Αγαπητή Α μπα, έχω έναν γιο 6 χρονών τον οποίο μεγαλώνω μόνη μου. Πέρασα πάμπολλες δυσκολίες και στερήσεις για να τον μεγαλώσω και για την ώρα ακόμα προσπαθώ να ισορροπήσω τα επαγγελματικά με τη μονογονεϊκότητα. Ωστόσο, δεν μετανιωσα ποτέ για την επιλογή μου και νιώθω πράγματι “ευλογημένη” που τον έχω στη ζωή μου. Πρόσφατα, καθώς πίναμε καφέ με μια συνάδελφο, που πρόκειται να παντρευτεί προσεχώς, μου λέει:”Πάντως όλες οι φίλες μου, που έχουν παιδιά, μου λένε πως, όταν γέννησαν, ήταν η πιο ετυχισμένη στιγμή της ζωής τους! Και ότι δεν μπορείς να το καταλάβεις αυτό, αν δεν κάνεις δικά σου παιδιά!”. Την ώρα που μου το έλεγε φαινόταν πραγματικά πολύ συνεπαρμένη και ο τρόπος της με έκανε να καταλάβω ότι ήθελε να τοποθετηθώ επί του θέματος. Τότε εγώ κόμπιασα και της είπα “Είναι πολύ σημαντική στιγμή. Είναι ένας νέος δεσμός, που συνεχώς χτίζεται. Είναι μια ευθύνη, να μεγαλώσεις αυτό το παιδί όσο καλύτερα μπορείς, που μερικές φορές φέρνει και ενοχές. Δεν θα την χαρακτήριζα την πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου. Ίσως η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου να ήταν κάποια στιγμή που ήμουν ερωτευμένη…” Την είδα λίγο που πάγωσε και κατάλαβα ότι ήταν βλακεία μου που της είπα την αλήθεια και ότι έπρεπε να της πω αυτό που ήθελε να ακούσει. Από τότε υπάρχουν στιγμές που το σκέφτομαι και πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται μήπως δεν αγαπάω πολύ το παιδί μου, μήπως δεν είμαι σωστή μάνα. Ποια είναι η γνώμη σου; Για σένα η μέρα που έγινες μητέρα ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής σου;
–Motherhood
Όλα καλά πήγαιναν, και μετά μας έριξες στο χαντάκι, και μετά έριξες από πάνω μια χιονοστιβάδα και μετά, ένα φορτηγό που κουβαλούσε αυτοκίνητα.
Πρώτον, από πού κι ως πού είσαι υποχρεωμένη να πεις σε κάποιον αυτό που θέλει να ακούσει; Η μαμά της είσαι; (και τότε δηλαδή δεν θα ήταν υποχρέωση σου). Κι αν πάγωσε, τι έγινε;
Δεύτερον, από εκεί, πώς κάναμε αυτό το εξωπραγματικό άλμα σε ένα παράλληλο αλλά εντελώς ασυντόνιστο Σύμπαν με την ερώτηση «μήπως δεν αγαπάω πολύ το παιδί μου, μήπως δεν είμαι καλή μάνα» επειδή μια τυχαία συνάδελφος «πάγωσε» όταν της είπες ότι αυτή η μέρα δεν ήταν η πιο ευτυχισμένη της ζωής σου; Και τι σημασία έχει ποια είναι η δική μου πιο ευτυχισμένη μέρα; Και αν δεν πάγωνε η τυχαία συνάδελφος και σου έλεγε «α ναι; Για πες κι άλλα», τότε θα είχες λάβει μήνυμα από το Σύμπαν ότι είσαι καλή μάνα και τα κάνεις όλα σωστά;
Δεν μπορώ να συμφιλιώσω μέσα μου πώς γίνεται να δίνεις μια τόσο μετρημένη και φιλοσοφημένη απάντηση και μετά με ένα «πάγωμα» μιας τυχαίας συναδέλφου καταλήγεις να αμφισβητείς ολόκληρη τη σχέση που έχεις με το παιδί σου, εδώ και έξι ολόκληρα χρόνια, να αμφισβητείς τον ίδιο σου τον εαυτό, επειδή δεν υπακούς σε ένα κουρασμένο κλισέ περί της πιο ευτυχισμένης μέρας. Τόσο εύθραυστο είναι το εσωτερικό σου οικοδόμημα; Η ίδια η ερώτηση έχει μέσα κάτι τρομερά παιδικό και αφελές, όπως οι ερωτήσεις στα λευκώματα όταν ήμασταν στο δημοτικό. Και η πιο ευτυχισμένη μέρα μπορεί να είναι διαποτισμένη από άγχος και αγωνία (ταιριάζει απόλυτα στην περίσταση), και η πιο δυστυχισμένη μπορεί να έχει στοιχεία σουρεαλισμού και χιούμορ.
Οι γυναίκες ολοκληρώνονται με τα παιδιά, και η απόδειξη είναι ότι αυτή είναι η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής τους. Αν δεν είναι, τότε αυτό αποδεικνύει ότι δεν ολοκληρώνονται με τα παιδιά τους, άρα κάτι δεν πάει καλά και πρέπει να απεχθάνονται τον εαυτό τους που δεν υπακούν στο προφανές. Τι από όλα αυτά σε πείθει σε σημείο να αναρωτιέσαι για την ικανότητα σου να μεγαλώνεις ένα παιδί μόνη σου;
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Ωχ μπούρδες, ούτε εμενα ηταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου. Πονούσα ήμουν μουδιασμένη μου βάλανε μια σαύρα που ούρλιαζε και ήταν πασαλειμένη με αίματα στο στηθος για δύο λεπτα και μετά με ράβαν με τις ωρες και …καταλαβαίνεις. Ούτε μέσα σε εκατό θα το αναγνώριζα όλα τα μωρα στο θάλαμο σαύρες μου φαίνονταν, τα νεογεννητα μοιαζουν σαν την τελευταια ντοματα στο ψυγείο. Ούτε καν μανα δεν ένιωσα εκείνη την ώρα , η σχέση χτίζεται και εξελίσσεται και μεγαλώνει όπως μεγαλώνει και το μωρό. Νομίζεις πως είσαι μόνη; Οχι όχι και όχι, ξέρεις πόσες φορές ήθελα να τα επιστρέψω… Διαβάστε περισσότερα »
Με την τελευταία ντομάτα στο ψυγείο, έκλαψα!!
Πόσο δίκαιο έχεις! Θυμάμαι τη μαμά μου έξω απο το θάλαμο “αχ! Να το το δικό μας! Το καλό μας, το γλυκούλι μας!” Μέχρι που μας είπαν πως αυτό είναι κορίτσι και εμείς είχαμε αγόρι!
Γελάω αλλά πως υπερβάλλετε έτσι βρε κορίτσια! Όχι και δεν θα αναγνωρίζεις το παιδί σου! Όχι και σαύρα!!! Αφού τα βλέπουμε στο 3δ υπέρηχο και ξέρουμε πως θα μοιάζουν! Και οι 2 μου κόρες ήταν όπως τις περίμενα, τις γνώριζα δλδ πριν γεννηθούν, από τις φωτογραφίες.
Εγω γεννησα το 2001, δεν ειχε 3D υπερηχο και ακόμα και αν είχε ο υπερηχος 3D δεν δείχνει αυτο το ζαρωμενο με ρυτιδες σμιγμα και αιματα που βγαινει από μέσα σου. Και όχι δεν θα το αναγνωριζα, αν μετα μου φέρνανε ένα άλλο πλυμενο και καθαρό δεν θα καταλαβαινα διαφορά, όλα τα νεογεννητα τα χαλια τους εχουν.
Σορι κιόλας που δεν ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου η μέρα που πέρασα προσπαθώντας να βγάλω έναν καναπέ απ’το αυτί μου, κόντεψα να πεθάνω και κόντεψε να πεθάνει κι ο άνθρωπος που τώρα αγαπάω πιο πολύ από οποιονδήποτε άλλον. Για τις περισσότερες μητέρες αυτή η μέρα είναι ένα αναγκαίο κακό. Ξέρεις κανέναν που να λέει ότι η πιο ευτυχισμένη μέρα της επαγγελματικής του σταδιοδρομίας ήταν το πρωινό που έδινε πανελλήνιες; Ε, αυτό.
Χειρότερο πάντως από τον ίδιο τον τοκετό είναι η παραμονή στο νοσοκομείο και θέλω να το τονίσω αυτό, μακάρι να μπορούσαμε να γεννάμε σπίτι μας, η έστω να γεννάμε στο νοσοκομείο κ μετά κατευθείαν σπίτι μας!! Α ρε Αγγλία γιαυτό είσαι αυτοκρατορία, η Κέιτ στο 8ωρο πάνω πήγε σπίτι της, κ όλες οι κοπέλες έτσι.
Ναι συμφωνώ για την παραμονή στο νοσοκομείο, μεταξύ άλλων είχα τη χειρότερη συγκάτοικο που μπορεί να τύχει σε άνθρωπο και μαλιστα λεχώνα. Μπορώ να γραψω βιβλίο με το τι πέρασα με δαύτην και το συζυγό της.
Έχω μιλήσει άπειρες φορές για την κακιασμενη μου ξαδέρφη. Ένα από τα πολλά διεστραμμένα χόμπυ της, είναι να κάνει τέτοιου είδους ερωτήσεις χειραγώγησης με ύφος ηλίθιου ψαριού και όταν δεν έπαιρνε την απάντηση τύπου Κάντυ Κάντυ, κοιτούσε κάτω με σηκωμένα φρύδια.. “Νιώθεις πως θα μπορούσες να πεθάνεις για τον άντρα σου; Όχι;;;;;” (φρύδια) “Δε νιώθεις τύψεις όταν βγαίνεις με φίλες και αφήνεις πίσω τα παιδιά σου;οχιιιι;” (φρυδια) “Καλά, έκανες παιδιά και σε ενδιαφέρει ακόμα η εμφάνιση σου;” κλπ κλπ κλπ… Αυτά τα άτομα είναι επικίνδυνα. Ναι, αυτή είναι η λέξη. Σε περιόδους που είσαι δυνατή και ήρεμη, μπορείς να γελάς… Διαβάστε περισσότερα »
Μαλλον ευχαριστημενες θελουν να πουν. Λοιπον, ευχαριστημενες που ξεμπερδεψαν μετα απο 9 μηνες ταλαιπωριας, απο επισκληριδιους τοκετους κλπ.
Για μενα η πιο ευτυχισμενη μερα πρεπει να ειναι εκει γυρω στα 13 καλοκαιρι στο νησι, που πηρα αυτογραφο απο τον αγαπημενο μου καλλιτεχνη φορωντας ενα πορτοκαλι φορεμα που με κολακευε.
Η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής ήταν η πρώτη μέρα Erasmus που ήταν και η πρώτη φορά που άφησα τα πάτρια εδάφη ever προς την πιο αγαπημένη μου χώρα που ήθελα να επισκεφτώ από μικρό παιδι. Η δεύτερη πιο ευτυχισμένη μέρα ήταν η δεύτερη μέρα Erasmus καΙ ούτω καθεξής. Γιατί η ευτυχία εμπεριείχε countless possibilities και καμιά απολύτως ευθύνη. Η μέρα που γέννησα (μετά από 3 ημέρες τοκετού γαμω την Ολλανδία μου) ήταν ξεχωριστή και θυμάμαι κάθε λεπτό της αλλα σαν out-of-body εμπειρία. Εμπεριείχε την απόλυτη συνειδητοποίηση της τρελής ευθύνης που είχα αναλάβει. Που δεν νομίζω ότι την συνειδητοποιείς αν… Διαβάστε περισσότερα »
διαβάζω την απάντηση για το εράσμους και τα countless possibilites και κλαίω. Ίσως και με λίγα δάκρυα ευτυχίας. Η ευτυχία ρε γμτ είναι αυτά τα ρημαδιασμένα countless possibilities .
Και αν είχες δύο παιδία; Ποιά θα ήταν η πιο ευτυχισμέμη μέρα, στο πρώτο ή στο δεύτρο;
Και εδώ δεν είμαστε #gntm ή #allstars4 πρέπει να διαλέξεις.
Η πιο ευτυχισμένη μου μέρα ήταν όταν κατάλαβα ότι η γέννηση της κόρης μου δεν ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου γιατί δεν περίμενα το παιδί για να αυτοπροσδιοριστω κι όχι γιατί είμαι κακή μαμά.
Λοιπόν,μισό λεπτό να θυμηθώ τώρα που ρώτησες.🤔 Η κολλητή μου απ’το δημοτικό έκανε 26 ράμματα όταν γέννησε τον γιο της.Επί 2 βδομάδες την σήκωναν και την πήγαιναν για κατούρημα η μάνα της και ο άντρας της.Ήταν ράκος και μίζερη πάνω από ένα μήνα. Η παλιά μου γειτόνισσα(και νυν φίλη μου πια) έπεσε απ’τη σκάλα κρεμόντας κουρτίνες,ούσα στο 9ο.Έσπασε τον γοφό και τα νερά της μαζί.Γέννησε με φ.τ. και σπασμένο γοφό.Στο καπάκι την έβαλαν χειρουργείο. Πέρυσι στην πόλη μου,πέθανε μετά από εξαιρετικά επιθετικό καρκίνο ένα παληκάρι 38 ετών.Στην κηδεία του η γυναίκα του ήταν ψύχραιμη,ανακουφισμένη και σχεδόν χαμογελαστά έλεγε συνέχεια ότι… Διαβάστε περισσότερα »
Το σκαθαράκι μου μου έχει χαρίσει κάποιες από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου αλλά ολόκληρη μέρα μέχρι στιγμής δε νομίζω.
Προσωπικά η εβδομάδα που γέννησα ήταν η χειρότερη γιατί πονουσα ανυπόφορα από την καισαρική και δεν μπορούσα καν να τον κρατησω. Και τώρα είναι οι δύο μήνες που προσπαθώ να καταλάβω τι στο καλό γίνεται . Αλλά παράλληλα είναι και δύο μήνες που έμαθα να γίνομαι δυσάρεστη σε όσους προσπαθουν να μου παίξουν τους ειδήμονες.
Επομένως θεωρώ ότι είμαστε πολλές εκεί έξω που έχουμε και καλύτερες στιγμές από τον ερχομό του παιδιού μας.
Υ. Γ: ευτυχώς που υπάρχει και η α, μπα και βρίσκω ερωτήσεις για να βγάζω τα εσώψυχα μου για τη γέννα στα σχόλια. 😁