Α μπα…δεν εχω κ το μεγαλυτερο προβλημα που υπαρχει αλλα ακου…εχω 2 παιδια. Μεγαλωσαν αρκετα πια, ωστε να καθονται μονα τους. Δουλευα πρωινο 8ωρο ολα τα χρονια. Με πεθερα πολυ καλες σχεσεις, η μαμα σε αλλη πολη. Η πεθερα ειχε ξεκαθαρισει οτι θα βοηθαει χωρις να χτυπαει καρτα, γιατι θελει την ανεξαρτησια της κ γι αυτο πηρα baby- sitter, την οποια πληρωνα καθε μηνα για 5 χρονια κ η πεθερα επικουρικη βοηθεια. Το αλλο της παιδι ακομα ελευθερο. Περναει μια δεκαετια, παντρευεται ο αλλος γιος κ κανει με τη σειρα του 2 παιδια. Λογω κ της οικονομικης κρισης που μεσολαβησε, η πεθερα αλλαζει σταση και κραταει με κανονικο ωραριο σε καθημερινη βαση τα παιδια του αλλου της γιου, επειδη δεν μπορουν να διαθεσουν χρηματα για baby-sitter, συν οτι η μαμα της συνυφαδας δεν ζει. Νιωθω ως οικογενεια αδικημενη κ θεωρω οτι εχει γινει διακριση. Εχω αδικο;
– Μανα δεκαετιας
Ναι.
Η πεθερά άλλαξε στάση επειδή άλλαξαν οι συνθήκες. Πολύ θα ήθελε να υπήρχε άλλη λύση. Αλλά όλοι θεωρούν ότι αυτή είναι η λύση.
Πώς θα σου φαινόταν, αντί να νιώθεις αδικημένη που δεν εκμεταλλεύτηκες την δωρεάν εργασία της πεθεράς σου (!) και την άφησες να ζήσει τα εγγόνια της με τους όρους της, να νιώθεις περήφανη που είχες τα λεφτά και την ευκαιρία να βγάλεις λεφτά, ώστε να πληρώνεις υπεύθυνη νταντά που μπορούσες να ελέγχεις και να μεγαλώνουν τα παιδιά σου σύμφωνα με τους δικούς σου κανόνες;
Αυτό το πράγμα, που οι γυναίκες δεν μπορούν να ξεφύγουν ποτέ από την απλήρωτη, πολύ σκληρή εργασία, και μετά την απαιτούν και οι νεότερες γυναίκες από τις μεγαλύτερες ως δεδομένη, είναι τόσο σκληρό, τόσο απάνθρωπο, και τόσο αυτονόητο.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Μιλάς για την πεθερά σου, λες και είναι αντικείμενο της οικογενειακής περιουσίας, νιώθεις αδικημένη, λες και δε σας έγραψαν το έξτρα χωραφάκι στο χωριό. Ενώ μιλάς για μία άλλη γυναίκα, έναν άνθρωπο, τον χρόνο ενός άλλου ανθρώπου και τη ζωή του. Τι να πω. Κρίμα μόνο που οι συνθήκες την ανάγκασαν να μεγαλώνει για δεύτερη φορά σε αυτήν την ηλικία παιδιά, ενώ αν υπήρχε η επιλογή, πιθανότατα δε θα το έκανε. Κρίμα.
Υπέροχη απάντηση. Ελπίζω η γράφουσα να τη διαβάσει προσεκτικά, λέξη προς λέξη.
Εν τω μεταξύ από τον τίτλο λέω “κλασική ιστορία κληρονομικών” Oh wait
Και όμως είναι κλασική ιστορία και αυτή. Την έχω ακούσει 500 φορές. Πάντα όλοι νιώθουν αδικημένοι. Λες και τους χρωστούσανε.
Να ευχαριστήσεις την πεθερά για τα 10 χρόνια επικουρικής βοήθειας και την συμβολή της στο να έχετε καλές σχεσεις, γιατί δεν είναι αυτονόητα όλα αυτα και να καταλάβεις ότι δίκαιοι γονείς δεν είναι αυτοί που αγοράζουν σοκολάτες σε όλα τους τα παιδιά ακόμα κι αν τους αρέσουν τα πατατάκια.
Μήπως θες να σου επιστρεψει τα χρήματα για τη νταντα; Εν τω μεταξύ,αν υπάρχει πεθερός, γιατί δεν απαιτείς βοηθεια και απο αυτον; και γιατί δεν μετακόμισαν στη δικη σου πόλη η μητερα σου και ο πατέρας σου τέλος πάντων; Ειναι αδιανόητο όλο αυτό που σκέφτεσαι.
Πόσο δίκιο έχεις για τον πεθερό ή τον πατερα αντίστοιχα. Δεν καταλαβα επειδή υπάρχει status quo ότι πρέπει να διαιωνίζεται κιολας
Κι όμως πόσες περιπτώσεις ξέρω που οι γονείς (της γυναίκας σχεδόν πάντα) μετακόμισαν στα γεράματα στην πόλη του ζευγαριού για να κάνουν τους υπηρέτες. Αδιανότητο.
Προφανώς αδιανόητο, απλά μου κάνει εντυπωση γιατί δε νοιώθει αδικία και για αυτό αλλά μόνο για τη σταση της πεθεράς της;
Ξέρω περίπτωση γιαγιάς η οποία αφού μεγάλωσε πρώτα τα τρία παιδιά της μιας κόρης μετακόμισε στην Κύπρο για να μεγαλώσει το παιδί της δεύτερης κόρης. Μόνο η γιαγιά, όχι ο παππούς
Επίσης, μετακομίζουν, ναι, και σήμερα στην εποχή μας, όταν το κορίτσι περάσει σε πανεπιστημιακή σχολή άλλης πόλης, για να μην αφήσουν το κορίτσι μόνο του. Έκαναν έξωση πρόσφατα σε κάτι γνωστούς μου και τους είπαν ακριβώς αυτό ως κάτι αυτονόητο: Πέρασε η κόρη μας στην Αθήνα και ερχόμαστε ΚΑΙ εμείς, οπότε χρειαζόμαστε το σπίτι. Είχα κάποτε και ένα αγόρι, που οι γονείς του είχαν κάνει ακριβώς το ίδιο για την αδερφή του. Όταν πέρασε στο πανεπιστήμιο παράτησαν τα πάντα στο νησί και την ακολούθησαν στην Αθήνα. Μόνο για την αδερφή του, εννοείται. Δεν είναι αδιανόητο? Ασύλληπτο?
Lou αυτό βέβαια συχνά είναι στενή παρακολούθηση, στο κορίτσι μόνο, μεταμφιεσμένο σε “βοήθεια”.
Μπορεί να μην αναφέρει τους πατεράδες γιατί ειναι ρεαλίστρια. Αν εγω πχ εδινα το παιδί μου στον πατέρα μου χωρίς κάποιον να τους επιβλέπει θα ήταν σαν να υπέγραφα συμβόλαιο θανάτου. Ισως απο τα επτά χρόνια του παιδιού και μετά να τα κατάφερνε, αλλα πριν…. Οταν ήταν τεσσάρων μηνών ο άντρας μου έβαζε ενα χέρι κάτω απο το παιδί που το κρατούσε ο παππούς αγκαλιά μην και του φύγει, στους 18 μήνες του έδινε καραμέλες για το λαιμό για να φάει (το σώσαμε), στα δυόμιση το έβαζε να περνάει το δρόμο μονος χωρίς να κοιτάει τα αυτοκίνητα κτλ… Απλά λόγω… Διαβάστε περισσότερα »
Τρομος… αλλα γενξκα εγω έχω θείο 56 χρονων παππούς. Ξ θεία μου με σπασμένο πόδι φρόντιζε το εγγόνι και ο θείος ζήταγε καφέ και γεμιστά…
Και η πεθερά σου γιατί να μη νοιώθει αδικημένη που προσέφερε μόνο αυτή επικουρική βοήθεια και όχι και η μαμά σου; Α, ήταν άλλες οι συνθήκες εκεί ε;
Εντάξει έχεις φτάσει την εκμετάλλευση σε άλλο level. Να θυμάσαι πάντως όταν σε κάνουν λάστιχο τα δικά σου παιδιά κοίτα να γινεις χαλί να σε πατάνε ισότιμα και οι 2 γιατί μετά θα στέλνουν κι εκείνα ερώτηση σαν την αφεντιά σου.
Εγώ θα το πάω ένα βήμα παρακάτω, πέραν του οικονομικού και θα σου περιγράψω το εξής σεναριο: η πεθερά σου μεγάλωσε και οι δικές τις ασχολίες έχουν περιοριστεί λόγω ηλικίας/διάθεσης κτλ. Η ενασχόληση με τα εγγόνια ενδεχομένως να είναι μια διέξοδος για την καθημερινότητα της. Και σε αυτή την περίπτωση αγαπητή, είσαι πάρα πολύ τυχερή που στη δική σας περίσταση ήταν επικουρικη η βοήθεια ενώ στον αδερφό θα είναι πιο εντατική (και πιθανόν πιο παρεμβατική).
Σωστοτατη η απαντηση της Α,μπα. Γραφουσα καταλαβαινω γιατι μπορει να νιωθεις ετσι αλλα δυστυχως εχεις αδικο. Δεν ξερεις ποια ειναι η συμφωνια τους, ας πουμε ισως ενα μικροτερο ποσο ως πληρωμη ,μπορει η ιδια να το επιθυμει καθως πλεον δεν εργαζεται και νιωθει οτι ειναι αξια παρεχοντας βοηθεια η δεν ξερω εγω τι αλλο. Ειναι αλλες συνθηκες. Περα απο αυτο ειναι απληρωτη εργασια, αλλη μια φορα για αλλη μια γυναικα. Να εισαι περηφανη που μπορεις να παρεχεις στο παιδι σου μια τετοια υπηρεσια και δεν συμβαλλεις, εστω αναγκαια, στο προβλημα. Τελος εχω παρατηρησει και θεωρω πως αρμοζει και εδω ,… Διαβάστε περισσότερα »
Θα σχολιάσω πρωτα το γεγονός πως ποτε δεν καταλαβα ουτε πρόκειται να καταλάβω πως “απαιτούν” κάποια ζευγάρια/ κάποιοι άνθρωποι “βοήθεια” “Συμμετοχή” όπως θέλετε βαφτιστε το από γονείς/ πεθερικα( κυρίως μητέρα/ πεθερα να τα λέμε και αυτά) και από αδέρφια. Το ότι εσυ κανεις οικογένεια δεν φέρει κανένα δικαίωμα ως παράσημο να προσδοκας /απαιτεις / ζητάς από αυτους οτιδήποτε συναισθηματικό ή υλικό. Ο καθένας θα δώσει αν και όσο αυτός μόνο θέλει. P.S Ρωτάω ευγενικά και χωρίς υφος : εάν τον κουνιάδο και τη συνυφαδα σου δεν μπορουσε ουτε να πάει να τους δει η γυναίκα εσυ θα εξέφραζες την αντίστοιχη… Διαβάστε περισσότερα »
Γιατί πολλοί γονείς / πεθερικά / ακόμα και αδέρφια λένε μεγάλα λόγια πριν παντρευτείς και κανείς παιδιά, ειδικά για να παντρευτείς και κανείς παιδιά. Δεν ξέρει πόσοι ακριβώς και αν δεν είναι οι περισσότεροι, αλλά έχω την αίσθηση ότι στην ελληνική κοινωνία περιμένουμε η οικογένεια να στηρίζει με αυτό τον τρόπο και αυτό δεν είναι κάτι που ξαφνικά τα παιδιά σκέφτονται μόνα τους από entitlement. Αν ήταν μεγαλωμένα σαν τα Γερμανάκια δεν θα το περίμεναν.
οφείλουμε να είμαστε ευγνώμονες στους ανθρώπους, που μας προσφέρουν την οποιαδήποτε βοήθεια χωρίς αντάλλαγμα, έστω και με τους δικούς τους όρους. Και γιατί να μη βάλουν τους όρους τους, αν είναι υγιείς, ενεργοί και δραστήριοι; επειδή έγιναν παππούδες και γιαγιάδες πρέπει να μεγαλώνουν εγγόνια; Αυτός ο ανταγωνισμός δε σταματά ποτέ. Νιώθουμε πάντα αδικημένοι, ακόμη και εις βάρος άλλων ανθρώπων. Οι πεθερές και οι πεθεροί, όπως και οι γονείς, δεν οφείλουν αιώνια βοήθεια στα παιδιά τους. Αντίθετα, τα παιδιά τους οφείλουν κάποια στιγμή να τους απαλλάξουν από τις ευθύνες, ιδιαίτερα αν έχουν τη διάθεση και την οικονομική δυνατότητα.
Έλα τώρα που ρωτάς αν έχεις άδικο, ελπίζω έστω μέσα σου από τη στιγμή που ρωτάς να το αντιλαμβάνεσαι. Ούτε αυτονόητη ήταν η βοήθεια που σας προσέφερε ούτε είναι υποχρεωμένη να λογοδοτεί σε σας για το πώς οργανώνει τον χρόνο και τη ζωή της. Επιπλέον από αυτά που λες κρατά διακριτική στάση και δεν παρεμβαίνει, οπότε συνολικά μιλώντας αυτά που σκέφτεσαι είναι τελείως ανεδαφικά.