Αγαπητή «Α, μπα»: Μήπως δεν έπρεπε να παντρευτώ τον άντρα της ζωής μου;

Έκανα λάθος που παντρεύτηκα τον άντρα της ζωής μου ; Καλησπέρα… και για να μην πολυλογώ, Γνώρισα τον άνθρωπο μου στα 20, αφού τελειώσαμε σπουδές μεταπτυχιακά και γυρίσαμε στη γενέτειρα μας, μείναμε μαζί, παντρευτηκαμε και κάναμε παιδι, στα 29 πλέον! Λόγω σπουδών και απόστασης δεν είχαμε ποτέ πραγματικά μείνει μαζί με αποτέλεσμα τώρα που έχει πραγματοποιηθεί το όνειρο μας, έχουμε το μωράκι μας, το σπιτάκι μας… ΔΕΝ το απολαμβάνουμε. Πέρα από τις αμέτρητες διαφωνίες μας για τις δουλειές στο σπίτι και πόσο συμμετέχει ο ένας και πόσο ο άλλος…. (προσπαθω να του εξηγήσω ότι όταν κανει κάποια δουλειά δεν χρειάζεται να τον ευχαριστήσω, αφού προσφέρει στο σπίτι που και ο ίδιος μενει), προσπαθει συνέχεια να περνά τον ελεύθερο χρόνο του σε δραστηριότητες ή σε φίλους με αποτέλεσμα να μην τον βλεπω καθόλου και να καταλήγω με το μωρο μου, οχι μονη, αλλά χωρίς τον αντρα μου, που τόσο λαχταρουσε ένα παιδί…. Μια φορά την εβδομάδα που θα βγω με τις φίλες μου και ΠΑΝΤΑ με το μωρό μαζί μου, ενοχλείτε που δεν θα κάτσω σπίτι να μαζέψω ή να καθαρίσω…. εαν ισιώσω τα μαλλιά μου νομίζει πως θέλω να βρω κάποιον άλλο (χωρίς να υπάρχει τέτοια διαθεση ή κάποιο ιστορικό). Εχουμε χαθεί, δεν με φιλάει αλλα δεν τον φιλάω και εγω. Είμαστε περισσότερο συνοδοιπόροι παρα σύντροφοι. Ανυπομονώ να τον δω μετά τη δουλειά, αλλά με εκνευρίζει ότι μυρίζει τσιγάρο, με θυμώνει που πετάει τ παπουτσια του, και τελικά τσακωνομαστε… παντρευτηκα τον έρωτα της ζωής μου, τη λαχτάρα μου, και καταλήξαμε να μην μιλάμε καν για τη μέρα μας, δεν κάνουμε σχέδια για το μέλλον (σίγουρα ευθύνεται και ο κοβιντ). Ολα ήταν αλλιώς πριν… οχι πριν το παιδι, πριν το γάμο! Το παιδι είναι το καλύτερο, το πιο πολύτιμο και αναντικαταστατο δωρο. Παλιά ονειρευομασταν ένα σπίτι, ένα δικό μας σπίτι και τωρα που το έχουμε προσπαθεί να το σκάσει. Ο έρωτας χάθηκε, η αγάπη δεν φαίνεται στη συμπεριφορά καμιανου . Στην επέτειο με κορόιδεψε που πήρα τουρτα και μαγείρεψα κάτι από τα αγαπημένα του, που το θυμήθηκα!! Δεν υπάρχει συνεννόηση…. δεν υπάρχει επικοινωνία. Δεν με ακούει, δεν τον ακούω! Δεν μετανιώνω, μόνο αναρωτιέμαι εάν έκανα λάθος που παντρεύτηκα τον αντρα της ζωής μου…. εαν τον ήθελα ή τον αγαπούσα λιγότερο θα μπορούσα να μην είμαι τόσο συναισθηματική και να μην χαθεί το ‘εμεις’ σε ολο αυτο; ή δεν θα υπήρχε καθόλου ‘εμεις’; Δεν μπορώ να σκεφτώ τη ζωή μου χωρίς αυτόν, αλλά όλα αυτές οι σκέψεις αλλάζουν μολις τον δω ή κάνει κάτι που με ενοχλεί… και με ενοχλούν πολλά! Δν θέλω να χωρίσω, δεν θέλω όμως και να τον βλέπω και να αναπνέει βαριά και να εκνευρίζομαι… δεν φοβάμαι να μείνω μονη μου ή να γίνω η δαχτυλοδειχτουμενη χωρισμένη με παιδι…. Θέλω πίσω το 20χρονο κουκλί που με ερωτεύτηκε, σίγουρα οι υποχρεώσεις και η καθημερινότητα έχει αλλάξει αλλα μου λείπει η “τρέλα” του έρωτα, ο αυθορμητισμός που πρέπει να συμπεριλαμβάνει και το πλάσμα που Φέραμε στον κόσμο Αλλα μου λείπει, μου λείπει το ‘εμεις’ και ταυτόχρονα σκέφτομαι ότι χθες ήμουν παλι η Μαίρη Παναγιωταρά που μετα τη δουλειά, μάζεψα, σκουπισα, έπλυνα κτλ… αλλα εμενα είναι υποχρέωση μου γιατι η καλή νοικοκυρα είναι δούλα και κυρά. Δεν μεγάλωσα με αυτή τη νοοτροπία και δεν μπορώ να διανοηθώ ότι πρέπει να ζω ετσι ή να μην αντιδρώ για τα ησυχοτερα για έναν πετυχημένο γάμο, για να επιστρέψω στην κανονικότητα… Νοιώθω μπερδεμένη, αγχωμένη και μονη…

Ρωτάς και ξαναρωτάς αν έκανες λάθος – μα, αυτό είναι το θέμα σου τώρα; Έκανες αυτό που θεωρούσες σωστό όταν το έκανες. Τι θα πει «έκανα λάθος»; Αν σου πω «δεν έκανες λάθος», τι θα αλλάξει σε αυτά που λες; Θα νιώσεις καλύτερα; Το σημαντικό είναι να μην έκανες λάθος, ή να κάνεις ό,τι πρέπει να κάνεις με τα δεδομένα που έχεις τώρα;

Το 20χρονο κουκλί που σε παντρεύτηκε δεν υπάρχει πια, η σχέση σας εξελίχθηκε, όπως εξελίσσονται όλες οι σχέσεις. Λόγω των σπουδών και απόστασης δεν είχατε μείνει μαζί, οπότε και οι δυο σας είχατε φτιάξει κάτι περισσότερο με το μυαλό σας, παρά με στοιχεία της πραγματικότητας. Τώρα επιμένεις γιατί δεν μπορείς να πιστέψεις ότι αυτό που νόμιζες ότι έχεις, τελικά δεν ανταποκρίνεται στο τεστ της καθημερινότητας, και έχεις κολλήσει στο «μα έκανα εγώ λάθος; ΕΓΩ έκανα λάθος;» Κι εσύ και πολύς κόσμος ακόμα, όλοι μας, κάνουμε συνέχεια λάθη. Δεν κρινόμαστε από τα λάθη που κάνουμε, αλλά με τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τις συνέπειες τους.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News