Αγαπητή «Α, μπα»: Είναι ουτοπικό να περιμένω να ενδιαφερθεί ο άντρας μου ξανά για μένα;

Αγαπητή Α, μπα Είμαι 50 ετών παντρεμένη 20 χρόνια με παιδιά 18 και 12 και εργαζόμενη. Η σχέση με τον σύζυγό μου έχει περάσει από σαράντα κύματα με έρωτα, τσακωμούς κυρίως μετά την έλευση των παιδιών, μια απιστία από μέρους του πριν 16 χρόνια (χωρίς να δώσει ξανά δικαιώματα από τότε αλλά είναι κάτι που με κάνει ακόμα να κλαίω όταν το σκέφτομαι). Επίσης πέρασε σοβαρή ασθένεια το 2009, παίρνει φάρμακα και πρόσφατα πέρασε άλλη ασθένεια με χειρουργεία και παραμονή σε νοσοκομείο. Ας πούμε ότι ξεμπέρδεψε κάπως το καλοκαίρι που μας πέρασε. Όλα αυτά του έχουν κοστίσει και στη δουλειά του καθώς είναι ελεύθερος επαγγελματίας και με τις ασθένειες αλλά και με την κρίση που έπληξε κυρίως τον δικό του χώρο δουλεύει πλέον περιστασιακά. Το σπίτι που μένουμε είναι δικό μου, μέρος του δανείου αποπληρώθηκε από κοινού. Η οικονομική συνεισφορά του τα τελευταία 10 χρόνια είναι μικρή. Βασικά το πορτοφόλι είναι κοινό αλλά τα έξοδα της οικογένειας πληρώνονται κυρίως από τον δικό μου μισθό και έχω πάρει δάνεια και κάρτες που μου επιτρέπει η δουλειά μου και πληρώνω και τις δόσεις. Βοήθεια οικονομική από γονείς έχουμε ελάχιστη (από δική μας επιλογή) και ούτε μας κρατούσαν ποτέ τα παιδιά παρά μόνο κατ’ εξαίρεση (είχαμε νταντά κάποιες ώρες την ημέρα, ο άντρας μου λόγω περίεργων ωραρίων στη δουλειά του ήταν συχνά πρωί σπίτι και τα τελευταία χρόνια συχνότερα και τώρα μεγάλωσαν). Ποιό είναι το θέμα θα μου πείτε. Έχουμε φτάσει ως σύντροφοι πια σε τέλμα. Εγώ αισθάνομαι ότι όλα αυτά τα χρόνια έχω αναλάβει δυσανάλογο βάρος και οικονομικό αλλά και κούρασης κυρίως. Ο άντρας μου δεν συμμετείχε ισάξια στο σπίτι (έχουμε βέβαια την καλή μας κυρία που έρχεται και καθαρίζει μια φορά την εβδομάδα), ούτε στο μεγάλωμα των παιδιών χωρίς να είναι αδιάφορος όμως απλά τα διαδικαστικά έπεφταν σε μένα. Γκρίνιαζα, τσακωνόμασταν κάτι γινόταν για λίγο και μετά πάλι τα ίδια. Το αποκορύφωμα για μένα ήταν όταν αποφάσισε μεταξύ των 2 ασθενειών και με τα παιδιά μικρά να κάνει επί 5 χρόνια σπουδές εξ αποστάσεως. Ήταν συνέχεια μπροστά στον υπολογιστή γράφοντας εργασίες ή διαβάζοντας σχεδόν αδιαφορώντας για εμάς τους υπόλοιπους. Γύριζα από την δουλειά και έπρεπε να κάνω και τα υπόλοιπα γιατί δεν είχε χρόνο και με πείραζε που δεν μου αφιέρωνε χρόνο εμένα προσωπικά. Πάλι τσακωμοί κλπ. Γενικώς το σπίτι μας είναι ήρεμο αλλά έχουν υπάρξει εντάσεις και μπροστά στα παιδιά και εξάρσεις θυμού από μέρους του με χτύπημα χεριού σε γραφείο ή πόρτα, τα παιδιά ακόμη του το καταλογίζουν. Επίσης θεωρώ ότι έχω δεχτεί κατά καιρούς λεκτική κακοποίηση (υποτιμητικά σχόλια για τις ικανότητές μου την εμφάνισή μου κλπ) και ως άμυνα (κακώς) έχω ανταποδώσει κι εγώ. Μετά από γερούς τσακωμούς και σκληρές κουβέντες έχουμε φτάσει να πούμε ότι χωρίζουμε 2-3 φορές όλα αυτά τα χρόνια αλλά μετά τα ξαναβρίσκουμε και λέμε ότι μας ενώνουν τα παιδιά και όλα αυτά που έχουμε περάσει. Οι σπουδές του τελείωσαν αλλά λόγω λίγης δουλειάς εκτός σπιτιού είναι σπίτι μπροστά στον υπολογιστή γράφοντας διάφορα ή διαβάζει βιβλία κρατώντας σημειώσεις και όλα αυτά τα ονομάζει “δουλειά”. Η κατάσταση αυτή είναι μόνιμη όταν είναι σπίτι μόνο αν έχει δουλειά εκτός ή πρέπει να κάνει κάποιες δουλειές στο σπίτι ή να πάμε κάπου ή να βοηθήσει τον μικρό με το διάβασμα την διακόπτει ή το βράδυ αργά. Εγώ πάλι βρίσκομαι να είμαι η γκρινιάρα διεκδικώντας λίγο από τον χρόνο του (η συμμετοχή στο σπίτι έχει βελτιωθεί, είναι και τα παιδιά πιο μεγάλα βοηθούν και αυτά). Με αποτέλεσμα πρόσφατα να τσακωθούμε πάλι (είχα πιει πολύ) και να τον “χτυπήσω” στο ευαίσθητο σημείο το οικονομικό. Θεωρώ ότι έχει βολευτεί, και τώρα θα μπορούσε να κάνει κάποιες κινήσεις για δουλειές στο αντικείμενό του. Επειδή ο τσακωμός έγινε μπροστά στο μεγάλο μας γιό (ο οποίος και αυτός θεωρεί ότι ο πατέρας του “αράζει” παραπάνω από ότι πρέπει) θεώρησε ότι τον εξέθεσα και ότι σκέφτεται σοβαρά, ότι ήρθε η ώρα να φύγει από το σπίτι. Εγώ έχω σκεφτεί πολλές φορές ότι θέλω να φύγει από το σπίτι αλλά στενοχωριέμαι που δεν θα μπορεί να τα βγάλει πέρα οικονομικά. Επίσης θα στενοχωρηθεί πολύ ο μικρός μας γιός. Από την άλλη αυτό που έχω καταλάβει είναι πως θέλει είναι να παραμείνουμε έτσι, να κάνει ότι τον ευχαριστεί να μην γκρινιάζω και να μην είμαστε ουσιαστικά ζευγάρι και αυτό είναι που με πονάει πιο πολύ και του το είπα. Θα ήθελα την γνώμη σου: υπάρχει κάτι να παλέψω ή πρέπει να τον σπρώξω να φύγει τελικά; μήπως θα είναι καλύτερα για όλους; νομίζω ότι είναι ουτοπικό να περιμένω να ξαναενδιαφερθεί για εμένα τώρα πια.

–Θλιμμένη

Δεν χρειάζεσαι την γνώμη μου, δεν μπορεί να σε βοηθήσει η γνώμη μου. Δεν είναι δυνατόν να σου πει άλλος τι είναι καλύτερο.

Μπορώ να σου πω όμως, ότι στο αν υπάρχει κάτι να παλέψεις, θα έπρεπε να ξέρεις την απάντηση. Εσύ θέλεις να ενδιαφερθεί για σένα, αυτός θέλει να είσαστε στο ίδιο σπίτι, χωρισμένοι, γιατί δεν μπορεί να στηριχθεί μόνος του οικονομικά. Τι ακριβώς θα μπορούσες να παλέψεις; Να σε δει ξανά ως γυναίκα; Πραγματικά το θέλεις αυτό; Αλήθεια, αυτό θέλεις; Από αυτόν τον άντρα, συγκεκριμένα; Επειδή τι; Δεν λες πουθενά ότι τον θαυμάζεις, ότι τον αγαπάς – ούτε ότι τον συμπαθείς καν. Μόνο ότι κλαις όταν θυμάσαι μια απιστία πριν από 16 χρόνια.

Υπάρχουν πολλά ακόμα που δεν λες, και δεν εννοώ ότι μας τα κρύβεις, αλλά δεν τα λες ούτε στον εαυτό σου. Τις ουσιαστικές απαντήσεις, τις οποίες ξέρεις, αλλά δεν μπορείς να δεις, θα τις πάρεις αν πας σε ψυχολόγο.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News