Ο καφές της είχε τελειώσει και τα τραπέζια είχαν αρχίσει να γεμίζουν με κόσμο. Όταν εμφανίστηκε η Βίκυ πίσω από τον πάγκο, η Μελίνα κατάλαβε ότι είχε έρθει η ώρα να του δίνει. Χαιρέτησε τον Αντώνη με ένα μελιστάλαχτο χαμόγελο –το χέρι του την αποχαιρέτησε χαϊδεύοντας τη γυμνή της πλάτη – και πήγε προς τη σκηνή. Έτσι κι αλλιώς θα τον έβλεπε σε λίγο ξανά στην παραλία. Η Χρυσάνθη μόλις είχε ξυπνήσει, πήρε ένα καφέ και κατέβηκε στη θάλασσα για τη δική της πρώτη βουτιά. Η Μελίνα την ακολούθησε – δεν υπήρχε και κάτι άλλο να κάνεις στον Κέδρο, πέραν του να αράζεις στην αμμουδιά ή να κάθεσαι στα σκιερά τραπέζια του μπιτς μπαρ. Ούτε αυτή τη φορά φόρεσε το μαγιώ της. Τώρα που έκανα την αρχή, θα κάνω πισωγύρισμα; Δικαιολογήθηκε στον εαυτό της. Όμως κατά βάθος ήξερε ότι ο πραγματικός λόγος που δεν ήθελε να το φορέσει ήταν για να την δει ο Παραλιάρχης γυμνή – τόσο για να του δείξει ότι δεν μασάει, όσο και για να την ποθήσει ακόμη περισσότερο.
Έστρωσε την πετσέτα της δίπλα στη Χρυσάνθη κι έβγαλε τα ρούχα της. Αυτή τη φορά τη διαπέρασε ένας φόβος, μην τυχόν και της πετάξει καμία φαρμακερή ατάκα. Όμως εκείνη δεν είπε κουβέντα. Φαίνεται ψυχανεμίστηκε το μάγκωμά της και δεν θέλησε να τη ζορίσει περισσότερο. Ήταν κάπως περίεργες εκείνες οι πρώτες στιγμές, που η Χρυσάνθη, ενώ ήθελε να φερθεί σα να μην τρέχει τίποτα, όταν μιλούσε στη Μελίνα δεν ήξερε πως ακριβώς να την κοιτάξει, χωρίς να εστιάσει άθελά της το βλέμμα της στο γυμνό της κορμί. Γιατί, όταν βλέπεις κάποιαν γυμνή για πρώτη φορά, το μάτι πηγαίνει από μόνο του στα μέρη του σώματος που αποκαλύπτονται. Στο στήθος δηλαδή, και στα απόκρυφά της. Πράγματι, αυτές ήταν οι διαδρομές που έκανε το βλέμμα της Χρυσάνθης στα πεταχτά, χωρίς να μπορεί να το σταματήσει. Κι αφού πήρε πρώτα μερικά ικανοποιητικά στιγμιότυπα, τότε ηρέμησε και μπόρεσε να κοιτάξει πάλι τη Μελίνα κανονικά, σα να φορούσε το μαγιώ της. Ή σχεδόν κανονικά – γιατί το βλέμμα επέμεινε να κάνει τα δικά του, ξεγλιστρώντας στα ξεγυμνωμένα σημεία ανά τακτά χρονικά διαστήματα.
Η Μελίνα σηκώθηκε και μπήκε στη θάλασσα. Όσο κι αν είχε αρχίσει να εξοικειώνεται με την εικόνα του γυμνού της κορμιού σε κοινή θέα, η στιγμή που την κατάπιε το νερό ήταν παραπάνω από ευπρόσδεκτη. Τότε μόνο μπόρεσε να χαλαρώσει πραγματικά. Φταίει άραγε που είμαι πρωτάρα, ή μήπως ο γυμνισμός προκαλεί αυτή την υποβόσκουσα ένταση, μήπως είναι κι αυτή μέρος της γοητείας του; Αυτά σκεφτόταν σαν ξεμάκραινε στα βαθιά, με δυνατές απλωτές.
Όπως επέστρεφε στην παραλία, τον είδε να στέκεται στην άκρη του κύματος. «Πασαρέλα ο αιγιαλός» θυμήθηκε την ατάκα της Χρυσάνθης, όμως αυτή τη φορά δεν μπόρεσε να τη διασκεδάσει στο ελάχιστο, ούτε να σκορπίσει τις πεταλούδες που έστησαν χορό στο στομάχι της. Όσο τον έβλεπε να την πλησιάζει με αργές, σίγουρες κινήσεις, τόσο μεγάλωνε η αγωνία της. Δεν ήταν ότι φοβόταν μη γίνει κάτι, μα ακριβώς το αντίθετο: ήταν που δεν μπορούσε να γίνει εκεί, μπροστά σε όλο τον κόσμο της παραλίας, αυτό που ήθελε σαν τρελή: να πέσει γυμνή στο γυμνό κορμί του. Αντ’ αυτού προσπαθούσε να βρει κάτι χαλαρό να του πει, που να κρύψει το τεράστιο άγχος που την κυρίευε όταν τον έβλεπε. Πολύ περισσότερο τώρα που ήταν γυμνός και τόσο κοντά της, όλο και πιο κοντά της κάθε στιγμή που περνούσε. Όμως αυτό που δεν ήξερε ήταν ότι ο καρχαρίας ήταν έτοιμος να χτυπήσει: το μυαλό του Παραλιάρχη τριβέλιζαν οι ίδιες ακριβώς σκέψεις. Για την ακρίβεια, ακόμη χειρότερες.
«Έχεις πολύ όμορφο σώμα», την κάρφωσε στα ίσια. «Καλλίγραμμο, συμμετρικό», πέταξε τις αρτιστίκ λέξεις για το ξεκάρφωμα. «Θέλεις να έρθεις το βράδυ να σου δείξω τη σκηνή μου και να σε ζωγραφίσω;». Δεν ήταν όμως ο καλλιτέχνης που μιλούσε, μα ο παίκτης που έστρωνε τη μπάλα για να σκοράρει.
Πόσο Σταμάτης Γαρδέλης ρε φίλε, το κράξιμο πετάχτηκε στο μυαλό της και αυτή τη φορά. Θυμήθηκε την ατάκα της θείας της για το εργαλείο του, το οποίο έπλεε σε πολύ μικρή από τον δικό της εξοπλισμό απόσταση, και μόλις που μπόρεσε να πνίξει το γελάκι που γαργάλησε το λαιμό της. Όμως το βλέμμα της έμεινε καρφωμένο στο δικό του βλέμμα, να του γνέφει ‘ναι’ χωρίς ενδοιασμούς.
«Θα σου δείξω που είναι. Θα σε περιμένω ό,τι ώρα κι αν έρθεις».
Η ώρα δεν περνούσε. Η Μελίνα προσπάθησε να διαβάσει τα άρθρα για την εργασία της, όμως τα γράμματα γρήγορα μετατρέπονταν σε ακατανόητα σχήματα στα μάτια της – το μυαλό της πετούσε αλλού. Έπρεπε όμως να περιμένει πρώτα να κοιμηθεί η Χρυσάνθη, προτού ξεπορτίσει. Μόλις ακούστηκε το πρώτο ροχαλητό, η Μελίνα πετάχτηκε και βγήκε έξω καρφί. Η καρδιά της χτυπούσε σαν ταμπούρλο. Έφτασε έξω από τη σκηνή του και σήκωσε το φερμουάρ. Εκείνος την περίμενε στο σκοτάδι.
«Καλησπέρα», του είπε και ξάπλωσε δίπλα του. Τα λόγια ήταν περιττά. Ο Αντώνης την άρπαξε στην αγκαλιά του και τη φίλησε με πάθος. Η Μελίνα ανταποκρίθηκε με την ίδια λαχτάρα. Της έβγαλε τη μπλούζα και το παντελόνι με γρήγορες, έμπειρες κινήσεις, την ώρα που κατέβασε τη βερμούδα του και το εσώρουχό του μαζί, με μια κίνηση. Το αριστερό του χέρι ξεκούμπωσε το σουτιέν της με ένα τσακ. «Αυτό το έκαναν τα αγόρια στο σχολείο για να πουλήσουν μούρη», η σκέψη της ξεγλίστρησε στην ιλαρότητα, όμως ο Αντώνης πήρε το στήθος της στο στόμα του στέλνοντας κάθε της σκέψη στον αγύριστο. Το χέρι του χώθηκε στο κιλοτάκι της και το δάχτυλό του στο μουνάκι της. Με το άλλο χέρι τράβηξε το δικό της να τον ερεθίσει με τον αντίστοιχο τρόπο. Οι ανάσες τους είχαν γίνει γρήγορες και βαθιές, έτοιμες να μετατραπούν σε βογγητά από λεπτό σε λεπτό.
Η Μελίνα διατηρούσε ακόμα ψήγματα νηφαλιότητας, αρκετά για να καταλαβαίνει ότι ήταν περίεργο αυτό που συνέβαινε: ερωτοτροπούσε με έναν πολύ μεγαλύτερο, σχεδόν άγνωστό της άντρα, σε έναν χώρο σχεδόν δημόσιο, με διάσπαρτους γύρω της ανθρώπους να κοιμούνται σε πολύ κοντινή από αυτούς απόσταση. Η σκηνή πάνω από τα κεφάλια τους –ένα λεπτό στην ουσία ύφασμα– το μόνο που παρείχε ήταν προστασία από αδιάκριτα βλέμματα, χωρίς να εμποδίζει τους ήχους στο ελάχιστο: οτιδήποτε έκαναν –οι ανάσες τους, τα αγγίγματα, οι τριγμοί του φουσκωτού στρώματος– όλα ακούγονταν στις γύρω σκηνές. Στην αρχή προσπαθούσαν να μην κάνουν θόρυβο, όμως όσο ανέβαινε η θερμοκρασία, τόσο αφήνονταν στις φυσικές τους κινήσεις. Τώρα οι ήχοι τους είχαν γίνει κανονικοί, θαρρετοί, ξεδιάντροποι. Η Μελίνα κατάλαβε ότι ο Αντώνης, ενώ στην αρχή πήγε να κάνει ησυχία, στην πραγματικότητα ήθελε να τους ακούσουν. Και δεν μπορούσε παρά να παραδεχτεί ότι και στην ίδια άρεσε η ιδέα να ακούγονται οι ανάσες της, οι οποίες γίνονταν όλο και πιο δυνατές. Ξαφνικά το χέρι του τραβήχτηκε μουσκεμένο, για να ψάξει στο πλάι του στρώματος.
Η Μελίνα ένιωσε ότι, όσο κι αν είχε ερεθιστεί, δεν ήταν έτοιμη να κάνει ολοκληρωμένο σεξ μαζί του. Έγιναν όλα πολύ γρήγορα, οι αναστολές της δεν είχαν καμφθεί εντελώς – στη σκέψη και μόνο ότι θα έμπαινε μέσα της, το σώμα της κλείδωσε. Όμως πως θα του το έφερνε, χωρίς να τον ξενερώσει; Αυτός δεν ήταν από τα αγόρια της εφηβείας της, ήταν άντρας κανονικός. Όμως το χέρι του δεν έβρισκε αυτό που ήθελε. Ανασήκωσε το στρώμα, τίποτα και πάλι. Ο Παραλιάρχης ξεφύσηξε εκνευρισμένος. Η Μελίνα σώθηκε από το κουδούνι· για την ακρίβεια, σώθηκε που του σώθηκαν τα προφυλακτικά.
Όμως ο άντρας δεν πτοήθηκε. Το πήρε γρήγορα απόφαση και πήρε άλλη ρότα: Άνοιξε τα πόδια της κι έσκυψε ανάμεσά τους. Η Μελίνα δεν έβλεπε, μόνο ένιωθε: το κεφάλι του να βυθίζεται χαμηλά, τα γένια του να γρατζουνάνε τα χείλη της, τη γλώσσα του να μπαινοβγαίνει μέσα της, τα δάχτυλά του να ανεβαίνουν στο στήθος της και να τσιμπάνε τις ρώγες της. Και να ήθελε να κάνει ησυχία, ήταν πλέον αδύνατο. Σε λίγα λεπτά το βουητό στα αυτιά της σκέπασε κάθε ήχο, κι έτσι δεν μπόρεσε να ακούσει τις φωνές της την ώρα της κορύφωσης, που έκαναν τον Παραλιάρχη μάγκα σε ακτίνα δέκα σκηνών τουλάχιστον.
Όταν συνήλθε από το λαχάνιασμα, ο Αντώνης είχε ξαπλώσει δίπλα της γυρεύοντας την ίδια ευχαρίστηση. Για τη Μελίνα ήταν παιχνιδάκι: στις χρόνιες σεξουαλικές, μη ολοκληρωμένες περιπτύξεις της, το στοματικό σεξ αποτελούσε την κορωνίδα της. Όχι να το υπερηφανευτεί, αλλά είχε γίνει εξπέρ. Η ιδέα του Νικόλα πέρασε φευγαλέα από τη σκέψη της, μια μόλις στιγμή πριν τον πάρει στο στόμα της. Και μετά χάθηκε για πάντα. Ήταν η σειρά του Παραλιάρχη να ακουστεί. «Μωρό μου, τι ωραία που το κάνεις», αναφώνησε ανάμεσα στις βαθιές ανάσες του. Σίγουρα, δεν περίμενε από τη Μελίνα μια τόσο προχωρημένη απόδοση. Η γλώσσα της στριφογύριζε επιδέξια γύρω του την ώρα που τον ρουφούσε με τα χείλια της.
Δεν τους πήρε πολύ ώρα μέχρι να ξυπνήσουν τους γύρω σκηνίτες για δεύτερη φορά.
Για το 6ο μέρος:
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
“…στο μουνάκι της”;;;; that escalated quickly
LIFO.GR HOME ΘΕΜΑΤΑ Culture Αναγνώσεις ΑΦΙΕΡΩΜΑ: ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΠΟΙΗΤΕΣ «Τα Μουνάκια»: Το τελευταίο ποίημα του Κώστα Βάρναλη Ένα άγνωστο στους πολλούς, αδημοσίευτο ποίημα του Έλληνα ποιητή που πεθαίνει σαν σήμερα το 1974 «Τα Μουνάκια»: Το τελευταίο ποίημα του Κώστα Βάρναλη M. HULOT 16.12.2017 | 09:00 Το 1994, ο Τάκης Παπαλεονάρδος, καθηγητής τότε στο πανεπιστήμιο του Οχάιο, με καταγωγή από την Αίγινα, έγραψε ένα σημείωμα στην ιντερνετική λίστα συζήτησης Hellas (με συμμετοχές κυρίως Ελλήνων φοιτητών και μεταπτυχιακών σε πανεπιστήμια του εξωτερικού) όπου αποκάλυψε ένα άγνωστο ποίημα του Κώστα Βάρναλη, το οποίο έγραψε ο ποιητής λίγους μήνες πριν πεθάνει. Το ποίημα έχει… Διαβάστε περισσότερα »
ΜΙΑ φορα, μονο μια, ας είχε η πρωταγωνίστρια σωμα με ραγάδες, πεσμένο στηθος, κυτταρίτιδα και σαμπρελες. Και να μην εμφανιζεται απολογητικά, τύπου “την ήθελε παρολα αυτά”, να γίνεται η περιγραφή με τέτοια τέχνη που να βγαινει η ομορφιά της διαφορετικότητας. Ακόμα και εδώ, σε αυτο το χωρο, διαβάζουμε για γυναίκες με τέλεια συμμετρικά νεανικά σώματα.
Ας μην υποθέσουμε ότι τα κομπλιμέντα που κάνει ένα λιγούρι, ακόμη και λογοτεχνικό, ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα του διηγήματος. Τα παλουκάρια αυτού του κόσμου θα σε βγάλουν Μπέλα Χαντίντ, αν χρειαστεί, ώστε να ζμπρώξουν – λίγοι έχουν την αρετή και τόλμη του πρώην μου, που με περιέγραφε σαν πατάτα από το Τσέρνομπιλ.
Από τη στιγμή που δεν έχει υπάρξει άλλη περιγραφή σώματος στο διήγημα θα εκλάβουμε την περιγραφή του ως αληθινή. Αν είναι δυνατόν να υποθέτουμε ότι μάλλον λέει ψέματα για να γ*****.
Σωστά, γιατί η περιγραφή του καλλιτέχνη που έχει υπάρξει παραπέμπει σε ειλικρινές άτομο, αφοσιωμένο στην αλήθεια και στην ακριβολογία, όχι στο να γ****. Γουατέβερ, ο υπερβάλλων ζήλος στα κομπλιμέντα, διόλου ασυνήθιστος κατά τη διάρκεια του φλερτ, δεν ισοδυναμεί απαραίτητα με ψέμα.
Παιδιά, ο πρώην μου είχε ένα συγκάτοικο του οποίου παίζει και να μην του σηκωνόταν αν δεν είχε κόσμο μέσα το σπίτι να τον ακούει.
Περφόμερ.
“με έμπειρες κινήσεις” γιατί εννοείται ότι ο άντρας είναι πάντα έμπειρος και είναι μαγκιά και υποχρέωση του ενώ οι γυναίκες περιμένουν πότε θα βρεθεί ο έμπειρος που θα τις κάνει να σκούξουν σαν γουρούνια που τα πάνε για σφαγή. Καημό το έχω να γραφτεί ένα ερώτικα με μια έμπειρη γυναίκα που να κάνει τους άντρες να σκούζουν σαν να τους περνάνε φάλαγγα. Για να μην σχολιάσω και τον φόβο μην τυχόν και ξενερώσει τον άντρα τον κανονικό που δεν είναι αγοράκι να του πάρει μια πίπα και να βγει από την υποχρέωση. Και αποκορύφωμα το στοματικό χωρίς προφυλακτικό, ωραίο μήνυμα,… Διαβάστε περισσότερα »
Άσε, και ‘γω ξενερώνω και έχω και λίστα: 1. το στήθος της ήταν στητό (μην τυχόν και ήταν ξέρω ‘γω πεσμένο επειδή έχασε κιλά στα 17) 2. “ο κούκλος της έδωσε σημασία με το καλημέρα και αυτό μόνο μετρούσε”. μα σαφώς, τι άλλο να μετράει άλλωστε πέρα από το να μας προσέξει ένας σαραντάρης “κούκλος” 3. ο 40άρης, και αντί να την πέσει στην θεία Χρυσάνθη που τον περνάει μόνο 10 χρόνια θα θελήσει αυτήν την οποία ο ίδιος περνάει 20 χρόνια. Παιδιά, βλέπω φοιτήτριες και ειλικρινά δεν καταλαβαίνω καθόλου πώς οι μεγάλοι άντρες γουστάρουν τόσο μικρούλες. Μου φαίνονται σαν… Διαβάστε περισσότερα »
Εντωμεταξυ καμια περιγραφή για το σωμα της Χρυσάνθης. Αλλωστε οι πενηνταρες ειναι ανεραστες. Οκ αλλού κανει focus η ιστορια, αλλά εχεις δικιο, ο σαραντάρης ειναι οκ να κανει παιχνιδι με την 20χρονη, η θεια Χρυσάνθη που ειναι πιο κοντα ηλικιακα απλα δεν υπαρχει.
Ουφ… αν όντως σκέφτονται έτσι όλοι οι άνθρωποι για τις γυναίκες πέρα από κάποια ηλικία, μάλλον δεν θα ξαναπηδηχτώ…
Αυτό που δεν θεωρείται πετυχημένο το σεξ αν δεν αρχίσουμε να ουρλιάζουμε λες και παίζουμε σε πορνοταινία, είναι απορίας άξιο…
Κατά τ’ άλλα, η Άννα ποια είναι; Έχασα επεισόδια;
Άσε γρανίτα όλο το καλοκαίρι άκουγα τη γειτόνισσα να δίνει ρεσιτάλ με παράλληλο σάουντραγκ το χρούτσου-χρούτσου του κρεβατιού.Μήπως η Βίκυ έγινε Άννα για σήμερα;
Αχάριστη, είχες και τζάμπα θέαμα (ή μάλλον άκουσμα) και παραπονιέσαι; Τς τς τς! Άλλοι, σου λέει πληρώνουν για να απολαμβάνουν ό,τι εσύ είχες δωρεάν με την ευγενική χορηγία της γειτόνισσας…
Μάλλον εννοεί Βίκυ και έγινε λάθος στο όνομα.. ;;
Ναι, αν γίνονται όμως τέτοια λάθη πώς θα ακολουθήσουμε τη ροή της ιστορίας;
ΠΩΣ? Δεν μας λυπάται η συγγραφεύς?
Θέλεις να έρθεις το βραδυ στη σκηνή μου να σε ζωγραφίσω;
Διότι ως γνωστόν το βραδυ ζωγραφίζουν οι ζωγράφοι που εχει και άπλετο φως .
Performance art ήθελε να πει ο άμοιρος, αλλά φούσκωνε ο αντρισμός του μέσα από το σαλβάρι του εκείνη την ώρα και το μυαλό του σκιρτούσε ερωτικά, δεν μπορούσε σχεδόν να αρθρώσει λέξη από την γκάβλα…
Ρε κορίτσια σορρυ κιόλας αλλά μόνο εμένα μου φαίνεται καραγκιοζης ο τύπος;; Τετοιο καμακι καναμε στα 14 και μας κοροιδευαν οι συμμαθήτριες. Μετά μάθαμε (κάποιοι τουλάχιστον).
Θελω να πω, αυτό είναι το εξιδανικευμένο πρότυπο άντρα στην ρομαντική λογοτεχνία;;
-_- Δεν είμαι του σπορ -_-
Για μένα αυτό το πρότυπο είναι εμετικό και δεν μπορώ να καταλάβω πώς αναπαράγεται συγκεκριμένα σε αυτόν το χώρο. Ο περπατημένος μάγκας και η αμαθη κοπελίτσα αυτά είναι για γέλια είναι τόσο παλιομοδίτικα.
Ότι τάχα μου και η ίδια το κοροϊδεύει στο μυαλό της Αλλά παρόλα αυτά ενδίδει.
Η περιγραφή είναι ξεκάθαρα ο κόκορας (παραλιαρχης) και το κοτέτσι του, κάτι που κράζουν εδώ, για αυτό και μου κάνει εντύπωση που το αναπαράγουν.
Εγώ αυτο που δεν μπορώ να καταλάβω είναι πως γίνεται να αναπαράγονται πρότυπα που στην τελική κάνουν την ιστορία βαρετή. Δεν χρειάζεται κάθε ρομαντική ιστορία να είναι μανιφέστο χειραφέτησης και φεμινισμού, αλλά αν για παράδειγμα αντί για τον σαραντάρη χωρίς όνομα, δεν θα ηταν πιο ωραία η ιστορία αν ο πρωταγωνιστής ηταν ένας ζωγράφος στα είκοσι, λιγάκι ντροπαλός (γιατί οχι και παρθένος), που προσπαθουσε να κάνει ενα προτζεκτ με θέμα την φύση και το γυμνό; Θα μπορούσε να ξεκινήσει μια επικοινωνία λόγω κοινού στόχου, θα υπήρχαν πιο ρεαλιστικοί λόγοι να ανταλλάξουν απόψεις σχετικά με το γυμνό, το σεξ και γενικότερα… Διαβάστε περισσότερα »
Ντίμη, από ‘μένα είναι ΝΑΙ, να ξέρεις!
Διευκρύνιση: είναι ΝΑΙ για την δική σου ιστορία!
Πέρα από την οποιαδήποτε πλάκα, δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται σε αυτό το σαιτ να αναπαράγονται (ξανά και ξανά) τόσο γελοία στερεότυπα. Και για τους άντρες και για τις γυναίκες.
Απογοήτευση!
Ας περιμέονυμε και τη συνέχεια, ο παραλιάρχης μπορεί κάλλιστα να την πέσει και στη θεία Χρυσάνθη αργότερα.
Και τις βόλτες του έκανε, και την ανήψια πήρε, και την θεία την βόλεψε. Είχε πρόγραμμα
Ναι αλλά με τόσο πήδημα, μολυβιά δεν σταύρωσε…