Αυτό είναι το θέμα ενός νέου άρθρου που δημοσιεύθηκε στο American Journal of Sociology, το οποίο διερευνά τον σχολικό εκφοβισμό, ένα κοινωνικό φαινόμενο που πλήττει εκατομμύρια παιδιά κάθε χρόνο. Παρά την πεποίθηση ότι οι εκφοβιστές είναι εχθροί ή συνομήλικοι με τους οποίους τα παιδιά δεν έχουν επαφή, αποδεικνύεται ότι θύτες και θύματα είναι πιο πιθανό να είναι ακόμα και πολύ καλοί φίλοι.
Εξετάζοντας 14 γυμνάσια και λύκεια η ερευνητική ομάδα των Robert Faris, Diane Felmlee και Cassie McMillan κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα παιδιά συχνά ανελίσσονται πάνω από εκείνους που βρίσκονται πολύ κοντά τους για να αποκτήσουν υψηλότερη θέση στον κοινωνικό τους κύκλο .
Μέχρι τώρα, υπάρχει η πεποίθηση ότι οι εχθροί και οι φίλοι μοιράζονται ξεχωριστούς κοινωνικούς κοινωνικούς κύκλους .Ωστόσο, η ομάδα υποστηρίζει ότι οι απόλυτοι δεσμοί φιλίας και έχθρας μπορεί και να μην δημιουργήσουν τις δυναμικές που αναμένεται. Εδώ, τονίζουν οι ερευνητές, έρχεται η έννοια του “frenemies”. Η σκληρότητα μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο εγγύτητας για τα παιδιά και τους εφήβους πολύ περισσότερο από όσο φανταζόμαστε.
“Σε αντίθεση τόσο με τη θεωρία ισορροπίας όσο και με μεγάλο μέρος της εμπειρικής βιβλιογραφίας για τον εκφοβισμό, η οποία καταλήγει στο συμπέρασμα ότι τα θύματα είναι απομονωμένα, κι έτσι κρατούν σχετικά μεγάλες κοινωνικές αποστάσεις από τους βασανιστές τους, επεκτείνουμε την έννοια της επιθετικότητας για να ερευνήσουμε τα ποσοστά της μεταξύ φίλων ή ίσων συμμαθητών.”
Η Femlee, καθηγήτρια κοινωνιολογίας στο Penn State, λέει ότι η μελέτη της προσφέρει σημαντικές πληροφορίες για το γιατί συμβαίνει ο εκφοβισμός – και, ενδεχομένως, αφήνει ενδείξεις για τον τρόπο καταπολέμησής του. Η ομάδα της διαπίστωσε ότι η επιθετικότητα είναι πολύ μεγαλύτερη μεταξύ των μαθητών που βρίσκονται κοντά ο ένας στον άλλο, είτε λόγω φιλίας είτε λόγω κοινωνικού κύκλου.
Ο εκφοβισμός δεν τελειώνει φιλίες. Πολλές κακοποιητικές φιλίες επιμένουν μακροπρόθεσμα, γιατί πολλές φορές ο εκφοβισμός μας κάνει να διατηρούμε δεσμούς με τους κακοποιητές μας.
Οι ερευνητές σημειώνουν ότι οι τεταμένες φιλίες είναι πιο πιθανό να παράγουν κυριαρχικές συμπεριφορές. Ο εφηβικός αγώνας για κοινωνική αναγνώριση φαίνεται να απαιτεί στενούς δεσμούς, τόσο από άποψη φυλής όσο και φύλου. Η έννοια του “Frenemies” συνήθως προκύπτει από ένα μέλος μιας ομάδας που θυματοποιεί ένα άλλο σε μια προσπάθεια να ανέβει στην κορυφή.
Tα περισσότερα προγράμματα πρόληψης του φαινομένου του σχολικού εκφοβισμού, λέει το άρθρο, αποτυγχάνουν επειδή τείνουν να επικεντρώνονται σε ένα μέρος της δυναμικής του εκφοβισμού, όπως τα ελλείμματα ενσυναίσθησης και συμπεριφορική απορρύθμιση των θυτών. Δεν λαμβάνουν υπόψη, όμως, την περίπλοκη κοινωνική δυναμική του να είσαι έφηβος.
Οι φίλοι μπορεί να είναι το πρόβλημα, αλλά μπορεί να είναι και η λύση. Το να συνειδητοποιήσουμε τι σημαίνει κακοποίηση είναι δύσκολο όταν είμαστε έφηβοι, με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο είναι δύσκολο μεγαλώνοντας να συνειδητοποιήσουμε ότι οι περισσότεροι κακοποιητές είναι οι πιο οικείοι μας συγγενείς και σύντροφοι.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Δεν έχω ποτέ υποστεί “κοινωνικό” bullying παρότι ήμουν ένα παιδί πολύ ιδιόρρυθμο. Στάθηκα τυχερή γιατί η τάξη μου ήταν υποστηρικτική και δεκτική. Έχω ωστόσο δεχτεί bullying αποκλειστικά και μόνο από συγκεκριμένα άτομα “αυτοκόλλητης” εφηβικής παρέας (εξωσχολικής) και αργότερα από γκόμενους και πρώην γκόμενους με τους οποίους ήμασταν στην ίδια παρέα και κανείς δεν ήθελε να αποχωρήσει από αυτήν. Κανείς φίλος δεν με υπερασπίστηκε ανοιχτά και δημόσια, ούτε τόλμησε κανείς να κάνει λόγο κατ’ ιδίαν στο θύτη για τη συμπεριφορά του, παρά μόνο με παρηγορούσαν όταν ο θύτης δεν ήταν μπροστά. Κι εγώ η ίδια δεν τόλμησα ποτέ να σπάσω τα… Διαβάστε περισσότερα »
σχετικα με την ηλικια 30 κλπ
Τα ατομα που θα εμφανισουν αντικοινωνικη συμπεριφορα , εκτος ανεκτων οριων, μπορουν να ανιχνευθουν στα 4 ετη τους. Η συμπεριφορα αυτη μειωνεται σημαντικα στα 27. Αν κλειναμε “φυλακη¨ θεωρητικα , ολους αυτους απο τα 4-27 τους ,και τους αφηναμε μετα, θα ειχαμε θεαματικα λιγοτερα προβληματα .
Αλλα και στο συνολο του πληθυσμου το ετος 26-27 ειναι καμπη ωριμοτητας
Πολύ λυπάμαι γι’αυτό που σου συνέβη και χαίρομαι που τελικά βρήκες τις ισορροπίες σου! Δύσκολος ο δρόμος της ψυχοθεραπείας αλλά προφανώς μονόδρομος, όπως το περιγράφεις. Να πω την αλήθεια δε μου φαίνεται καθόλου παράλογο ή κουφό το φαινόμενο αυτό. Ένας εντελώς ξένος, άγνωστος, πολύ δυσκολότερα εντοπίζει τις αδυναμίες μας, συγκριτικά με τους κοντινούς μας (ό,τι κι αν σημαίνει κοντινός• φίλος, συγγενής, συνεργάτης), που μας ξέρουν συνήθως απ’ έξω κι ανακατωτά. Αν είναι λίγο αήθεις λίγο κ@λοπαιδα λίγο μισάνθρωποι, τις χτυπούν, ακριβώς γιατί τις γνωρίζουν! Κι εγώ πρόσφατα πέρασα κάτι παρεμφερές με συνάδελφο, (ιεραρχικά κατώτερό μου, δηλ. υποτίθεται ότι η δουλειά… Διαβάστε περισσότερα »
Ακριβως για αυτές τις περιπτώσεις είναι σημαντική η δημιουργία αποθαρρυντικών κοινωνικων προτύπων ως προς τη κακοποίηση. Να μην υπάρχει δηλαδή εύκολος τρόπος να ανέβεις εντός μιας ομάδας “κακοποιώντας” ένα μέλος της, γιατί αυτομάτως θα φας κράξιμο από τα αλλα μελη και θα πέσεις ακόμα χαμηλότερα και από εκεί που ήσουν. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι μονο ότι ανέβηκες στο κορυφή πατωντας επί θυματων. Αν ηταν ετσι, η κακοποίηση θα κρατούσε λίγο. Είναι ότι δημιούργησες και ένα πρότυπο “επιτυχιας” και συμπεριφορας, για τα “μεσαια”μελη της ομαδας, πού είτε θέλουν να ανέβουν και αυτά, ειτε απλώς θα διατηρησουν το status τους με… Διαβάστε περισσότερα »