Ηδονούσα (μέρος 3ο)

«Είμαι η Χρυσάνθη κι αυτή η ανιψιά μου η Μελίνα», η Χρυσάνθη ανταποκρίθηκε με προθυμία στη γνωριμία. «Ναι, σήμερα ήρθαμε στον Κέδρο. Κι εσύ εδώ μένεις;»

«Ναι, στο κάμπινγκ. Έχω έρθει από τη Νάξο, δουλεύω στο μαγαζί της παραλίας. Τώρα κάνω διάλειμμα για μια βουτιά. Να αγιάσει το στόμα σου κοπέλα μου. Τόσα χρόνια στον Κέδρο, πρώτη φορά ακούω να λέγονται τα πράγματα με τ’ όνομά τους. Πως μπορούν και το παίζουν όλοι τους σοβαροί και βαθυστόχαστοι με τα τσουτσούνια τους έξω; Εμένα ώρες ώρες με πιάνουν τα γέλια έτσι που τους βλέπω όπως τους γέννησε η μάνα τους».

«Τα ακούς Μελινάκι; Εδώ μιλάει η εμπειρία», η Χρυσάνθη χάρηκε που βρήκε την οπαδό της.

«Καλά, γελάτε εσείς» τους αντιμίλησε η Μελίνα, σοβαρή σοβαρή. «Ό,τι και να λέτε, ο γυμνισμός δεν είναι απλά ένα ξεβράκωμα, είναι κίνημα εδώ και δεκαετίες. Στο εξωτερικό υπάρχουν ολόκληρα χωριά γυμνιστών, μην κοιτάτε που στην Ελλάδα γίνεται ανεπίσημα, στην ουσία ημιπαράνομα».

Τι το ’θελε και το ’πε. Δεν πρόλαβε να τελειώσει την πρότασή της και η Χρυσάνθη πετάχτηκε σαν πυροβόλο: «Χωριά; Δηλαδή με εστιατόρια και μπακάλικα; Πάει δηλαδή ο άλλος και λέει μισό κιλό φέτα παρακαλώ με το παπάρι έξω;» Πήρε θάρρος με τη συμμαχία της Βίκυς, η οποία, άλλο που δεν ήθελε, ξέσπασε και πάλι σε τρανταχτά γέλια.

«Α, εδώ δεν μας έρχονται στο εστιατόριο τσιτσίδι. Τυλίγονται πρώτα με ένα τσίτι και μετά ανεβαίνουν, σαν τον Ταρζάν».

Τα γέλια των γυναικών σκέπασαν οι τσιρίδες δυο αγοριών, τρεις παρέες πιο δίπλα. Κυνηγιόντουσαν γύρω γύρω από την ομπρέλα των μανάδων τους, οι οποίες προσπαθούσαν μάταια να τα επαναφέρουν στην τάξη.

«Κι αυτές οι δυο τι φάση;» η Χρυσάνθη συνέχισε ακάθεκτη. «Είναι ζευγάρι μεταξύ τους και τα παιδιά τα έκαναν με δότη;» Είχε πάρει φόρα και δεν σταματιόταν με τίποτα.

«Όχι καλέ, απλές φίλες είναι, τα αγόρια είναι από ένα της καθεμιάς τους. Μένουν σε δωμάτιο στο λιμάνι, ήρθαν πριν τρεις μέρες στο νησί», την ενημέρωσε πρόθυμα η Βίκυ, που ήταν προφανώς το πρακτορείο Ρόιτερ του Κέδρου.

«Και γιατί δεν τα πήγαν στο Ξυλόκαστρο και τα ’φεραν εδώ στην τσουτσουνοφωλιά; Ορίστε κοίτα την, ήρθε η άλλη να ζήσει τον μύθο της στις Κυκλάδες και κατέληξε να κυνηγά τον γιο της ξώβυζη».

Νέα γέλια τράνταξαν τη Χρυσάνθη και τη Βίκυ. Η Μελίνα γελούσε κι αυτή, όμως μέσα της είχε ενοχληθεί που τακιμιάσανε έτσι οι δυο τους. Αν πήγαινε το πράγμα σκοινί κορδόνι, θα δυσκολευόταν να μπει στο κλίμα και να προχωρήσει με την εργασία της.

Από την αυτοσχέδια τέντα που βρισκόταν δεμένη τέρμα δεξιά τους βγήκε ένας ψηλός, εντυπωσιακός άντρας. Τα μακριά ξανθά μαλλιά του κυμάτισαν στο αεράκι, όπως προχωρούσε προς τη θάλασσα με αργά βήματα. Εκεί βούτηξε τα πόδια στο κύμα και στάθηκε να αγναντέψει τη θάλασσα, ενώ τέντωσε το γυμνασμένο του κορμί. Με τις αργές, αισθησιακές του κινήσεις γραμμώνονταν οι μύες της μαυρισμένης πλάτης του, που γυάλιζε μεγαλοπρεπής στον μεσημεριανό ήλιο. Τα πόδια και τα γυμνά του οπίσθια ήταν εξίσου υπέροχα. Το βλέμμα της Μελίνας δεν μπορούσε να ξεκολλήσει από πάνω του. Ο τύπος προχώρησε κατά μήκος του κύματος, κι έφτασε στη μέση της παραλίας. Από εκεί, αφού πρώτα κορδώθηκε για μια ακόμη φορά, μπήκε στη θάλασσα με αργά βήματα, για να εξαφανιστεί στη συνέχεια με μια ευθυτενή βουτιά. Της Μελίνας της έπεσαν τα σαγόνια. Η Χρυσάνθη την πήρε γραμμή από δίπλα κι άρχισε την καζούρα.

«Αυτό το παλικάρι γιατί πήγε να βουτήξει σαπέρα, εδώ δεν του έκανε το νεράκι; Τον είδατε πως πήγαινε καμαρωτός καμαρωτός σαν παγώνι; Πασαρέλα ο αιγιαλός».

«Ε, μπορεί να έχει πέτρες μπροστά από εκεί που κάθεται», η Μελίνα έσπευσε να τον υπερασπιστεί, από τη μια γιατί της ο άντρας τής γυάλισε με το καλημέρα, μα κι από αντίδραση στους αλλεπάλληλους χλευασμούς της Χρυσάνθης.

«Άχου το μωλέ, θα το πονέσουνε τα πατουσάκια του», είπε εκείνη μπεμπεκίζοντας. «Τι λες καλέ;» επέστρεψε στην κανονική φωνή του κραξίματος, «Δυο μέτρα άντρας δεν μπορεί να κάνει δυο δρασκελιές να βουτήξει; Για τη μόστρα το κάνει δεν τον βλέπεις; Χαρίζει θέαμα κορμάρας στον λαό».

Από δίπλα η Βίκυ δεν μπορούσε να πάρει ανάσα από τα γέλια – κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι, η Χρυσάνθη είχε βρει το ιδανικό κοινό κι αυτό της άνοιγε την όρεξη για ακόμα περισσότερα φαρμακερά αστεία.

«Αυτός είναι ο Αντώνης», τις ενημέρωσε η Βίκυ, όταν μπόρεσε να σταματήσει τα χαχανητά. «Ο σταρ του κάμπινγκ. Είναι ζωγράφος, έρχεται κάθε καλοκαίρι εδώ και καμιά δεκαριά χρόνια».

«Δέκα χρόνια; Καλέ πόσο χρονών είναι δηλαδή;»

«Ε, τουλάχιστον σαράντα, μη σου πω και περισσότερο», της απάντησε η Βίκυ.

«Μπράβο το τζόβενο! Δεν του φαίνεται», παραδέχτηκε η Χρυσάνθη.

«Ναι που λες, κουβαλάει μαζί του και τους καμβάδες και τα χρώματα και το ρίχνει στη ζωγραφική. Κι όλες ξελιγώνονται ποια θα πρωτοζωγραφίσει», η Βίκυ συνέχισε να σκορπά απλόχερα τις γνώσεις της.

«Ζωγραφική το λέμε τώρα» συνέχισε η Χρυσάνθη, οι πληροφορίες της Βίκυς ήταν βούτυρο στο ψωμί της. «Τι κουβαλάς κύριε μαζί σου τα σύνεργα, το εργαλείο που ενδιαφέρει τις κυρίες το έχεις από τη μαμά σου».

«Που να ’βλεπες μια χρονιά που ζωγράφιζε αιδοία», είπε γελώντας η Βίκυ. «“Μπουμπουκίσματα” την είχε βαφτίσει τη συλλογή, κι έτρεχαν το χειμώνα οι σκηνίτισσες στη γκαλερί να βρει η καθεμία το δικό της. “Μουνί καλλιγραφία” έπρεπε να την λέγανε!» τα κακαρίσματα των δυο γυναικών έγιναν ανεξέλεγκτα, ο γύρω κόσμος άρχισε να γυρνά το κεφάλι του ενοχλημένος.

«Πάντως πολύ ωραίο σώμα για ζωγράφος» είπε η Μελίνα, πιο πολύ για να τους τη σπάσει. Της την είχαν δώσει στα νεύρα έτσι που ξελιγώνονταν οι δυο τους, χαλώντας την ηρεμία της παραλίας.

«Α, λένε ότι στην αρχή ήταν μοντέλο στην Καλών Τεχνών. Έτσι έγινε μετά κι εκείνος ζωγράφος», της απάντησε η Βίκυ.

«Ε βέβαια, με την τέχνη πηδάς πιο εύκολα», πήρε την πάσα η Χρυσάνθη.

«Ζωγράφος – ξεζωγράφος, εδώ έχει μεγάλη πέραση. Η σκηνή του έχει περισσότερη κίνηση κι από το λιμάνι της Νάξου τον Δεκαπενταύγουστο», η Βίκυ έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα.

«Ε καλά, δεν τρώγεστε εσείς οι δυο. Τι σας πείραξε ο άνθρωπος; Ωραίος γκόμενος είναι στην τελική, καλά κάνει και το δείχνει». Η Μελίνα είχε αρχίσει να εκνευρίζεται με τον χαβαλέ των δυο γυναικών. Εντάξει, ήταν αλήθεια ότι ο τύπος την είχε ψωνίσει με την πάρτη του, όμως κι αυτές το είχαν παραξηλώσει έτσι που έσπαγαν πλάκα με τους γυμνιστές σαν δυο κυρά-Κατίνες.

Εκείνη τη στιγμή ο άνδρας βγήκε από τη θάλασσα, σταμάτησε μπροστά στο κύμα και στράγγιξε τα βρεγμένα του μαλλιά με τα δυο του χέρια – το νερό κυλούσε στις γραμμώσεις του σαν σε ρυάκια.

«Έτσι αγόρι μου, δώσε πόνο! Καύλωσέ τες όλες!» η Χρυσάνθη έπιασε πάλι τον αμανέ. «Παραλιάρχης με τα όλα του!»

«Παραλιάρχης! Αχαχαχαχα, καλέ τέλειο!», η Βίκυ ξετρελάθηκε με το παρατσούκλι.

Όμως η Μελίνα δεν τους έδωσε σημασία. Ήταν ο πρώτος άντρας που της άρεσε μετά τον Νικόλα, και λίγο οφθαλμόλουτρο δεν έβλαψε ποτέ καμία. Τη βοήθησε και το απελευθερωμένο κλίμα της παραλίας, έκανε παράλληλα μια νοερή αυτοπαρατήρηση για την εργασία της.

Ο Αντώνης πήρε τον δρόμο της επιστροφής προς την πετσέτα του, με αργά, νωχελικά βήματα. Τα κεφάλια γυρνούσαν στο διάβα του, κι αυτός φαινόταν να το γνωρίζει πολύ καλά. Ξαφνικά το βλέμμα του έπεσε πάνω στη Μελίνα, ανεβοκατέβηκε βαρύ κι έντονο πάνω της σαν ασανσέρ. Η Μελίνα κοκκίνησε, νόμιζε ότι καρφώθηκε έτσι που τον κοιτούσε – όμως τα γυαλιά ηλίου τής παρείχαν επαρκή κάλυψη, η ματιά ήταν καθαρά δική του πρωτοβουλία. Όταν είδε τη Βίκυ να κάθεται δίπλα της, τότε έστριψε επί τόπου και πλησίασε τις γυναίκες με άνεση.

«Βίκυ, δεν θα μου συστήσεις τη φίλη σου;» δεν έχασε τον χρόνο του με περιττές εισαγωγές.

Η Βίκυ και η Χρυσάνθη ίσα που μπόρεσαν να πνίξουν τα γέλια τους.

«Από δω η Μελίνα» του απάντησε εύθυμα η Βίκυ. «Κι εγώ πριν λίγο τη γνώρισα. Σήμερα ήρθε από την Αθήνα κι έστησε σκηνή στο κάμπινγκ». Η Χρυσάνθη ήταν σα να μην υπήρχε στην κουβέντα, δεν πολυφαινόταν κιόλας έτσι που ήταν ξαπλωμένη κάτω από την ομπρέλα.

«Καλωσήρθες Μελίνα στην παραλία μας! Σου εύχομαι να περάσεις τέλεια!» τράβηξε την τελευταία λέξη με μια κελαριστή φωνή ξενοιασιάς και κεφιού, για να συνεχίσει ηδυπαθώς τον δρόμο προς την πετσέτα του.

«Συγνώμη που δεν σε σύστησα κι εσένα Χρυσάνθη μου στον παίδαρο, αλλά δεν φαινόσουν κάτω από την ομπρέλα», της είπε η Βίκυ, αφήνοντας τα γέλια της να ξεσπάσουν ελεύθερα.

«ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΕ ΣΥΣΤΗΣΕΣ» της απάντησε η Χρυσάνθη, τονίζοντας κάθε συλλαβή. «Γιατί το μόνο που έβλεπα από εδώ κάτω όσο μιλούσε, ήταν το παπάρι του», είπε κι έπεσε στην πετσέτα της κλαίγοντας από τα γέλια.

«Πω ρε φίλε, τι είναι τούτο» πρόσθεσε, αφού πήρε ανάσα «Θα περάσουμε τέεεελειαααα!» μιμήθηκε τη φωνή του. «Αιώνιος έφηβος ο δικός σου».

«Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας σε βερσιόν χίπη», η μια έκοβε η άλλη έραβε.

Όμως η Μελίνα δεν τις άκουγε πια. Στα χείλη της είχε σχηματιστεί ένα χαμόγελο, η καρδιά της χτυπούσε ένα τακ πιο γρήγορα. Αυτός ο κούκλος της είχε δώσει σημασία με το καλημέρα, κι αυτό ήταν το μόνο που μετρούσε.

 

Για το 4ο μέρος:

Ηδονούσα (μέρος 4ο)

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News