Γεια σου Α,μπα! Σκεφτόμουν κάτι και θα ήθελα τη γνώμη σου. Πιστεύεις ότι όλοι οι γονείς έχουν κάποια προτίμηση(;),αδυναμία (;) όπως θες πες το, μεταξύ των παιδιών τους? Δεν μιλάω για ακραίες περιπτώσεις φυσικά τύπου Μόνικα -Ρος στα Φιλαράκια (ακόμη τη λυπάμαι την καημένη τη Μόνικα, ο χρόνος για τη μάνα τους κυριολεκτικά σταμάτησε στη γέννηση του Ρος) αλλά για μια ελάχιστη παραπάνω συμπάθεια η οποία μπορεί να ναι και ανεπαίσθητη σε κάποιον που δεν ζει την οικογένεια καθημερινά. Προσωπικά είμαι μοναχοπαίδι οπότε ποτέ δεν είχα κάποιο ανάλογο προβληματισμό. Αλλά τώρα που είμαι έγκυος στο 2ο παιδάκι μου το συζητούσα με τον άντρα μου που είναι 3 αδέρφια και μου είπε οτι πάντα πίστευε ότι ο πατέρας τους είχε αδυναμία στην αδερφή του επειδή ήταν η μεγαλύτερη και το μοναδικό κορίτσι κι ας μην το παραδέχτηκε ποτέ. Και κάπως έτσι άρχισα να αναρωτιέμαι, να ρωτάω φίλες και φίλους που μεγάλωσαν με αδέρφια, τους γονείς μου. Ε καμιά 15αρια άτομα ρώτησα κι ολοι μου είπαν για την αδυναμία που πίστευαν οτι είχε τουλάχιστον ένας από τους δύο γονείς τους σε κάποιο από τα αδέρφια τους ή και στους ίδιους ακόμη. Οι λόγοι για τους οποίους ο καθένας πίστευε οτι υπήρχε αυτή η προτίμηση διέφεραν φυσικά. Η μητέρα μου μού είπε ότι παρόλο που σαν γονιός δεν βρέθηκε σε ανάλογη κατάσταση, το θεωρεί αδύνατο να είσαι το ιδιο απέναντι σε όλα σου το παιδιά οσο κι αν τα αγαπάς. Πάντα κάποιο θα νιώθεις ότι σε χρειάζεται πιο πολύ ή ότι θυμίζει πιο πολύ εσένα ή ότι είναι πιο “ξεχωριστό” στην οικογένεια επειδή είναι το μόνο αγόρι/κορίτσι και αυτό θα σου βγει σαν να του δίνεις ελάχιστη-στην καλύτερη εκδοχή -παραπάνω προσοχή έναντι των υπολοίπων . Τι λέτε λοιπόν αμπα και σχολιαστές? Πραγματικά θα ήθελα να ακούσω τις απόψεις σας πάνω στο θέμα αφού λογικά κι οι περισσότεροι θα έχετε προσωπική εμπειρία είτε από την πλευρά του παιδιού είτε του γονιού. Φαν φακτ :Ενώ όλοι μιλούσαν πολύ πρόθυμα για τις προτιμήσεις των γονιών τους, όλοι από όσους ρώτησα κι ήταν και γονείς οι ίδιοι, αρνήθηκαν κατηγορηματικά ότι έχουν κάποια προτίμηση ανάμεσα στα παιδιά τους. Και αναρωτιέμαι επίσης, ένας γονιός είναι σε θέση να το αναγνωρίσει αν δείχνει μια μεγαλύτερη αδυναμία απέναντι σε κάποιο παιδί του;
Η ερώτηση είναι προβληματική εξαρχής γιατί προϋποθέτει ένα «πάντα». Τίποτα δεν συμβαίνει «πάντα» στα ανθρώπινα πράγματα. Δεν ξεχωρίζουν όλοι οι γονείς τα παιδιά τους, και από αυτούς που το κάνουν, άλλοι είναι σε θέση να το καταλάβουν και άλλοι όχι. Άλλο «ευνοώ», άλλο «έχω διαφορετική σχέση» και άλλο «αγαπάω το ένα παιδί πιο πολύ από το άλλο». Αυτή είναι η απάντηση.
Η μητέρα σου μόνο για τον εαυτό την μπορεί να μιλήσει, το «είναι αδύνατο» είναι κάτι τρομερά μυωπικό, άλλωστε δεν έχει καν προσωπική εμπειρία. Δεν είναι δυνατόν να μπορεί να ισχυριστεί κάποιος από εμάς ότι μπορεί να μιλήσει εκ μέρους της ανθρωπότητας. Είναι αστείο να το λέγεται αυτό στα σοβαρά. Άλλωστε, τι θα πει «να είναι το ίδιο;» Δεν θα είναι «το ίδιο», μιλάμε για διαφορετικές σχέσεις, αφού μιλάμε για διαφορετικούς ανθρώπους.
Η ερώτηση είναι περισσότερο για φόρουμ και όχι για κανονική απάντηση, αλλά ας την βάλουμε εδώ για την ώρα, μέχρι να ανοίξει το φόρουμ.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Εύχομαι με ΟΛΟ μου το είναι να μην μου πουν ποτέ τα παιδιά μου οτι ένιωθαν πως είχα “αδυναμία” στην μία ή στην άλλη. Θα το πάρω πολύ βαριά και θα γυρίζω στα σοκάκια με ένα μπουκάλι τυλιγμένο σε καφε χαρτοσακούλα (aka ψυχολογικός εκβιασμός). Η αγάπη είναι αγάπη. Διαφορετική σχέση έχεις σίγουρα γιατί έχουν διαφορετικές προσωπικότητες και χρειαζονται άλλη αντιμετώπιση. Αλλά, στην δική μου τουλαχιστον γενιά, οι γονεις μας γινόντουσαν γονείς σε πιο ανώριμές ηλικίες και με λιγότερες πληροφορίες για την “σωστή ανατροφή”. Αυτό νομίζω τους έκανε να εκφραζονται πιο αφιλτραριστά, χωρίς να υπολογίζουν τα ψυχολογικά τραυματα που δημιουργουνται. Το… Διαβάστε περισσότερα »
τα ειπες ολα! αγαπω την απαντηση σου 🙂
❤️❤️❤️❤️Σε καρδουλώνω συνονόματη!
Όπως είπε και η Λένα, αυτά που λες δεν μπορούν να εφαρμοστούν σε κάθε οικογένεια. Η μάνα μου είχε πάντα αδυναμία στον μικρότερο απ’ τους τρις μας, η ίδια το είχε παραδεχτεί όταν ήμασταν όλοι πιο μικροί με το επιχείρημα ότι είναι ο μικρότερος και δεν είχε σκοπό να τον κρατήσει, αλλά λίγο πριν την έκτρωση, ο γιατρός κατάφερε να τη μεταπείσει κι έτσι του έχει μια αδυναμία. Ποτέ δεν ένιωσα ζήλια, γιατί δεν πολυσυμπαθουσα και τη μάνα μου, εκεί όμως που μ’ ενοχλούσε όλο αυτό ήταν όταν του φερόταν πολύ πιο ευνοϊκά. Αν δεν του άρεσε ένα φαγητό ήταν… Διαβάστε περισσότερα »
Οι περισσότεροι συνήθως έχουν σε κάποιο αδυναμία. Διαπιστώνω για παράδειγμα με λύπη, ότι πολλές γυναίκες του κύκλου μου έχουν αδυναμία στον γιό τους. Οι περισσότερες μου το έχουν παραδεχτεί, δεν το βγάζω από το μυαλό μου. Η μια μου λέει ότι δεν είναι ότι αγαπάει λιγότερο την κόρη της, αλλά τον γιό της, της έρχεται να τον φάει, η άλλη ότι τον γιο της δεν τον αγαπάει απλώς, αλλά τον λατρεύει! Η άλλη ότι δεν μπορεί να του χαλάσει χατίρι γιατί του έχει τόση αδυναμία που την τουμπάρει. Τι να πω είτε εξηγείται από τον Φρόιντ είτε είναι απόρροια της… Διαβάστε περισσότερα »
Μάλλον αυτό είναι, όπως ακριβώς το γράφεις. Ίσως να νιώθουν ότι είναι και τιμή τους ότι έκαναν γιο, και ο γιος συμβολίζει την δική τους επιτυχία
Εξ ου και το εμετικό “είμαι αγορομάνα”…. γιατί το λένε αυτό άραγε; Τι να τους πεις όταν το λένε…. έχω κουραστεί
Η μάνα μου έχει υπερβολική αδυναμία στον -3 χρόνια μικρότερο- αδερφό μου. Από όταν γεννήθηκε μέχρι τώρα δεν άλλαξε ποτέ αυτή της η προτίμηση. Ολοι το ξέρουμε και της το λέμε ακόμα και οι λιγότερο κοντινοί συγγενείς και εκείνη το αρνείται εδώ και 33 χρόνια. Τι να πρωτοαναφέρω… Το ότι κοιμόταν μέχρι τα 10 μαζι του, ότι ακόμα και το νερό του πήγαινε στο κρεβάτι μέχρι τα 30, όποιο παιχνίδι ήθελε το είχε ενώ εγώ την έβγαζα με αυτά τις κολλητής μου ή έπαιζα με τα δικά του, ότι όσο σπούδαζε (τελικά δεν τελείωσε τις σπουδές του) για 6 χρόνια… Διαβάστε περισσότερα »
Εγώ πάλι απορώ που παντρεύτηκε. Έχω σοκαριστεί βασικά και λυπάμαι τη γυναίκα του! Οι μάνες μεγαλώνουν αγόρια που δεν θα ήθελαν ποτέ να έχουν για άντρες. Δυστυχώς. Ακόμα και σήμερα υπάρχουν τέτοιες συμπεριφορές.
ghost νομίζω η απάντηση της μαμάς σου τα λέει όλα! ”Είναι μικρός και δεν ξέρει”! Η μαμά σου θέλει να τον βλέπει σαν τον 2 χρόνων μπέμπη που κράταγε αγκαλιά και κανάκευε. Αχχχχ πως σε καταλαβαίνω….
Η μαμά μου πολύ στις άκρες παραδέχτηκε πρόσφτατα ότι έχει αδυναμία στον αδερφό μου η οποία δεν εκδηλώθηκε ποτέ, ακριβώς γιατί κρατούσε ισορροπία, άσχετα αν ο αδερφός μου είναι αυτός που τα έκανε όλα σωστά κι εγώ όλα λάθος, τελείωσε τις σπουδές στην ώρα του σε δυσκολότερη σχολή έκανε μεταπτυχιακό, βρήκε αμέσως δουλειά, ετοιμάζετε να παντρευτεί ενώ το επαγγελματικό και το οικονομικό το έχει λυμένο, δεν έκανε τατουάζ ούτε τρύπες στην μούρη, δεν ξόδευε λεφτά αλλά αποταμίευε(ναι από τα 10) τους άκουγε πάντα και γυρνούσε στην ώρα του, εγω 3χρόνια μικρότερη τα έκανα όλα λάθος κι όμως ο μπαμπάς μου… Διαβάστε περισσότερα »
Ouch!!
Είναι ερώτηση ταμπού αλλά αφου εδώ ειμαστε ανώνυμοι, μπορούμε να εξομολογηθούμε. Η μητέρα μου είχε απαντήσει κάποτε ότι έχει αδυναμία σε κάποιο απ’ τα παιδιά της, αλλά φρόντισε ποτέ να μην το δείξει. Έκτοτε αναρωτιομουν ποιός από τους 3 μας να ήταν αυτό το παιδί, ανεπιτυχώς. Ο πάτερ φαμίλιας πατέρας μου πάλι έδειχνε σαφή αδυναμία σε όποιο από τα παιδιά του δεν ήταν κορίτσι. Εγώ είχα αδυναμία στο πρώτο μου παιδί, μέχρι που κάποια χρόνια αργότερα η αδυναμία μεταπήδησε στο δεύτερο, καθώς οι χαρακτήρες τους άρχισαν να αλλάζουν. Ελπίζω να μην καταλάβουν ποτέ ότι έχω αδυναμία σε κάποιο.
αδυναμίες υπάρχουν γιατί η σχέση γονιού – παιδιού είναι μία ανθρώπινη σχέση. Πολλές φορές, αγαπάμε τα παιδιά μας το ίδιο αλλά συμπαθούμε κάποιο λίγο πιο πολύ γιατί έχουμε καλύτερη χημεία ως χαρακτήρες, δλδ, αν είμασταν άγνωστοι, θα γινόμασταν φίλοι. Επίσης, μεγάλο ρόλο παίζουν και οι προσωπικές μας απόψεις (ή κοινωνικές προκαταλήψεις). Στη δική μου οικογένεια – συμπεριλαμβάνω θείους/θείες/ξαδέρφια – υπάρχει θεία η οποία ευννοεί κατάφορα τα αρσενικά (πως είναι δυνατόν ως κόρη της Γιαγιάς και του Παππού να έχει τέτοιες απόψεις δεν μπορώ να το καταλάβω, αλλά έτσι είναι). Η μητέρα μου πάσχει από άνοια (όχι ακόμη στα πολύ δύσκολα… Διαβάστε περισσότερα »
Ο μπαμπας μου , εχει δυο αδερφες, οταν τον ρωτησα αν ειχε αδυναμια ο παππους μου σε καποιον , μου ειπε οτι οταν τον ρωτουσε ποιον αγαπαει πιο πολυ ο παππους μου απαντουσε
”’ κοιτα το χερι μου, οποιο δαχτυλο και να μου κοψουν θα πονεσω το ιδιο᾽᾽
το βρηκα πολυ γλυκο σαν απαντηση.
Σύμφωνα με αυτή την έρευνα του πανεπιστημιου της Καλιφόρνια το 74% των μαμάδων και το 70% των μπαμπάδων παραδέχτηκε ότι αντιμετωπίζει πιο ευνοϊκα ένα από τα παιδιά της οικογένειας. Oh, well… https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16402879
Διάβαζα πρόσφατα ένα βιβλίο για την απόκτηση δεύτερου παιδιού, μια και βρίσκομαι και εγώ στην ίδια φάση. To βιβλίο είχε ένα κεφάλαιο αφιερωμένο στο συγκεκριμένο θέμα που έλεγε ότι σαφώς είναι συχνά ευκολότερο για έναν γονιό να μεγαλώνει ένα παιδί με το οποίο ταιριάζει από ότι ένα με το οποίο δεν ταιριάζει ως χαρακτηρας. Το βιβλίο έθετε το θέμα ως εξής: αγαπάμε τα παιδιά μας το ίδιο, αλλά σε συγκεκριμένες στιγμές ή φάσεις μπορεί να μην τα συμπαθούμε το ίδιο. Είναι μια δυναμική διαδικασία που αλλάζει μέσα στον χρόνο. Επίσης, έλεγε ότι η σχέση με το μεγαλύτερο παιδί έχει πάντα… Διαβάστε περισσότερα »
Συμφωνώ σε πολλά σημεία με το βιβλίο! Αυτό ετοιμαζόμουν να γράψω ως προς τη δική μου εμπειρία-ζωή: έχω τρεις κόρες και η καθεμιά είναι η αγαπημένη μου ανάλογα με τη στιγμή!