Γιατί παρόλο που είμαστε γνώστες της αλήθειας ενός ανθρώπου για τον οποίο έχουμε αισθήματα (ενώ αυτός όχι ) επιμένουμε να νιώθουμε ότι μας πληγώνουν! Πέφτουμε μονίμως στην λούμπα του θύματος και του δράματος ,ενώ γνωρίζουμε ότι τα πράγματα είναι απλά. Οι προσδοκίες είναι δική μας ευθύνη. Γιατί αυτή η σύγκρουση της πραγματικότητας με την ψευδαίσθηση? Θα ήθελα την γνώμη σου στην γενικευμένη αυτή ερώτηση.
– Χυλοπίτες
Υποθέτω επειδή είμαστε παγιδευμένοι μέσα στον εαυτό μας και είναι αδύνατον, φυσικά ή και μεταφυσικά, να ξεφύγουμε από αυτή τη φυλακή.
Αυτό προσπαθούν να κάνουν οι βουδιστές με τον διαλογισμό, και δεν ξέρω κανέναν να μας πει αν τα κατάφερε τελικά (ο Βούδας μάλλον, γι’ αυτό έμεινε και στην ιστορία).
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Διότι ζώντας ένα δράμα ως θύματα, αποφεύγουμε την ανάληψη προσωπικής ευθύνης. Διότι μας είναι πιο εύκολο να είμαστε πλανημένοι παρά υπαίτιοι. Αλλά πάντα όταν είμαστε σε σύγκρουση με την πραγματικότητα πληρώνουμε τεράστιο τίμημα διότι ο τζάμπας πέθανε. Βασικά δεν έζησε ποτέ, δεν ζούσε καν όταν ήμασταν παιδιά. Και βέβαια το δράμα προϋποθέτει σκηνή και άρα πρωταγωνιστές και κομπάρσους. Με την δραματοποίηση – θυματοποίηση εαυτού είμαστε πάντα πρωταγωνιστές, ενώ αν αποδεχθούμε πως ο άλλος δεν έχει αισθήματα για μας (όπως λες) φεύγουμε από το κέντρο της σκηνής και πάμε προς τα πίσω, εκεί που το φως δεν είναι τόσο δυνατό. Τότε… Διαβάστε περισσότερα »
Leas, πολύ ωραίο σχόλιο. Τα ανέλυσες πολύ ωραία!
Ευχαριστώ! Και κάτι ακόμα σχετικά με την σκηνή και την δραματοποίηση. ‘Είναι σαν να κρατάτε στα χέρια σας ένα βιβλίο, το βιβλίο της ζωής και να θέλετε να το διαβάσετε και να μην μπορείτε γιατί επιλέγετε να είστε κάτω από προβολείς, από εκτυφλωτικό φως. Αυτό όμως δεν σας επιτρέπει να διαβάσετε το βιβλίο. Το στερείστε, στερείστε την μη στέρηση. Αν δεχτείτε το λιγοστό φως μιας κοινής λάμπας, τότε, ναι, δεν θα είναι εκτυφλωτικό το φως, δεν θα είναι λαμπερό, θα είναι συνηθισμένο και κοινό αλλά θα σας επιτρέψει να διαβάσετε το βιβλίο’. Πρώτον: είναι ευλογία να ακούς σοφίες κάθε μέρα… Διαβάστε περισσότερα »
Τι όμορφη και ώριμη απάντηση! Η βασική ερώτηση που πρεπει να κάνει ο κάθενας στον εαυτό του είναι: “εγώ τι παιρνω απο αυτήν την κατάσταση? “. Αλλά συνήθως θέλει πολλη αυτογνωσία και πολλη δουλειά για να απαντηθεί.
Πραγματικά θέλει πολλή δουλειά. Εγώ μπορεί να το συμπυκνώνω εδώ σε μερικές προτάσεις αλλά η εσωτερική διαδρομή για να καταφέρεις να καταλάβεις και μετά να γκρεμίσεις και μετά να ξαναχτίσεις, είναι τεράστια.
@leas: το ξερω, την κάνω και είναι τόσο επώδυνη και δύσκολη, όσο και συναρπαστική. Πολλές φορές με τα σχόλια σου υπήρξες φάρος για μένα, στο ότι έχει ένα φως αυτό το τουνελ της αυτογνωσίας και της ψυχοθεραπείας, όσο βουνό κι αν μου φαίνεται αυτό το ταξίδι κάποιες (αρκετες) φορές, κι ας έχει πολυ πονο το να μάθουμε τον εαυτό μας. Σε ευχαριστώ ❤
Τι συγκινητικά λόγια που μου λες! Χαίρομαι πάρα πολύ που κάνεις το ταξίδι, το λες πολύ εύστοχα, είναι επώδυνο αλλά και συναρπαστικό.
Κι άλλη σοφία του θα γράψω, σχετικά με αυτό που λες για το φως στο τούνελ: ‘υπάρχει πολύ σκοτάδι εκεί έξω για όποιον επιλέγει να βλέπει σκοτάδι και πολύ φως για όποιον επιλέγει το φως’.
Το θέμα είναι να βρεις την τόλμη να ανοίγεις τις κλειστές πόρτες, μία μία.
Αχ leas μου φαίνεται ότι ελειπες κάποιον καιρό και χαίρομαι πολύ που σε ξαναβλέπω τελευταία. Τόσο ωραία σχόλια ❤️
Σ’ ευχαριστώ πολύ Γβρμ, το σχόλιο σου μου έφερε μεγάλο χαμόγελο στο πρόσωπο!
Ε έχω κάνει τρία διδακτορικά και 80 μεταπτυχιακά στο θέμα στο παρελθόν και το ξέρω τόσο καλά όσο δεν πάει. Ακόμα σήμερα, όταν ψάχνω τι μου φταίει, τι συμβαίνει πίσω από τις γραμμές, από τα πρώτα πράγματα που πάντα θυμάμαι να ρωτήσω τον εαυτό μου είναι: μήπως παίζεις θέατρο leas; Συνήθως (όχι πάντα) η απάντηση είναι όχι, αλλά πάντα ρωτάω και πάντα αμφιβάλλω. Από την αμφιβολία προκύπτει η εγγύηση τελικά, πως όχι.
Πολύ μου άρεσε το πως το έθεσες. Και έχω να προσθέσω το εξής. Έρχεται μια μέρα, που ζεις ένα αληθινό (πραγματικό? ρεαλιστικο?) δράμα στη ζωή σου και γίνεσαι και νιώθεις θύμα της ζωής. Ψάχνεις την προσωπική ευθύνη αλλά δεν υπάρχει γιατί δεν φταις εσύ που ένας δικός σου άνθρωπος είχε καρκίνο. Γινεσαι πρωταγωνιστής του δράματος ενώ νιώθεις κομπάρσος. Νιώθεις τόσο μικρός και ασήμαντος. Όσο και να κλάψεις, όσο και να αντιδράσεις, δεν θα αλλάξει η κατάσταση. Και ξαφνικά ξεκαθαρίζει το τοπίο και βλέπεις την διαφορά ανάμεσα στο ζω ένα δράμα (στην κυριολεξία) και στο φτιάχνω ένα δράμα για να ζήσω… Διαβάστε περισσότερα »
Συμφωνώ με αυτό που λες και το λες πολύ ωραία. Τι ανακούφιση όμως, όταν ξεκαθαρίζουν τα τοπία!
Χιλιετίες τώρα οι φιλόσοφοι ψάχνουν να εξηγήσουν την “σύγκρουση της πραγματικότητας με την ψευδαίσθηση”, θα πρότεινα να ξεκινήσεις από Πλάτωνα και ίσως να συζητήσεις τις απορίες σου με τον ταξιτζή μετά την επόμενη έξοδο και αρκετά ποτά, είναι το πιο κοντινό σημείο που μπορείς να φτάσεις στην κατανόηση των μυστηρίων της ανθρώπινης αντίληψης.
Κλαίω 😂
Πλάτωνας – Ταξιτζής σημειώσατε Χ
Ε ναι κυρία Λένα μου όμως εμείς είμαστε μεσογειακοί και βράζει το αίμα μας, το θέλουμε το δράμα μας, δε θα έρθει τώρα ο βούδας και ο κάθε κσένος να αλλοιώσει τον πολιτιζμό μας!
Και κυρίως μη με στείλεις σε ψυχολόγο (ήθελα απλά να το πω!)
Νε αλλα τι υπαρχει περα απο την αρχη της ηδονης; ε τι τι ε τι τι;
Κάτι έγραψες ηλιοσταλακτη αλλά τα βγάζει σαν #*”+_+#+€+€+€+€(€€(_)&(*(#+€+€(“(” .Μάλλον κάτι θα γράψεις λάθος,ή έχει θέμα το κινητό μου;ένα από τα δύο(ήθελα να το πω!)
Ποιος ξέρει, εγώ το βλέπω κανονικά. Από υπολογιστή γράφω.
Φουστα 😂❤
Η περιγραφή της ανθρώπινης λειτουργίας που δίνεις είναι μονοδιάστατη και απλουστευτική. Και κυρίως διανοητικοποιημένη. Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ πιο περίπλοκη, πολύ πιο συναισθηματική και πολύ πιο σκοτεινή. Και ο καθένας από εμάς νομίζω οφείλει στον εαυτό του να βυθιστεί στον κόσμο των ψευδαισθήσεων, να δημιουργήσει προσδοκίες, να τις δει να διαψεύδονται μπροστά στα μάτια του, να απογοητεύεται, να πληγώνεται, να πονάει. Και μετά να ωριμάζει, να ξέρει από ποιο βράχο πια να κάνει βουτιές και σε ποιο σημείο της θάλασσας ο βυθός έχει άμμο κι όχι πέτρες, ώστε να μη χτυπήσει στην επόμενη πτώση, να έχει πιο ρεαλιστικές προσδοκίες.… Διαβάστε περισσότερα »
Ακριβώς! Αν και συμφωνώ πως τίθεται αρκετά απλουστευτικά το θέμα, θίγει κατι πανανθρώπινο νομίζω, ότι δεν είμαστε ρομπότ βρε παιδιά. Ευτυχώς! Άνθρωποι είμαστε, εξ’ορισμού και εκ βιολογίας ελλειπείς και needy συναισθηματικά, διψάμε για αγάπη και για προσοχή, έτσι είμαστε φτιαγμένοι. Κι έτσι γίνονται και θαύματα.
Υπέροχη και η μεταφορά της Λένας του εαυτού ως φυλακή, θέλει δουλειά πολλή η γνωριμία μας μαζί του.
Έζησα την πρώτη δεκαετία μετά την εφηβεία μου χωρίς κανένα δράμα στα ερωτικά μου. Εκεί που οι φίλες και οι φίλοι μου ζούσαν το δράμα τους, εγώ έμπαινα και έβγαινα απο τος σχέσεις μου αλώβητη. Νόμιζα δε πως είχα βρει την απόλυτη αλήθεια και ήμουν τόσο μάγκας που εγω δεν πληγωνομουν. Μάλιστα έλεγα στους φίλους μου κάτι παρόμοιο με την ερώτηση με ύφος σοφού γέροντα. Ώσπου, μπαίνοντας στα 30 άρχισα να αναρωτιέμαι γιατί η συναισθηματική μου ζωή μέχρι τώρα δεν μου έλεγε τίποτα. Κατάλαβα οτι απο τον φόβο μου να μη ζήσω το «δράμα» διάλεγα ανθρώπους «ακίνδυνους» για μένα. Δεν… Διαβάστε περισσότερα »
Θα μπορούσα να το έχω γράψει εγώ!
Μέσα από ψυχοθεραπεία κατάλαβα ότι ποτέ δεν τολμούσα να διεκδικήσω κάτι που θέλω(σε ερωτικό και επαγγελματικό επίπεδο) γιατί δεν άντεχα τη ματαίωση αν κάτι δεν πήγαινε καλά.
Δε νομίζω ότι το έχω λύσει ακόμα βέβαια, παρατηρώ πως όποτε έχω κάνει σχέσεις και δεν έχω ερωτευτεί πάνε όλα ρολόϊ. Όταν θέλω πολύ τον άλλο τα κάνω σκ@@@ά.
Ματαίωση λέγεται..Μας είναι επίπονη ακόμα και στα πολύ μικρά.Ο καθένας μας προσπαθεί να βρει τρόπους απλά για να την διαχειριστεί, γιατί να την αλλάξει δεν γίνεται.
Ακριβώς. Και πρεπει να ματαιωθεις τουλάχιστον μια φορά σοβαρά στη ζωή σου, να πιεις πολυ και να ακουσεις πολυ Άκη Πάνου, για να πλησιάσεις τα βουδιστικα επίπεδα ψυχραιμίας.
χαχαχα!!!Φανταστικό!!!
Γιατί οι άνθρωποι τζογάρουν; Ξέρουν ότι οι πιθανότητες να γίνουν έτσι πλούσιοι είναι ελάχιστες παρόλα αυτά παίζουν, ορισμένοι εθίζονται στο παιχνίδι. Οι εθισμένοι δεν παίζουν για να κερδίσουν, παίζουν για να χάσουν. Αυτό μου το έχει πει άτομο που είναι σε απεξάρτηση από τον τζόγο. Αν αλλάξεις τις λέξεις θα καταλάβεις ότι το δράμα που λες μπορεί να γίνει εθιστικό. Χωρίς, χωρίς τις προσδοκίες, η ζωές μας μοιάζουν κενές. Όταν γίνεται εθισμός τότε γίνεται πρόβλημα.
Οι προσδοκιες απλα σε απομακρυνουν απο την.πραγματικοτητα. Βοηθαει στο να μην αναλαμβανεις την ευθυνη γι αυτο που νιωθεις και να μεταθετεις την ευθυνη στον αλλο. Οταν δεις καποια πραγματα οπως ειναι θα πενθησεις. Και αυτο ειναι μερος της ζωης. Αλλα ποναει, γι αυτο και το αποφευγουμε κοροιδευοντας τον εαυτο μας στην ουσια. Η καρδια ποναει οταν ψηλωνει…
Μποφιλιου, αστρολογια στο σαιτ, μονο τσιοδρα και χαρδαλια μαζι απομενει να ξαναδουμε γαι να τριτωσει 😜 (Αν υποψιαστωωω οτι δεν θα προλαβω να κανω ριζα…)
Πρόσεχε τι εύχεσαι γιατί το σύμπαν συνωμότησε!
Κατά τη γνώμη μου γιατί δυσκολευόμαστε να δούμε τον εαυτό μας και τη συμπεριφορά μας ως εξωτερικοί παρατηρητές, δηλαδή όπως θα βλέπαμε ένα άλλο άτομο. Δεν είναι αδύνατο να το πετύχουμε, αλλά προϋποθέτει μια αποστασιοποίηση από τα συναισθήματα και τα θέλω μας. Όχι απαραίτητα με τη μορφή βούδα αλλά σίγουρα με συναίσθηση του πόσο σημαντικοί είμαστε μες στη συνολική εικόνα (πολύ λίγο).
Μερικές φορές τα αντικείμενα του πόθου μας καλλιεργούν το δράμα γιατί δεν ειναι ξεκάθαροι. Στέλνουν εσκεμμένα διπλά μηνύματα για πολλούς λόγους οπότε και να θέλεις και να το έχεις πάρει απόφαση κρατιέσαι από μια κουβέντα που σηκώνει πολλές ερμηνείες. Έτσι μπορεί να είσαι τροφός εγωισμού, ναρκισσισμού και ταυτόχρονα μια καλή καβαντζα.