Αγαπητή «Α, μπα»: Η συμπεριφορά του μ’έκανε να νιώσω άδεια

Α μπα μου καλησπέρα! Σε διαβάζω χρόνια. Δεν έχω σχολιάσει ποτέ ουτε έχω στείλει ερώτηση. Να σχολιάσω μπήκα στον πειρασμό πολλές φορές, να στείλω ερώτηση ποτέ, αλλά να για όλα υπάρχει μια πρώτη φορά (ελπίζω να είναι το τελευταίο κλισέ που θα διαβάσεις από εμένα). Το περιστατικό για το οποίο θέλω να ζητήσω την γνώμη σου και την γνώμη όλων εδώ μέσα συνέβη πριν λίγες ώρες. Προσπάθησα να αφήσω κι άλλη ώρα να περάσει, σκέφτηκα ακόμα και μέρες, προκειμένου να είμαι πιο αντικειμενική και ψύχραιμη, αλλά η ανάγκη μου να γράψω για αυτό ήταν μεγάλη. Ίσως δεν πατήσω καν το sent (υπάρχει sent στο α μπα, δεν ξέρω) αφού ολοκληρώσω το σεντόνι (εκλάβετε το ως προειδοποίηση). Μπορεί ο σκοπός να επιτευχθεί και μόνο που (σου) γράφω. Αρχίζω. Είμαι 33, γυναίκα, και σε σχέση με έναν άντρα 39 ετών εδώ και 7 χρόνια, τον Π. Συγκατοικούμε εδώ και πέντε χρόνια. Υπάρχει ισότητα, σεβασμός, αγάπη, έρωτας, κατανόηση. Είμαστε πολύ, πολύ διαφορετικοί χαρακτήρες, με τελείως διαφορετικά ενδιαφέροντα αλλά έχουμε βρει έναν τρόπο να πορευόμαστε μαζί και μας αρέσει. Ένα άλλο βασικό χαρακτηριστικό στην μέχρι τώρα σχέση μας είναι ότι πάντα υπήρχε ειλικρίνεια και από τις δυο πλευρές. Σήμερα το μεσημέρι όσο ήμουν στην δουλειά, με πήρε ο Π. τηλ να μου πει τα νέα του (είχε ρεπό και είχε βγει για κάτι δουλειές) και μου είπε “Συνάντησα και μια φίλη μου και πήγαμε για καφέ μάντεψε ποιός είναι ο ξάδερφος της” και συνέχισε λέγοντας μου πως πρόκειται για κοινό γνωστό μας. Χαχα εγώ, πόσο μικρός είναι ο κόσμος, βρε άκου να δεις και τέτοια. Μου ανέφερε το όνομα της κοπέλας και σκάλωσα προσπαθώντας να θυμηθώ και μου λέει “ελα μωρέ αυτή η Τάδε που την έχω και στο Facebook”. Ε δεν θυμόμουν, δεν έδωσα και παραπάνω σημασία και τελείωσε εκεί η συζήτηση. Επέστρεψα σπίτι και μαγείρευε. Κάτι του έλειπε για να ολοκληρώσει την συνταγή και πετάχτηκε στο σουπερμάρκετ. Εγώ πήγα στο σαλόνι που έχει συνδεδεμένο το λάπτοπ του με τα ηχεία να βάλω μουσική όπως κάθε βράδυ. Ανοίγω το λάπτοπ και εμφανίζονται 3 σελίδες που δεν έχει κλείσει με πρώτη το Facebook. Και υπάρχει ανοιχτή μια συνομιλία με αυτή την κοπέλα που μου ανέφερε. Πάνω που σκέφτομαι ότι μάλλον κατάλαβα ποιά λέει, διαβάζω παράλληλα και την συνομιλία τελείως μηχανικά και μετά την κλείνω και συνεχίζω να ψάχνω μουσική. Και μετά μου σκάει ότι στην συνομιλία διάβασα “θα αργήσω ένα δεκάλεπτο” και λέω ωπα. Τι τυχαία συνάντηση ήταν αυτή. Ένιωσα ένα άδειασμα. Με μεγάλο βάρος στο στομάχι μου και μετανιώνοντας επιτόπου για αυτό που κάνω άνοιξα ξανά την σελίδα στο fb και τις συνομιλίες. Και δεν υπήρχε συνομιλία, είχε προφανως διαγραφεί. Κατάλαβα πως η εικόνα που είχα δει πριν ήταν παγωμένη στο τελευταίο πράγμα πριν κλείσει τον υπολογιστή του και αργότερα, ίσως από το κινητό του, διέγραψε την συνομιλία. Και ένιωσα ακόμα πιο άδεια. Το βράδυ μας συνέχισε όχι και πολύ κανονικά με εμένα να βρίσκομαι εκτός τόπου και χρόνου και στην πραγματικότητα να προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου να μην το συζητήσω γιατί ειλικρινά δεν ένιωθα ότι είμαι έτοιμη να ακούσω την απάντηση. Αυτό με έκανε να νιώσω μεγάλη θλίψη. Κάποιες ώρες μετά (πριν λίγες ώρες) αποφάσισα να του μιλήσω. Του είπα λοιπόν πολύ ήρεμα όλη την ιστορία. Και τον ρώτησα γιατί ένιωσε την ανάγκη να μου πει ψέματα και να σβήσει την συνομιλία. Του εξήγησα πως αυτό με κάνει να νιώθω ανασφάλεια γιατί αυτή η συμπεριφορά είναι πολύ ξένη για το μεταξυ μας. Με άκουσε μέχρι τέλους αν και στο ενδιάμεσο προσπάθησε να μιλήσει αλλά τον παρακάλεσα να με αφήσει να τελειώσω. Μου απάντησε πως έχω δίκιο και όντως μου είπε ψέματα για τον τρόπο με τον οποίο συναντήθηκαν, αλλά δεν μου έκρυψε το σημαντικό, δηλαδή το ότι υπήρξε συνάντηση. Και την συνομιλία την έσβησε γιατί “δεν την χρειαζόταν” (επί λέξει). Του είπα πως για εμένα το σημαντικό δεν ήταν η συνάντηση αλλά το ότι ένιωσε ότι πρέπει να μου το κρύψει και πως επίσης έχει κάποιο νόημα η πράξη “σβήνω την συνομιλία”. Μου απάντησε πως δεν έχει λόγο να κρατήσει την συνομιλία γιατί μετά αντάλλαξαν μνμ στο κινητό ΝΑ ΔΕΣ. Και επειδή μου έβαλε το κινητό στην μούρη, διάβασα, από την κοπέλα ” ευχαριστώ πολύ για σήμερα, πέρασα πολύ ωραία και χάρηκα πολύ που σε είδα. Ο χρόνος μου φάνηκε τόσο λίγος! Υ.Γ. δεν έχεις αλλάξει καθόλου “. Και η απάντηση του… Βασικά δεν θυμάμαι την απάντηση του (ήταν κάτι του στυλ κι εγώ χάρηκα…και τι άλλο??δεν θυμάμαι) γιατί έμεινα σε αυτό το μνμ και αποφάσισα να κάνω την ερώτηση κυριολεκτικά από περιεργεια ” Ποια είναι αυτή η κοπέλα??? ” και μου λέει: είναι μια κοπέλα που έκανα παρέα πριν σε γνωρίσω και ήθελε τις συμβουλές μου και τώρα τις ήθελε επίσης και τις έδωσα και μιλήσαμε για τις σχέσεις και για εμάς είπα και είναι 25 τώρα και μιλάγαμε ανάλαφρα. Δεν ημουν ποτέ ιδιαίτερα καλή στα μαθηματικά αλλά οι πρόχειροι υπολογισμοί μου εκείνη την ώρα μου έδειξαν πως όταν έκαναν παρεα πριν με γνωρίσει όπως λέει, η κοπέλα αυτή ήταν 18 κι εκείνος 32 και γνωρίζονταν για πολύ λίγο. Και κάπου εκεί προσπαθώ να του πω πως δεν είναι κάποια φίλη σου, είναι μια κοπέλα που την ήξερες όταν ήταν σχεδόν παιδί, την συμβούλευες γιατί δεν ξέρω κι εγώ γιατί, και τον ρώτησα αν ακούει κάτι περίεργο σε όλη την ιστορία που επανασυνδέθηκαν μετά από τόσα χρόνια στο άκυρο χωρίς να είναι ποτέ φίλοι. Και μου λέει όχι δεν άκουω κάτι περιεργο, την βρήκα στο fb, την έκανα φίλη, της έστειλα χρόνια πολλά για τα γενέθλια της, της ζήτησα να βρεθούμε και μετά την συνάντησα κοντά εκεί που είχα τις δουλειές (ένα δήμο παραπέρα). Σε αυτό το σημείο, μακάρι να μπορούσα να σας εξηγήσω πόσο ξένο από τον χαρακτήρα του Π. είναι το “προτείνω σε κάποιον να βρεθούμε”. Αλλά επειδή δεν μπορώ, θα πρέπει να αρκεστείτε στον λόγο μου: είναι πολύ, πολύ ξένο. Το οποίο και του είπα. Και μου είπε όχι δεν ισχύει. Και επειδή ήμουν πολύ στεναχωρημένη δεν ήθελα να το συνεχίσω και του έκανα μια ανάλυση το πως νιώθω, πως το νοηματοδοτώ εγώ και του είπα παω για υπνο, σε το σκεφτείς και αύριο ας μου πεις γτι ήταν όλο αυτό. Του εξήγησα όσο πιο καθαρά γίνεται, πως εγώ αν ημουν αυτή η κοπέλα, που στα 18 μου τον θαύμαζα και δεχόμουν τις συμβουλές του, που με ψάχνει και με βρίσκει 7 χρόνια μετά στο fb, που μου ζητάει να βρεθούμε και έρχεται εκείνος σε εμένα για να με δει, θα πίστευα πως υπάρχει κάτι ερωτικό. Είναι πολύ ωραίος άντρας και του εξήγησα πως αυτό είναι φυσιολογικό να συμβαίνει από την μεριά της κοπέλας και ότι το μνμ της ήταν φλερταριστικό. Του είπα ότι το δικό μου θέμα είναι ότι τον θεωρώ έξυπνο άνθρωπο και ξέρω πως καταλαβαίνει ότι με αυτό τον τρόπο “ξυπνάει το ενδιαφέρον της” (αλήθεια είπα κάτι πιο to the point εκείνη την ώρα που τώρα δεν το θυμάμαι) και το θέμα μου είναι γιατί έχει την ανάγκη να το κάνει αυτό. Για το επόμενο δεκάλεπτο προσπάθησε να μου αναλύσει πόσο πολύ τον θαυμάζει αυτή η κοπέλα και ότι χρειάζεται τις συμβουλές του και ότι του είπε πως τα πράγματα που της είχε πει στο παρελθόν την βοήθησαν πολύ, και συνέχισα να του λέω πως η γνώμη μου είναι πως αυτή η κοπέλα δέχεται όλη αυτή την κατάσταση σαν φλερτ από εκείνον και έχει και δίκιο. Δεν το δέχεται. Έχει σχέση μου λέει. Δεν έχει καμία σημασία του λεω (εκεί εκνευρίστηκα πάρα πολύ αλλά μετά πάλι κατευθείαν στεναχωρήθηκα και μου φυγε). Έφυγα από το δωμάτιο και πήγα σε άλλο χώρο και του είπα να σταματήσουμε την συζήτηση. Ήρθε μετά από δέκα λεπτά και μου είπε “Θυμόμουν από παλιά πως αυτή η κοπέλα με θαυμάζει και ήθελα να την δω”. Και του λέω ωραία, κάτι κάνουμε τώρα, μου λες τον λόγο που θέλησες να την συναντήσεις και όχι βλακείες του τύπου “ήμασταν κάποτε φίλοι” και ακολούθησε ένα ξέσπασμα από την πλευρά του ότι το βλέπω παρανοϊκά το όλο θέμα και ναι είπε ψέματα αλλά δεν υπάρχει τίποτα πίσω από όλο αυτό και διάφορα άλλα. Του είπα να σταματήσει η συζήτηση γιατί νιώθω πως πάει να το ρίξει σε εμένα και δεν θέλω. Τώρα έχουν περάσει κάποιες ώρες και είμαι πραγματικά πικραμένη. Ίσως ακούγεται ασήμαντο (ίσως θέλω να ρωτήσω αν είμαι υπερβολική) αλλά εγώ νιώθω ένα μεγάλο βάρος στο στήθος μου. Θα ήθελα να ακούσω την γνώμη σου Α μπα, και τις γνώμες των υπολοίπων αν γίνεται. Μακάρι να δημοσιευτεί η ερώτηση μου. Ίσως μέχρι τότε το βάρος να έχει φύγει, ή να έχει μετατοπιστεί. Τώρα όμως είναι πολύ αργά το βράδυ κι εγώ νιώθω πολύ, πολύ μόνη.
-τελικά υπάρχει κουμπί “αποστολή”

Ναι, καταλαβαίνω. Είναι στενάχωρη η ιστορία. Πολύ.

Δεν ακούγεται καθόλου ασήμαντο σε μια σχέση εφτά ετών.

Δεν έχω κάτι σοφό να πω, είπες αυτά που χρειαζόταν να πεις, και όταν φτάσατε στο σημαντικό κομμάτι της κουβέντας, πανικοβλήθηκε και αμύνθηκε με επίθεση. Δεν ξέρω αν θα βρεθεί ευκαιρία, ή αν θα έχεις ξανά το κουράγιο να φτάσεις πάλι μέχρι εκεί την κουβέντα. Από την άλλη, δεν ξέρω και αν την χρειάζεσαι. Τα είπε ήδη όλα μόνος του. Δεν ξέρω τι θέλει και σε τι ελπίζει. Πιθανό μόνο αυτό, να έχει κάποια στη ζωή του που τον θαυμάζει, ή κάποιο σφηνάκι θαυμασμού πού και πού, ενώ κρατάει παράλληλα μια σχέση με μια συνομίληκη του. Η κοπέλα 99% συνεχίζει να τον «θαυμάζει», όπως λέει.

Δεν είσαι υπερβολική. Το μόνο βέβαιο. Δεν ακουμπάω καν το θέμα της διαφοράς ηλικίας, ιδίως όπως ίσχυε παλιότερα, μπορεί να βγαίνουν κι άλλα φασούλια.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News