαζί γελάμε, κάνουμε τέλειο σεξ, όνειρα. Σύντομα άρχισε να εκφράζεται και να κάνει σκέψεις για το κοινό μας μέλλον, ότι θα ήθελε να μείνουμε μαζι, πιο διστακτικα οτι έχει σκεφτεί ακόμα και να κάνουμε παιδί κλπ. Φυσικά όλα αυτά έχουμε συζητήσει ότι θα κριθούν σε συνθήκες πραγματικής σχέσης, κι όχι από τα όνειρα που κάνουμε τώρα “παράνομα” γιατί μόνο σε πραγματικές συνθήκες θα μπορέσουμε να δούμε αν όντως βγαίνει. Μίλησε στην οικογένεια και τους φίλους του για το ότι χρειάζεται την στήριξη τους γιατί σκοπεύει να χωρίσει, τους μίλησε για εμένα και, συμβουλεύτηκε δικηγόρο, γιατί θέλει να πάρει ο ίδιος το παιδί ή τουλάχιστον όσο γίνεται από κοινού και ταυτόχρονα πήγε με την γυναίκα του σε ψυχίατρο γιατί θέλει να δει την κατάσταση της, πως μπορεί να της το παρουσιάσει, ανησυχεί ότι μπορεί ακόμα και να αποπειραθεί αυτοκτονία. Με σύσταση του γιατρού, η γυναίκα του ξεκίνησε αντικαταθλιπτικά εδώ και έναν μήνα (η μόνη βελτίωση είναι ότι ασχολείται λίγο παραπάνω με το παιδί) και περιμένει την επόμενη συνάντηση με τον ψυχίατρο για να περάσουν στο επόμενο βήμα του πως θα της το πει και τι διαδικασίες πρέπει να ακολουθηθούν για τις λιγότερες δυνατές απώλειες. Έχει δικό του σπίτι για το οποίο έχει πάρει ήδη προσφορές για να κάνει ανακαίνιση ώστε να ζήσει εκεί. Ο κορονοϊος δυστυχώς έχει καθυστερήσει λίγο κάποιες προγραμματισμένες διαδικασίες. Βλέπω από πλευράς του ότι κάνει βήματα, τα οποία όμως πιθανά θα πάρουν χρόνο όπως και πρέπει άλλωστε, γιατί είναι μια κατάσταση που θέλει προσοχή και όχι βεβιασμένες κινήσεις. Εκτιμώ ιδιαίτερα το γεγονός ότι (όπως και πρέπει) στάθηκε πολύ στη γυναίκα του, μιλάει για αυτήν με σεβασμό, δεν την βρίζει ή δεν την κακολογεί για το πώς ήρθαν τα πράγματα, ταυτόχρονα όμως γνωρίζει ότι πρέπει και οι δικές του ανάγκες για αγάπη να καλυφθούν. Μου ζητάει να κάνω λίγη υπομονή ακόμα, δε θέλει να με χάσει και εγώ τον περιμένω. Ανά διαστήματα με πιάνουν οι μαύρες μου, στεναχωριέμαι, απογοητεύομαι, χάνω την υπομονή μου, όμως τον εμπιστεύομαι και μου έχει δείξει πολύ θετικά δείγματα..άλλωστε και ο ίδιος στεναχωριέται και θέλει όσο τον δυνατόν πιο γρήγορα να τελειώσει όλο αυτό αναίμακτα. Θεωρείς ότι πρέπει να θέσω χρονικα όρια όπως μου λεει ένας φίλος στο μέχρι πότε μπορώ να τον περιμένω; Από τη μια προφανώς και δεν μπορώ να περιμένω επ αόριστον, από την άλλη όμως αναγνωρίζω ότι η κατάσταση είναι δύσκολη και δεν μπορεί να αψηφισει γυναίκα και παιδί και να τα γκρεμίσει όλα επιπόλαια. Άλλωστε αν ήταν άντρας που λειτουργεί επιπόλαια και δεν σέβεται την οικογένειά του δε θα τον ήθελα δίπλα μου. Έχω εξηγήσει ότι θα περιμένω δίπλα του για όσο διάστημα χρειαστεί, (μέσα σε φυσιολογικά πλαίσια) και για όσο δεν αρχίζει η επαφή μας να κουράζει με συσσωρευμένη γκρίνια και στεναχώρια. Ξέρω ότι είναι μετέπειτα στάδιο, αλλά ανησυχώ για το παιδί του, τη γνωριμία, την αντίδραση. Αγαπώ τα παιδιά αλλά δεν γνωρίζω πως να χειρίζομαι τέτοιες πολύπλοκες καταστάσεις. Και έχουμε συζητήσει ότι θα συμβουλευτούμε ψυχολόγο για να γίνει η προσέγγιση σωστά. Θεωρείς ότι ή μη εμπειρία μου με παιδιά με κάνει ανίκανη να διαχειριστώ την κατάσταση; Επίσης η διαφορά ηλικίας είναι κάτι που θα έπρεπε να με απασχολεί; (Όταν τον γνώρισα νόμιζα ότι είναι 28). Μίλησα με ψυχολόγο, αλλά από την πρώτη συνεδρία που ανέφερα μόνο το όνομα του κι ότι είναι παντρεμένος, με έκοψε και μου απάντησε ότι οι άντρες δε χωρίζουν ποτέ και πουλάνε ψεύτικες υποσχέσεις κι ότι πρώτος στόχος της ψυχοθεραπείας θα είναι να τον χωρίσω. Σε επόμενες συνάντηση αναφέρθηκα στο θέμα υγείας της γυναίκας του, αλλά πάλι με έκοψε και μου είπε να στοχεύσω στο ότι κάνει εμένα ευτυχισμένη κι όχι τι προβληματίζει τους άλλους και ότι σύντομα θα πρέπει να τον χωρίσω. Άλλο ένα ερώτημα είναι αν είμαι μικρή για να διαχειριστώ όλες αυτές τις καταστάσεις, ή όπως με προτρέπει ένας φίλος να πάω σε κάτι πιο βατο- ανάλογο της ηλικίας μου αντί να μπλέξω σε μια κατάσταση που μπορεί να μου δημιουργήσει απωθημένα και με μετανιώσω ότι έχασα το νεαρό της ηλικίας μου να δημιουργήσω κάτι εντελώς καινούριο. Καμία φορά κι εγώ σκέφτομαι ότι θα ήθελα να μην είχε παρελθόν και να τα δημιουργούσε όλα πρώτη φορά. Αυτός μου απαντάει ότι με εμένα θα είναι η πρώτη φορά που δημιουργεί κάτι και πως το παρελθόν μας διαμορφώνει το μέλλον. Τέλος, θα έπρεπε πιστεύεις να νιώθω ενοχές για το ότι είμαι το τρίτο πρόσωπο σε μια σχέση; Έχω καθαρή συνείδηση γιατί αναγνωρίζω την πολυπλοκότητα της κατάστασης κι ότι είναι μεταβατικό στάδιο, αλλά πάντα υπάρχει η φωνουλα στο μυαλό μου που μου λέει ότι είμαι ανήθικη. Η αδερφή μου που γνωρίζει την κατάσταση είναι πολύ υποστηρικτική, την αντίδραση των γονιών μου λίγο φοβάμαι. Είμαι πολύ συνειδητοποιημένη στο ότι θα το παλέψω, γιατί το θέλω πολύ.. έχω καιρό να νιώσω τέτοιον έρωτα και χημεία και ίσως είναι ο πρώτος άντρας που έχω γνωρίσει που νιώθω από μεριάς του ασφάλεια, ειλικρίνεια και σεβασμό. Απλά έχω ανάγκη να ακούσω και την οπτική σου α μπα, που πάντα τοσο αντικειμενικά μιλάς αλλά και των αναγνωστών.. καθώς η ψυχολόγος δεν θέλησε να βοηθήσει και λόγω ιδιαιτερότητας της κατάστασης και η σχέση μας είναι κρυφή οπότε το έχω συζητησει μόνο με την αδερφή μου και τον φίλο που προανέφερα. Θετικά η αρνητικά σχόλια καλοδεχούμενα!

–Άννα

Οχτώ μήνες είναι κάπως λίγο για να αναρωτιέσαι πώς θα μιλήσεις στο παιδί του. Καλά κάνετε και τα κουβεντιάζετε, αλλά σα να βιάζεσαι.

Μου φαίνεται κάπως τρομαχτικό ότι έχεις καθαρή τη συνείδηση σου, όπως λες, επειδή ουσιαστικά αυτή η γυναίκα έχει κατάθλιψη. Ποια είναι η πολυπλοκότητα ακριβώς; Όλοι όσοι κάνουν σχέσεις με παντρεμένους, σε μια πολυπλοκότητα μπαίνουν. Γιατί είναι αυτή η πολυπλοκότητα διαφορετική; Θα ήταν αν ήταν επιλογή της να φέρεται άκαρδα ή επικίνδυνα, αλλά η κατάθλιψη, και μάλιστα η κατάθλιψη που έχει προκύψει από άλλη πολύ σοβαρή ασθένεια, μόνο επιλογή δεν είναι.

Δεν είναι το πιο σημαντικό στην ιστορία, το αναφέρω γιατί μοιάζει σα να έχετε και δυο αποφασίσει ότι αυτή φταίει, και αυτός είναι μεγαλόψυχος και την συγχωρεί (που αρρώστησε πρώτα πολύ σοβαρά και μετά έπαθε κατάθλιψη; Που δεν την έπιασαν τα αντικαταθλιπτικά με την πρώτη; Για την προηγούμενη «μέτρια» σχέση, στην οποία συμμετείχε, κάνοντας και παιδί μαζί της;). Φυσικά και έχει δικαίωμα στην ευτυχία ο άνθρωπος, και φυσικά πρέπει να χωρίσει αφού αυτός ο γάμος δεν του ταιριάζει, οι λόγοι του είναι μια χαρά λόγοι, αλλά ας το αφήσουμε εκεί. Δεν χρειάζεται να βγάλουμε αυτή τη γυναίκα σκάρτη, ούτε αυτόν υπερήρωα. Όπως και να το κάνουμε, την απατάει. Μπράβο του που βρίσκει το κουράγιο να χωρίσει, γιατί δεν είναι εύκολο αυτό που θέλει να κάνει, αλλά εν τω μεταξύ, την απατάει.

Δεν μπορώ να πω ότι κάνει κάτι λάθος ως προς τον πρακτικό χειρισμό. Πόσα να είχε καταφέρει σε οχτώ μήνες; Έχει σχέδιο, καλά τα πάει. Εσύ, πρέπει να πας σε άλλον ψυχολόγο. Σωστά απέκρουσε το θέμα της υγείας της γυναίκας του αλλά δεν είναι απάντηση «εδώ θα καταφέρεις να χωρίσεις», ό,τι κι αν σκέφτεται από μέσα του (αν σου είπε όντως αυτό).

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News