Τι κάνω για τις τύψεις που νιώθω που δεν είμαι “καλή κόρη” για τα δεδομένα των γονιών μου; Εξηγούμαι. Οι γονείς μου είναι δύο άνθρωποι σε έναν αποτυχημένο γάμο. Η μαμά μου από τη φύση της εξωστρεφής, δεν μπορεί να κάτσει σε ένα σημείο, όλη τη μέρα γυρίζει και κάνει χίλια πράγματα. Ο μπαμπάς μου το αντίθετο, σπίτι δουλειά, ίδια ρουτίνα κάθε μέρα, τρώει την ίδια ώρα, κοιμάται την ίδια ώρα, βλέπει τα ίδια κανάλια στην τηλεόραση. Δεν είναι ευτυχισμένοι αλλά δεν είναι αυτό το δικό μου πρόβλημα. Πάντα ήμουν το αγαπημένο παιδί του μπαμπά μου και αυτό είναι, δυστυχώς, κοινό μυστικό. Έτσι η μαμά μου πολλές φορές με “φορτώνει” με δικές της ευθύνες. Πχ να μαγειρέψω, να κάνω παρέα στον μπαμπά που είναι μόνος του, να πάω εγώ μαζί του κάπου γιατί εκείνη βαριέται. Εγώ από τη φύση μου αντιδραστική έχω πολύ θυμό μέσα μου και αντιδρώ άσχημα πολλές φορές με αποτέλεσμα να έχω τύψεις μετά. Σε όλα αυτά προστίθεται και χρόνιο πρόβλημα υγείας του πατέρα που διπλασιάζει τις τύψεις μου που δεν θέλω να το παίζω μάνα του. Στο μεταξύ κι εγώ δεν κάθομαι. Με κάθε ευκαιρία ταξιδεύω, έχω μείνει κάποιους μήνες στο εξωτερικό και μέχρι έναν χρόνο πριν έμενα μόνη μου σε δικό μου σπίτι, στο οποίο σχεδιάζω να ξαναπάω γιατί είναι δύσκολο να μένεις με γονείς σε αυτή την ηλικία (22). Σου γράφω αυτή τη στιγμή με αφορμή ότι είναι Κυριακή, η αδερφή μου κάπου είναι, η μαμά μου επίσης κάπου είναι κι ήμασταν μόνοι με τον μπαμπά στο σπίτι. Εγώ επειδή ΒΑΡΙΈΜΑΙ ειλικρινά να κάθομαι σπίτι χωρίς να κάνω τίποτα, αποφάσισα να πάω κάπου έξω να πάρω τον αέρα μου και να διαβάσω κιόλας. Του μαγείρεψα (γιατί είναι και μπέμπης και δε σηκώνει ούτε το μικρό του δαχτυλάκι να κάνει κάτι μέσα στο σπίτι) και σηκώθηκα κι έφυγα. Ένιωθα όμως τύψεις που είναι μόνος του. Μάλλον τον λυπάμαι τελικά που εκείνος είναι μόνος και όλοι εμείς έχουμε πράγματα να κάνουμε. Μπορεί κάποιος να με βοηθήσει πώς να αντιμετωπίσω αυτό το συναίσθημα; Ξέρω ότι δεν είμαι υπεύθυνη για τις επιλογές τους, αλλά είναι γονείς μου και δεν μπορώ να τους αγνοήσω τελείως. Επίσης ενδόμυχα “ζηλεύω” την αδερφή μου που στο μυαλό είναι ακόμα παιδί και που τους έχει όλους γραμμένους.
-Τρικυμία εν κρανίω
Αυτός ο κάποιος λέγεται ψυχολόγος.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
συγνωμη , κιολας, αλλα οταν εισαι 22 χρονων, εχεις φυγει κι εχεις ξαναεπιστρεψει στο πατρικο, (ακομα κι αν δεν εχεις φυγει ποτε), δεν ειναι καθολου υποχρεωση της “μαμας” το μαγειρεμα, και καμια οικειακη εργασια… αντιθετως, ειναι υποχρεωση σου να προσφερεις κι εσυ στην συμβιωση!! η παρεα στον πατερα, ειναι εντελως αλλο θεμα. αλλη ειναι η παρεα που κανετε ως γονιος με παιδι, κι αλλη η παρεα που κανει το ανδρογυνο (και δεν εννοω το σεξ φυσικα). επομενως, δεν μπορει η μανα σου να σου λεει να του κανεις παρεα γιατι εκεινη θελει να βγει. να της πεις να τα βρει… Διαβάστε περισσότερα »
Ναι καλό είναι να συμμετέχει στις οικιακές εργασίες αλλά όχι να μαγειρεύει για να φάει μόνο ο μπαμπάς που δεν κουνάει ούτε δαχτυλάκι.
Ότι είπε το bozonio
οτι μαγειρευει για να τρωει μονο ο μπαμπας το λεει για ξεκαρφωμα. τι τρωει δλδ ο μπαμπας ; αλεσμενα; γιατι δεν μαγειρευει 22 χρονων ατομο να τρωνε ολοι στο σπιτι; θα κουλαθει;
Σωστά. Συνήθως αυτή η κατηγορία ανθρώπων δεν έχει ανάγκη να εξωτερικευσει τα ωραία παιδικά χρόνια, έχεις δίκιο ομως.
Καμιά φορά, όταν σκέφτομαι γιατί δε θέλω να γίνω γονιός, ενας από τους λόγους νομίζω είναι πως δεν ξέρω πώς να είμαι καλός γονιός.
Με το έναυσμα της Mitsi μπορώ να πω ότι και εγώ μεγάλωσα με καταπληκτικούς γονείς! Μεγαλώσα έχοντας τους ως παράδειγμα και πυξίδα για το τι είδους άνθρωπος ήθενα να γίνω. Έχοντας αυτογνωσία για τα ελατώματα τους, μας μεγάλωσαν δίνοντας μας παραδείγματα μέσα από τις πράξεις και τη συμπεριφορά τους, και όχι με λόγια και κυρήγματα! Για μένα το πιο σημαντικό όμως ήταν το ότι είχα αυτονομία, έτσι μεγάλωσα χωρίς να κουβαλώ δικά τους ‘βάρη’ και άγχη. Ήμουν πάντα ελέυθερη να δοκιμάσω και να αποτύχω. Τώρα που ‘μεγάλωσα’ εκτός από γονείς τους θεωρώ και φίλους.
Μου αρέσει να μοιράζομαι ιστορίες από τα παιδικά μου χρόνια γιατί ήταν όμορφα αλλά όπως λέει και η Mitsi συνήθως νιώθω ότι δεν βοηθούν.
Εγώ πάλι έμαθα τι είδους άνθρωπος δεν θα ήθελα να γίνω. Είναι μια αρχή. Το να ζεις σε μια λειτουργική οικογένεια είναι ανεκτίμητο. Κι οι εμπειρίες μου λόγω δουλειάς (ιδιαίτερα), δεν είναι και οι καλύτερες. Μια οικογένεια φαίνεται νορμάλ στο ένα πράγμα και πλήρως δυσλειτουργική στο άλλο. Κι επειδή δεν είμαι μεγάλη και σε κανένα παιδί δεν του θυμίζω ούτε μαμά, ούτε κέρβερο, έρχονται και μου εκμυστηρεύονται διάφορα, ή με ρωτάνε διάφορα. Αυτή η αυθόρμητη πεποίθηση των παιδιών ότι τα ξέρεις όλα και έχεις τη λύση σε όλα επειδή είσαι καθηγητής τους, είναι τόσο γλυκιά και αθώα. Ενίοτε , με… Διαβάστε περισσότερα »
Ο μπαμπάς σου είναι ενήλικος άνθρωπος, δεν θα έπρεπε να περιμένει από εσένα ή τη μαμά σου να του κάνετε συνεχώς παρέα. Θα έπρεπε να έχει κι αυτός τον κύκλο του και τα ενδιαφέροντά του. Μπορεί και να του αρέσει αυτή η κλεισούρα του και να απολαμβάνει να μένει μόνος. Και αφού λες ότι βαριέσαι να μένεις σπίτι και να μην κάνεις τίποτα, αυτό σημαίνει ότι και που κάθεσαι σπίτι, δεν κάνετε κάτι μαζί. Απλώς συνυπάρχετε στον ίδιο χώρο. Δεν βλέπω σε τι ωφελεί αυτό.
Μεγάλωσα κι εγώ σε μια δυσλειτουργικη οικογένεια και βαθιά τοξική για εμάς τα παιδιά με αποτέλεσμα να κουβαλάω τους φόβους με το τσουβαλι αλλά I’m getting there με τη βοήθεια ειδικού. Ένα πράγμα μπορώ να σε συμβουλέψω μόνο, δεν μπορείς να “σώσεις” αυτόν που δεν θέλει να “σωθεί”. Τελεία. Να κάνεις το καλύτερο για εσένα και να μην έχεις τύψεις. Δεν διάλεξες εσύ τους γονείς σου για να υπομένεις την οποία δυσλειτουργική σχέση τους και δεν είσαι υποχρεη ούτε στο ελάχιστο να λύσεις αυτό. Κοίτα τον εαυτό σου, γιατι θα χαθείς ψάχνοντας να βοηθήσεις.
“Ξέρω ότι δεν είμαι υπεύθυνη για τις επιλογές τους, αλλά είναι γονείς μου και δεν μπορώ να τους αγνοήσω τελείως”
Αααααααχ……… όχι μόνο μπορείς, ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να το κάνεις!
Ο ίδιος ο μπαμπάς μιλάει καθόλου; Εκφράζει καμία επιθυμία ή εσύ και η μαμά σου τα έχετε μπλέξει μεταξύ σας;
Ένας άνθρωπος που είναι της ρουτίνας και του καναπέ έχει λιγότερες ανάγκες και επιθυμίες και μια χαρά την παλεύει μόνος του. Και μόνο του να τον αφήσετε για ένα μήνα, θα στοκάρει τα ντουλάπια με κονσέρβες και μια χαρά θα την βγάλει.
Εσύ έχεις το πρόβλημα που σου το φόρτωσε η μαμά σου.
Για να είμαστε απόλυτα ακριβείς, επέλεξε να το φορτωθεί το πρόβλημα, γιατί δεν θέλει, λέει, να “αγνοεί” τους γονείς της.. Φταίει κι η μαμά, αλλά φταίει και η κόρη..
Φταίει κι η κόρη;!
Πως φταίει ακριβώς;
Πλάκα μου κάνεις;! Είναι υποχρεωμένη να νταντεύει το μπαμπά για να βολτάρει έξω η μαμά;;;; Αυτά είναι μεταξύ του ζευγαριού, κι αυτό ακριβώς έπρεπε να πει στη μαμά της. Όπως έγραψε και το bozonio παραπάνω, ναι, να βοηθάς στις δουλειές του σπιτιού (εννοείται), αλλά όχι να κάνεις και babysitting στον μπαμπά. Πρέπει να πει και μερικά όχι η κόρη στους γονείς – μάλλον επιβάλλεται να πει και μερικά όχι.. Κόρη είναι, όχι υπηρετικό προσωπικό, ούτε in-house entertainer. Μην κατηγορούμε μόνο τρίτους, να βλέπουμε και τη δική μας την καμπούρα…
Η μόνη τρικυμία εν κρανίω βρίσκεται μέσα στο κεφάλι των γονιών σου που διατήρησαν, για τους δικούς τους λόγους, μια δυσλειτουργική οικογένεια και τώρα την πληρώνει, όπως πάντα, το παιδί τους. Δεν είσαι υπεύθυνη για την ευτυχία κανενός. Ούτε για τη διασκέδαση του. Πήγαινε να μείνεις μόνη σου και χάραξε το δικό σου δρόμο. Οι γονείς σου είναι ενήλικοι και απολύτως υπεύθυνοι για τη ζωή τους. Επίσης, δεν είσαι από τη φύση σου αντιδραστική και ο θυμός που νιώθεις δεν είναι λόγω χαρακτήρα. Μεγάλωσες και ζεις σε μια δυσλειτουργική οικογένεια, με πολλές ευθύνες που δεν ήταν δικές σου. Θα ήταν… Διαβάστε περισσότερα »
Έχω τον ίδιο προβληματισμό σχετικά με τα υγιή πρότυπα. Μιλάω με γνωστούς, βλέπω οικογενειακούς φίλους και αν φαίνονται λειτουργική οικογένεια, έστω πιο λειτουργική από αυτή που μεγάλωσα, αμέσως σκέφτομαι ότι κάποιο λάκκο έχει η φάβα, ότι ίσως εντός του σπιτιού τους να σκοτώνονται. Φοβάμαι γιατί δε θέλω να μεγαλώσω τα δικά μου παιδιά, αν και όταν, σε ένα προβληματικό οικογενειακό περιβάλλον αλλά νιώθω ότι δεν ξέρω πώς να το κάνω.
Βοηθάει, Mitsi μου, να λέγονται κι αυτά.
Μη νομίζουμε ότι δεν υπάρχει και καμία ελπίδα!
έτσι!