Γεια σου α,μπα! Είμαι 35 χρονών. Η μητέρα μου στερήθηκε πολλά για να μας μεγαλώσει, δηλαδή δεν δούλεψε ποτέ και ανέλαβε ολο το νοικοκυριό και την ανατροφή μας ενώ ο πατέρας μας δούλευε όλη μέρα, πράγμα που πιστεύω της στοίχισε πολύ ψυχολογικά, σε θέμα αυτοεκτίμησης. Ξεκίνησε να δουλεύει όταν εμείς μεγαλώσαμε και φύγαμε πια. Εγώ είμαι ανεξάρτητη εδώ και πολλά χρόνια και δεδομένου ότι πάντα είχαμε μια καλή σχέση που μιλούσαμε σχεδόν για τα πάντα, περίμενα ότι η σχέση μας θα είναι τώρα ακόμα καλύτερη, ως ανεξάρτητες ενήλικες γυναίκες. Αλλά έκανα λάθος. Τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να με πιέζει να αναλάβω τους παραδοσιακούς ρόλους που είχε αυτή σε όλη της τη ζωή (να παντρευτώ, να κρατάω την επικοινωνία ανάμεσα σε όλη την ευρύτερη οικογένεια, να παρευρίσκομαι σε όλες τις εκδηλώσεις της οικογένειας) και ο,τιδηποτε άλλο στη ζωή μου δεν έχει καμία σημασία. Ούτε η δουλειά μου πια, που πάντα καμάρωναν για τις επιτυχίες μου. Τελευταία έχει πάθει εμμονή και με πιέζει να κάνω παιδί, βλέπει τις φίλες και τις ξαδέρφες της που έχουν εγγόνια και νιώθει πολύ άσχημα. Φαίνεται ότι ζορίζεται, σχεδόν θυμώνει που δεν έχω παιδιά. Εν τω μεταξύ είναι και αυτό στο πρόγραμμα αλλά έχουμε να λύσουμε πρώτα κάποια μικρά θέματα υγείας εγώ και ο άντρας μου οπότε με στεναχωρεί πλέον πάρα πολύ όταν μου το λέει. Την έχω αντιμετωπίσει με το καλό, με χιούμορ, της έχω φωνάξει, τίποτα. Κάθε φορά που θα τους επισκεφτώ θα μου πετάξει πικρόχολα σχόλια χωρίς καθόλου να τη νοιάζει πώς νιώθω, κι εμένα με στεναχωρεί ακόμα περισσότερο όταν σκέφτομαι πόσο καλή σχέση είχαμε πριν γίνω 30. Όσον αφορά τον μπαμπά, ακολουθεί αντίστροφη πορεία και τα τελευταία χρόνια είναι chill. Αλλά δεν έχει φάει την πλύση εγκεφάλου που τρώνε οι γυναίκες όλη τους τη ζωή… Η ερώτηση είναι, πώς να αντιμετωπίσω τη μητέρα μου ώστε να μη στεναχωριέμαι;
-Ντροπή της οικογένειας
Αχ, πολύ φοβάμαι ότι δεν γίνεται να μην στενοχωριέσαι. Γίνεται να στενοχωριέσαι λιγότερο, όμως, και αυτό γίνεται με διακοπή της επαφής αμέσως μόλις πετάξει το πικρόχολο σχόλιο. Πρώτα προειδοποιείς: αν ξαναπείς κάτι για το θέμα θα φύγω. Και μετά, θα το πει. Και μετά, πρέπει να φύγεις. Το επαναλαμβάνεις όσες φορές χρειαστεί. Είναι το μοναδικό που έχεις ελπίδες να πιάσει. Αν δεν έχει συνέπειες σε αυτά που λέει, απλώς θα συνεχίσει να τα λέει. Οι φωνές σου δεν είναι συνέπειες. Οι αντιδράσεις σου την τρέφουν. Μόνο αν αφαιρεθεί ο σάκος του μποξ θα νιώσει ότι έχει συνέπειες.
Αυτό που κάνει είναι εκτόνωση, προσπαθεί να εκτονώσει τα δυσάρεστα συναισθήματα που την πνίγουν, πάνω σου. Προσπαθεί να ξαναζήσει τη ζωή της μέσα από σένα, σχεδόν νιώθει σα να είναι εσύ. Δεν μπορείς να αλλάξεις τον τρόπο που ζει τη ζωή της, μπορείς όμως, και πρέπει, να προστατέψεις τον εαυτό σου. Οι προσδοκίες που είχες δεν επιβεβαιώθηκαν, πρέπει να τις εγκαταλείψεις τώρα. Είχατε καλή σχέση επειδή έκανες αυτό που περίμενε να κάνεις, ήθελε να δουλέψεις, αλλά τώρα είσαι 35 και αυτό που πρέπει να κάνεις είναι παιδιά και νοικοκυριό, μαζί με τη δουλειά. Οπότε μην το βλέπεις ως «είχαμε ωραία σχέση που χάλασε» αλλά «είχαμε ωραία σχέση όσο ζούσα σύμφωνα με τις επιθυμίες της».
Eσύ έχεις δει το instagram του Α,ΜΠΑ;
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Καλώς ήρθες στο κλαμπ των ατίθασων παιδιών που δε ζουν όπως θέλουν οι γονείς τους!
Επίσης, ίσως θεωρεί ότι με το να μην κάνεις παιδιά ακυρώνεις την δικιά της επιλογή. Ίσως νιώθει ότι της λες στα μούτρα της «Δεν θα κάνω τα δικά σου τα λάθη».
Είμαι 36 και με τον σύζυγό μου έχουμε αποφασίσει ότι δεν θέλουμε να κάνουμε παιδιά. Αν και η οικογένεια χρειάστηκε χρόνο για να το αποδεχτεί, πλέον είναι οκ. Αλλά ο καθένας το έχει δικαιολογήσει αλλιώς στο μυαλό του, αν και τους έχω πει ακριβώς τους λόγους που δεν θέλουμε, δηλαδή ότι περνάμε τέλεια οι δύο μας και ότι δεν μου αρέσουν τα παιδιά, τουλάχιστον όχι να μεγαλώσω εγώ ένα! Οι μεν θείες, ξαδέλφια, αδέλφια με έχουν ως την τρελή επαναστάτρια που πάντα πήγαινε κόντρα στο ρεύμα, η μητέρα μου θεωρεί ότι μισώ τα παιδιά και γι’αυτό δεν θέλω (αλήθεια πως… Διαβάστε περισσότερα »
Εξήγησε στη μητέρα σου σε παρακαλώ, ότι το να μισείς τα παιδιά είναι λόγος ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΕΙΣ παιδιά.
Δεν χρειάζεται καν να εξηγείς το παραμικρό. Αρκεί η κοφτή, κατηγορηματικότατη δήλωση “ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΜΕ να μην κάνουμε παιδιά. Και αυτό δεν Αφορά ΚΑΝΕΝΑΝ άλλο!”Αν συνοδευτεί και με μερικές καλοδιατυπωμένες απειλές περί διακοπής σχέσεων, πολύ σύντομα παύουν να σε ενοχλούν και, οι πλέον ανοιχτόμυαλα -ή συνήθως οι λιγότερο στενόμυαλοι-, έως και συμφιλιώνονται με την ιδέα.
Πολύ κούραση, οι εξηγήσεις, παιδιά.
Η δική μου πρόταση την οποία έχω υιοθετήσει τα τελευταία χρόνια και έχει μεγάλη επιτυχία είναι από το πρωτόκολο της βρετανικής βασιλικής οικογένειας, το περίφημο Never Complain Never Explain. Συνοδεύεται με ένα ωραιότατο ανασήκωμα του φρυδιού και αποχώρηση άνευ δράματος, εξηγήσεων, επεξηγήσεων κτλ κτλ
Ένιωσα να πνίγομαι! Πότε θα καταλάβουν επιτέλους οι άνθρωποι ότι τα παιδιά δεν τα κάνουμε για να ζήσουν τη ζωή που εμείς ονειρευόμαστε για εκείνα;
Δε θα το καταλάβουν (τουλάχιστον οι περισσότεροι από εμάς δε θα ζήσουμε να το δούμε αυτό). Μπορούμε όμως να πάρουμε απόφαση να το καταλάβουμε εμείς όμως, τα παιδιά τους, θα κάνουμε ειρήνη και με τις ματαιωμένες προσδοκίες των γονιών μας και με τα μέσα μας, και θα ζήσουμε τη ζωή μας χωρίς να γυρίζουμε να κοιτάξουμε ποτέ πίσω.
Η μητερα της καλα καλα δεν εχει αποδεχτει το γεγονος οτι η ιδια η κορη της δεν ειναι παιδι για να την καθοδηγει και να την κουμανταρει στη ζωη της και παραπονιεται που δεν κανει κι αυτη παιδια…κριντζ…χαχα
[…] το να μην έχει κανείς γονείς είναι η πρώτη προϋπόθεση της ελευθερίας […] Αλλά καταλάβετέ το καλά, το θέμα που τίθεται δεν είναι αν χάσει τους γονείς του ή όχι. Η μαμά του Ζεράρ ντε Νερβάλ πέθανε όταν αυτός μόλις είχε γεννηθεί κι όμως έζησε όλη του τη ζωή κάτω από το υπνωτικό βλέμμα των θαυμαστών ματιών της. Η ελευθερία δεν αρχίζει εκεί που οι γονείς είναι αποκηρυγμένοι ή θαμμένοι, αλλά εκεί που δεν υπάρχουν: Εκεί που ο άνθρωπος δεν έρχεται στον κόσμο και ούτε που ξέρει από ποιον. Εκεί που άνθρωπος έρχεται στον κόσμο από ένα αυγό παρατημένο… Διαβάστε περισσότερα »
Και μόνο για την πρώτη πρόταση, χρειάζεται μια αντίδραση standing ovation.
Το έχουμε αντιμετωπίσει πολλές!!! Εμένα ευτυχώς δε με άγγιζε καθόλου. Δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω παιδιά επειδή ήθελε η μάνα μου εγγόνια. Η οποία έχω να πω ιδιαιτέρως μορφωμένη, καταξιωμένη στη δουλειά της και πολύ δημοκράτισσα (στους άλλους). Βγήκε στη σύνταξη και θεωρούσε πως η ζωή της θα αποκτούσε νόημα αν “έβλεπε εγγόνια”. Της εξήγησα ότι μόνη της πρέπει να βρει νόημα στη ζωή της και να μην περιμένει ότι τα εγγόνια θα της δώσουν αυτό το νόημα. Δε ζούμε καν κοντά. Ε όταν αποφασίσαμε είδε και εγγόνια. Και πάλι μες στη μιζέρια ζει. Εγώ αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι… Διαβάστε περισσότερα »
Νομίζω υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων που θεωρούν την ατεκνία μεγάλο κουσούρι. Θεωρούν ότι αργά ή γρήγορα θα το μετανιώσει κάποιος αν δεν κάνει παιδί. Και αν είναι γυναίκα αυτός ο κάποιος, άστα βράστα. Δεν μπορεί πάντα να κάνει παιδί. Γι’ αυτό και προτείνουν το ασύλληπτο “κάνε τουλάχιστον ένα, τώρα που μπορείς”. Όταν γίνεσαι γονιός – κατ’ επιλογήν – γίνεται τελείως ξεκάθαρο πόσο σπουδαίο πράγμα είναι όλο αυτό, ταυτόχρονα δύσκολο αλλά και τόσο μαγικό. Μαγικό, αν πραγματικά το θες. Αλλιώς είναι κυρίως δύσκολο και απαιτητικό. Δεν ξέρω, αλλά δεν νομίζω ποτέ να πιέσω κάποιον (ειδικά δε, το παιδί μου) να… Διαβάστε περισσότερα »
Η δική μου μαμά ήταν αυτής της σχολής.
Όταν είδε και απόειδε και μετά από άπειρα δικά μου “μα δεν θέλω”
(ως και το ότι δεν είχα σχέση κάποια εποχή δεν την εμπόδιζε να με πιέζει να κάνω ένα παιδί, “θα στο μεγαλώσω εγώ”)
είπε πάνω από μια φορά, κιόλας, “καν’ το τώρα που μπορείς κι ας μην θέλεις, γιατί θα το μετανιώσεις αργότερα”.
Ευτυχώς είχα δυο αυτιά με ευθεία ανταπόκριση μεταξύ τους.:)
Η μαμά σου θυσιάστηκε για να στηρίξει ολο το οικοδόμημα της οικογένειας και τώρα θέλει να τη δικαιώσεις για τη θυσία της βλέποντας εσένα να κάνεις το ίδιο. Αλλιώς ειναι σαν να της λες οτι τζάμπα θυσιάστηκε. Ειναι εγωιστικό, τόσο εγωιστικό και απορώ που δεν θυμώνεις. Πάρε αποστάσεις. Ρώτα την πως νιωθει και στα λέει αυτά και αν σου ανοιχτει και σου πει στεναχωριέται ή ανησυχεί πες της απλά “πρόβλημά σου, μη μου το φορτώνεις”. Ειναι σκληρό αλλα πραγματικά πρεπει κατι να την ταρακουνήσει. Πώς να πεις “get a life” σε καποιον που πάνω απο το μισό του “life” έχει… Διαβάστε περισσότερα »
Αγαπητη φίλη θα σταθω σε δυο σημεία που διάβασα : 1. Είχες παντα καλή σχέση με την μαμά σου και τα λέγατε όλα, και 2. Καμαρωνε για σένα, για την δουλειά σου. Δεδομένου επίσης ότι σου ζητά να αναλάβεις ρόλους που είχε αυτή, όπως να κρατάς την επικοινωνία με την ευρύτερη οικογένεια, αναγνωρίζω κάποια στοιχεία γνώριμα… Η καλή σχέση που ειχατε πάντα (και τα λέγατε και όλα) έως σήμερα, εμένα με βάζει σε σκέψεις. Θυμάμαι αυτές τις φίλες μου που ήταν “τα κορίτσια της μαμας”. Κορίτσια χωρίς εντάσεις με την μαμά, που ακολουθουσαν κατά γράμμα τις υποδείξεις της. Δεν είχατε… Διαβάστε περισσότερα »
Αληθινό & ασφυκτικό.
“Ακύρωσε λίγο τη ζωή σου σε παρακαλώ, να δω κάτι.
Κάτι δικό μου, μη σε απασχολεί.”
Για αυτές τις απαντήσεις σ’ αγαπώ πολύ Λένα.