Αγαπητή «Α, μπα»: Η αδερφή μου θεωρεί ότι είμαι μονόχνωτη

Αγαπητή Λένα, τα νεύρα μου. Άλλη μια φορα που κάποιος με προσέβαλε και δεν είπα τίποτα γιατι δεν πρόλαβα να επεξεργαστώ την προσβολή, να συνειδητοποιήσω απο πού μου ήρθε και να αποφασίσω εγκαίρως για το πώς πρεπει να αντιδράσω. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένη, η αδερφή μου μού είπε ότι θα πάει στο εξοχικό μας με δυο φίλους της και με ρώτησε αν θέλω να πάω κι εγώ. Και εγώ της απάντησα “Μπα, μωρέ δεν θέλω, βαριέμαι”. Η αλήθεια είναι ότι τους συγκεκριμένους φίλους της δεν τους πολυσυμπαθω και ότι αν ήταν άλλοι μπορεί και να πήγαινα αλλά αυτό δεν της το είπα για να μην το πάρει σαν προσβολή για τους φίλους της. “Σιγά καλέ, μου λέει, έλα, τι βαριέσαι;”, με ψιλό αγανακτισμένο ύφος σαν να της είπα κάτι κακό ή περίεργο. Λες και έπρεπε ντε και καλά να θέλω να περάσω δυο μέρες με δυο άσχετους που δεν πολυσυμπαθω κιόλας. “Ε, δεν θέλω”, της ξαναλέω, “δεν έγινε και τίποτα”.  Τέλος πάντων, συνεχίζουμε την κουβέντα και μετά από λίγο της αναφέρω ότι μου είπε η κουμπάρα μου αν θέλω να πάω να με φιλοξενήσει στο σπίτι των πεθερικων της και εγώ της απάντησα ότι δεν νιώθω άνετα να μείνω με τα πεθερικά της, με έχουν φιλοξενήσει κι άλλες φορές και νιώθω λίγο μπαστακας και οτι καταχρώμαι τη φιλοξενία τους. Και τότε γυρνάει και μου λέει οτι έχω γίνει μονοχνωτη! Εκείνη την ώρα να σου πω την αλήθεια δεν μου φάνηκε κατι φοβερό και της απάντησα πολύ ήρεμα κάτι του τύπου “σιγά, μια χαρά είμαι”. Αλλά τώρα που έφυγα, το σκέφτομαι και μου φαίνεται τεράστια χόντραδα και με πειράζει που μου το είπε. Εγώ για μένα δεν μπορώ να διανοηθώ να λέω σε κάποιον άλλον κατάμουτρα οτι είναι μονοχνωτος, μου φαίνεται μεγάλη αγένεια. Σίγουρα δεν ειμαι κοινωνική και είμαι εσωστρεφής αλλά αυτο δίνει το δικαίωμα στον άλλο να με λέει μονοχνωτη? Ε ναι λοιπόν, θα ρωτήσω: είμαι υπερβολική που με πείραξε και βράζω στο ζουμί μου? Είναι όντως προσβολή και η αδερφή μου είναι γαϊδαρα ή παραειμαι ευαίσθητη? Και αν όντως είναι προσβολή, πώς σκατα αντιδράμε εγκαίρως στην αδέσποτη χοντραδα? Το να της πω εκ των υστέρων οτι με πείραξε μου φαίνεται άκυρο και τραβηγμένο. Πόσες σκατα φορές πρέπει να ακούσω χόντραδες για να μαθω να τις αντικρουω αποτελεσματικά? Ποια θα ηταν η σωστή αντίδραση? Σκέφτομαι οτι έπρεπε τουλάχιστον να της επισημάνω την αγένεια αν και είμαι σίγουρη οτι θα έλεγε κάτι του τύπου “σιγά, τι σου είπα” ή “την αλήθεια λεω”. Και όταν ακούς αυτό το “σιγά” πώς συγκρατείς τα νεύρα σου και δεν υψώνεις τους τόνους όταν ο άλλος και σε έχει προσβάλει και επιλέγει να αγνοεί τη δυσαρέσκειά σου? Και πώς θα γίνει μετά να μην το σκέφτομαι για ώρες βράζοντας στο ζουμί μου?  Υ.Γ.: η εναλλακτική στις παραπάνω προτάσεις δεν ήταν να κάτσω μόνη μου και να λιώνω στο PlayStation ας πούμε αλλά να κάνω κάτι με τον άντρα μου.

Που μια χαρά θα ήταν να έλιωνες στο PlayStation, βέβαια.

Αν από μόνη σου λες δεν είσαι κοινωνική, και είσαι εσωστρεφής, πού είναι η προσβολή αν σε πουν μονόχνωτη; Ναι, κυρία μου, είμαι μονόχνωτη, γούστο μου και καπέλο μου. Εκνευρίστηκες τόσο πολύ γιατί πιστεύεις ότι υστερείς κάπου, ενώ είσαι απλώς αυτή που είσαι: δεν θέλεις να πας ένα σαββατοκύριακο κάπου που είναι δυο τύποι που δεν πολυσυμπαθείς. «Μονόχνωτη» λέγεται αυτό; Έστω. Άλλος θα πήγαινε για τη βόλτα, για την εμπειρία, άλλος βρίσκει πάντα να πει κάτι ακόμα και με ανθρώπους που δεν πολυσυμπαθεί, άλλος συμπαθεί πάνω κάτω τους πάντες (δηλαδή, κανέναν ιδιαίτερα). Βγαίνουμε σε πολλά χρώματα και πολλά σχέδια.

Η σωστή αντίδραση θα ήταν να πεις κάτι που είναι όσο πιο κοντά στην αλήθεια γίνεται. «Δεν ταιριάζουμε πολύ με αυτούς τους φίλους, ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση». Το «μπα μωρέ δεν θέλω, βαριέμαι», ακριβώς επειδή το γύρισες στο θέμα της ευγένειας, δεν είναι ευγενική απάντηση. Δεν ήθελες να πεις ότι δεν συμπαθείς αυτούς τους φίλους, αλλά το «βαριέμαι», τι σημαίνει; Ότι βαριέσαι τους φίλους, αυτήν την ίδια, όλη την ιδέα γενικά. Όπως εσύ πήρες την απάντηση της πολύ προσωπικά, έτσι κι αυτή πήρε αυτό που είπες προσωπικά, γι’αυτό ρώτησε, συγκεκριμένα «τι βαριέσαι». Μήπως και το έσωζες, λέγοντας «βαριέμαι τη ζωή μου», αλλά με το «δεν θέλω», κατάλαβε αυτό που δεν ήθελες να πεις, ότι βαριέσαι τους συγκεκριμένους, την ιδέα, την απόφαση της. Και θίχτηκε.

Το καλό με την ηλικία είναι ότι σιγά σιγά σταματάς να θέλεις να ευχαριστήσεις τους άλλους, και παράλληλα σταματάς να προσπαθείς να είσαι ο ιδανικός άνθρωπος, όπως παρουσιάζεται από την κυρίαρχη άποψη (που τελικά, δεν είναι η άποψη κανενός ανθρώπου, συγκεκριμένα). Ο ιδανικός άνθρωπος είναι πάντα δραστήριος, τα πάει καλά με όλους, δεν κουράζεται ποτέ, όταν το ρίχνει έξω βάζει και τυρί στη σαλάτα του και για χαλάρωση βλέπει ντοκιμαντέρ. Ξέρεις πολλούς τέτοιους; Γι’αυτό ξεκίνησα λέγοντας «μια χαρά θα ήταν αν έλιωνες στο PlayStation» αντί να πας κάπου που δεν θέλεις.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News