Φεμινιστικό πρότυπο είσαι, όχι παράδειγμα προς αποφυγή.
___________________
Η ιστορία της Παράδειγμα προς Αποφυγή όπως την ξεχώρισα σήμερα.
Χαιρετώ όλη την παρέα του ampa και φυσικά την Ρένα. Σας ευχαριστώ που υπάρχετε!
Η ερώτησή μου είναι λίγο φιλοσοφικού περιεχομένου, θα ήθελα όμως ειλικρινά τις απόψεις σας για το αν θα μπορούσα να είχα κάνει κάτι διαφορετικά.
Είμαι παντρεμένη με 3 παιδιά και εργάζομαι καθημερινά 8ωρο σε απαιτητική δουλειά που εχει να κάνει με εξυπηρέτηση κοινού. Πριν 2 χρόνια, αποφάσισα να κάνω ένα μεταπτυχιακό λόγω του ότι α) πάντα το είχα απωθημένο και β) θα με βοηθούσε στην δουλειά μου. Ο άντρας μου με στήριξε πολύ (μαγείρεμα, φασίνα, νταντεμα παιδιών όσο εγώ ήμουν κλεισμένη στο υπνοδωμάτιο με το laptop αγκαλιά) οπότε το ξεκίνησα και μετά από πολύ ξενύχτι, κούραση και ταλαιπωρία, κατάφερα να το ολοκληρώσω και μάλιστα με πολύ καλό βαθμό.
Ενώ λοιπόν ένιωθα πολύ περήφανη για τον εαυτό μου, και πολύ ευχαριστημένη για το παράδειγμα που έδωσα μέσω αυτής της εμπειρίας στα παιδιά μου, έρχεται ένα απόγευμα η 7χρονη κόρη μου και μου λέει επι λέξει: “μαμά, όταν μεγαλώσω ΔΕΝ θέλω να γίνω σαν εσένα”. ΣΟΚ εγώ. Τι εννοείς ακριβώς παιδί μου;
Και αρχίζει εν ολίγοις να μου λέει ότι από τη στιγμή που ξεκίνησα το μεταπτυχιακό, η ζωή μου είναι όλο τρέξιμο και υποχρεώσεις, ότι είμαι συνέχεια ταλαιπωρημένη και κουρασμένη, και η ίδια δε θέλει να ζήσει έτσι. «Είναι απαραίτητο να κάνω μεταπτυχιακό όταν μεγαλώσω μαμά; Γιατί εγώ δεν θέλω!»
Αφού πρώτα την καθησύχασα ότι δεν χρειάζεται να κάνει μεταπτυχιακό αν δε θέλει, προσπάθησα να της εξηγήσω ότι οι επιτυχίες στην ζωή δεν έρχονται μόνες τους, αλλά μετά από κόπο και εργασία. Εσύ, της λέω, όταν καταφέρνεις πχ να ολοκληρωσεις ένα δύσκολο puzzle με πολλά κομμάτια, δεν το ευχαριστιέσαι περισσότερο απ’ ότι αν ήταν ένα εύκολο puzzle λίγων κομματιών; Το ίδιο κι εγώ: μπορεί να κουράστηκα και να ταλαιπωρήθηκα με το μεταπτυχιακό, όμως ΗΘΕΛΑ και το έκανα, διότι έμαθα πράγματα και έγινα καλύτερη στη δουλειά μου. Μεγαλώνοντας, όλοι αντιμετωπίζουμε προβλήματα και δυσκολίες και πολλές φορές θα χρειαστεί να δουλέψουμε σκληρά για να τα αντιμετωπίσουμε, όμως έτσι γινόμαστε σοφότεροι και δυνατότεροι, κι η ικανοποίηση που κερδίζουμε όταν τελικά τα καταφέρουμε, είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη απ΄ ότι αν μας τα έδιναν όλα έτοιμα, στο χέρι.
Δεν ξέρω αν κατάλαβε και τι κατάλαβε, εγώ πάντως μετά από αυτήν την συζήτηση ήμουν απίστευτα απογοητευμένη. Τόσον καιρό πίστευα ότι ήμουν παράδειγμα προς μίμηση για τα παιδιά μου και τελικά ήμουν παράδειγμα προς αποφυγήν!!!
Είναι αλήθεια πως τα 2 χρόνια του μεταπτυχιακού ήταν πολύ δύσκολα για μένα (και για τον άντρα μου). Προσωπικά ζορίστηκα πολύ, ήμουν συνέχεια άυπνη και κουρασμένη και παραπονιόμουν συχνά γι΄αυτό. Επίσης περνούσα αναγκαστικά λιγότερο ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά μου, διότι έπρεπε να διαβάσω! Αναγνωρίζω επίσης ότι λόγω της κούρασης τα νεύρα μου ήταν πιο ευαίσθητα, συνεπώς δεν έλλειψαν και στιγμές που τους είχα φωνάξει π.χ για την ακαταστασία στο σπίτι, ή για τον θόρυβο που έκαναν, όσο εγώ προσπαθούσα να συγκεντρωθώ στο διάβασμα, ενώ παράλληλα ο πατέρας τους προσπαθούσε να κοιμίσει την 2 ετών αδελφούλα τους.
Να είναι όλα τα παραπάνω ο λόγος που η κόρη μου είπε αυτό που είπε; Τι θα μπορούσα όμως να είχα κάνει διαφορετικά; Να υποκρίνομαι και να χαμογελάω συνέχεια, για να μην καταλάβουν τα παιδιά μου ότι είμαι κουρασμένη και αγχωμένη; Κάτι τέτοιο το θεωρώ πέρα για πέρα λάθος. Πιστεύω ότι στέλνει λάθος μηνύματα και πρότυπα στα παιδιά, ότι η «μανούλα» δεν έχει δικαίωμα να γκρινιάξει και να παραπονεθεί. Λες και η μανούλα δεν είναι άνθρωπος…
Φταίει η ηλικία της κόρης μου μήπως; Είναι μικρούλα ακόμα και το μυαλό της δεν μπορεί να διαχειριστεί την ιδέα ότι μεγαλώνοντας δεν θα τρέχουν για όλα ο μπαμπάς και η μαμά;
Φταίει ο χαρακτήρας της κόρης μου; Είναι δηλαδή τεμπέλα η ίδια, ως άνθρωπος; Δεν θα το έλεγα. Είναι πολύ ευσυνείδητη και επιμελής στα μαθήματά της και πρόθυμη να βοηθήσει στις δουλειές του σπιτιού, όποτε της το ζητήσουμε.
Έχει μήπως να κάνει με τη νέα γενιά γενικότερα, που είναι φυγόπονη και με μια ροπή προς την καλοπέραση;
Δεν ξέρω τι φταίει, πάντως αν δεν μπορώ με το ζωντανό παράδειγμά μου να διδάξω στο παιδί μου την αξία της εργασίας, της προσπάθειας και του να θυσιάζεις κάτι από την απόλαυσή σου σήμερα, προκειμένου να απολαύσεις πολλά περισσότερα αύριο, τότε δεν θα το καταφέρω ποτέ.
ΑΠΟ ΤΗΝ – παράδειγμα προς αποφυγήν
___________________
Ας οργανώσουμε τη συζήτηση.
Φίλη το ερώτημά σου είναι εξαιρετικό και σε υπερευχαριστώ που μας το έστειλες.
Ξεκινάς με μια φιλοσοφική τρόπον τινά εξέταση του ζητήματος γι’αυτό κι εγώ θα θεωρητικολογήσω λίγο.
Θυμάσαι που όταν ήμασταν παιδιά, αλλά και σε παλιές ταινίες, εξυψωνόταν η αξία της εργασίας ως φορέας αυτονόμησης, αξιοπρέπειας και αναβάθμισης της ζωής του εργαζομένου; Θυμάσαι που κυκλοφορούσε το “καμμιά δουλειά δεν είναι ντροπή” και που το “κεσάτια” στα ηθογραφικά διηγήματα ήταν κατάρα; Υπήρχε ένα προτεσταντικό ιδεώδες, ως σπάραγμα από την Αγία Γραφή (τον απόστολο Παύλο συγκεκριμένα) «Ει τις ου θέλει εργάζεσθαι, μηδέ εσθιέτω». Δηλαδή όποιος δεν θέλει να εργάζεται να μην τρώει κιόλας. Ο εργαζόμενος, που “σκοτώνεται” στην κούραση ώστε να βελτιώσει την διαβίωσή του κι αυτή της οικογένειάς του, για δεκαετίες στον δυτικό κόσμο αποτελούσε το ιδεώδες. Μέχρι μια ιστορική συγκυρία έφερε αύξηση των ποιτικών δεικτών της ατομικής διαβίωσης. Και συνδέθηκε όχι μόνον με την διαβίωση σε οικονομικούς δείκτες, αλλά και με την αυτοπραγμάτωση (η οποία σε καπιταλιστικό πλαίσιο λογικό είναι να συνδέεται με την ποιότητα ζωής σε οικονομικούς δείκτες). Η μόρφωση και η αξιοποίηση τυπικών προσόντων για μοριοδοτήσεις κι εμπλουτισμό βιογραφικού επίσης εντάσσεται στο πλαίσιο της εντατικής εργασίας και του ανταγωνισμού σε κοινωνία που δουλεύει σε αυτό το μήκος κύματος.
Όμως δεν είναι όλοι σύμφωνοι με αυτό το ιδεώδες. Ο Αμερικανός οικονομολόγος Χάιμαν Μίνσκι πίστευε ότι η οικονομική πολιτική θα πρέπει να εμπνέεται από το ιδεώδες της «δίκαιης κοινωνίας». Σε συνθήκες πίεσης, κρίσης αλλά κι ανεργίας, η χορήγηση επιδομάτων φάνηκε ως σωτηρία και χρήση του δικαιώματος της κοινωνίας στην γενναιοδωρία των πολλών στους λίγους. Το διαπιστώσαμε κι εμείς με την πανδημία και τη ενεργειακή κρίση. Πρόσφατα η δήλωση του γ.γ. του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γαλλίας, Φαμπιέν Ρουσέλ, υπέρ της εργασίας και κατά των επιδομάτων προκάλεσε εμφύλιο στον αριστερό χώρο. Το είπε ως εξής, «Η επιδοτούμενη αεργία δεν είναι επιθυμητή για ένα κόμμα της εργασίας», και η NUPES της άκρας αριστεράς το χαρακτήρισε ακροδεξιό.
Προφανώς δεν έχουν όλοι το ίδιο ιδεώδες κι ας το αφήσουμε εδώ.
Για να μεταφερθούμε από το θεωρητικό στο πρακτικό και προσωπικό σου. Η κόρη σου αποκλείεται στα 7 της χρόνια να έχει κάνει το σύνδεσμο μεταπτυχιακού και καπιταλιστικής ανέλιξης, ωστόσο αυτό που σίγουρα κατάλαβε είναι ότι η μαμά της έλειψε για κάτι που ερμήνευσε ως έξω από αυτήν. Είναι εξαιρετικά καλό που ο πατέρας της και σύζυγός σου είναι τόσο υποστηρικτικός και 2 χρόνια συνέβαλε να μπορέσεις να ολοκληρώσεις το μεταπτυχιακό σου με δική του προσωπική απλήρωτη εργασία στο σπίτι (αυτή που για τις γυναίκες θεωρείται αυτονόητη, κακώς, πολύ κακώς).
Όμως το παιδί είναι μια Μονάδα Συμπαγούς Εγωισμού (ΜΣΕ για συντομία), μπορεί να πεθαίνει κόσμος γύρω του κι εκείνο θέλει να παίξει, δεν είναι κάτι που είναι αφύσικο, είναι πολύ φυσικό, κι ας μην είναι λογικό. Τα παιδιά επίσης είναι σαν το νεσκαφέ, είναι της άμεσης ικανοποίησης, δεν έχουν ακόμη καλιμπραρισμένο το κριτήριο της μεγάλης αναμονής για το τέλειο αποτέλεσμα.
Λαμβάνει δε μοιραίως ερεθίσματα κι εκτός σπιτιού, που του υπαγορεύουν ότι η μανούλα είναι εκεί για κείνο πάντα, κι ερμηνεύει την απουσία ή την μείωση του χρόνου απασχόλησης μαζί της με μια κάποια “προδοσία”. Στην ηλικία αυτή είναι ακόμη νωρίς να συνειδητοποιήσει ότι το σωστό πρότυπο είναι αυτό που δίνεις εσύ κι όχι μια μητέρα αδρανής που η μόνη της απασχόληση είναι το φούρνισμα των cupcakes και το φτιάξιμο των νυχιών (δεν υποτιμώ ούτε τα cupcakes, ούτε τα νύχια. εφόσον δεν καταλαμβάνουν αποκλειστικά το διανοητικό δυναμικό της όποιας μάνας). Μεγαλώνοντας και προς την εφηβεία θα αρχίσει να συνειδητοποιεί ότι κι εκείνην την ενδιαφέρουν τα δικά της ενδιαφέροντα, που μπορεί να μην συμβιβάζονται απόλυτα με τις υποχρεώσεις της (σχολείο, μαθήματα) αλλά που αν τα επιθυμεί διακαώς θα βρει χρόνο να τα εντάξει στο πρόγραμμά της. Και θα έχει να ανατρέξει στο δικό σου παράδειγμα.
Εγώ βλέπω μια λειτουργική οικογένεια που νοιάζεται ο ένας τον άλλον. Μην σκας με πράγματα που δεν είναι στραβά. Διαφύλαξε ενέργεια για αυτά που όντως δημιουργούν πρόβλημα.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Κατανοώ τη δυσκολία του μεταπτυχιακού σε συνδυασμό με την εργασία σου και συγχαρητήρια για την πρόοδο σου, αλλά αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο είναι η περιγραφή ότι φώναζες για τη φασαρία και την ακαταστασία σε ένα σπίτι με τρία παιδιά και ένα μόνο γονιό, τον άντρα σου να προσπαθεί να τα φέρει βόλτα (νοικοκυριό και παιδιά). Κατά κάποιο τρόπο η κόρη σου έχει δίκιο γιατί στερήθηκε τη μητέρα της για δύο χρόνια, σε πολύ μικρή ηλικία. Δε θα σου πω ότι έπρεπε να διαλέξεις τα παιδιά σου και άλλα τέτοια, ο καθένας μας διαλέγει ότι κρίνει κατάλληλο, αλλά η επιλογή… Διαβάστε περισσότερα »
Και εγώ το ίδιο σκεφτόμουν για τη μητέρα μου αλλά δεν της το είπα ποτέ. Την έβλεπα ταλαιπωρημένη και δεν ήθελα όταν μεγαλώσω να γίνω και εγώ ταλαιπωρημένη. Ήθελα να είμαι πιο χαρούμενη/ξεκούραστη/ξέγνοιαστη από αυτό που έβλεπα στο πρόσωπο της μητέρας μου. Δε φταις ούτε εσύ ούτε η κόρη σου, ο καπιταλισμός φταίει. Και unpopular opinion, 8 ώρες δουλειάς είναι ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ και το έχουν περάσει ως φυσιολογικό που πρέπει να λέμε και ευχαριστώ που είναι 8 και όχι 12 ξέρω γω.
Το 8 ώρες δουλειά πήγαινε παρέα με το 8 ώρες ξεκούραση και 8 ώρες διασκέδαση. Όταν θέλεις 2 ώρες πήγαινε έλα για τη δουλειά και 9 φορές στις 10 παίρνεις και τη δουλειά στο σπίτι, καταλαβαίνουμε όλ@ ότι κάτι δεν πάει καλά. Υπάρχουν χώρες που έχουν θεσπίσει την 6ωρη εργασία με κάτι μισθούς που εμείς βλέπουμε στο 6μηνο και στα δικά μας εδώ θεωρεί ο κάθε επιχειρηματίας-μη-χέσω ότι πρέπει να λέμε thanks maaaaaster με φωνή Igor που βαράμε 10-12 ώρες με ρεπό 2 το μήνα και 600 ευρώ.
Ακριβώς! Επίσης το 8ωρο εφαρμόστηκε την εποχή που οι γυναίκες ασχολούνταν αποκλειστικά με το σπίτι και οι άντρες αποκλειστικά με τη δουλειά τους. Τώρα αν προσθέσεις στο 8ωρο της δουλειάς και τα οικιακά πάμε στο 9ωρο 10ωρο (χωρίς παιδιά). Βάλε και το πήγαινε έλα με κίνηση και αποστάσεις που τότε δεν ήταν τόσο τραγικές. Βάλε και χόμπι-μεταπτυχιακά-κοινωνικές υποχρεώσεις που τότε δεν ήταν κομμάτι της ζωής των ανθρώπων. Δεν ταιριάζει με τον σημερινό τρόπο ζωής το 8ωρο τι να λέμε τώρα, για αυτό και πολλές εταιρίες εφαρμόζουν είτε 6ωρη εργασία είτε 4ήμερη, με τα ίδια χρήματα.
Αληθινά ενδιαφέρον γράμμα. «Είναι απαραίτητο να κάνω μεταπτυχιακό όταν μεγαλώσω μαμά; Γιατί εγώ δεν θέλω!» Ενα “καλό μου παιδί,δεν είναι καθόλου απαραίτητο να το κάνεις αν δεν θέλεις.Εσύ θα κάνεις αυτά που θέλεις εσύ,και που θα σε κάνουν χαρούμενη.”Πως σου φαίνεται; Να γράψω και τούτο για να δεις μία άλλη οπτική. Για το δικό μου νου, η ύψιστη αξία είναι η εσωτερική μου γαλήνη, και η καλοπροραίρετη, χαμηλών τόνων,θετική συμπεριφορά που απορρέει από αυτήν.Εχω δε επιλέξει συνειδητά, να ζω με ελάχιστα,προκειμένου να έχω το χρόνο που χρειάζομαι για την επίτευξη και διατηρησή της. Η επαγγελματική καταξίωση και η αύξηση των… Διαβάστε περισσότερα »
Πολύ ωραίο το σχόλιο σου
Νέα γενιά φυγόπονη με ροπή προς την καλοπέραση? Τί κήρυγμα είν΄αυτό? Μήπως εκτός των άλλων που έξοχα εντοπίζει η Pocahontas, έχουμε και ολίγο σύνδρομο ανωτερότητας που αμφισβήτησε η πανέξυπνη μικρή? Και, αλήθεια, ποιος είναι τόσο σίγουρος για τον εαυτό του που θεωρεί πως είναι παράδειγμα προς μίμηση?
Καλά, μην αρχίσουμε τώρα για το πώς έβλεπα τη μητέρα μου μικρή και πως τη βλέπω τώρα! Μικρούλα νόμιζα είναι ένας Κέρβερος με κέρατα και μαστίγιο που όλη μέρα δουλεύει, και όταν επιτέλους είναι σπίτι κάνει δουλειές και μας βάζει για διάβασμα και απαγορεύει κάθε είδους ευχαρίστηση (τηλεόραση και σοκολάτες…) Τώρα που μεγάλωσα λέω ευτυχώς που η μάνα μου ήταν μια δυναμική γυναίκα με δικιά της εργασία και χρήματα. Ευτυχώς που δεν είδα πολύ τηλεόραση μικρή και έμαθα να διαβάζω βιβλία και ευτυχώς που δεν έφαγα όσες σοκολάτες ήθελα, έχω άλλωστε μια ζωή να τρώω κάθε μέρα ο,τι θέλω από… Διαβάστε περισσότερα »
Συγχαρητήρια για το μεταπτυχιακό! Ειλικρινά το γράφω ,οπως θα σου πω το παρακάτω,χωρίς ίχνος ειρωνείας ή κακίας :Αν πεθάνει πρώτος ο άντρας σου ,λέω αν ,και είσαι 75/80 και είσαι στο σπίτι σου ,και πάρεις τηλέφωνο την κόρη σου και της πεις :”δεν έρχεσαι πια συχνά από εδω,δεν ασχολείσαι μαζί μου τόσο “,και η κόρη σου σου πει “Μαμά,έχω στόχους που κυνηγάω για να νιώσω την αυτοπραγμάτωση που εσύ μου διδάξεις να κυνηγάω ,και να αφοσιώνομαι σε ότι αγαπώ ,δεν μπορώ δυστυχώς να έρχομαι παραπάνω από 2 φορές την εβδομάδα και να τηλεφωνώ πάνω από 3 συνολικά ,και σευχαριστω για… Διαβάστε περισσότερα »
Μου αρέσει που παρουσιάζεις τις 2 επισκέψεις και τα 3 τηλέφωνα την εβδομάδα, επαφή 5 από 7 μέρες δλδ, ως κάποιου είδους δυστοπικου σεναρίου 🤦♀️ ξερεις πόσοι γονεις θα εύχονταν να βλέπουν τόσο συχνά τα παιδιά τους που ζουν σε άλλη πόλη ή στο εξωτερικό; κατά πάσα πιθανότητα η γραφουσα θα χαίρεται με την ευτυχία της κόρης της και με την καλή σχέση που έχουν που μιλάνε και βλέπονται τόσο συχνά. Αλλωστε η σχεση που έχουμε με τους αγαπημένους μας ανθρώπους δεν μετριέται με την ποσότητα αλλά με την ποιότητα της επικοινωνίας.
Ρε συ Ποκαχόντας, φαντάσου και να ήσουν (είσαι) επιθετική δηλαδή. Τόσο αβίαστα σου βγαίνει πια;
Η Pocahontas μιλάει ανθρώπινα. Τα παιδιά δεν τα κάνουμε για να μας ΄κοιτάξουν’ αλλά, πιστέψτε με, η σύνδεση-bonding που είχαμε στην μικρή τους ηλικία έχει να κάνει με την ποιότητα της σχέσης μας αργότερα. Εξ ου και η ανάγκη ψυχολογικής βοήθειας στην επιλόχειο κατάθλιψη -πολύ συχνή σε γυναίκες σαν εμένα που τα ήθελαν όλα τέλεια και δεν ήθελαν κάποια πράγματα να τα αποχαιρετήσουν για λίγο- και γενικώς συμβουλευτικής σε κάθε στάδιο όπως και πρακτικής βοήθειας. Πόσοι δεν πέρασαν ώρες στον καναπέ του psy κλαίγοντας για την αδιαφορία και απουσία των γονιών τους, γονιών που δεν ήταν απαραιτήτως κακοπροαίρετοι αλλά έλειπαν-παλιά… Διαβάστε περισσότερα »
Κι ένα τελευταίο: σταματήστε να πιστεύετε τα περί ‘ Σούπερ Γούμαν’ που τα προλαβαίνει όλα, είναι τέλεια μητέρα, γυμνασμένη, σέξυ και φοβερή μαγείρισσα κάνοντας συγχρόνως μεταπτυχιακό. Είναι αφήγημα του καπιταλισμού όπως λέει και η Ρένα _Πόσο χαίρομαι που κάποιος το έγραψε ακριβώς έτσι.Δυστυχώς υπάρχει μεγάλο πρόβλημα στην καλλιέργεια αυτής της εικόνας,ξεκινάει από την παραπλανητική αφήγηση για τις διάσημες και συνεχίζει με γυναίκες που έχουν επιτυχία σε συγκεκριμένους τομείς.Το χειρότερο όλων;Όταν βραβεύουν έναν άνδρα για την επιχειρηματική του δράση τον βραβεύουν γιατί είναι καλός μάνατζερ,όταν βραβεύουν μία γυναίκα με την ίδια αφορμή αναφέρουν ότι είναι και καλή σύζυγος και μητέρα.Εννοώντας ουσιαστικά… Διαβάστε περισσότερα »
Απορώ τοτε γιατί τα γράφεις. Μιλησες με όρους αντίστροφης ψυχολογίας, ακόμα κι αν δεν το κατάλαβες.
Πάντως στο κείμενο δεν φάνηκε να παραμελείται το παιδί. Το κορίτσι είπε οτι την βλέπει κουρασμενηυ. Εκ των πραγμάτων οι γονείς δεν γίνεται και δνε πρέπει να είναι ολη μερα πάνω απο τα παιδιά τους. Η φυσική απόσταση έχει διαφορά απο την συναισθηματική. Η συναισθηματική είναι αυτή που οδηγεί παιδιά σε ψυχολογική υποστήριξη,που λες.
Απο τη μια λες ότι η σούπερ γουμαν είναι απότοκο του καπιταλισμού, από την άλλη όμως το επιβεβαιώνεις πανηγυρικά αυτό το πρότυπο! Έκανες 3 μεταπτυχιακα κάτι που φαίνεται απίστευτο επίτευγμα μπαίνοντας όμως στο τρυπακι του ανταγωνισμού είτε με τους συναδέλφους σου είτε και με το σύζυγο
Έχει μια βάση το σχόλιο σου. Δε χρειάζεται όμως να είναι η γυναίκα σούπερ γουμαν. Μπορεί να διαλέξει τι από όλα αυτά της ταιριάζει καλύτερα. Αν είναι το τέλεια μητέρα μπράβο της. Αν είναι η σέξι γυμνασμενη πάλι μπράβο της. Αν είναι το μεταπτυχιακό πάλι μπράβο της. Εκ των πραγμάτων δεν μπορείς να τα κάνεις όλα. Οπότε επιλέγεις αυτό που σου ταιριάζει. Το μεταπτυχιακό δε κρατάει για πάντα. Είναι κάτι προσωρινό και μόλις τελειώσει, οι ισορροπίες επανέρχονται. Το να γεμίζουμε τύψεις μια γυναίκα επειδή για ένα διάστημα έλλειψε στα παιδιά της το βρίσκω λίγο άδικο. Κι εγώ έχω δώσει μεγάλο… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν νομίζω να διαφωνείτε εδώ,δεν γίνεται κανείς να τα κάνει όλα τέλεια και ταυτόχρονα,αυτό προκύπτει και από το δικό σου ποστ αυτό λέει και η earthmom.Συγχαρητήρια για όσα έχεις κάνει και για τη διαχείριση,νομίζω ότι ένας λόγος που διαλύονται σχέσεις και γάμοι στις μέρες μας έχει να κάνει και με το ότι καταλήγουν τελευταία προτεραιότητα μέχρι που φτάνουν οι άνθρωποι να αποξενωθούν.Το να αφήσεις τα υπόλοιπα προκειμένου να πας μπροστά στη δουλειά σου χωρίς να στερήσεις χρόνο από την οικογένεια είναι η σωστή επιλογή,όταν το παιδί σου φύγει για σπουδές μπορείς να βάλεις και κάτι άλλο στο πρόγραμμα που τώρα σου… Διαβάστε περισσότερα »
Αν κρίνω από εμένα , που πάνω κάτω πρέπει να έχουμε την ίδια ηλικία με τη γραφουσα δεν νομίζω ότι είναι αναποληση της εποχής ΠΑΣΟΚ. Είναι το άγχος να δώσεις περισσότερα εφόδια στα παιδιά σου για να αντιμετωπίσουν το σήμερα. Εμείς ειμασταν απροετοίμαστοι και όσοι άφησαμε πίσω την λογική των δανείων και της κλαψας , μας έπιασε μια ψιλουστερια να δώσουμε στα παιδιά περισσότερα για να είναι προετοιμασμένα. Έχει συμμαθήτρια η κόρη μου που πάει ξένη γλώσσα, πολεμική τέχνη, ωδείο, κολυμβητήριο και έμενε μια Κυριακή που τη γέμισαν και αυτή με προσκοπισμό. Για να μη γίνει τεμπελα και ασχολείται με… Διαβάστε περισσότερα »
Μπράβο Pocahontas, τα έγραψες όλα.Να προσθέσω οτι για τίποτα δεν έχω μετανιώσει τόσο παρά για τις ώρες που δεν πέρασα με τα παιδιά, που βαριόμουν ή που είχα νεύρα λόγω εργασίας. Μακάρι να με συγχωρέσουν!
Καλά που δεν είσαι δηκτική. Θα δείς τι θα πάθεις γραφούσα οταν θα λουστείς οτι πρεσβεύεις να δώ αν θα μετανιώσεις. Γιατι τώρα τα λες επειδή σε συμφερουν, κατα βάθος παρτάκιας είσαι και θα λουφάξεις μετά. Κατι σαν το ρόδα είναι και γυρίζει. Την περίπτωση να ΜΗΝ κρέμεται απο την ζωή της κόρης της και να είναι περήφανη που κυνηγάει αυτό που αγαπάει την σκέφτηκες? Την περίπτωση να εχει δική της ζωή στα 80? Μπα ουτε αυτό. Ηθικό μάθημα, μην μασάτε απο το φεμινιστικό πρπότυπο που σας σερβιρουν, ψέματα είναι, θα φανεί άλλωστε στο βάθος χρόνου, μην μου βγείτε παραπονουμενες… Διαβάστε περισσότερα »
Εγώ πάντως κάνω το κουμάντο μου. Έχω σταμπαρει ένα γηροκομείο στην Ισπανία με σπα , μαθήματα χορών, γιόγκα και άλλα πολλά. Θα πουλήσω το σπίτι και θα απολαύσω τα τελευταία μου χρονιά στην Ισπανία. Να αποδέσμευσω και το κορίτσι μου από το άγχος να με φροντίσει. Ας με λένε εγωιστρια …
Να σου πω πως βλέπω εγω την μαμά μου πια. Αφου κατάφερα να την αποδεσμεύσω απο τον ρόλο της μάνας πλέον ζεί μια ζωή δικιά της με pilates, χορό, εκδρομές. Κι όταν την ακούω να έχει ραντεβού για καφέ με τις φίλες της με πιάνει μια τρελή χαρά. Οχι γιατί εγω δεν εχω υποχρέωση να την φροντίσω, γιατι αυτή είναι ελεύθερη απο την έννοια της δικής μου φροντίδας κι είναι οκ.
ΥΓ μαζεύω λεφτά να της κάνω δώρο ομαδικό σπα να πάει οχι με τις κόρες της, αλλά με τις φίλες της.
Πω πω Lioness τώρα που είπες γηροκομείο στην Ισπανία με θυμάμαι στα 20κάτι άνεργη και άφραγκη στη Μαδρίτη, να πίνω μόνη μου καφέ σε ένα πάρκο και να αναρωτιέμαι τι κάνω στη ζωή μου και ακριβώς απέναντι έιχε έρθει για πικ νικ το γηροκομείο. Μιλούσαν, γελούσαν, χόρευαν, τσιμπολογούσαν, ώσπου σε κάποια στιγμή σηκώνεται μια γιαγιά και λέει: «Δε πάμε να πιούμε καμιά μπυρίτσα;» Και σηκώνονται και φεύγουν να πάνε για μπύρες. Είχα μείνει σύξυλη να τους κοιτάω, μέχρι τότε δεν είχα ξαναδεί μεγάλους ανθρώπους τόσο ευδιάθετους και με όρεξη για ζωή και μπύρες. Πολύ τους χάρηκα! Πάρα πολύ όμως
Ακριβώς! Δεν είναι όπως τα εδώ. Έχω μια φίλη που ήταν δασκάλα γιόγκα σε ένα στην Πορτογαλία. Μου είπε ότι είχαν περισσότερη διάθεση για ζωή. Έπαιζαν , ερωτοτροπούσαν, ήθελαν να κάνουν συνεχώς νέα χόμπι, κάποιοι μάθαιναν ξένες γλώσσες. Απολάμβαναν τη ζωή , γνωρίζοντας ότι δεν απομένει πολύ ακόμα και ηταν απαλλαγμένοι από το άγχος των παιδιών και των παιδιών των παιδιών τους.
Τι ωραιο 💙
Έπρεπε να το πετάξεις το φεμινιστικό πρότυπο, έτσι, δεν κρατιόσουνα. Τουλάχιστον τώρα μας λύθηκε η απορία γιατί θέλεις να κάνεις παιδί.
Η μαμά μου είναι 77, χήρα και τα παιδιά της όλα μακριά. Μπορεί να μην ήταν φεμινίστρια και να τελείωσε μόνο το δημοτικό, αλλά δεν θέλησε να είναι ποτέ βάρος στα παιδιά της. Έχει τις φίλες της, πάει εκδρομές, γυμνάζεται καθημερινά για να μην καταπέσει και φορτωθεί στα παιδιά της, έγινε πρόεδρος του πολιτιστικού συλλόγου της γειτονιάς της, ξεκίνησε το διάβασμα μετά το θάνατο του πατέρα μου για παρέα στο κρεβάτι (της πήρα και μια ηλεκτρική κουβέρτα) και γενικά, με εξαίρεση το οικονομικό, η ζωή της είναι όμορφη και καθόλου μίζερη. Δούλευε μια ζωή μοδίστρα από το πρωί ως το… Διαβάστε περισσότερα »
Και δεν αναρωτήθηκες ποτε μήπως κάποιος άλλος σε θεωρεί παράδειγμα προς αποφυγην(γκουχ γκουχ) και φυτεψε αυτή την ιδέα στο κεφάλι ενός 7χρονου??🤔🤔🤔
Γιατί 7 χρόνων να σου λεει από μονο του τετοια,λυπάμαι που στο λέω αλλά κομματάκι δυσκολο( δουλεύω με παιδιά και πιστεψε με 7 χρόνων μόνο τέτοια δεν τους νοιάζουν)
Εντελώς αυθαίρετο συμπέρασμα, καθότι δεν συνάδει κάτι τέτοιο με την συμπεριφορά του γκουχ γκουχ.
Αν έπαιζε τέτοια περίπτωση θα το είχε δείξει ο ίδιος.
Κι έχοντας περάσει από την ίδια φάση με την γραφουσα, τα ίδια και χειρότερα άκουσα από τον 5 ως 7 ετών γιο μου.
Ακόμα και τώρα θυμάται πόσο διάβαζα και το λέει.
Σε καμία περίπτωση δεν είσαι παράδειγμα ως αποφυγή! Τα παιδιά σου πήραν α) το παράδειγμα μιας μητέρας που εργάζεται για τους δικούς της στόχους και τα καταφέρνει λαμπρά και β) ποιοτικό χρόνο με τον πατέρα τους, δλδ το παράδειγμα ότι γονείς είναι και οι δύο, όχι μόνο η μαμά. Η κόρη σου είναι πολύ μικρή, συμφωνώ απόλυτα με την ανάλυση της Ρένας, σε αντιλαμβάνεται σχετικά μονοδιάστατα ως μαμά της και παρατήρησε ότι πέρασε λιγότερο χρόνο μαζί σου και ότι ήσουν κουρασμένη. Μεγαλώνοντας, ως ενήλικας πλέον, κατά πάσα πιθανότητα θα έχει εντελώς άλλη άποψη, και πιθανό να μην θυμάται καν πώς… Διαβάστε περισσότερα »
Ένα μεγάλο μπράβο από εμένα για όσα έχεις καταφέρει. Μη σε αγχωνει αυτό που σου είπε το κορίτσι. Είναι μικρούλα και όλος ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της. Κριτική σκέψη αποκτά στην εφηβεία. Εκεί βέβαια θα πάθεις σοκ με την ακύρωση, αλλά είναι και αυτό στο πρόγραμμα. Τώρα θέλει τη μαμά και τον μπαμπα της μόνο για εκείνη. Διάβασα και ένα σχόλιο παραπάνω και λίγο στεναχωρέθηκα. Δεν κάνουμε παιδιά ούτε για να μας θαυμάσουν , ούτε για να ζήσουν τη ζωή που δε ζησαμε,ούτε για να μας μοιάσουν, ούτε για να μας κάνουν παρέα αν είμαστε μόνοι,ούτε για… Διαβάστε περισσότερα »
Καταπληκτική! Καταπληκτική είσαι! Η κόρη σου απλά με τον τρόπο της σου λέω οτι της λείπεις (;) Οτι σε νοιάζεται και στεναχωριεται που σε βλέπει κουρασμενη. Αυτό όμως που κανείς γράφει ασυνείδητα μέσα της για την δική της χειραφέτηση. Βάζεις λιθαράκι που θα επιδράσει πανω της μακροπροθεσμα. Της λες οτι οι γυναικες μετά τον γάμο μπορούν, ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ να θέλουν και να είναι ιακανοτατες να έχουν επαγγελαμτικες φιλοδοξίες και επιτυχίες, να έχουν όνειρα και να κοιτανε την εσωτερική τιυς καλλιέργεια. Υ.Γ. ελπίζω να μην εννοούσες οτι πριν απο το μεταπτυχιακό σου ο σύζυγος δεν αναλάμβανε την διαπαιδαγώγηση (οχι νταντεμα, δεν είναι… Διαβάστε περισσότερα »