Αγαπητή «Α, μπα»: Νόμιζα ότι συνεννοούμαστε αλλά έκανα λάθος

Χωρίσαμε πριν από ενάμιση χρόνο, για δεύτερη φορά, και τελευταία. Ζούσαμε μαζί τα τέσσερα από τα οκτώ χρόνια της σχέσης μας και στην ουσία οι οικογένειες μας και οι φίλοι μας είχαν πλέον μπλεχτεί σε τέτοιο βαθμό που ήταν πλέον ένας ενιαίος κοινωνικός κύκλος στον οποίο ανήκαμε και οι δύο. Αυτή την κοινοκτημοσύνη είχαμε μεταφέρει και στα αντικείμενα, στα κινητά και στα ακίνητα που μας περιέβαλαν. Οπότε όταν ήρθε η ώρα του χωρισμού, για την οποία ήμουν απροετοίμαστος, το κουβάρι ήταν δύσκολο να ξεμπλεχτεί. Έγιναν διάφορες δραματικές κινήσεις, κυρίως από τη δική μου πλευρά – η απόφαση να χωρίσουμε ήταν της πρώην μου. Με τους φίλους και του γνωστούς κατέληξε σε παιχνίδι δύναμης από τη μεριά της. Έχασα. Αποφάσισα να απομακρυνθώ και να τους αφήσω μεταξύ τους, από τη στιγμή που αυτό ήθελαν. Δυστυχώς κάποια από τα γεγονότα που οδήγησαν στο χωρισμό δεν έγιναν ποτέ γνωστά στο περίγυρο. Ακόμη και η ίδια η πρώην μου ποτέ δε τα παραδέχτηκε. Άσχετα αν μόλις ένα μήνα μετά το χωρισμό ήταν με τον άνθρωπο με τον οποίο με απατούσε και με τον οποίο πλέον συζούν. Στους τρίτους υπάρχει μόνο η εικόνα ότι εγώ δεν υποστήριζα αρκετά – κάτι που ίσως να έχει και βάση – και ότι αυτή η σχέση, μάλλον δε μπορούσε να προχωρήσει άλλο – που είναι αλήθεια, κρίνοντας πιο νηφάλια τώρα. Έχουμε προχωρήσει και οι δύο στη ζωή μας, εγώ λίγο πιο δύσκολα. Όμως κάποια από τα αντικείμενα παραμένουν. Το σπίτι στο οποίο μέναμε ήταν δικό μου. Οπότε όταν μάζεψε τα πράγματα της και γύρισε στην Ελλάδα, όλο και κάτι είχε ξεμείνει σε κάποιο κουτί, σε κάποια ντουλάπα. Και ερχόντουσαν και γράμματα, από τράπεζες, υπηρεσίες, για προσφορές κτλ. Το όνομα και η παρουσία αιωρούνταν για μήνες, και στην ουσία μέχρι και τώρα. Η ίδια, έχοντας εγκαταλείψει το κοινό μας χώρο, δε χρειαζόταν να έρχεται αντιμέτωπη με απτές αναμνήσεις από το παρελθόν μέσα στη καθημερινότητά της. Εγώ όμως κάθε λίγες εβδομάδες, ένιωθα ένα κακάδι να έχει ξυστεί και να ξανακάνει μία μικρή πληγή. Αναγκαστικά λόγω της αλληλογραφίας ή τον πραγμάτων που έβρισκα βρισκόμασταν σε μια πολύ αραιή, τυπική επικοινωνία. Πίστευα, και ακόμα το πιστεύω ότι ξεχάστηκε από τα πράγματα, έμεινε κατά λάθος. Και όσο για τις υπηρεσίες, ξέρω πολύ καλά πόσο δύσκολο είναι να τις πείσεις να σταματήσουν να σου στέλνουν γράμματα στη παλιά σου διεύθυνση. Αλλά μετά από 15 μήνες νόμιζα ότι και τα τελευταία είχαν επιστραφεί. Λόγω της πανδημίας, ήμουν και εγώ αποκλεισμένος στην Ελλάδα για κάποιους μήνες. Όταν επέστρεψα το σπίτι μου ήταν σε κακό χάλι από τη σκόνη και τη κλεισούρα. Η αλληλογραφία βουνό. Μπήκα στη διαδικασία να κάνω σχεδόν ανακαίνιση. Τελικά υπήρχαν κρυμμένα σε κουτιά κάποια τελευταία αντικείμενα τα οποία της ανήκαν. Είχαν έρθει και δύο γράμματα. Τελευταία φορά είχα επικοινωνήσει το Μάρτιο για αντίστοιχο θέμα. Στέλνω μήνυμα. Απαντάει. Νομίζω συνεννοούμαστε. Και μετά με παίρνει ένας κοινός φίλος. Ακούω με έκπληξη να μου λέει, ότι είμαι θέμα συζήτησης στη παλιά παρέα, και πόσο αξιολύπητος είμαι κατά τη γνώμη τους που ακόμα και τώρα προσπαθώ με κάθε τρόπο να κρατάω την επαφή και πώς προσπαθώ να το παίζω καλός, και ότι θέλει επιτέλους η πρώην μου να αφήσει το παρελθόν πίσω της. Και κάπου εκεί το χάνω. Πέρασα το μεγαλύτερο μέρος του χωρισμού μέσα στο χώρο που φιλοξένησε τη ζωή μας, έπρεπε να έρχομαι αντιμέτωπος καθημερινά με τις αναμνήσεις, αντί απλώς να πετάω τα πράγματα της ή την αλληλογραφία της έμπαινα στη διαδικασία να έρχομαι σε επαφή με έναν άνθρωπο και μια κατάσταση που με πλήγωσε πολύ και ακόμα ξεπερνάω τη προδοσία που ένιωσα, και αυτή η στάση μου, του να θεωρώ ότι ο άλλος άσχετα με το πώς νιώθω εγώ έχει δικαίωμα στα αντικείμενα του, να μεταφράζεται σε απέλπιδα προσπάθεια, μέσα στη κακομοιριά, να κρατήσω μια σπιθαμή επικοινωνίας. Και ρωτάω τώρα, αν ότι βρω από εδώ και πέρα απλώς το πετάξω, αν την αλληλογραφία ακόμα και αν είναι από το HMRC απλώς την επιστρέψω στο ταχυδρόμο χωρίς να ενημερώσω, σε ποια κλίμακα απαράδεκτης συμπεριφοράς θα βρεθώ;

– Return Address

Πολύ λυπάμαι γι’αυτό που έγινε.

Ό,τι και να κάνεις, μαζί σου, αλλά θα πω για άλλη μια φορά ότι όταν νιώθετε αδικημένοι, μην μένετε σιωπηλοί για λόγους ανωτερότητας. Η αλήθεια δεν λάμπει από μόνη της, πιστέψτε με. Αυτά τα γεγονότα «που δεν έγιναν γνωστά στον περίγυρο» έπρεπε να γίνουν γνωστά. Έστω και τώρα, μην μείνεις σιωπηλός – αν ξαφνικά αλλάξεις πάλι συμπεριφορά χωρίς να εξηγηθείς, θα σου σούρουν άλλα. Και θα ήταν ΟΚ αν δεν σε ένοιαζε πόσα και ποια σου σέρνουν, αλλά σε νοιάζει, και φυσικά, πώς να μη σε νοιάζει; Όλους αυτούς τους θεωρούσες φίλους σου. Δεν είναι τυχαίοι όλοι αυτοί. Έπαιξαν ρόλο στη ζωή σου.

Οπότε, εγώ θα έλεγα ότι είναι σημαντικό πώς θα εξηγηθείς. Θέλεις να μιλήσεις στην πρώην, που ευθύνεται για την «ιερή αγανάκτηση» που τάχα δεν την αφήνεις  ήσυχη στη ζωή της; Θέλεις πιο γκράντε καταστάσεις, ένα μαζικό μέιλ- ξήγα που θα προκαλέσει σεισμό και καταποντισμό στα θεμέλια όλων των πρώην (ερωμένων και φίλων;) Διάλεξε και πάρε. Αν από δω και πέρα πετάς ό,τι έρχεται, να ξέρεις ότι πάλι εσύ θα βγεις φταίχτης. Σκέψου αν σε ενδιαφέρει ή όχι, πριν το κάνεις.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News